Flaming Hot Cheetos

Een zachte zucht ontsnapte zijn lippen terwijl hij naar de elder luisterde die hem een preek gaf. Hij was inmiddels zo goed geworden in het net doen alsof hij spijt had dat het zeer geloofwaardig over moest komen, want de ShadowClanner leek een tevreden houding te hebben. Tsk. Vieze stinkzak. Het was niet zo dat hij een hekel had aan andere Clan cats en dat hij geen vrienden wilde maken met hun, maar ze moesten nu ook weer niet denken dat ze superieur waren. Arrogant gedrag was iets wat er bij hem niet in kon en naar zijn idee gedroeg deze oude zak zich iets te arrogant. “Ja ja, ik zal het nooit meer doen,” sprak hij plotseling tijdens een preek over hoe apprentices zich dienden te gedragen. De ShadowClanner keek hem aan alsof hij had aangekondigd dat hij hun van dit gebied zou verdrijven en snel draaide Thistlepaw zich om waarna hij wegrende. “Ik zal wel een prooi voor u meebrengen ter compensatie!’ riep hij over zijn schouder. Hij zag de elder met zijn hoofd schudden, weglopen en meende een kleine glimlach te zien om de lippen van de elder. Ha! Zie je wel dat ze hem lang niet zo erg vonden als ze altijd vol probeerden te houden? Altijd maar boos op hem worden en Thistlepaw dit, Thistlepaw dat, maar stiekem hielden ze wel van hem. Tevreden zijnde rende de RiverClanner de grot uit terwijl hij zich bedacht waar hij nu weer naartoe kon gaan. Ze waren nog niet heel lang op dit gebied en hij had nog niet alles kunnen verkennen. Voornamelijk omdat hij eerst een week binnen had moeten blijven omdat hij tijdens de reis drie WindClan kittens had wijsgemaakt dat een hond zou uitbreken en ze op zou eten als ze niet goed naar hun moeder luisterden, maar shtt. Hij had het overigens goed bedoeld en het had gewerkt: ze waren daadwerkelijk bij hun moeder in de buurt gebleven. Hij grinnikte toen hij zich het woedende gezicht van de queen herinnerde. En Butterstar was natuurlijk ook niet al te blij geweest, maar die was nooit blij met hem. Thistlepaw slaakte een dramatische zucht, maar keek op toen hij een geur rook. Meteen kwam er een glimlach om zijn lippen en haastte hij zich naar de Rapids, waar hij nog net op tijd was om te zien hoe Littlepaw vol op haar bek ging in ondiep water. Thistlepaw begon te schaterlachen terwijl hij naar zijn beste vriendin liep en in het water sprong om haar vervolgens slap van de lach uit het water te halen. “Je bent echt een figuur, weet je dat?” Hij grinnikte terwijl hij haar aan haar nekvel terug op het droge trok, toch wel opgelucht zijnde dat ze beiden niet waren meegesleurd door het water. “Heb je je pijn gedaan?”

Toen Thistlepaw het gezicht van zijn beste vriendin zag, deed hij zijn uiterste best om niet weer te gaan schaterlachen. Hij wist dat Littlepaw niet echt boos op hem was en dat ze dadelijk wel weer zou lachen, maar toch keek hij even met een kleine frons naar haar bloedneus. Hij vond het grappig dat ze was gevallen, maar hij vond het natuurlijk minder dat ze zich echt pijn had gedaan. Hij zag ook aan haar blik dat ze liever had dat hij niet in haar buurt was en grijnsde even. Altijd als ze iets stoms deed, mocht hij er niet in de buurt zijn omdat hij dan begon te schaterlachen. Hij kon er niets aan doen, Littlepaw was dan ook ontzettend grappig als het kwam op gezichten trekken tijdens stomme acties of na een stomme actie. En wat voor een beste vriend zou hij zijn als hij niet eens goed lachte met haar ellende? Het was niet dat zij de heilige engel was als hij een keertje op zijn bek viel of zo. “No worries,” zei hij grijnzend. “Je bent nog steeds prachtig.” Hij liep naar haar toe en veegde ook met zijn poot langs haar neusje, maar begon weer te schaterlachen toen ze haar vraag stelde. “Ah, zo ken ik je weer!” Hij grijnsde naar haar. “Elf. Het zag er echt stom uit, maar het was ook prachtig om te zien. Daar kan ik geen tien op geven.” Hij grinnikte even. Daarna likte hij zorgvuldig met zijn tong het bloed van haar vacht af waarna hij een vies gezicht trok. Hij snapte niet wat die BloodClanners lekker vonden aan de metaalachtige smaak van bloed. Hij had er echt een hekel aan. Hij zou over zijn nek gaan als hij ooit te veel bloed in zijn muil zou krijgen! “Misschien moet je het vissen in het vervolg aan de professionals overlaten,” zei hij grijnzend. “Aan mij bijvoorbeeld.” En hij trok een quasi-arrogant gezicht waarna hij weer terug grinnikte. Daarna wierp hij een blik op haar neus en glimlachte. “Het begint al te stoppen met bloeden, dus zo erg was het nu ook weer niet. Je hebt mijn dag echt weer goedgemaakt trouwens.”

Thistlepaw draaide zijn kopje naar haar en zette grote ogen op alsof Littlepaw hem daarnet diep beledigd had. En ergens was dat natuurlijk ook wel zo, want vele she-cats hadden bewezen dat hij de looks weldegelijk had. Littlepaw wilde dat gewoon niet inzien. Waarom? Hij had geen idee. Misschien was ze een beetje jaloers en wilde ze ook wat Thistle-love hebben. Hij grinnikte bij het idee. Nee, Littlepaw had hij vanaf het begin al anders gezien. Hij was al op vrij jonge leeftijd een soort van player, maar bij Littlepaw had hij nooit iets geprobeerd omdat ze praktisch gezien met elkaar waren opgegroeid en hij haar gewoon niet op die manier had willen benaderen, ook niet toen ze ouder werden. Sure, ze was een mooie she-cat om gezien te worden en hij zou diegene die haar hart zou breken persoonlijk een pootje of twee komen breken, maar hij zag haar gewoon niet op zo’n manier. Ze was zijn goede vriendin en dat wilde hij graag zo houden, want anders zou het toch alleen maar awkward worden. “Daar denkt die ene ThunderClan she-cat wel anders over,” zei hij grijnzend tegen haar. “Jeetje, Littlepaw, je had haar moeten zien! Prachtige witte vacht, hemelsblauwe ogen, slank lichaam en een achterste waarvan je denkt…” Hij stopte beledigd met praten toen ze dwars door zijn woorden heen riep en grijnsde naar haar. “Sure,” sprak hij. “Ik zal je eens laten zien hoe een professional vist.” En hij was direct zijn hele verhaal over de mooie ThunderClanner vergeten terwijl hij zich omdraaide en naar de kade liep. Hij keek naar het snelstromende water en concentreerde zich terwijl hij een plekje zocht om te gaan vissen. Net toen hij zijn poot uit wilde steken om het water te voelen, zag hij plotseling iets in zijn ooghoeken. Een bruin dier wiens pels de kleur van zijn ontlasting van vanmorgen droeg, kwam tevoorschijn en Thistlepaw vloog ongeveer een meter de lucht in. Daarna hield hij zich laag tegen de grond, ontblootte zijn tanden en zwiepte met zijn staart. Eigenlijk zag het beestje er nog wel grappig uit, ware het niet dat hij zich om had gedraaid naar Thistlepaw en hem aan leek te willen vallen. “Littlepaw!” riep hij over zijn schouder. “Moet je eens komen kijken wat voor raar beest ik hier gevonden heb!” Zou het een lekkere prooi zijn? Een klauw kwam net op dat moment over zijn gezicht en Thistlepaw kreunde terwijl hij wat naar achteren ging. “Rotbeest,” siste hij. Bloed gleed langs zijn wang terwijl hij een klein beetje naar achteren ging en wachtte tot zijn vriendin naast hem stond.

Thistlepaw snapte niet waarom, na al die moons dat ze lief en leed met elkaar hadden gedeeld, Littlepaw zijn capaciteiten onderschatte en maar niet wilde geloven dat hij weldegelijk charmant was en weldegelijk een paar she-cats aan de haak kon slaan als hij dat wilde. Hij had de looks en hij wist van tijd tot tijd ook charmante dingen te zeggen, hoewel hij eerlijk moest toegeven dat hij zijn kansen net zo goed zelf verpestte door over iets te beginnen waar de desbetreffende she-cat op dat moment net geen zin in had. Zo had hij eens tegen een jonge queen gezegd dat ze er redelijk mooi uitzag voor net een kitten te hebben gehad, maar dat ze wel nog wat moest afvallen. Hij had het eigenlijk als compliment bedoeld omdat ze aan het huilen was en gedeprimeerd leek, maar ze had het hem niet in dank afgenomen en was woest op hem geworden. De dagen erna was hij expres ver uit de buurt gebleven van de nursery, maar uiteindelijk was ze dan toch afgekoeld en had ze er zelfs wel mee kunnen lachen. Inmiddels wist hij wel beter dat je beter niet te eerlijk kon zijn tegen een queen die net kittens had gekregen en dus had hij sindsdien wijselijk gezwegen als hij nog eens contact maakte met een queen. En huilende queens vermeed hij gewoon. Thistlepaw draaide zijn kopje een kwartslag toen Littlepaw tegen hem begon te spreken. “Natuurlijk gaat het,” zei hij beledigd. “Denk je nu echt dat dat krasje zeer doet? Ik ga expres niet naar Chivypaw zodat het krasje een litteken wordt en ik er dan pas echt stoer uitzie.” Hoewel het verleidelijk klonk, ging hij het niet doen. Dadelijk zou het echt een litteken worden en zou hij daardoor geen kans meer maken bij mooie she-cats. Nee, dat moest hij niet hebben. Hij ging half voor zijn beste vriendin staan toen het beest nog eens tegen hun uitviel en verhief zich op zijn achterpoten. Doordat hij groter was dan de gemiddelde RiverClanner op deze leeftijd, kwam hij vrij ver boven het beest uit en toen hij zijn klauwen uitsloeg naar het beest, draaide het mormel zich om en leek weg te gaan. “Niet meer gaan klagen dat ik nooit iets voor je doe en je niet bescherm,” sprak hij plagerig en gaf haar een tik op haar neus met zijn staart. “Maar goed, waar waren we? Oh ja, ik ging jou bewijzen dat ik een professional ben in vissen!” Thistlepaw draaide zich terug naar het water en stak zijn poot uit. “Nog enkele bemoedigende woorden voor ik hier aan begin?”