Drowning in Thoughts

De kater had even tijd voor zichzelf nodig gehad. Soms werd de grot hem teveel. Alle blikken van windclan katten die hem werden toegeworpen, het gefluister als hij langsliep, de hatelijke sfeer die hij voelde tegenover hem.. het werd hem soms allemaal een beetje teveel. Deze reis was niet alleen fysiek zwaar voor de meesten, maar ook nog eens geestelijk zwaar geweest voor hem. Hij zat nu wederom opgescheept met zijn oude clangenoten, waarvan de meesten hem nog steeds verachten vanwege die ene dag. De dag dat hij zogenaamd Tawnylight vermoord had. Haar bloed had aan zijn klauwen gezeten, maar hij was het niet geweest die haar van de rots had afgeduwd. Dat was Whitelion's schuld. Dankzij hem was hij verbannen en erger nog: dankzij hem was een onschuldige warrior overleden. Zacht slikte de kater, terwijl hij zijn ogen sloot en voor even enkel probeerde te focussen op het harde geluid van de razende rivier die ze de Rapids noemden. Even alle gedachten over zijn verleden wegcijferen. Dat was alles wat hij wilde. Echter lukte dat helaas niet helemaal, want de wind bracht een bekende geur met zich mee. De geur van een kattin die hij als een clangenoot beschouwde. En misschien wel als een vriendin, zelfs, al had hij haar al een tijd niet meer gesproken. "Hallo, Fawnstep." Zei hij, met zijn ogen nog gesloten. Hij had haar geroken, ze was niet zo heel ver van hem verwijderd. Zijn helderblauwe ogen openden zich en hij draaide zijn kop, zodat hij haar kon aankijken. "Hoe gaat het?" Domme vraag. Natuurlijk ging het niet goed met haar. Maar toch stelde hij hem, omdat hij niets anders kon bedenken.

& Fawnstep~

De kater wist wat er met de poes gebeurd was. Hij had van een afstandje staan kijken toen alles gebeurde, maar niet echt ingegrepen. HIj had er ook geen kans voor gekregen, Fawns.. nee hun clangenoten hadden al vrij snel gereageerd. Dankzij haar was een kitten dood. Maar konden ze het haar kwalijk nemen? Het had iedereen kunnen gebeuren. Iedereen. Zelfs hem. Hij liet zijn blik weer voor zich uit vallen, terwijl hij keek naar het kolkende water voor hem. Ergens gaf de wilde rivier hem rust. Chaos bracht immers uiteindelijk weer rust. Of althans, daar hoopte hij op. Wanneer kwam zijn rust? Hij wist het niet. Hij knikte zacht en glimlachte een beetje. "Ook, zoals altijd." Hij wist heel goed hoe Fawn zich voelde. Hoe rot het was als iedereen je kwaad nakeek. "Ze komen er wel overheen, Fawn, geloof me maar." Sprak hij zelfverzekerd, zacht knikkend zelfs om het te onderdrukken, al geloofde hij het zelf diep van binnen niet helemaal. Katten hielden lang hun haat vast.. hij van alle katten kon dat weten. Everstar had het hem nog steeds niet vergeven - voor iets wat hij niet eens had gedaan - en de littekens die hij van hun gevecht had overgehouden, spraken boekdelen over wat ze van hem vond.

De kater liet zijn blik terugvallen op de kolkende rivier. Nee, het leven was nou eenmaal geen pretje. Starclan had hem niet bepaald bijgestaan in zijn leven. Zijn hele leven al was er drama en de kleine mooie momenten die hij wel had gehad, waren allemaal ondertussen verpest. Zijn tijden met Spottedleaf werden verbroken nog voordat hij haar kon vertellen wat hij voor haar voelde en zijn prachtige gezinnetje met Icyrose werd ook gebroken door één kater; Whitelion. Niet alleen had hij zijn partner voor even afgepakt, maar ook had hij ervoor gezorgd dat Lionroar zelf verbannen werd uit Windclan, waardoor hij nu amper nog contact had met zijn eigen kittens. Zijn enige kittens. De woorden van Fawnstep drongen tot hem door, en zacht schudde hij met zijn hoofd. "Misschien is het dat waar je mee moet stoppen." Zei hij. "Van het slechtste uitgaan." Hij liet zijn helderblauwe ogen naar de zwarte kattin glijden, die nu dichter bij de rivier was gaan staan.

De kater wiebelde wat onzeker met zijn oren bij haar woorden. Daar had ze een punt, ja, natuurlijk. Hij kon het zelf ook niet loslaten dat alles in zijn leven slecht was afgelopen. Natuurlijk, er waren enkele mooie momentjes geweest, maar ook die waren verpest. De kater sloot daarom ook zijn ogen en knikte zacht. Hij kon het haar niet kwalijk nemen om zo te denken, dat was zijn gedachtegang namelijk ook. "Je bent ook niet je moeder." Sprak hij uiteindelijk, terwijl hij zijn ogen weer opende en op haar richtte. "Niemand zou in de schaduw moeten staan van zijn of haar eigen ouders, jij dus ook niet. Stap er onderuit, je bent jezelf en daar zou je blij genoeg mee moeten zijn." Hij haalde zijn schouders op. "En je zogenaamde vrienden en familieleden zouden dat ook moeten accepteren." Precies, zo was het. "En over al het ongeluk, ik heb een theorie dat Starclan gewoon houdt van al dat drama. Als ik je zou vertellen over het drama in mijn leven.. zou je dat waarschijnlijk ook nog geloven ook." Hij grinnikte zacht, en liet zijn blik weer op de kolkende rivier vallen. Soms klonk zijn leven als een of andere dramatische serie en eigenlijk.. wie weet was het dat ook. Starclan hield gewoon van drama, dat moest het zijn.

Het aardigste wat iemand ooit tegen haar gezegd had? En dat moest uit zijn mond komen? Shadowclan was soms wel hard, daar kon hij haar gelijk in geven - sommige katten konden daar nou eenmaal niet tegen en waarschijnlijk was Fawnstep één van die katten. Hij kon er op zich wel tegen, tot een bepaalde hoogte. Er waren dingen waar je bij hem niet mee moest komen. Zijn kinderen waren hem heilig, ook al zaten ze in Windclan, en over Icyrose moest je al helemaal niet beginnen. Dat waren emotionele littekens die hij liever littekens wilde houden en niet weer wilde laten openrijten. De kater knikte zacht, maar zweeg. Hij glimlachte. "Dat is een ding, ja." Zijn verbanning was nog maar een klein deel van zijn leven, al dan wel een deel dat heel veel verandering in zijn leven had veroorzaakt. Maar er waren andere dingen. Dingen waar hij liever niet over sprak. "En ik ben ook blij dat Shrewstar me toentertijd een plek in Shadowclan heeft aangeboden.." Er was geen leven voor hem buiten de clans. Hij was geen rogue, geen loner. Het zou hem emotioneel en fysiek gebroken hebben.

De kater keek naar het kolkende water en zuchtte. Shrewstar was er inderdaad eentje. Iemand die hem een thuis had gegeven, terwijl hij eigenlijk gewoon een stinkende hazenvreter was geweest. Hij had haar een leven ontnomen zelfs, ooit, toen hij nog deputy was geweest. Zacht schudde hij met zijn hoofd. De poes had een groter hart dan menig kat buiten Shadowclan zou denken. Ze mocht dan wel een vrij pittige tante zijn geweest, maar ze wist wel wanneer ze met haar hart moest leiden.. en wanneer ze juist haar hoofd moest gebruiken. De kater keek op toen de zwarte kattin vroeg om te jagen. Hij knikte. "Ja, prima." Hij zei nooit nee tegen jagen, ook al jaagde hij liever alleen, hij vond het niet erg om met Fawnstep wat te jagen. Ze was een goede vriendin van hem. Zacht glimlachte hij. "Oh, Fawnstep?" Zei hij, hij wilde namelijk nog even iets zeggen voordat ze weggingen. "Bedankt." Bedankt voor alles. Ook al zou ze waarschijnlijk bij Starclan niet weten waarvoor, maar zij was een van de katten die hem uit de duistere diepte had gehaald waarin hij was gevallen na de dood van Icyrose en na zijn verbanning.

Een van zijn weinige, echte glimlachjes verschenen op de snoet van de kater toen ze zei dat het geen probleem was. Hij had een vriendin nodig gehad en zij was er voor hem geweest en dat waardeerde hij echt heel erg. Hij wist niet wat anders van hem geworden was. Waarschijnlijk had hij hetzelfde pad belopen als Whitelion en was hij nu te vinden in Starclan dan hier.. waar hij liever wilde zijn, natuurlijk. Want in Starclan zat Whitelion en voor de kater was er nu geen enkel haartje op zijn vacht die daar nog mee wilde spreken. Hij was net van plan zich bij Fawn te voegen, toen hij zacht gekraak hoorde in de bosjes. "Wat is dat?" Fluisterde hij, denkend dat 'dat' hem niet zou horen. Maar toen hij de woorden uit had gesproken was het heel even stil in de struikjes. Stil genoeg om hem argwaan te geven. Was de prooi nou weggerend of..? En toen barste de hel los. Takjes kraakten luid terwijl iets groots op hen af kwam lopen. Een das? Een vos? Hij zette zich gereed om het aan te vallen.

Zijn spieren waren alang aangespannen, klaar voor de aanval, toen de das uit de struiken verscheen en hen met hun glinsterende oogjes aankeek. Het kon niet anders: dit moest een moederdas zijn en die ging never nooit niet haar kleintjes in de steek laten voor deze indringers. Zij waren indringers op dit gebied en daar moesten ze voorzichtig mee zijn, want hij had wel vaker gezien (en gevoeld) wat een das kon aanrichten. Al had hij geen das meer gezien sinds.. sinds de aanval op hem en Shrewstar. Dat gaf hem enkel en alleen maar meer kracht in zijn poten, want die dag had hij het vertrouwen van de oude shadowclan leader gewonnen. De das kwam op hen af en hij besloot hem te ontwijken door aan de kant te springen. Toen deze langs hem doorrende, sprong hij op de das om hem in zijn bovennek te bijten. Hij hield zich overigens stevig vast met zijn klauwen. "We moeten haar omdraaien en die kant op sturen." Hij wenkte naar de kant waar de das vandaan was gekomen. Anders zou ze immers naar de cave rennen.. en ze konden geen kwade moederdas hebben in de cave, of wel dan?

Hij had zijn woorden geroepen naar Fawnstep, niet omdat hij dacht dat ze niet hetzelfde had gedacht, maar omdat hij zijn plan aan haar wilde vertellen. Hij wilde niet dat ze elkaar in de weg zouden lopen, zoals wel eens gebeurden als katten niet communiceerden op dit soort momenten: communicatie was hierbij echter cruciaal. Anders konden er immers doden vallen. De kater zag hoe de poes alle aandacht op zichzelf richtte. Wat dapper van haar was, maar hij hoorde dat haar stem trilde en dacht lichtelijke angst in haar ogen te zien. Hij knikte naar haar, maar hield zich stevig vast in de rug van de das, die nu met volle snelheid op de poes afrende. Nog even.. nog even.. en toen beet hij vol in de nek van de das, die het uitschreeuwde en net op tijd voor Fawnstep stopte - al hoopte hij dat ze gewoon zelf opzij was gesprongen. De das zijn kop schoot naar onder en de kater vloog van het beest af en belandde op zijn zij, waarna hij snel weer opkrabbelde. Dat leerde hij ook nooit: de hoeveelste keer was het immers dat hij zo van een das afgegooid werd? Nu was alle aandacht op hem gericht en hij draaide zich om en verdween in de bosjes. Kom op das, volg me.

Hij had niet meer gekeken hoe het ging met Fawnstep, wetende dat de warrior haar eigen hachje vast wel kon redden. Nadat hij had gezien dat de das op hem af kwam, was hij de struiken in gerend en probeerde hij de das weg te leiden. Ver genoeg voor hen om weer veilig te zijn. Opeens leek de das van kant te veranderen, en net toen hij weer wilde toeslaan, was het Fawnstep die de das weer het juiste pad op bracht. De kater knikte naar haar. Nu was het vast goed genoeg geweest, de das zal vast gewoon willen vlcuhten nu. Hij sprong kort op de das, beet even in diens nek en sprong er weer vanaf. "Fawn! Aan de kant, laat haar gaan." Ze zou vluchten, ja, dat kon niet anders. Net nadat hij zijn woorden uit had gesproken voelde hij hoe een poot hard tegen de zijkant van zijn hoofd aan klapte. Hij zag de das langs rennen en toen werd alles even zwart voor zijn ogen.

Even dramatisch, he will live xD de wond is niet zo huge, t was gewoon een harde klap