Let it gooooo let it goooooooooooo

Er waren ontzettend veel geruchten over deze plek. Dit betekende natuurlijk dat Dinspots het eens moest bezoeken! Het was een flinke klim, en misschien begon hij halverwege de tocht al spijt te krijgen, maar toen hij eenmaal aangekomen was daarboven was het toch best wel mooi. Het was nog vroeg, zo vroeg dat hij eerder op was dan de zon. Haar stralen waren zelfs nog niet te zien. Het was dus wachten totdat het werkelijk mooi zou worden. Wel werd het al lichter, dus in het pikkedonker zat hij niet. De sterren waren rustig aan het verdwijnen. De kater ging liggen, en liet een redelijk uitgeputte zucht horen. Hij vond 't fijn om even weg te zijn van alle anderen, even zijn rust goed te kunnen pakken. Want hoe leuk hij alle drama ook vond, het begon hem na een bepaalde hoeveelheid ook de neus uit te komen.

- Rousepaw

De maan en sterren waren de enige puntjes van licht in de duisternis. Het was zooooo vroeg. Toch had ze zich er tot gezet dat ze de zonsopgang vanaf die ene plek wilde gaan bekijken. Van anderen had ze verhalen gehoord hoe mooi dat wel niet was. Die ochtend was ze vroeg opgestaan en aan de wandeling begonnen. De klim was er niet een die ze elke dag zou kunnen maken. Het was behoorlijk stijl en deed haar denken aan de reis naar de Highrocks. Maar dan iets minder ver maar wel zonder reis kruid. Het idee dat ze ook nog eens de hele weg terug moest was vermoeiend. Ze zou er op zich ook wel een tijdje kunnen blijven. Er waren op het moment vier medicine cats en vier medicine cat apprentices die allemaal al aardig wat geleerd hadden. Met een apprentice minder zouden ze het vast ook wel redden. De top leek in zicht te komen, ze was nog op tijd. Alleen was ze niet de eerste om de plaats te bereiken. Er lag een kater voor de afgrond, een Windclanner. Ach, wat gezelschap kon nooit kwaad. "Hey," begroette ze de kater. Zodra ze dichterbij kwam herkende ze hem. Hij was ook in het Windclan kamp geweest toen ze haar 'bezoekje' had gebracht.

Oh ja hoor. Natuurlijk. Hij kwam hier om zijn rust te zoeken, iets wat eens in de zoveel maanden gebeurde, en iemand vond het leuk om precies hetzelfde moment hetzelfde idee te krijgen. Een geërgerde zucht verliet Din's bek, die erg melodramatisch en bovendien hard klonk omdat het nog zo stil was. Met een tergend langzame beweging draaide hij zich om om te kijken wie zijn rust verstoord had. Oh. Hij herkende deze ergens van. Het was de medicine cat apprentice van ThunderClan, die een keer zonder pardon hun kamp binnen was gemarcheerd, haast hand in hand met de kattin die nu hun leider moest voorstellen. Een zachte grinnik verliet zijn bek, god, hij vond 't maar niks dat Oceanbreeze plots de touwtjes in handen had. Ze was een moeder, die hoorde niet de hoogste rang te hebben. Al helemaal niet een moeder van vierentwintig kits. "Hey yourself," miauwde hij terug en grijnsde zijn witte tanden bloot. "Wat doe jij hier zo alleen?" vervolgde hij toen, redelijk suggestief met zijn wenkbrauwen omhoog.

"Hey yourself," reageerde de kater nadat hij even zacht gegrinnikt had. Waarschijnlijk was het nog iets uit zijn gedachtes van voor haar begroeting geweest. Al was de begroeting ook niet bepaald de meest enthousiaste. De grijns die de kater op zijn gezicht droeg maakte het ook niet bepaald duidelijker wat hij voor houding aannam. "Wat doe jij hier zo alleen?" vroeg de Windclanner haar vervolgens met twee opgetrokken wenkbrauwen. In een rustig pasje liep Rousepaw op de kater af om een konijnenlengte of twee naast hem te gaan zitten. "Waarschijnlijk het zelfde als jij. Rust opzoeken en naar de zonsopgang kijken." Na haar woorden draaide ze haar ijsblauwe ogen richting de kater. Eens kijken of hij inderdaad het zelfde van plan was of er met een andere reden zat.