I can't swim very well... Okey, i can't swim.

Deerpaw keek dromerig naar het water. Het bruisende water. Terwijl ze daar lag, aan de oever van een van de vele rivieren, leek het geruis haar op te slokken. De tjilpende vogels hoorde ze bijna niet meer, het ritselende gras even min. Enkel de stroming, die zonder haar aan te raken, haar leek mee te sleuren. Opeens voelde ze een dwang. Een aantrekkingskracht van het water. Voorzichtig, nog een beetje twijfelend, liep de poes naar het water. Opeens kwam er een vraag in haar boven. "Zou ik kunnen zwemmen?" vroeg ze hard op aan zichzelf. De gestreepte kat had weleens gezien dat katten van de Riverclan bijna geen moeite hoefden te doen om hun kop boven water te houden en van de Tribe katten had ze dezelfde verhalen gehoord. Zo moeilijk kon het niet zijn als die achterli- ehm, minderbegaafde Riverclan-katten het ook konden. Haar haren gingen overeind staan toen ze haar eerste poot in het water stak. De apprentice dwong ze weer te gaan liggen en zette nog een stap. Ze merkte dat de stroming best sterk was, maar ging onverbiddelijk door. Weer een stap en weer een. Nog een stap en n- *Plons* daar lag ze in het water. Ze had geen tijd om weer op te staan, want de stroming sleurde haar mee. Haar kopje ging onder en toen die weer boven kwam wist ze maar een ding te doen. "Help!" Schreeuwde ze met een mond vol water.

[Quietstep]

Het was weer eens zover: hij had dorst gekregen. Nu moest hij dus naar The Rapids, wellicht zijn minst favoriete plek in dit gebied. Hij had een hekel aan water en rivieren en Riverclankatten en alles wat enigszins in die categorie leek te vallen. Daarbij, het wilde geruis van het water was verschrikkelijk om naar te luisteren en heel stiekem was hij als de dood dat hij erin zou vallen. Hij kon namelijk voor geen meter zwemmen en het laatste wat hij wilde, was dat hij gered zou moeten worden door een of andere visvreter. Nee, liet hem dan maar gewoon lekker verzuipen. Hij boog zich voorover en liet zijn tong het water rustig oplepelen terwijl hij naar de overkant van de oever staarde. Een eindje verderop was een Apprentice wat aan het Furball en ergens had Quiet een vaag voorgevoel dat dit wel mis moest gaan. En natuurlijk, het beest plonste in het water en begon al snel om hulp te roepen. Verdomme. Hij keek even om zich heen. Er leek niemand ter plekke te zijn die wél kon zwemmen, dus nu moest hij dit maar eens zien te verhelpen. Met een frons op zijn gezicht rende hij op de Apprentice af. Zonder na te denken, greep hij haar vanaf de oever bij haar nekvel en tilde haar het water uit. Daarna legde hij haar aan de waterkant neer. "Misschien kun je beter niet gaan zwemmen als je niet kán zwemmen," merkte de kater op, nog zwaar ademend van de plotselinge actie die hij had moeten ondernemen. Waarom konden Apprentices niet gewoon normaal doen?

Deerpaw kon haar geluk niet op toen ze een sterke beet in haar nekvel voelde. Gelukkig, gered! Hopelijk was het geen Riverclanner of een van de katten van die gekke Tribe, maar hoe hij het ook probeerde; Haar neusgaten zaten te vol met water om ook maar één geur te ontdekken. Met een grote splash raakte haar vacht de oever en ze grijnsde. Nu was die Riverclanner of Tribe-beest ook nat. Terwijl ze haar gestreept kop uitschudde merkte ze dat haar redder zijn longen vol zoog. Hij of zij zou nu wel een preek gaan geven. "Misschien kun je beter niet gaan zwemmen als je niet kán zwemmen." Merkte haar redder op. Ze stond op het punt om iets te gaan zeggen als "Wat gaat jouw dat aan?" of "Zou ik je anders een duwtje geven? Kun je ook lekker nat worden." toen ze opeens een geur herkende. Een WINDclan geur. Oeps. Ze draaide zich onschuldig om en keek hem geschrokken aan. "Ik... Ik viel er in...." De slechtste smoes ooit. "Quietstep, zo heet je toch? Ik hoop dat je Queenbreeze niet gaat vertellen dat ik in Rapids ben geweest, laat staan dat ik in een rivier gelope-ehm, gevallen ben?" Ze keek naar de grond.

Het was toch iets te lang geleden dat hij iets met een redelijk gewicht had opgetild en hij merkte het eigenlijk ook meteen in zijn nek. God, hij werd ouder. Toch wist hij de Apprentice uit de wilde stroom te vissen voor het te laat was. Zijn borstkas ging snel op en neer van de adrenaline en alsof het niet erger kon, werd hij ook nog eens volledig nat gemaakt. Fijn. Met zijn lange vacht zou het ook nog een redelijke hoeveelheid tijd kosten voordat hij weer droog zou zijn. Maar goed, hij had een leven gered, dus het was het allemaal wel weer waard, toch? Zodra hij de bengaalse kattin aankeek, kreeg hij een geschrokken blik terug. Het moest ook wel eng zijn, bijna verdrinken. De poes vertelde dat ze erin viel en vroeg vervolgens direct of hij het niet aan de kersverse clanleider wilde vertellen dat ze in de rivier was gevallen. Gek genoeg noemde ze haar Queenbreeze, iets dat hem deed grinniken. "Geen zorgen. Het blijft ons geheimpje," stelde hij haar gerust. Hij kon zich daarbij voorstellen dat Oceanbreeze belangrijkere dingen aan haar hoofd had op dit moment. "Gaat het een beetje?" besloot hij toen maar te vragen. Ze leek oké te zijn, maar je wist maar nooit.

Quietstep leek te grinniken naar haar antwoord. O, nee dacht de gestreepte poes terwijl ze denkbeeldig haar poot tegen haar hoofd sloeg. Ze had Oceanbreeze toch niet per ongeluk Queenbreeze genoemd? Hard op? Ze kon haar kop wel tegen de grond slaan. Hoe DOM! Deerpaw had als kitten ooit Oceanbreeze Queenbreeze genoemd, omdat de grijze poes al zo vaak Queen en dan weer Warrior was geworden. Vanaf toen had ze Oceanbreeze eigenlijk altijd Queenbreeze genoemd en ze merkte dat die naam eigenlijk heel goed paste. Alleen bij Oceanbreeze's aanwezigheid zelf gebruikte ze de naam niet. "Geen zorgen. Het blijft ons geheimpje," Onderbrak Quietstep haar gedachte. Dat viel Deerpaw eigenlijk wel mee. Ze had een chagrijnige sneer verwacht, dus misschien was de spreuk "Voor elke jaar die word geleefd, word wat kwaadheid opgeslokt," wel waar, want Quietstep was nou niet, ehm... de jongste. "Gaat het een beetje?" Vroeg de goudbruine kater. De poes knikte hevig, waarbij ze een steek van hoofdpijn voelde. "Het gaat wel, ja." Ze merkte dat ze niet geheel overtuigend klonk. Maar dat was van latere zorg, nu moest ze weten wat ze eigenlijk ging doen nu. De probeerde met z'n gezicht te kijken van "En nu verder?". Het was hier trouwens best koud.

Queenbreeze was een bijzonder toepasselijke naam voor de huidige clanleider, ongetwijfeld. De kattin had absurd veel kittens, vooral voor iemand die naast moeder ook nog eens deputy en vervolgens leider moest zijn. Maar goed, zolang ze haar taken in beide rollen vervulde, had hij er weinig op te zeggen. De naam vond hij echter wel grappig. Queenbreeze, hij herhaalde het nog een aantal keer in zijn hoofd. Die zou hij erin houden. Er viel even een stilte tussen de twee. Begrijpelijk, het zou niet raar zijn als Deerpaw enigszins aangedaan zou zijn doro wat er zojuist gebeurd was. Om bijna te verdrinken was zeker niet niks. Toen hij vroeg of het wel ging, liet ze weten dat het wel oké was, al was haar antwoord niet bepaald overtuigend. Deerpaw keek hem wat verloren aan en de kater kwam overeind. "Laten we naar de grot gaan. Dan kun je wat opwarmen," zei hij, terwijl hij richting de grot wenkte. En als er echt iets was, zou Lizardpath wel even kunnen kijken.