Ehm... Hi?

Met een snelle beweging sprong Jayflame naar voren, maar de prooi ontsnapte als nog en de kat gromde geërgerd terwijl hij de prooi weg zag vluchten. Het had geen zin om hem achterna te rennen; hij wist dat hij toch niet snel genoeg zou zijn en bovendien was het veel te warm om nu te veel inspanning te gaan leveren voor een prooi. Maar hij baalde er wel vreselijk van dat hij de prooi had laten ontsnappen. De tom kwam lichtelijk overeind en gaf een lik over zijn borst. Hij was al blij dat Routpaw zijn faal niet had gezien. Het liefste wilde hij zo goed mogelijk overkomen naar de knappe medicine cat’s apprentice en een prooi missen was nu niet bepaald iets om ‘u’ tegen te zeggen. Hij glimlachte terwijl hij dacht aan haar heldergroene ogen die zijn gedachten vaak in beslag leken te nemen. Hij herinnerde zich maar al te goed hoe hun pelzen tegen elkaar schuurden toen ze naar elkaar renden zodat hij haar kon troosten, hoe haar betraande ogen hem hadden aangekeken en zijn hart gebroken aan had gevoeld terwijl hij zijn best had gedaan om haar op te vrolijken. Gelukkig leek ze haar plaats steeds meer en meer te vinden in het nieuwe territory, maar Jayflame dacht niet dat die heimwee naar haar vroegere territory ooit over zou gaan. En er was niets wat hij kon doen om daar iets aan te veranderen. De tom schudde zijn kopje terwijl hij besloot om terug naar de grot te gaan. Gelukkig had hij eerder op de dag wel twee prooien weten te vangen en deze ging hij dan ook ophalen. Ze leken niet meegenomen te zijn en met een tevreden gevoel liep hij terug naar de grot. Hij legde de prooien zorgvuldig neer op de fresh-kill pile en wilde net een prooi voor zichzelf pakken – het begon immers al avond te worden – toen hij merkte dat iemand naar hem aan het kijken was. Hij trok met zijn oortje en draaide zich een kwartslag om vervolgens een kitten naar hem te zien kijken. “Eeeh.” Verdomme. Hij was niet goed met kittens! “Hoi?”

De kitten leek al even onbeholpen te zijn als hijzelf. En Jayflame wist niet goed waarom, maar ergens vond hij het wel schattig hoe ze haar blik op haar pootjes richtte en net deed alsof ze hem niet had staan aanstaren. Ze konden zo irritant zijn, maar soms waren ze ook wel schattig. Misschien was hij over een paar moons toch klaar om vader te worden after all. Anyways, de kitten had haar blik naar haar poten gericht en was daardoor niet meer naar hem aan het kijken. In principe was hij dus vrij om gewoon weg te gaan, maar ergens vond hij het zielig om deze kitten zo achter te laten. Hij vroeg zich af wat ze hier bij de fresh-kill pile deed in plaats van bij de andere kittens te gaan staan. Ze zou over een uurtje of twee waarschijnlijk wel moeten gaan slapen van haar moeder. Misschien was haar moeder haar zelfs al aan het zoeken. En misschien was het slecht van hem, maar hij wist dat hij zich iets beter zou voelen als hij haar kwijt kon raken bij haar moeder. Dan hoefde hij zich in elk geval niet meer schuldig te voelen dat hij haar ergens achterliet, want ze was toch in veilige poten. “Waar is je mama?” vroeg hij vriendelijk aan haar. “Ze moet vast bezorgd zijn nu ze je kwijt is. Vind je het niet leuker om bij je denmates te gaan spelen?” Hij kon zich herinneren dat hij als kitten zijnde het ongelooflijk leuk had gevonden om met zijn pleegbroertje en pleegzusje te spelen. “Of…” Hij keek wat twijfelend naar de prooi die hij bij zijn poten hield. “Of je mag een hapje met me mee eten als je wilt?” Misschien was het de verlegen blik van de kitten, misschien was het de invloed van Routpaw, maar hij begon echt soft te worden. Veel te soft.