A wild ShadowClan leader appeared!

Het was vreemd, maar ze voelde zich beter thuis op de plek die niet op thuis leek dan op de open vlakte. De Highlands voelden aan als een giftige plek die deed alsof hij vertrouwd was, maar ondertussen was het allemaal net niet zoals het hoorde. Het was er te zoet, te verraderlijk, met te veel verborgen vijanden. Thuis waren de velden vrijheid, hier waren ze een hinderlaag. Dan nog liever opgesloten zijn tussen deze hoge bomen, die tenminste niet deden alsof. Maar ook tussen de bomen kon iets of iemand plotseling opduiken. Zo ook de leider van ShadowClan, die zich plotseling op haar pad bevond.

Dit was nog steeds een van zijn favoriete plekken van dit territorium. Mooie bomen met weinig struiken ertussen, maar genoeg om je te verstoppen of doorheen te duiken wanneer nodig. Het deed hem denken aan het territorium thuis, en maakte dat de kater in een opwelling van nostalgie weer eens ouderwets domme dingen ging doen. Het was dan ook niet het idee dat iemand hem vroeg waarom hij dat deed, aangezien de kater het zelf ook niet wist. Sommige zaken gebeurden gewoon, voelde hij zich zeer schuldig over, en that was that. In dit geval was het helaas niet zo simpel, aangezien de Shadowclan kat het voor elkaar had gekregen om een groep boseekhoorns waar hij op aan het jagen was, boos te maken, waardoor hij in plaats van de jager het gejaagde werd. Een groep boze eekhoorns vloog achter hem aan, en de enige manier om mogelijk te ontsnappen was door bosjes springen en - hey, was dat Everstar niet?
BAF. Het ene moment stond je vrolijk te bedenken of de poes tegenover je Everstar, nu Evergreen, was, het andere lag je op je zij bedolven onder boze eekhoorns die je van je af moest vechten. Niet zozeer dodelijk, wel zeer pijnlijk en vervelend. Een verontschuldigende grijns werd naar de windclan poes geworpen terwijl hij wat eekhoorns van zich af sloeg, nog een flink karwei.

Waar kwamen in StarClansnaam al die eekhoorns vandaan?! Wat was er in dit vervloekte territorium aan de hand als zelfs kleine prooidieren terugvochten? Al lag het misschien niet zo zeer aan het bos als wel aan de bedolven kater. Tallshadow had dit vast weer met een of andere belachelijke Tallshadowactie uitgelokt. Evergreen overwoog hem aan zijn lot over te laten, vloekte toen een keer en schoot hem toch maar te hulp. Ze betwijfelde of hij in dodelijk gevaar verkeerde, maar ze was ShadowClan iets verschuldigd. Met wat ferme slagen mepte ze een aantal eekhoorns weg, en één ervan wist ze tegen de grond te pinnen en de keel door te bijten. Met een kwade blik keek ze de ShadowClanner aan. Aangevallen door een troep eekhoorns, hoe kreeg hij het voor elkaar?

Zijn vrolijke grijns veranderde in een verontwaardigde en ietwat verbaasde blik toen de Windclanner vloekte. Niet netjes Ever, er waren baby eekhoorns bij! Bovendien, zijn warriors hadden hem inmiddels duizend keer gemeld dat hij zich als een leader diende te gedragen, en de kater was er vrij zeker van dat vloeken niet in de gebruiksaanwijzing stond. Aan de andere kant, zo dacht hij terwijl hij oog in oog stond met een boze eekhoorn, en deze verwoed van zijn neus weg probeerde te houden, had de poes het volste recht, want ze was geen leidster meer. Slimme actie ergens, nu mocht de poes vloeken, en leefde ze nog steeds. De kater was er niet zeker van of de katten in Starclan vloekten, dus dan was dit een betere optie voor de rode poes. Met een zwaai van zijn poot gooide hij een eekhoorn tegen een boom en brak zijn nek. One down, thirty to go.

De eekhoorns waren fel, dat moest ze ze nageven. Of ze wilden gewoon heel, heel graag dood. Want het beestje dat net zijn kleine scherpe tandjes in Evergreens poot had gezet, moest toch beseffen dat hij daarmee zijn doodsvonnis getekend had. Geïrriteerd beet ze in zijn staart en trok hem van haar poot af. Ze schudde haar kop tot het beestje versuft was en liet het op de grond vallen zodat ze het dood kon bijten. Een volgende eekhoorn stierf onder haar klauwen. Hoe veel zin zou de rest nog hebben om zich de dood in te vechten? "Hoe krijg je het voor elkaar?", miauwde ze geërgerd. Wilde ze het überhaupt weten?

Tussen het eekhoorn doden door, groeide het respect wat Tall had voor de rode poes. Natuurlijk, hij had altijd al respect voor haar gehad, maar dat was zonder dat hij wist dat haar eekhoorns zien te vermoorden en tegelijkertijd zo dodelijk naar hem kunnen kijken een kunst was die alleen zij beheerste. Haar multitaskgame was hoog. En dus zijn respect voor haar ook. Uiteindelijk kreeg ze het zelfs voor elkaar te praten. Het was een te verwachten vraag, en even opende de kater zijn mond, na nog wat eekhoorns weg te hebben geslagen sloot hij hem echter weer en haalde met een verloren blik zijn schouders op. "Letterlijk geen idee," Mauwde hij eerlijk, en met een zucht. Inmiddels begonnen de eekhoorns in te zien dat ze het gevecht niet zouden winnen, en kozen de angsthazen al voor de vlucht. "Bedankt trouwens," Mauwde hij, niet al te hard want hij bleef een kater met trots, maar wel met een kleine glimlach en een twinkeling. Stiekem was dit veel te grappig.

Een verklaring kreeg ze niet, want blijkbaar wist Tall het zelf allemaal ook niet. De resterende eekhoorns gingen ervandoor, afgeschrikt door het gewelddadige levenseinde van hun soortgenoten. Toen Tallshadow haar bedankte, snoof Evergreen alleen even en ze keek naar de dode eekhoorns om hen heen. "Jammer dat je niet meer weet hoe je hebt gedaan, want het levert wel veel prooi op", merkte ze op. Met zijn tweeën hadden ze een flinke ravage aangericht in de eekhoornpopulatie. De prooistapel zou hoog worden vandaag.

Nu de beesten weg waren had hij de tijd om te bedenken met wie hij hier eigenlijk stond, en meteen moest hij zichzelf ervan weerhouden om een paar stapjes achteruit te doen. Dit was de poes die hem en Ace gesproken had, zijn moeder had bevochten, en al toen hij een kitten was bestempeld was als 'de grote vijand van Shadowclan.' Enorm overdreven natuurlijk - ze was helemaal niet zo groot - maar het waren de verhalen, en die sleten er toch een beetje in.
Ondanks dat kon hij het niet laten even te grinniken om haar opmerking. "Goed punt," Mauwde hij, en haalde zijn schouders op. "Misschien trek ik ze gewoon aan," Wat op zich een prima iets zou zijn als Ever vaker in de buurt was om hem te redden.

Tallshadow leek even te schrikken, alsof hij zich opeens weer herinnerde dat ze eigenlijk geboren vijanden waren. Nou, hij mocht gerust zijn, in de situatie waar de clans nu in zaten was geen plaats voor conflict, en bovendien wist ze zelf niet meer in hoeverre ShadowClan haar grote vijand was, zoals ze altijd had geloofd. Maar wat de kater verder ook dacht, hij moest toch grinniken om wat ze zei. Het leek wel alsof die kater altijd vrolijk was. Evergreen snoof even. Tallshadow de eekhoornmagneet. Zonder iets te zeggen begon ze de eekhoorns te begraven. Het waren er te veel om in één keer mee te nemen en ze konden niet hebben dat er in de tussentijd andere roofdieren mee vandoor gingen.

Oke, blijkbaar viel zijn humor tegen bij de poes want een luide snuif was de enige echte reactie die hij kreeg. Beetje teleurstellend om eerlijk te zijn, want ze had in zekere zin erom gevraagd. Om aan hem te vragen hoe het kon dat hij al die eekhoorns aangetrokken had, dan was het enige logische antwoord toch ook dat hij blijkbaar eekhoorns aantrok? Het was niet alsof Tall met een soort magische noot rondliep waardoor elke eekhoorn in de wijde omtrek naar hem toe vloog en voor zijn voeten viel. Aan de andere kant zou dat wel heel cool zijn, en misschien vond Ever hem wel cool en dacht ze dat dus! Net toen hij het wilde vragen keerde de poes zich echter en begon de beesten te begraven. Hij was er niet helemaal zeker van, maar het kon zijn dat dit niet bij ‘ik vind je cool’ hoorde. Meer data nodig. ”Wat is de gedachte over dansen?” Dansen was best cool toch? En als Ever dat vond, vond ze Tall waarschijnlijk ook cool, want hij kon dansen.

Nadat de vraag gesteld was viel er even een korte stilte. Dansen. "Ik geloof niet dat ik daar ooit een gedachte aan heb gewijd", antwoorde Evergreen toen. De gedachte over dansen. Wat voor vraag was dat nou weer? Ze kon zich werkelijk geen enkel moment herinneren waarop ze over dansen had nagedacht. Ze had het ook nooit gedaan. Ze had het nooit iemand zien doen. Maar dit was natuurlijk Tallshadow, de dorpsgek van ShadowClan, dus voor hem was het vast een dagelijkse bezigheid.

Hij moest eerlijk toegeven dat het antwoord hem een beetje tegenviel, dat de poes er niet heel veel gedachten aan had gewijd, dat had hij wel verwacht, maar wie had er nou nog nooit over dansen nagedacht? Een beetje sceptisch keek de kater haar dus aan, en schudde toen zijn hoofd. "Geloof ik niet," Mauwde hij stellig, en schudde om zijn woorden kracht bij te zetten nog eens zijn hoofd. "Ook jij was ooit jong," Hij probeerde uit alle macht de 'echt waar ik kan het ook niet geloven'-toon eruit te houden. "Ik weet zeker dat je er ooit in je leven over na hebt gedacht," De leider moest gewoon even wat langer denken, maakte niet uit, Tall had de tijd.

Onderwerp: Re: A wild ShadowClan leader appeared!