Never shall we die

De kater mocht eigenlijk niet weg. Dat hadden de medicine cats wel duidelijk gemaakt. Ondanks dat hij zelf ook wist dat hij eigenlijk moest blijven liggen, maar dat deed hij dus niet. De kater had gewacht tot Lizardpath en Routpaw even te druk bezig waren geweest, en was toen iet wat moeizaam overeind gekomen. Oh, dit was eigenlijk zo slecht. Hij klauwde met zijn poot het bladeren kompres van zijn kop af en trok kort een wat goor gezicht. Ondanks dat hij gewend was aan de smaak van alle kruiden, vond hij dat hij ze niet nodig had. Ook de zelfgemaakte spalk voor zijn gebroken poot schudde hij af, waarna hij hinkend uit het zicht verdween. Ja, hij was een master in hinken na zowat een heel leven van mank zijn achter de rug. Het enige was dat zijn poot net iets hoger was gebroken dan de vorige keer, wat het alsnog pijnlijk maakte. Maar ondanks de spalken die de medicine cats hadden gemaakt, wist Sparrowfeather als de beste dat zijn poot nooit meer goed zou worden.
Misschien had StarClan wel een poging gedaan om hem te vermoorden die dag, maar het was ze niet gelukt omdat Routpaw en Chivypaw hem te hulp waren geschoten. Wanneer het zijn tijd was, dan was het maar zo. Er was niemand in de clan die zijn hulp nodig had. Nee, hij mocht mooi opdraaien als kitten-oppas voor Oceanbreeze. Want dat was de taak die ze hem had gegeven. Ergens haatte hij het nog altijd dat hij geen medicine cat meer was, nu was hij niets meer dan een elder en een extra last voor de clan. In elk geval, hij ging niet langer meer stilliggen in dat stinkende nest.
"Mareflower," mauwde hij tegen zijn mede elder terwijl hij haar zachtjes aanstootte met zijn schouder. "We gaan eh.. een ommetje maken." Hij wilde geen seconde langer in deze grot blijven, dus even er tussenuit glippen met zijn soort van lotgenoot was het beste - in zijn ogen dan, want eigenlijk was het helemaal niet het beste.

De manke kater wilde hier geen minuut langer meer blijven. Hij werd gek van de stoffige grot en mistte zijn geurrijke den in het WindClan territorium. Het was zijn medicine cat den geweest, waar hij het plukje vacht van zijn mentor Brindlepool altijd naast zijn nest had bewaard. De geur die er vaag in had gezeten was nog van haar geweest, en ergens was hij die kattin als zijn moeder gaan zien. Ze had hem opgevoed tot een volwaardige kater, maar ze was veel te vroeg verdwenen waardoor hij er alleen voor had gestaan. Hij had fouten gemaakt door StarClan te verraden en zijn hart te volgen die hem naar Brindleleaf bracht. Eerst had hij amper geweten dat het eerste nest zijn kittens waren, maar hij had zo zijn vermoedens gehad. Het tweede nest was overduidelijk van hem geweest, en toen was het klaar. Hij zou nooit meer een goede medicine cat kunnen zijn door de twee zondes die hij had begaan. En daardoor had hij alles waar hij ooit van had gehouden achter moeten laten. Daarmee ook zijn trots en levensdoel. Want nu was hij niets meer dan een nutteloze, manke elder die alleen maar een extra maag was om te voeden en een extra kat om te beschermen. Hij haatte het om nutteloos te zijn. Oceanbreeze en Evergreen hadden in het verleden wel eens vaker gezegd dat hij dat niet was, maar hij was het wel en dat wist hij.
Daarom was hij de medicine cat den - niet de echte in zijn ogen, maar de vernieuwde grot-versie waarin alle clans hun kruidenstapeltjes hadden liggen - uit gevlucht en had zijn mede jonge elder opgezocht: Mareflower. De kattin leek blij te zijn dat de manke kater haar mee naar buiten nam, en vroeg hem dan ook waar ze heengingen. "Maakt niet uit, ergens buiten, we zien wel hoever we komen." De kater liet zijn goudkleurige ogen heen en weer gaan. Eigenlijk mocht hij nog niet naar buiten, Lizardpath zou hem aan zijn oren terug sleuren als ze de kans kreeg. Maar als hij iets wilde, dan gebeurde het ook. "Laten we gaan voordat er pretverpesters komen," mauwde hij en tikte haar flank kort aan met zijn staart, zodat ze wist waar de kater precies stond en ze aan zijn flank mee kon lopen. Op zijn tempo gingen ze toch niet snel.

De kater bleef stilstaan totdat zijn mede elder met haar neusje zijn schouder aanraakte. Voor zijn doen was hij toch redelijk gespierd. Niet zoals menig warrior die elke dag trainde, maar hij was geen sulletje. Wel had hij een iet wat spitse kop. Als hij geen manke poot achter zich aan zou moeten slepen zou hij waarschijnlijk zo snel als de wind zijn. De mooie poes raakte met haar staart zijn poot aan zodat ze zijn tempo kon pijlen. Ze zouden niet snel gaan, maar snel genoeg om ongezien de clan cavern te verlaten.
Eenmaal buiten liet hij zijn ogen wennen aan het licht, dat had hij al een tijdje niet meer gezien. Mareflower bedankte hem en hij snorde kort, aangezien ze zijn glimlach niet zou kunnen zien. "Geen dank, ik moest er zelf ook even uit en gezelschap is altijd leuker." De kater liet zijn goudkleurige ogen rondgaan, eens zien waar ze naartoe konden nu.

De kater keek naar de kattin toen deze hem vroeg of ze naar het woud konden gaan, ze wilde namelijk een eekhoorn zien. "Ik denk niet dat ik zoveel helende krachten heb dat dat kan gebeuren.. maar we zullen eens kijken of we er eentje kunnen vinden." Niet dat ze het zouden kunnen vangen, de kater kon met zijn poot sowieso niet in bomen klimmen. Hij grinnikte kort, de poes was fijn gezelschap om te hebben. "Hmn, ik heb vroeger gedaan aan gewichtheffen met bessen en blaadjes."

Toen hij begon over gewichtheffen met besjes en blaadjes had de ragdoll het niet meer. De kater grinnikte kort en schudde toen zijn kop, terwijl hij door bleef ploeteren met zijn gebroken achterpoot die hij levenloos achter zich aan moest sleuren. "Wat? Toevallig zijn die besjes mega zwaar, hoor." Besjes waren niet zwaar, noch waren blaadjes dat. Maar over het algemeen had hij een redelijke conditie en hij had geluk dat zijn vader Wolfsbane zo'n stevige kater was geweest. "Nu heb je alle eekhoorns weggejaagd," mauwde hij quasi teleurgesteld. Haar lach was overal te horen geweest, ook bij de eekhoorns.

Stiekem vond hij het prachtig om te zien hoe zijn mede-jonge-elder zo opbloeide wanneer ze buiten was. De meeste clangenoten wilde dat ze veilig in de cave bleven, maar beide waren genieters van het leven. Hun beperkingen gingen hun niet tegenhouden om van de buitenlucht te genieten.
Hij voelde kort haar neusje tegen die van hem en glimlachte toen, maar het volgende wat ze deed was niet zo'n geweldig plan. Opeens spurtte ze er vandoor, wie het eerste een boom raakt. "Mare!" riep hij haar nog na. Op zijn snelst - wat moeilijk was met drie poten en wat slepend extra gewicht - ging hij achter haar aan. Met de grootste moeite wist hij in haar buurt te komen, tilde zijn voorpoten op en trok haar op die manier naar de grond. "Got you," zei hij met een kleine grijns terwijl hij weer van haar afstapte. "Één stap naar voren, meer niet." Dan zou ze als eerste de boom aan kunnen tikken, zonder er frontaal tegenaan te botsen.