Sister?

De flame-point met de lichte strepen op haar pels had zich weer in haar nest gelegd. Routpaw was momenteel niet in de grot en Stallionheart was ook uit, waarschijnlijk jagen. Het was dan ook het drukste moment van de dag waarop de meeste katte niet eens in de grot waren. Natuurlijk waren de queens er wel en sommige apprentices en een handvol warriors... maar voor de rest waren het kittens en ander onbelangrijk volk. DE poes knipperde even langzaam en krulde zich meer op in haar nest, die niet te ver van ie van Routpaw lag. Ze slie^p hier nu al zo lang als dat ze hier waren... En ergens was ze misschien ook blij dat dit gebeurde nu ze in de bergen waren en niet op de journey. Ze kon zich enkel bedenken hoe stil ze dan zou geweest zijn, aangezien het gewoon een hele opgave zou geweest zij van punt A naar punt B te gaan... Ze zuchtte even zachtjes en rekte zichzelf even uit voordat ze besloot op haar drie poten te staan. Ze wilde haar vierde de rust gunnen die het nodig had en gaf het daarom ruimte. Ze sprong uit het nest, wiebelde even onstabiel en zuchtte even van verlichting toen ze overeind bleef staan. Kalm keek ze op, haar blauwe ogen vonden al snel iemand, iemand waarmee z nog het nest had gedeeld maar die gewoon nooit echt iets voor haar had betekend... Moest ze haar dan haar zus noemen? Ze snoof even bij die gedavhte, dat zou Burnetkit waarschijnlijk nooit doen... Hoe dan ook kon ze uiteraard wel vragen naar het opzicht van de andere poes... En zonder pardon wandelde ze dus licht hinkend op haar af. Ze schraapte haar keel toen ze nog op een vossenlengte afstand was om haar aandacht te krijgen en versnelde haar wandelen even zodat ze voor haar kon staan en zoals gewoonlijk de weg van haar slachtoffer te blokkeren. "He ben jij like... Een zus van me ofzo?" en dat was Burnet voor je, rechtuit en niet om de pot draaien.

-Silverpaw

De zon scheen hard en het zorgde voor een ondragelijke hitte. Voor iemand als Silverpaw, die nog steeds een pluizige vacht had, was dit geen pretje te noemen. Dat zorgde ervoor dat de poes in haar vrije tijd graag even in de schaduw van de grot ging liggen. Het was toen er net een wolk voor de zon kwam dat ze zilveren kattin besloot om op te staan. Van alleen maar liggen werd je immers niet slanker en haar doel was om even slank te zijn als een normale Windclankat. Het leek er echter op dat ze haar plannen moest verzetten. Ze hoorde het geluid van een andere kat en keek verbaasd op toen ze iemand aan zag hinkelen. Ze wist wie deze kitten was. Ja. Toen Oceanbreeze haar meenam kreeg ze snel een eigen nest. Daar zat een poesje tussen die op haar leek, maar stierf. En even later kwam Oceanbreeze terug met háár. Een dubbelganger. Dat was Burnetkit geweest. Niet dat ze er ooit mee had gepraat. Ze moest eerlijk zeggen dat, na haar gedrag van laatste tijd, ze er weinig behoefte aan had gehad. Het verbaasde haar dan ook dat de flame-point nu haar kant opkwam, en dwars voor haar ging staan. "He ben jij like... Een zus van me ofzo?" Silverpaw keek haar even aan. De kitten heeft nooit een woord met har gesproken en nu in één keer, is dit haar eerste vraag? "Biologisch, absoluut niet. Maar ik gok dat je mij een pleegzus kunt noemen, gezien we beide adoptiekittens van Oceanbreeze zijn." En dat was dan ook alles. Ze had nooit met Burnetkit gesproken. De enige band die ze nu hadden was fysisch. Een hele mikmak aan formaliteiten om de wereld nog een stukje ingewikkelder te maken.

Burnetkit was gewoon te snel naar haar punten terug en dat was duidelijk ana haar manier van aanspreken en algemeen praten met anderen. Ze was gewoon zo, ze haatte het als mensen geheimzinnig gingen doen of haar helemaal gingen voorliegen en het echt te zien was, like come on... Doe dan een beetje moeite! Ze wist in iedere geval dat ze hier niet zoveel om moest gaan draaien, een rechtstreekse vraag was goed genoeg niet? "Biologisch, absoluut niet. Maar ik gok dat je mij een pleegzus kunt noemen, gezien we beide adoptiekittens van Oceanbreeze zijn." Pleegzusje, het klonk raar en helemaal niet zo aardig als ze heel eerlijk was, maar als de kattin het ok vond. "Okay dan, pleegzus is ook goed denk ik," zei ze even met een zucht. "Waarom ben jij de dochter van Oceanbreeze geworden?" ze wist namelijk nog steeds niet goed hoe ze die adoptie anders moest laten verwoorden. Voor haar was het verhaal simpel geweest; er was niemand anders en Ocean redde haar... The end.

"Okay dan, pleegzus is ook goed denk ik. Waarom ben jij de dochter van Oceanbreeze geworden?" De zilveren poes dacht even na. Waarom ja? Ze wist het zelf niet eens. Ze wist niks van haar werkelijke ouders. Of ze dood waren, levend, een rogue, een andere clan.. Het hadden net zo goed Bloodclanners kunnen zijn. "Dat weet ik niet." antwoordde ze simpel. "Misschien zijn ze gestorven. En als ze nog leven zijn ze alsnog dood voor mij." Het was hard, maar waar. Als haar werkelijke ouders nog leefde.. Ze had ze nog nooit gezien. Ze hadden nog nooit contact gemaakt en haar niet zelf opgevoed. Dat was niet iets wat ze makkelijk zou kunnen vergeven. En al bleken ze levend te zijn, het veranderde niks aan haar huidige leven. Misschien was het wel beter al zouden ze werkelijk dood zijn. Dan hadden ze tenminste een goede reden om hun kitten achter te laten.