For without the feminine, men will tumble into darkness ❥

Now don’t leave it there, just give it a chance
If only I’d forget you after one last dance
But you’re everywhere, yes you are
In every melody and in every little scar
Yes you are, you are

Het werd een druilerige dag. De regen ketste zachtjes op het stenen dak waar ze onder lagen. Hij lag opgekruld tegen Rowe en met zijn kop en voorpoten over de flank van Ra. Het was erg laat in de nacht toen zich een beetje bewoog. Hij zat al een hele tijd met een vreemde gedachte. Nazca slikte en opende zijn ogen. Het was donker buiten. Nog niet eens schemerlicht. Hij wachtte tot zijn ogen gewend waren aan het donker. De kleine pupillen waren nu zo groot als kommetjes om goed te kunnen zien. Toen hij al het mogelijke licht had geabsorbeerd stond hij stilletjes op. Kont omhoog en daarna stapte hij voorzichtig over Ra. Misschien moest hij maar eens jagen. De gehavende kater trok pijnlijk met zijn poten. Hij ging joggen. Er waren happen uit zijn vacht weg, een das had hem te pakken gekregen. Het was een groot dier. Groter dan in het oude territorium. De kleine oren waren helemaal gehavend. Over zijn neus liep een lelijk broebelig litteken. Hij was niet oud, jong en gespierd. Een verschrikkelijk moordmachine. Gelukkig dat hij zo slecht zag. Nu had hij op de schouder ook nog een paar littekens. Hij had het beest piepend in de bosjes doen rennen, maar zelf ook wat aan over gehouden. Er was een groot stuk uit zijn linker oor en er miste een driehoekje in zijn kaak. Ook zette hij niet zo veel gewicht meer op zijn achterpoten. De das had een paar pezen door gebeten. Dus na een paar minuten joggen moest hij al halt houden. Hij ging zitten, hijgend. Hij had nog geen geuren opgevangen waarop hij kon gaan jagen. Hij hoorde stemmen. Zijn oortje draaide zich. Gemurmel, nee eerder geronk. Nazca draaide zijn kop. Wel goddedorie! Hij zat letterlijk voor de grot. Hij wou al angstig weg rennen toen hij dacht aan zijn kittens. Nazca draaide een halve slag en trippelde met een grote bocht naar de ingang. Daar stond een bosje dat groot genoeg was voor hem om zich te verstoppen. Hij wachtte. Er leek niemand uit de komen. Nazca haalde diep adem. Dit was spannend. Voorzichtig stapte hij in de Cavern. Er hing een gezamenlijke geur, hij kon de verschillende clans amper onderscheiden. Terwijl zijn ogen wendde aan het licht keek hij rond. Hij moest zijn eerste nest zien te vinden. Aah daar lagen ze. Super voorzichtig en stil trippelde hij op hen af. Hij neusde eerst Bloompaw wakker en daarna Jinglepaw. "Ik moet met jullie praten," fluisterde hij. Hij liep met de twee de grot uit, iets verder zodat ze hen niet konden horen. De kater schudde zijn hoofd eventjes. Het was te donker om ze goed te kunnen onderscheiden. "Voordat jullie maar terug gaan slapen wil ik nog eventjes zeggen dat ik trots op jullie ben. Dat jullie goed moeten trainen en sterk moeten worden." Hij raakte allebei hun neusjes aan. "En lief zijn voor Thornfancy hé." Hij duwde hen terug richting bed, al op weg naar de volgende. Hij bleef even stilstaan. Het tweede oudste nestje. Een traan biggelde naar beneden. Hij neusde de twee ook wakker. Zijn mooie kittens. "Niet schrikken, komen jullie naar buiten?" Hij stapte op een stevig tempo naar buiten. Zijn geur zou zich al snel genoeg verspreiden en katten wakker maken. Hij wachtte op hen bij het bosje. Toen ze er eindelijk waren gaf hij hen beiden een snorrende lik over hun kop. "Het spijt papa dat ik weg ben gegaan en dat ik mama verdrietig heb gemaakt. Avid, ik wil dat je weet dat jij mijn enigste meisje bent, mijn hartendiefje. Word een snelle jaagster, ik ben trots op je." In zijn goud gespikkelde ogen lag liefde. "Cedarkit, mijn zoon. Zorg voor mama en Avid, jij bent nu de man in huis. Word een sterk warrior en weet dat ik trots op je ben. Op allebei." Natuurlijk zei hij dit midden in de nacht. Hij neusde ze tegen de flanken en stapte weer naar binnen. "Kom maar gauw slapen," fluisterde hij zachtjes. Hij hield bijna zijn adem in. Durfde geen geluid te maken. Nu stapte hij naar de zandkleurige kattin die hem troost had geboden. Troost die een beetje anders was uitgelopen. De rogue neusde eerst Pipkit wakker. "Dag kleine prins, ik ben trots op je." Daarna neusde hij de andere ook wakker. Hij wenkte met zijn kop, zijn staart was er immers al een tijdje niet meer, en trippelde zelf naar buiten. De grote kater keek naar zijn kroost. "Jullie hebben gevraagd wie jullie papa is. De kater moet nog komen. Hij lijkt een beetje op jullie, maar wanneer jullie mama verliefd zien moeten jullie weten dat dat jullie papa is." Hij snorde zachtjes en keek naar de kittens. Allemaal zo anders. Whirlkit leek van vacht nog het meeste op hem. "Jullie hebben gebreken, maar jullie zijn slim. Dat maakt jullie een sterk warrior, onthoud dat." Zo. Hij keek ze na. Verward natuurlijk. Alle katten die nu op waren gestaan voor hem waren verward.

And as the full star tries his best to make the white pearl shine
Glances of a new day have arrived
And though he’s not alone, he fears to never love another
And leave his heart forever with her smile

Hij wist niet hoe hij weer in hun kleine grotje was geraakt. Alleen dat hij knus tegen zijn twee partners lag. Partners in crime, partners omdat beide verliefd waren op hem. Partners omdat ze loyaal waren aan elkaar. Nu werd hij gewekt door het licht. Een grijzig licht en ook nog een regenvlaag. Nazca stond dan maar op. Zijn oren bungelde naar beneden. Hij had dat raar gevoel nog steeds. Dom, hij had gedacht dat het zou weg gaan als hij al zijn kittens een beetje liefde had gegeven. De kater rekte zich pijnlijk uit. Stomme das ook. Stomme regen. Hij maakte weer een wandeling, dit keer niet echt met de intentie te gaan jagen. Dat de dag maar snel voorbij ging. Uiteindelijk bleef hij maar aan de rivier zitten. Starend naar de kolkende golven. De regenbui hield op, zodat er alleen nog maar motregen was. Nazca boog zich naar voren. Zou hij zijn spiegelbeeld kunnen zien?

And meanwhile, a whole lot goes down
Somewhere in the darkness, us together for a while
You loved it then, so did I
A feeling deep inside you wants to love it all again

Terwijl hij naar de rivier staarde, naar zijn eigen spiegelbeeld dat ruisend aan hem voorbij ging kwam er een gedachte bij hem op. Zijn adem stokte. Nazca sloot zijn ogen voor het beeld. Hij dacht aan Redpetal. Hij was laf geweest. Een lafaard, blinde mol, een asshole, een echte eikel en misschien ook wel een bedrieger. Hij was slecht. Starclan, daar geloofde hij niet meer in. Dus toen hij zich voorover liet vallen, met het beeld van de rosse poes op zijn netvlies ging hij naar nergens. Hij verdronk gewoon. Verdween. Niet naar Starclan, niet naar de hemel. Het was middag toen zijn lichaam ergens aanspoelde.

+ iedereen die genoemd is en open

Hij had wel gemerkt dat Nazca een aantal keer was opgestaan, maar hij had er niet al teveel aandacht aan besteed. Hij wist dat de kater door een das gepakt was en dus zijn pijnlijke spieren moest strekken. Toch werd hij er na een tijdje ook rusteloos van. Moe keek hij op. Ze waren nu sinds kort partners. Samen met Rowe, het zat een beetje ingewikkeld in elkaar. Maar het werkte, vond hij dan. Hij besloot om Nazca achteraan te gaan. Maar een verse prooigeur kwam ertussen. Zijn mond waterde; het was lang geleden dat hij een goed prooidier gegeten had. Hij volgde de geur, en na een tijdlang zoeken, vond hij dan toch iets. Niet veel later had hij voor het eerst in dagen iets gevangen. Hij at de helft op, de rest bewaarde hij voor Nazca. Rowe zou even moeten wachten, die vond hij iets minder belangrijk. Nu ging hij weer verder met Nazca zoeken, al was die misschien al teruggegaan naar de grot waar ze kamp hadden gezet. Wacht, nee, hij rook toch zijn geur. Al was die niet zo vers meer, het was ondertussen al een tijdje licht geworden. Hij volgde toch maar de oude geur, want verder had hij geen spoor. Het kwam uit bij een rivier, en een naar gevoel bekroop hem toen het spoor hier stopte. Zijn oren gleden in zijn nek. Waarom stopte het hier? En waarom was Branch- nee, Nazca, zo rusteloos geweest vanmorgen? Hij liet de prooi vergeten vallen en liep met de snelstromende rivier mee, op zoek naar enig teken van de kater. Hij bleef zo de hele ochtend doorlopen, totdat hij uiteindelijk een vacht zag liggen. Ra trok bleek weg. Dat kwam veel te bekend voor. Dat was zijn sterke Nazca, de kater die hij met zijn leven zou beschermen van alle gevaren, zijn zon en maan, zijn alles. Hij kon niet zonder hem. Een gepijnigd geluid verliet zijn bek. Hij was weggerend met hem, alles achtergelaten voor hem. En Nazca was er nu niet meer. Hij stak zijn neus diep in diens nekvel, zijn geur opsnuivend, al was die nu al een beetje weg aan het vagen. Waarschijnlijk door het water. Nee, nee nee nee. Dit kon niet echt zijn. Dit moest wel een nachtmerrie zijn, één van de ergste die hij ooit gehad had. De BloodClan was er niks bij. Een harde snik verliet zijn bek. "Als de zon oprijst in het westen en neerdaalt in het oosten, kom je terug bij mij. Mijn zon en sterren." nutteloze woorden misschien, maar vol met zijn gevoel. Alles brak in hem. Want wat was hij zonder zijn enige liefde?

Bloompaw schrok plotseling wakker. Eerst dacht ze dat het Jinglepaw was, die bewoog in haar slaap of die misschien een nachtelijk uitstapje wou maken - maar een onbekende geur omringde hen. Haar tweekleurige oogjes keken bijna angstig rond en ze duwde haar vacht tegen die van haar zusje, bang om het onbekende. Er stond een kater voor hen. Hij kwam haar bekend voor - was dat.. Was dat Branchtrove? De kater die blijkbaar hun vader was? Die zo veel drama op zijn geweten had en die volgens haar tante levensgevaarlijk was? Ze had de wonden gezien waarmee de rosse poes de grot weer inkwam - bloed had gedropen uit haar buik en uit een gapende bijtwonde op haar schouder. Haar witte vacht stond rechtovereind maar ze volgde hem toch naar buiten, omdat ze samen met Jinglepaw was. Met haar zus samen zou ze alles overleven. Daar was ze zeker van. Met grote oogjes luisterde ze naar zijn woorden, maar ze kon niks zeggen. Ze wou zo veel vragen - of het waar was, dat hij hun vader was, waarom hij weggegaan was, waarom hij zijn ex-partner zo veel pijn had gedaan, waarom hij met hun moeder gegaan was. Maar ze kon het niet en dat frustreerde haar. Ze schrok toen hij opeens haar neusje aanraakte en zette verdwaasd een stapje achteruit. Zijn adem stonk en hij zag er vreselijk uit, dat had ze gezien toen hij zo dichtbij kwam. Als een wilde. Waren ze zeker dat dit dezelfde was als die vriendelijke kater die ze vroeger gekend hebben? Hij duwde hen terug in hun nest maar Bloompaw ging niet slapen. Ze keek haar zusje met vragende ogen aan.. Wat was dat?