I don't want to be alone anymore

De jonge kitten was stil, zijn ogen tuurde heen en weer. Al voelde hij niks meer, de simpele gevoelens die hij telde waren er geen meer. De crèmige kitten had eindelijk bereikt wat hij wilde bereiken, de uitgang van de Clan Cavern. Al voelde hij niks meer van wat hij bereikt had, geen blijdschap wat hij vroeger zou voelen. Geen medelijden dat hij had bij de Riverclan krijger, alleen stilte. Hij voelde andere dingen bij de uitgang, een wind. Zijn blauwe ogen tuurde emotieloos, er waren groene plekken en grote bruine dingen. Er was zoveel maar nu leek hem niks meer te boeien, hij had zich iets meer afgesloten van de andere kittens en kwam nu bijna helemaal niet meer in het nest. Hij wilde nadenken, zijn mama. Nee, Redpetal. Had verteld dat hij niet haar kitten was, hopelijk hadden de andere het niet gehoord. Cover en Snowkit, hij zou het niet aan kunnen zien als hun het zouden horen en hoe ze zouden reageren. Zijn oortjes waren in zijn nek geslagen, misschien heel misschien moest hij maar naar buiten lopen en kijken wat er met hem zou gebeuren. Kijken of hij neer zou gaan, want als Redpetal het niet was wie was het dan? Was ze weggelopen omdat zij ook niet van hun hield, wat was er met hun echter moeder gebeurt. Langzaam kroop de crèmige kitten door, uit de Clan cavern. Niemand zou toch op hem letten, naar zo'n zwakke ukke puk als hem. Zijn blauwe oogjes tuurde over het veld en het voelde raar om iets anders te voelen dan stenen op je buik, eerlijk gezegd. Hij wist het niet meer..

'leave me here and I don't know.'
'this place that I ones called home,'
'but now I don't know.'

~Burnetkit

Ze zat daar maar weer en met haar ogen zag ze iets en het was een kitten creme van kleur die klaar was om naar buiten te gaan. Hij was een schop groot. Wat dacht dat kleine mormel wel niet te doen? Snuivend stond het manke beest op waarna ze even op hem af hinkte. Moest ze ook ect alles doen in deze grot? Was er hier niemand met een beetje hersenen in hun eierkop? Like jezus christ people er stond een baby klaar om in een berg te springen like omfg de openoing was een kilometer groot waarom WAS ER NIEMAND OM DAT TE BLOKKEREN. Zoals Lionbeat ofzo. Die mepte toch graag babys. Kon ze haar skill gebruiken om babys terug de grot in te meppen. Ze deed toch niks anders dan op muizen zuigen voor het moment. "HEY MORMEL!" krijste ze weer eens uit. "GA EENS WEG VAN DAAR EN TERUG NAAR JE MOEDER!" ugh. "Ik moet hier ook al-tijd al-les zelf doen wat een paaaain!" gromde ze even terwijl ze voor hem ging staan. Like jezus why. Ze was een peuter, niet je moeder.

Butterkit was van plan om de grot uit te lopen, hij voelde niks. Geen schaamte, geen verdriet. Nu niet in ieder geval, hij was al een paar keer gebroken door zijn Redpetal en helemaal door zijn gedachtes die het steeds naleefde. Opnieuw en opnieuw, steeds hetzelfde liedje. "HEY MORMEL!" krijste een stem zijn richting in, hij reageerde niet en kroop verder, vast had ze het tegen iemand anders. Hij wilde zien waar het leven hem bracht en niet het mormel wat hem riep zeer waarschijnlijk. "GA EENS WEG VAN DAAR EN TERUG NAAR JE MOEDER!" Riep het verder, hij herkende de stem niet. Al had hij geen moeder mee dus waar kon hij naar toe gaan, niet naar zijn moeder in ieder geval. Hij kroop verder, hij had namelijk niemand meer. "Ik moet hier ook al-tijd al-les zelf doen wat een paaaain!" gromde weer dezelfde stem, een witte vacht ging voor hem staan, even keek hij op met zijn twee blauwe oogjes en haalde zijn schouders op. Dan er maar omheen, hij besloot maar om deze WALL heen te kruipen sinds dat het zijn pad blokkeerde. Hij reageerde niet op alles wat het riep, zijn levenloze ogen keken voor zich uit en hij besloot om haar heen te kruipen en als dat niet lukte zou hij onder haar door kruipen of over haar heen. Hij zou deze muur breken, deze kitten..

Het kind haalde maar zijn schouders op en met een opgeheven wenkbrauw keek de kattin het jong na. Hij daht dat rond haar kruipen een optie was? Think again. Dit was niet haar eerste keer baas zijn over een kind dat zijn weg niet wist, ze wist maar al te goed wat ze deed dus iedereen moest maar opletten. Kalm zuchtte ze echter even. God, wat een pain was dit alles toch. Zonder er echt over na te denken ging ze naar hem toe en zette ze haar voorpoten op zijn lijfje, om vervolgens de rest van haar dikke lijf op hem te ploffen en op hem te gaan liggen. "Nee, blijf," zei ze even met een duidelijke dwingende toon. Niet dat hij nu veel kon, het was een veel te jong jong om iets tegen haar te kunnen maken qua gewicht, plus ze was hella dik.

Onderwerp: Re: I don't want to be alone anymore