You're crashing but you're no wave

Lightpaw glimlachte terwijl ze naar buiten keek en merkte dat het goed weer was. Ze vond het zo geweldig dat ze eindelijk alleen het camp kon verlaten! Sure, ze moest wel nog toestemming vragen als ze daadwerkelijk de grot wilde verlaten, maar in elk geval was het nu niet meer dat ze verplicht daar moest blijven. Nu kon ze gaan jagen wanneer ze maar wilde en had ze natuurlijk ook nog haar trainingen met Stallionheart. Al bij al vond ze dus dat ze best wel een goed leven had en daar genoot ze dan ook met volle teugen van. Ze vond het helemaal niet erg dat ze hun oude territory hadden verlaten en deed ook niet bepaald haar best om de geruchten in haar Clan te volgen. Everstar was blijkbaar afgestapt en nu was Oceanbreeze de nieuwe leader. Bronzemask was schijnbaar de deputy geworden, maar meer wist Lightpaw daar ook niet van. Ze leefde nog steeds op een roze wolk waarbij ze zich vrij weinig aantrok van andermans problemen en waarbij ze zo vrij mogelijk probeerde te leven zonder zich al te veel aan te trekken van het leed van andere katten. Zolang haar vrienden niet ergs overkwam, vond ze het eigenlijk allemaal wel best. Misschien niet de beste instelling voor zo’n jonge kat als zij, maar het was beter dan zich constant om anderen bekommeren en daardoor niet goed kunnen slapen. En het zorgde ervoor dat ze met een brede lach naar buiten kon gaan en niet met hangende schouders door de grot liep zoals sommige katten dat deden. Lightpaw’s bruingekleurde oogjes volgden de toppen van de bomen terwijl ze haar kopje in haar nek had gelegd en merkte toen pas een beweging vanuit haar ooghoeken op. Ze glimlachte toen ze Quietstep herkende en besloot om naar hem toe te gaan. Ze hadden elkaar de laatste keer echt gesproken toen zij nog maar een kitten was geweest en vol met haar gezicht in de modder was gevallen. Jeetje. Wat was dat lang geleden, zeg. “Hé!” riep ze vrolijk zijnde naar Quietstep terwijl ze hem naderde. “Herken je me nog?” Ze grinnikte even terwijl ze wachtte op antwoord.

Lightpaw snorde toen ze het antwoord van Quietstep hoorde. Ja, ze had haar eigen reflectie al eens gezien in het water toen het nog veel regende in hun oude territory en ze wist hoe ze er toen had uitgezien. Ze was inderdaad kleiner geweest en veel meer… kittenachtig. Nu was dat zo goed als verdwenen en begonnen er zich spieren te vormen waar eerst niks had gezeten. Ze was klein, maar ze wist dat ze daar zo haar voordelen uit kon halen. Ze vond het idee om met iemand anders te vechten echter niet prettig, maar ze vond het wel fijn dat ze spieren begon te krijgen en dat dit zichtbaar was. Ze was niet meer die kleine kitten van twee of drie moons geleden en het deed haar goed dat de anderen dat ook op begonnen te merken. Ze stak haar borst fier vooruit en deed haar kopje een klein beetje omhoog. “Het lijkt zo lang geleden toen ik nog aan je vroeg of ik wel ooit warrior zou worden,” grinnikte ze. Hoewel ze het altijd saai had gevonden dat ze nooit op avontuur had mogen gaan als kitten zijnde, had ze de contacten die ze toen had met haar Clanmates wel prettig gevonden. Ze had mooie herinneringen aan de meeste ontmoetingen. Ze glimlachte toen ze dacht aan die keer dat ze met Leopardpaw had gespeeld dat ze leader en deputy waren en dat ze vervolgens een warrior hadden ‘aangevallen’ die speels op hun had gereageerd. Het leek zo lang geleden. Lightpaw richtte haar aandacht weer terug op Quietstep. “Ik hoorde dat je Leopardpaw hebt gekregen als apprentice,” grijnsde ze naar hem. “Gecondoleerd daarmee.” Ze lachte. Oké, misschien een vals grapje tegenover haar vriendin, maar kom op. Ze was echt niet de makkelijkste en Lightpaw kon zich nu al voorstellen hoe haar vriendin de hele tijd met een nors gezicht achter haar mentor aanliep, denkend dat ze liever haar vader wilde hebben als mentor. “Ze is echt niet zo erg als ze lijkt,” zei ze vervolgens. “Ze oordeelt alleen veel te snel en kan er niet tegen als dingen niet gaan zoals zij ze wil hebben, maar dat is het zo’n beetje. Voor de rest is ze wel aardig.”