Brothers in arms

Hoewel hij normaal gezien alles op een rijtje had en de kalmte zelve was, was dat de laatste tijd niet het geval. Sinds de invasie van de clankatten was zijn leven op zijn kop gezet deels door hun, deels door het leven in de Tribe. Coyote was zojuist terug gekomen van een patrouille met enkele anderen. Nu droogde hij zijn vacht snel af en pakte een van de konijnen op de prooistapel. Winter was op komst, spoedig zouden zijn zorgen vooral bij het behalen van eten liggen. Voor nu lagen die heel ergens anders en daarom besloot hij een van de weinige katten waar hij een emotionele band mee had op te zoeken; Ice. De kater spotte zijn broer snel genoeg aan de rand van de grot, waar hij rustig naar toe stapte."Goedemiddag broer," begroette hij de ander nadat hij het konijn had neergelegd. "Ik hoop dat je honger genoeg hebt om deze met mij te delen?"


[Eerste post voor Ice •]

Het was weer eens van dat ongezellige weer, met donkere wolken in de lucht en een lage temperatuur. Niet dat hij last van de kou had met zijn dikke vacht, maar echt vrolijk werd hij er niet van. Daarbij was de sfeer in de Tribe toch wel wat gedaald sinds de komst van de vier vreemde clans. Maar goed, dat was niet zijn probleem, hij hoefde enkel zijn taken als Cave Guard te vervullen. Hij had zich naar de rand van de grot geplaatst en was net druk bezig met het wassen van zijn poten toen ineens een voor hem al te bekende stem zijn oren bereikte. "Goedemiddag broer, ik hoop dat je honger genoeg hebt om deze met mij te delen?" sprak zijn broertje terwijl hij een konijn neerlegde. "Dag broertje," zei Ice met een grijns. "Natuurlijk wil ik die wel delen." knikte hij daarna, en keek even naar het konijn. Er zat op zich wel genoeg vlees aan voor hen beide. "En hoe is het leven?"

Hun vachten waren anders gekleurd, maar aan hun bouw en ogen te zien was vrij duidelijk dat ze wel bloedverwanten waren. Coyote was niet iemand die bijzonder veel waarde hechtte aan bloedverwantschap, gezien zijn moeder stierf tijdens zijn geboorte en zijn vader toch vrij weinig met hem te maken wilde hebben- maar toch gaf hij veel om Ice. Immers kon hij zich wel vinden in zijn rustige karakter. "Dag broertje," begroette de ander hem met een grijns."Natuurlijk wil ik die wel delen." Coyote knikte ook en kwam naast hem zetten, het konijn tussen hun in. Hij nam de eer om de eerste hap te nemen en kauwend schoof hij het door naar zijn broer. "En hoe is het leven?" een frons vormde zich op zijn gelaat en hij slikte zijn hap door. "Verwarrend, om eerlijk te zijn," gaf hij toe en likte zijn lippen af. "Het jouwe? Nog gevaarlijke roofdieren gespot?"

Coyote nam als eerste een hap van het konijn en schoof het toen door naar Ice. Luisterend naar wat zijn broertje te vertellen had, nam hij ook een hap en begon rustig te kauwen. Als hij eerlijk was had hij eigenlijk best wel honger, hij was dan ook blij dat Coyote het konijn voor hen meegenomen had. "Verwarrend, om eerlijk te zijn," zei de ander, en Ice fronste even. Verwarrend? Hij vroeg zich af hoe verwarrend het leven van zijn broertje nou eenmaal kon zijn. "Het jouwe? Nog gevaarlijke roofdieren gespot?" Ice schudde zijn kop. "Nee, eerlijk gezegd is mijn leven vrij saai." zei hij met een kort lachje. Zoveel gebeurde er niet in zijn leven, helaas niet. "Maar vertel, wat is er dan zo verwarrend?" vroeg hij en keek zijn broertje met enige bezorgdheid aan. Als er iets aan de hand was wilde hij dat graag weten, misschien zou hij kunnen helpen.