Burning bridges

De gevlekte kattin was achter een knaagdier van mysterieuze soort aan het rennen. Haar lichte bouw maakte het vrij makkelijk om snelheid te maken, er was immers weinig wat haar tegenhield met gewicht of vacht. Ze was kortharig met een pels die haar spieren omhelsde bij iedere stap, haar vacht een sterk contrast tegen de kleurige achtergrond van het gebied. Enkel haar scherp groene ogen brak dit patroon. Met haar vrouwelijke lichaam werd ze vaak aangezien als een knap beest, al ging dit niet verder dan uiterlijk, zodra ze haar mond open deed leken de meeste die opmerking al heel snel weer terug in te slikken. Ze was fel, snauwerig en als een ongeleid projectiel, de reden waarom ze nog geen warrior rank droeg. Simpelweg, ze gaf niks om haar clan en deed alles behalve moeite ervoor, iets wat ze heel makkelijk liet horen. Maar weinige wisten dat haar agressie enkel een na effect was van angst, enorm veel angst. Ze was bang om zwak te zijn, om weer te falen in zichzelf te beschermen. Ze had het gevoel dat als ze haar muren zou laten zakken en open werd naar andere dat deze alleen hetzelfde deden: haar breken. Zowel fysiek als mentaal was de kattin zwak. Enorm zwak. En ze accepteerde dit niet, ze loog tegen haarzelf en de wereld om dit te verbergen. Want zwakke stierven, werden gebruikt zoals zij gebruikt was. Haar karakter was zo veranderd sinds haar kindertijd. De meeste van haar clan moesten nog de tijd geweten hebben dat ze een vrolijke en nieuwsgierige kitten werd, en voor hun was het vast een raadsel hoe ze van dat... dit was geworden. Een dier dat van zich beet, een die schreeuwde dat ze alles alleen kon terwijl ze zo verdomd afhankelijk was van andere. Banepaw wist het zelf ook. Als ze ooit deze clan zou verlaten was ze binnen een maan dood. Ze was gebouwd om in een clan te zijn zelf al wilde ze dit leven niet. De Thunderclanner zette meer snelheid in tot ze haar longen voelde branden en dacht dat haar poten het zouden begeven. En toen kwam ze tot een kleine verassing te staan, voor haar waren de rapids. Ze had geen tijd meer om af te remmen en te stoppen, waardoor ze de gok maar nam en een sprong nam. Met een klap landde haar lichaam op een van de rotsen halverwege het water, waar ze zich dan maar op trok. Mousedung. Ze zat vast. Het water was hier gelukkig niet op het snelste, waarschijnlijk zou een warrior wel erdoorheen moeten kunnen. Maar tja, Bane had nooit leren zwemmen en was ook niet sterk genoeg hier zelf doorheen te komen. Gefrustreerd gromde ze naar het water en ging liggen op haar steen. "Wie the finch zet hier ook een rivier weg..."

[Open :3]