Behind.

Hij snoof. Hoewel de clans al enkele moons geleden vertrokken waren, hing hun geur nog duidelijk rond hier. Het was vreemd, zoveel sporen hingen hier van deze talloze katten. Ooit had het hier gebruist van leven, nu was het even stil als een winternacht. Als hij niet beter had geweten, zou hij gedacht hebben dat er een ramp was gebeurd, of iets onmogelijks, allicht. Dat al deze katten plotsklaps waren verdwenen, maar hij wist wel beter. De clans hadden hem vanaf dag één niet aangestaan, voornamelijk omdat ze allemaal vrij arrogant waren geweest tegenover hem. Dat, terwijl zij hun juist onderdak hadden aangeboden. Zonder de Tribe waren de clans nergens geweest, toch waren er nog zoveel ondankbaar. Alleen het vreemde was, dat hij ergens toch wenste dat ze weer terug kwamen. Diep, diep in z’n hart wist hij heel goed waarom; Banepaw. De poes had iets, iets wilds en iets ontembaars dat hem liet verlangen naar meer. Maar zij was weg, heel ver weg, en zou niet meer terug komen.


[Eerste post Wisp!]

De vreemde stilte die hier hing werd uiteindelijk verbroken door het zachte geluid van poten op steen. De kater hoefde niet om te kijken om te weten dat het een witte poes was, Wisp of fading light. Haar geur was hem bekend genoeg en zorgde dan ook dat hij bleef waar hij was. Wisp was geen onaangename gesprekspartner,  daarbij, ze was zijn tante. "Het is gek dat ze weg zijn, of niet?" miauwde de ander stilletjes. Coyote knikte enkel en draaide toen zijn koude, blauwe ogen naar haar. "Dag Wisp of Fading light," hij sprak andere graag aan bij hun volledige neem in plaats van enkel hun informele bijnaam. "Vreemd, boven alles, ja. Het verbaasd me hoe snel je aan een dergelijke drukte gewend raakt," hij zou geen woord reppen over Banepaw, of hoe hij haar een litteken op haar schouder had bezorgd. "Al is het beter zo, ze hoorden niet in de bergen," nee, zij hoorde hier niet . Dat moest hij zich beseffen.

De poes zette zichzelf neer naast hem. Coyote trok kort met zijn oor bij die beweging en draaide zijn kop naar haar om. ”Vreemd is het zeker ja,” was de poes het met hem eens. ”al moet ik zeggen dat alle vreemdelingen niet aan mij besteed waren,” hij knikte, een klein, zeldzaam glimlachje op zijn lippen. “Nee, aan mij evenmin. Al helemaal de houding van sommigen niet,” respect tonen was voor hem iets erg belangrijks. Niet persee tegenover hem, maar zeker tegenover de autoriteiten van hun tribe. Een fout woord over Skyteller viel hem zelden goed. ”Het neemt niet weg dat we veel van elkaar hebben kunnen leren.” hij vernauwde zijn ogen bedenkelijk. Hadden ze iets geleerd? Had hij iets geleerd? Naar zijn beleving was het leven in de tribe niet anders geworden na de komst en vertrek van de clans. “Wat hebben de clans jou geleerd?” vroeg hij dan ook. “Van de ontmoetingen die ik heb gehad heb ik alleen maar kunnen vast stellen dat ze ondankbaar waren en allicht, wel, dwaas,”

De woorden van Wisp sloten niet aan bij zijn mening maar de kater respecteerde haar genoeg om er geen kwade discussie aan vast te plakken. Hij kon haar rustige, rationele karakter wel waarderen. "Mogelijk, ja. Toch, toen die zware winter kwam hebben wij nooit met een schuldige vinger naar de boskatten gewezen," sprak hij enkel. Nu vond hij de tribe ook zeker superior aan de boskatten, toch irriteerde hun houding hem. Het was goed dat ze weg waren, slechts één zwart-witte poes had van hem moeten blijven. "Allicht dwaas," stemde de poes kort met hem in "Maar ook veerkrachtig om in zo'n grote groep te reizen waarbij ze hun verschillen aan de kant konden leggen. Verder waren de nieuwe kruiden geen gekke toevoeging.." het irriteerde hem dat ze gelijk had, want daar wilde hij niet aan toe geven. Het was niets dat de Tribe hetzelfde niet had kunnen doen, ze hadden hun verschillen al veel eerder aan de kant moeten schuiven. "Hm," klonk er dan ook enkel kalm van zijn kant. "Ze wisten van kruiden af, inderdaad," uiteindelijk kon hij het toch in zichzelf vinden kort met haar in te stemmen, alleen bleef hij liever niet langer op dit onderwerp hangen. "Hoe is het met je kinderen, Wisp of fading light? Ze lijken me sterke en gezonde katten, ik hoorde dat ze spoedig mentoren aangewezen zullen krijgen,"