Weapon in mind

There are certain kind of memories
That I don’t know where to place
Cannot shake, cannot pretend that
These are things I can erase

Ze was midden in de nacht wakker geschrokken uit een nachtmerrie en naar buiten gerent. Ze had het warm en haar poten branden onder haar lijf weg. Maar toen Mistgaze eenmaal uit de clangrot was was ze nog niet klaar met rennen. Ze had het idee dat het angstige, beklemmende gevoel uit haar nachtmerrie nog achter haar aan zweefde en de poes wou er van af komen. Haar sprintje eindigde bij Vulture's drop, een plek waar ze nog nooit was geweest. Ze betwijfelde ook of er katten in haar buurt waren hier. Nu ze pas echt realiseerde dat ze zo ver weg was gegaan van de clangrot raakte ze in paniek, een beetje. Want de paniek was er al van haar droom. Ze kon zich niet eens goed herinneren waar het over ging. Waarschijnlijk weer de executie van haar moeder of het verlies van haar kittens, wat nog geen maan geleden gebeurd was. Starclan had haar op meerdere fronten gestraft en hoewel ze vaak zichzelf er de schuld voor gaf was het nu Starclans schuld in Mistgaze haar ogen. Zij hadden haar dit aangedaan. Ze had zo graag voor haar kinderen willen zorgen, ze lief willen hebben en liefde gegeven hebben. Ze had haar rang in een seconde geruild voor haar kittens. Rousepaw zou een goede medicine cat zijn voor Thunderclan. Een betere en loyalere dan zij was in elk geval, dat was zeker. Ze was een goede leerling en leerde snel, pakte dingen goed op en al zo veel. Mistgaze had al meerdere keren bedacht dat als ze nog in het bos waren, bij de moonstone, dat Rousepaw haar volledige naam vast al lang had gehad. Mist vond dat ze hem in elk geval al verdiende. Haar blik ging omhoog naar de sterren.

Waar was Starclan? Ze had wel even contact gehad met haar moeder, ze haar gewaarschuwd voor wat ging komen, maar het contact was waterig en niet zo helder als ze zich herinnerde van het bos. Was dat omdat ze hier waren? Of omdat haar eigen geloof in twijfel werd getrokken door haarzelf? Mistgaze had zichzelf gevangen in een eindeloze cirkel van verdriet en pijn en het was haar eigen schuld. Er zou geen moment in haar leven komen waar ze echt gelukkig zou zijn. Menig maal twijfelde ze over haar rang, maar deze was uitgekozen voor haar. Door haar. Ze dacht terug aan de tijd dat ze nog graag een medicine cat wou zijn. En dat wou ze nog steeds! Maar door de jaren heen was de drang om een eigen familie te beginnen ook groter geworden. Haar liefde voor Rowanflight was pijn, maar aanwezig en zou ook nooit weggaan. Ze zou nooit samen met hem kunnen zijn, dat was laatst al bewezen. Ze had de kater ook nog veel meer aan kunnen kijken na het hele incident. Want elke keer als hun blikken maar even ontmoette schoten de kleine gedaantes van Alpinekit en Mountainkit weer voor haar geestesoog langs. Iets dat ze niet graag wou.

Ze had niet eens doorgehad dat de warme tranen over haar gezicht heen liepen en over de grond vielen. Snel veegde ze alles weg met haar poot. Ze miste gewoon iedereen. Ze miste hoe het vroeger was en ze wou terug naar de tijd toen ze nog een kitten was. Dat ze nog kon spelen met Brightspots en Firedance, dat ze een geintje uithaalde met Polarbear die zo overduidelijk was dat haar vader gewoon meespeelde om haar te laten lachen. Dat ze over de grond kon rollen van het lachen en dat ze de gezellige tijden met Acefray weer op de Gathering kon beleven. Alles was weg en alles was anders. En nu zaten ze vast op een bergvoet, met weinig eten, zonder Starclan en het ergste.. zonder Brightspots die haar vertelde dat alles goed zou komen.

De poes zocht het nog wat dichter bij de rand van Vulture's Drop en keek met een uitgestrekte nek iets naar beneden. Als je hier zou vallen zou het eeuwig duren voordat je de grond zou raken. Mistgaze stapte snel weer wat terug. Met enige trillende poten ging ze liggen op de klif. Het uitzicht was mooi, ze zou er wel even van genieten terwijl ze al haar gedachten aan de kant probeerde te schuiven.

[Open voor wie wilt!!]

I do not understand you
Though grateful for your love
The demon is an old friend
You cannot free me of.

Mistgaze had zachte pootstappen gehoord gevolgd door een zachte plof van iets dat ging liggen. De geur was haar bekend, die was Thunderclan. Hoewel de clan hun geuren behoorlijk waren gemixt door reis wist ze nog wel wat te onderscheiden. Haar blik ging eventjes achterom. "Redpetal.." zei ze zachtjes, alsof er hier iets sliep dat boos of wakker zou worden als ze te hard zou praten. "Alles oké?" vroeg ze toen. Ze wist wat er een tijdje geleden gebeurd was. En ze kende het verdere verhaal niet, dus ze zou niet oordelen. Sowieso kon ze dat niet, want dat was niet haar taak om te doen. "Gaat het met je verwondingen?" was de volgende vraag, nog steeds even zacht als eerst. Het was een rustige avond en misschien dat een gesprek met Redpetal een beetje haar gedachten van alles af haalden.