There are no wolves like me!

Twee kraaloogjes, die langzaam maar zeker twee verschillende kleuren begonnen te krijgen keken in het rond. Een gigantische groep katten in een omhulsel van steen. Soms verdwenen er een paar, die waren dan 'naar buiten' volgens de Queens. Er waren vier groepen te onderscheiden. Allemaal verschillend, sommige wat vijandig, maar toch leefde ze samen. Het waren de vier clans, die volgens verhalen enkele moons geleden nog gescheiden van elkaar leefde. Ieder in een eigen gebied. Hun groep, Shadowclan, zou uit een gebied komen dat bestond uit iets dat 'moeras' heette. Allemaal maar heel vreemd en niet al te makkelijk te begrijpen voor een kitten van slechts 2 moons. Wat ze wel zeker wist, was dat haar moeder Puffincliff heette en ze vijf broertjes had. Vijf! Blijkbaar was dat heel erg veel. Ze waren een groot nest volgens anderen. In een rustig tempo wandelde de witte kitten naar een van haar broertjes, die zich een stukje verderop bevond. "Hoi Warkit," sprak ze rustig met haar kleine stemmetje om haar broertje te begroeten.

[Eerste post voor Warkit]

De grote, grijze kitten draaide zijn kop haar kant op. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij trok een keer met een van zijn oortjes. ”Hé Kindkit”, begroette de kitten haar. De witte kitten zette een paar stapjes dichterbij en nam plaats naast haar broertje. Voor een paar secondes keek ze in de richting waarin hij tot een moment geleden ook gekeken had. Vervolgens draaide ze haar kopje weer richting het katertje. "Wat was je aan het doen?" vroeg ze hem maar. Het gebeurde wel vaker, en daarmee bedoel ik heel vaak, dat ze niet begreep wat anderen deden en vooral waarom ze dat deden. Alles wat ze zag was een grote groep katten die van alles aan het doen waren. Waarom zou je daar zo lang naar kunnen kijken? Haar was altijd al vertelt dat ze het moest vragen als ze iets niet begreep. En dat resulteerde in vragen, heel veel vragen.

De bruin grijze kitten draaide zich wat haar kant op zodat hij haar tegelijkertijd met de rest van de grot zou kunnen zien. ”Gewoon, kijken. Naar alles”, zei Warkit vervolgens met een knikje richting de katten in de grot. Dat maakte het voor Kindkit allemaal niet duidelijker. Sterker nog, het maakte alles nog verwarrender. Ze snapte niet wat er interessant of leuk aan zou zijn om te kijken naar 'alles'. ”En papa zoeken”, voegde Warkit er nog aan toe. Hun vader leek het overdag altijd enorm druk te hebben. Hij was continu op en neer aan het lopen naar allerlei plaatsen. Zo had ze eens hem bijna een hele dag in de gaten gehouden. Dat had er in geresulteerd dat ze wist naar welke plek hij steeds leek terug te keren. Een plaats die de andere katten een Medicine cat's den noemde, al was het nu meer een hoekje in de grot. "Ik weet waar papa altijd langs gaat, wil je er naar toe?" vroeg ze haar broertje. Zelf was ze nog nooit zo ver de Nursery hoek uit gegaan. Volgens de oudere katten was het niet de bedoeling maar in haar ogen kon het niet veel kwaad. Ze waren uiteindelijk in een grot met een hele hoop katten die geen van al vijandig zouden moeten zijn.

De twee grijs bruine oortjes van haar broertje sprongen recht overeind zodra Kindkit het had over het een bezoekje brengen van hun vader. Warkit tikte met zijn staartje op de grond voor hij sprak. ”Ik zou altijd wel willen, maar komen we niet in de problemen dan?” vroeg hij haar. De kitten gaf een knikje richting de queens die vandaag de wacht hielden. Natuurlijk zouden ze het niet goed vinden. Maar ach, volgens anderen waren ze nog zo jong. Niemand zou het hun kwalijk nemen. Hun vader was er namelijk veel minder vaak dan alle andere vaders. Hij had het enorm druk want blijkbaar was hij een erg belangrijke kat voor de clan. Waarschijnlijk zouden ze eerder boos worden om hun omdat ze hun vader tijdens zijn werk stoorde dan dat ze ontsnapte. "Volgens de oudere kittens mochten ze vroeger wel de Nursery uit zo lang ze maar in het kamp bleven. Deze hele grot is toch ons kamp nu?"

Het grijnsje dat om de lippen van haar broertje verscheen gaf aan dat ze een punt had. En dat betekende dan weer dat ze ook echt naar hun vader zouden gaan zoeken. ”Well wat staan we hier nog te doen dan”, sprak het katertje. Voor Kindkit wat kon doen was haar broertje al opgestaan en begon richting de uitgang van de Nursery te lopen. De witte kitten volgde Warkit's voorbeeld door dicht bij de muren te blijven. Ze ging naast hem lopen zodat ze gemakkelijk elkaar konden beschermen en de weg konden wijzen. Zodra ze de Nursery uit waren geglipt gaf Kindkit een knikje richting de hoek waar hun vader altijd langs ging. Voorzichtig wandelde ze met Warkit die kant op, haar oogjes alert op en neer gaand opzoek naar mogelijk gevaar. Daarmee werden dan vooral oudere katten bedoelt die hun terug zouden kunnen brengen.

Ze kon zien dat Warkit zenuwachtig was om hier te lopen, waarschijnlijk zou het ook niet goed zijn als een oudere kat ze vond en terug zou brengen. Zou zij ook bang moeten zijn, zich zenuwachtig voelen? Waarschijnlijk wel. Toch was ze het niet en in haar gedachtes was het ook alleen maar makkelijker. Het zou vervelend moeten zijn en zij had er geen last van dus was dat alleen maar fijn. Rustig wandelde ze met haar broertje langs de rand van de grot. Haar twee gekleurde oogjes hield ze open om alle mogelijke 'gevaren' aan te kunnen zien komen. ”Wat als papa niet in de cave is?” vroeg Warkit hem vervolgens. Abrupt kwam de witte kitten tot stilstand. Daar was ze vergeten om aan te denken. Al snel kwam er een idee op in haar pluizige hoofdje. "Dan verstoppen we ons daar en wachten we tot hij weer langs komt," fluisterde Kindkit terug waarna ze weer in beweging kwam. Inmiddels kwamen de twee kittens in de buurt van Acefray's plaats.

Over het algemeen waren de twee kittens wel op een lijn met ideeën of dingen goed of niet goed waren. Zo ook nu. Warkit knikte hevig op haar idee. ”Goed plan”, sprak de grijs bruine kitten. Kindkit grijnsde even voor ze verder liep over de koude stenen van de grot. ”Wat doen al die katten hier?” vroeg Warkit zodra ze aankwamen bij de plaats waar hun vader vandaan kwam. Het leek er op een heel groot nest met allerlei katten van verschillende leeftijden. Vreemd. Kindkit haalde haar kleine schoudertjes op. "Misschien doet papa voor deze katten zorgen?" sprak de witte kitten half vragend. Misschien was het wel een soort grote Nursery voor oudere katten en was hun vader de queen.

Zoals vrijwel altijd gebeurde knikte Warkit op haar voorstel. Zo ver ze zich kon herinneren waren ze het nog nooit niet met elkaar eens geweest. Dat was ook wel te verklaren doordat ze nog zo jong was en ze zich om die reden vrij weinig herinnerde. ”Dat kan. Zouden we iemand vragen waar hij is?” stelde de pluizige kitten voor. Kort dacht Kindkit na. Als die kat dat gewoon zou zeggen hadden ze hun vader natuurlijk veel sneller gevonden. Maar als de kat hun zou verklikken waren ze er geweest. "Is goed, maar als die dat niet wil vertellen rennen we weg." Als ze simpelweg zouden rennen kon niemand hun pakken en konden ze ontkennen dat ze de Nursery hoek uit waren geweest. Dan konden ze logischerwijze ook geen straf krijgen.