Something's fishy going on here. [TRAININGSTOPIC 1/CRIMSONPAW]

Het was voor Butterpact niet moeilijk om de dag van de training op tijd wakker te worden. Sinds de dood van zijn broer waren er nauwelijks nachten geweest dat hij goed had geslapen. En hij haatte het. Hij haatte het dat hij het dode gezicht van zijn broer telkens weer voor zich zag als hij ging slapen. Hij haatte het dat hij in onzekerheid moest leven omdat hij geen idee had wat zijn broer van hem dacht en of zijn broer hem vergeven had, als hij überhaupt voortleefde in StarClan. Butterpact hoopte van wel, want als ze hem dat ook nog afpakten, wilde hij StarClan zelf joinen zodat hij kon zeggen dat ze Breakingpoint weldegelijk toe moesten laten op hun territory. En soms dacht hij er wel eens over na om gewoon zijn dood op te zoeken zodat hij kon zien of hij zich daadwerkelijk bij zijn broer zou voegen, maar op andere tijden leek het hem weer geen goed idee. De grijze tabby onderdrukte een zucht terwijl hij zichzelf wakker schudde en vervolgens naar de fresh-kill pile liep om een prooi te pakken. Het was nog ietsje te vroeg om Crimsonpaw te gaan wekken en dus nam hij zijn prooi mee naar buiten zodat hij kon eten terwijl hij naar de zon keek die steeds hoger en hoger klom. Een frisse wind waaide door de bergen en rukte aan zijn pels, maar dat werd ook geleidelijk aan beter en Butterpact wist dat het weer een warme dag zou worden. De tabby onderdrukte een zucht en draaide zich om. Hij vond dat het nu wel tijd werd voor de training en nam aan dat Crimsonpaw stond te popelen om te beginnen aan haar training. Hij probeerde zijn schouders niet te laten zakken bij het vooruitzicht dat hij haar moest trainen. Het was niet dat hij er geen zin in had of dat hij haar niet wilde trainen, maar hij had gewoon schrik dat ze hetzelfde zou eindigen als Ravenpaw. Ook al zeiden de anderen dat het niet kwam door zijn toedoen dat Ravenpaw was gestorven, voelde Butterpact het toch wel aan als zijn verantwoordelijkheid omdat de tom zijn apprentice was geweest. Butterpact slikte en voelde zijn hart in zijn keel kloppen toen hij naar het gedeelte liep waar de apprentices lagen. “Crimsonpaw?” Hij wachtte even. “Pak een prooi en kom dan naar buiten.” En met die woorden draaide hij zich om en wachtte tot ze gegeten zou hebben en zich bij hem zou voegen.

Crimsonpaw nam haar tijd en Butterpact kneep even zijn ogen dicht. Tot zijn verbazing voelde hij geen irritatie opkomen, maar een licht wanhopig gevoel. Alsof hij het gevoel had dat alle macht die hij ooit had over een apprenice samen met de dood van zijn broer uit zijn poten was geglipt. Alsof katten het niet meer waard vonden om naar hem te luisteren omdat ze hem misschien wel als de oorzaak van de dood van zijn broer zagen. Hij wist dat hij het niet zo mocht opvatten en dat het ook gewoon een simpele dwarsliggende attitude van een nieuwe apprentice kon zijn, maar alles voelde op dit moment vervelend aan voor de tom. Alsof heel de wereld tegen hem was en hij in zijn eentje tegen de wereld moest strijden. En misschien was dat ook wel zo. Misschien vonden katten dat hij zich zo zielige had gedragen de afgelopen periode dat ze hem niet meer serieus moesten nemen. Butterpact draaide zijn kopje toen Crimsonpaw uiteindelijk naar buiten kwam, maar had geen goesting om zijn bek open te trekken en iets te zeggen over haar houding. Hij had schrik dat als hij te veel zou zeggen dat zij misschien ook wel dood teruggevonden zou worden aan de bodem van een klif. Hij wist dat Ravenpaw’s dood niet zijn schuld was, maar zo voelde het wel aan. Waarom had Butterstar hem überhaupt nog een keer mentor gemaakt? Waarom had ze hem, voor de Clan notabene, bestempeld als een formidabele warrior terwijl hij noch Shadowpaw’s, noch Ravenpaw’s training af had kunnen maken? Waarom had ze het niet enkel bij Outrage kunnen houden? Het leek wel alsof ze hem wilde straffen voor het feit dat hij RiverClanners de dood in joeg. De grijze tabby schraapte zijn keel toen Crimsonpaw aan hem vroeg wat het plan was. Zeker van jezelf overkomen, Butterpact. Anders heb je nooit meer vat op haar. “Ik ga je eerst een rondleiding geven door het nieuwe territory en daarna ga ik je leren vissen,” sprak hij, nu toch wel licht glimlachend. Vissen was iets wat hij graag deed en ook nog eens heel goed kon. Hij zou het tof vinden als hij die kwaliteiten over kon brengen op zijn apprentice. “Zijn er eventueel nog dingen die je zeker wilt leren in je training?” vroeg hij vervolgens. Normaal gezien liet hij de apprentice gewoon doen wat hij voor ogen had en niet wat zij wilde, maar hij had niet het idee dat hij hier nog veel te zeggen had. Het voelde verkeerd om haar niet haar eigen inbreng te laten zeggen. Hij wenkte haar ondertussen zodat ze konden vertrekken. “Dit is the Redwood,” sprak hij. “Het is een beetje te vergelijken met ThunderClan territory en is het gedeelte dat zich het dichtste in de buurt van onze grot bevindt.” Hij gebaarde naar de struiken. “Hier kan ik je leren hoe je moet jagen op muizen, sinds the Rapids niet altijd de beste plek is om te gaan jagen omdat de stroming daar vrij sterk is.” Hij voelde een ongemakkelijk gevoel zich in zijn maag verspreiden. Wat als er een ongeluk zou gebeuren bij the Rapids en zijn apprentice zou verdrinken? Hij drukte het gevoel met al zijn macht weg. “Heb je al kennisgemaakt met andere Clan cats, Crimsonpaw? Heb je enige aandacht gericht naar hun verschillende geuren en waar ze voor staan?”

Hoewel ze een she-cat leek die niet beschaamd was om haar mening te zeggen als er haar iets niet aanstond, had ze weinig te zeggen op wat hij met haar training wilde doen vandaag. Dit vatte hij op als een goed teken, want anders had hij weer duidelijk moeten maken dat ze weinig keus had en zou hij misschien weer te onzeker hebben geklonken. Hij vond het een vreemd idee dat hij over ook maar iets onzeker klonk, maar hij besefte dat, terwijl hij het eerst heel belangrijk vond om zijn trainingen zo goed mogelijk af te ronden, hij nu een goede verstandshouding met haar wilde hebben. Dat als ze het ergens niet mee eens was dat ze dat eerlijk aan hem kon aangeven en dat hij kon overwegen om sommige delen uit hun training te laten. Maar Crimsonpaw leek er niks op tegen te hebben om een tour door het territory te doen en daarna te gaan vissen. Die laatste wilde hij sowieso verwerkt hebben in zijn final assesment omdat hij hoopte dat, als ze de bergen uiteindelijk zouden verlaten, ze op een gebied zouden stuiten waar RiverClan weer gewoon hun gedeelte bij de rivieren op kon eisen, als die er waren tenminste. Vissen en het zwemmen was juist een specifiek onderdeel van RiverClan en dit wilde hij graag zo houden. Dus misschien zat die arrogantie jegens de andere Clans toch nog wel ergens in zijn binnenste, maar werd dat weggedrukt door de pijn die hij voelde om de dood van zijn broer. Hij gaf een knikje toen ze het over vechten had, maar dat wilde hij sowieso al in haar training verwerken. Het was fijn om te weten dat dat een onderdeel was waar ze het meeste naar uitkeek. Toen ze haar opmerking over ThunderClan maakte, keek hij haar heel even aan en wist niet of hij haar moest bestraffen of dat hij moest lachen of moest huilen omdat hij voor de eerste keer vreugde in zijn binnenste voelde. De tweede reactie kreeg de overhand en hij stootte een lach uit. Even was hij vergeten hoe diep zijn lach ook alweer klonk en zo snel als het begonnen was, hield het ook weer op. “Oké, ThunderClan stinkt,” zei hij met een lachje. “Laat het ze maar niet horen. Voor de rest kun je alle geuren uit elkaar houden, neem ik aan?” vroeg hij aan haar. Ondertussen wandelde hij weer verder en verlieten ze het beboste onderdeel van de bergen en gingen over naar het gedeelte waar hij zich redelijk bekeken voelde. “Dit zijn the Highlands,” sprak hij. “Dit past meer bij WindClan omdat het zo… onbedekt is.” Hij trok met zijn oortje. “Als je deze helling volgt en hoger gaat, kom je uit bij de Eagle’s Peaks. Dat is een plaats waar je liever niet naartoe gaat omdat daar grote roofdieren zijn die je mee kunnen sleuren. Als je de andere kant opgaat, naar het einde van de bergen zeg maar, kom je uit bij de Vulture’s Drop. Echt een mooie plek om ’s avonds bij de schemering en ’s morgens bij zonsopgang te zitten, maar ook zeer gevaarlijk. Ik heb liever niet dat je naar één van die twee plekken gaat zonder begeleiding van mij, Outrage of een andere warrior.” Voor het eerst sinds ze met elkaar op pad waren, verscheen er een strenge blik in zijn ogen. Het was heel lichtjes, maar het was wel daar. “Dan heb je voor de Eagle’s Peak nog een laag gedeelte waar the Starpools zich bevinden. Zoals de naam al zegt, zijn dat poelen waarvan de oppervlakte ’s avonds bezaaid is met sterren. Ook heel mooi om te zien.” Hij draaide zijn kopje weer terug naar haar. “Nog vragen over het gebied? Anders gaan we naar the Rapids zodat we met vissen kunnen beginnen.”

Toen Butterpact haar vroeg of ze een vraag had, had hij eerlijk gezegd verwacht dat als ze een vraag zou stellen dat het over de training zou gaan en wat zijn verwachtingen voor de toekomst waren, maar opeens ging het gesprek een heel andere kant op en de tom moest moeite doen om zijn ongemakkelijkheid niet te laten blijken in zijn houding. Het was gevaarlijk om hier zo openlijk te spreken over het verjagen van de Tribe, al zeker als die katten hier ergens rondliepen en het verkeerd op zouden vatten. Butterpact was niet bang voor ze, maar hij was realistisch genoeg om zich te beseffen dat als de Tribe dit soort woorden serieus nam en ze in actie schoten dat de andere Clans hem dat niet in dank af gingen nemen. En hij wilde niet een nog grotere mislukkeling zijn voor Butterstar, hij moest bewijzen dat hij deze training aankon en dat hij zich over zijn verdriet van zijn broer kon zetten. Of tenminste toch lang genoeg om deze training in goede banen te laten leiden. “Ten eerste kan RiverClan nooit vechten tegen een hele Tribe,” sprak hij kalmpjes. “Ten tweede is dit gebied niet ideaal voor RiverClan om te leven en zeer gevaarlijk voor elders en kittens en ten derde hebben zowel StarClan als de warrior code ons altijd gezegd dat de vier Clans bij elkaar moeten blijven. Dat is ook de hele reden waarom we met z’n allen op reis zijn vertrokken. Het idee dat jij in je hoofd hebt, is niet realistisch en ik zou ook graag hebben dat je hier niet steeds hardop over gaat speculeren en zeker niet in andermans territory. Het is al zeldzaam genoeg dat we hier mogen blijven van de Tribe; we mogen hun gastvrijheid niet onderschatten.” Niet dat hij zelf ook maar fan was van die Tribe cats, maar hij moest het juiste voorbeeld geven en voorkomen dat Crimsonpaw een hele revolutie op kon starten onder de andere RiverClan apprentices. “We doen vechttraining als blijkt dat je een prooi kunt vangen voor je Clan. En dan alsnog bepaal ík hoe lang die vechttraining duurt en wat je allemaal leert, net zoals Outrage bepaalt hoe lang zijn training duurt.” Misschien was het ergens wel goed dat hij een apprentice had gekregen die tegengas durfde te geven; het zorgde ervoor dat hijzelf geconcentreerd bleef en bleef vechten voor wat híj juist vond. Hij wenkte haar met zijn staart en ging vervolgens in de richting van the Rapids. Toen ze bij een rustiger onderdeel waren aangekomen waar hij zeker van was dat ze zou kunnen vissen zonder te verdrinken, gaf hij aan dat ze mocht gaan zitten aan de waterkant en keek haar vervolgens strak aan met zijn lichtgele ogen. “Maar sinds je zelf al wel een planning in je hoofd hebt voor hoe de training zal verlopen, aarzel ik niet over het feit dat je precies weet hoe je een vis moet vangen.” Hij deed een teken naar het water. “Ga je gang, Crimsonpaw. Hoe vang je een vis?” Hij ging deze training pas hervatten als ze toe zou geven dat zij naar hem moest luisteren en niet andersom.