Drink my sweet toxic

Kalm walkte het jong de cave binnen. Ze had een nogal slaperige blik in haar ogen en haar poten tintelden lichtjes terwijl ze kalm zich even uitrekte en gaapte het moment dat ze even wat meters binnen was gelopen. Ze liet haar nagels langs de cavegrond glijden en liet haar ogen even op de grond rusten. Ze knipperde even langzaam, schudde zichzelf uit en besloot verder de cave in te wandelen. De mormels waren ondertussen al gegroeid. Ze vroeg zich of ze die kinders ook aandacht gaf, vast meer dan dat zij had gekregen of ooit zou krijgen. Ze knipperde en stopte even voor het nest van de babys. Met ogen vol haat keek ze dan ook naar de kinderen, alles bahelve liefde lag in haar lcihaam. Ze haatte ze, allemaal.

- Lionkit

De kleine en jonge kitten rolde zich rustig op haar rug, zachtjes duwend tegen een van haar siblings. Ze opende haar helderblauwe oogjes, die steeds lichter blauw begonnen te worden, en slaakte een diepe, luie gaap. Waarna ze even met haar mond smakte en haar oogjes weer sloot. Mhm, the good life. Ze vond het heerlijk om te slapen, alhoewel ze zich totaal nutteloos voelde als ze dat deed; maar nu ze kitten was, was dat normaal, werd haar verteld. Slapen was iets wat kittens veel moesten doen, omdat hun lichaam nog zo weinig energie konden opslaan. Vandaar dat ze vaker dutjes moest doen dan de oudere kittens, maar dat zou met de leeftijd weggaan en ze zou op latere leeftijd de hele dag wakker kunnen blijven, zodat ze enkel het 's nachts hoefde te slapen. Geweldig. De rood met witte kitten voelde plots de aanwezigheid van een ander, die niet bij het nest hoorde. Iets waar ze een handje aan had gekregen, want ze kon direct opmerken wanneer iemand naar haar keek of wanneer er iemand bij het nest was komen staan, iets wat natuurlijk heel handig was voor latere leeftijd. De kitten opende haar ogen weer en liet haar blauwe kijkers op de nieuweling vallen. Een apprentice. Een poes die niet al te blij keek. Lionkit keek haar even vragend aan. Wat was er aan de hand? "Hoi?" Piepte ze, zonder enig idee hebbend wie deze poes was. Zonder te weten dat dit de adoptiedochter was van haar moeder. Burnetpaw.

Ze vernauwde haar ogen even toen het haar aankeek. Haar heldere blauwe kijkers vast gelopen in de hare. Ze snoof even, afkeuring in haar manier van brengen was duidelijk. Ze wist niet waarom maar de moordlustige neigingen waren altijd groot als ze die mormels zag. Ze had issues en damn, niemand wilde haar ermee helpen eh? Dan was het jammer voor de slachtoffers. Ze wist wat dood deed, Routpaw had uitgelegd dat het ze weg haalde van deze wereld en er was geen weg terug als je geen medicine cat was of iets. De manier waarop ze dit alles had aangeleerd was alles behalve gezond ofzo, maar hell, ze was een kind, ze nam het op in haar mentaal geschade kopje en verwerkte het alsof het niks was, geen schade aan wie dan ook. Het praatte dan ook nog tegen haar, dat mormel. "Hallo." zei burnet even kortaf en op een afkeurende manier. "Waarom besta je?" rechtuit en gewoon voor het grijpen, stom rotkind.

Lionkit had nog nooit zo'n haatvolle blik mogen ervaren, in ieder geval niet een die op haar was gevestigd. Ze wist niet waarom en ze begreep het dan ook niet, wat had ze verkeerd kunnen doen in die éne maan van haar leven? Niet veel, toch? Ze was nog maar een kitten, dus begreep ze niet waarom de ander haar zo kwaad aankeek. Ze had de ander bovendien ook nog nooit gezien, of nou ja, misschien één kee,r maar ze kon die keer niet echt meer herinneren, aangezien het in de eerste week van haar leven was geweest en ze toen nog te jong was om alles te onthouden. Te jong om de meeste gezichten te onthouden, op die van haar moeder, vader, siblings en Bronzemask natuurlijk. Verbazing verscheen in haar blauwe kijkers toen haar gevraagd werd waarom ze bestond. Huh? Hoe bedoelde ze? Erm.. "Mama heeft mij ter wereld gebracht?" Dat was het enige logische antwoord hierop. Toch? Waarom vroeg de kat dat? Zij had toch ook een moeder en een vader die haar hierheen gebracht hadden?

Met boze ogen bleef ze naar het kleine kind kijken, zonder veel emotie in haar lichaam door te laten schijnen. Ze wilde het beest van zijn leven ontnemen, het zou iedereen gelukkiger maken natuurlijk. Wat een lelijk mormel. Kon ook niet anders als ze uit een liefde kwam die puur voort was gekomen uit verlangen. Tigergaze hield niet echt van Oceanbreeze, hij hield enkel van zichzelf. Hij was een vies wezen. Dat had ze al gezien. Hij was een zogenoemde vader, maar stond nooit klaar voor zijn kinderen of de kittens waar hij zogezegd iets voor wou doen. "Mama heeft mij ter wereld gebracht?" Klonk er van het kind af. Het was vreemd dat ze na een moon al gewoon zo kon praten terwijl een normale kitten van een moon nog maar net wankel kon lopen. Ze snoof enkel een keer. Ugh. "Je had nooit mogen bestaan," klonk er boos grommend van de rosse poes af terwijl ze even haar schouders rechtte. Haar haren prikten terwijl ze overeind kwamen. Ze had een hekel aan dit kind.

De kitten keek even moeilijk naar de ander die boven het nest stond uitgetorend. Ze had een rossig patroon, een beetje zoals haar moeder, maar dan in een rode kleur. Was ze een van haar moeders vele dochters? of adoptiekinderen? De jonge kitten dacht hard na, maar ze kon geen naam in haar opkrijgen en ook geen reden vinden voor de kwade blik die op haar werd gericht. Bijna alsof de kat haar hier niet wenste, alsof de ander haar het liefst naar buiten draagde en daar ergens in het bos weg wilde gooien zodat ze altijd van haar af zou zijn. Ongemakkelijk wiebelde de kitten wat met haar oortjes, maar ze ging niet dichterbij haar broertjes of zusjes liggen, haar helderblauwe ogen waren enkel en alleen op de indringster gericht. Ze had nooit mogen bestaan volgens de ander. Weer kwam diezelfde vragende blik als eerder in haar ogen tevoorschijn. "Eh?" Ze snapte het niet. Waarom niet?

Kinderen waren dom en stom. Ze moesten allemaal gewoon weg, want dat was beter voor de wereld en dat was een fact die niemand haar kon afnemen. Ze gromde dan ook op het woordje van het ding af en snoof even luid, afkeurend, hatelijk. Ze haatte dit beets, ze wilde het dood, nu... "Jij had niet mogen bestaan." zei ze even streng en luid, als de hele cave het hoorde... Dat intresseerde haar niet. "Je vader neemt alle poezen die hij ziet, hij houd niet echt van jullie... Je moeder is ook niet echt verliefd op hem of houd van jullie. Zodra ze een nieuwe kater heeft zal ze jullie aan de kanten duwen en jullie vergeten. Het is al eens gebeurd, dus ik weet zeker dat het ook bij jullie gaat gebeuren. Jullie zijn immers geboren uit een playboy en iemand met een kittenverslaving, dus ah..." zei ze even met een kleine glimlach terwijl ze haar ogen sloot. "En ik geef je ook al meteen mee dat Oceanbreeze je nooit zal helpen, misschien ben je zelfs geadopteerd, eerlijk gezegd... Dat weet je niet tot op een dag dat kreng haar bek open trekt," heh... "Dus ja, je bent kitten nummer 100 van playtiger en oceanspammer... Je bent maar een nummer, nog een kitten van de twee katten waarvan niemand babys wilde zien..." hm... "En dat is waarom je niet mocht bestaan, je bent gewoon letterlijk nutteloos, je bestaan is niet eens nuttig want er zijn een triljard andere die zoals jij zijn... Dank dat aan je ouders sweetheart," zei ze even met een brede glimlach. Vervolgens opende ze haar ogen en keek ze haar strak aan. "Eerlijk tho, jullie waren beter allemaal gestorven bij de geboorte," Kilte, woede, het was weer terug op haar gezicht, geen lachje meer, nee. Hah, de waarheid was zo mooi.

Zoveel woorden. Zoveel dingen die ze in moest nemen en terwijl ze het ene deel van haar woorden probeerde te verwerken, kwam de andere vloedgolf van woorden weer over haar heen. Woah woah, take it easy. Ze keek de ander met grote oogjes aan en begon pas weer met knipperen toen deze klaar was. Of althans, dat leek zo. Maar de woorden die toen over haar lippen gleden gaven haar lichtelijk de rillingen over de rug. Dood? Was dat niet Starclan? Was dat niet weg van deze wereld, op naar een nieuwe wereld? Ze wilde dat niet! Ze wiebelde met haar oortjes en kroop lichtjes wat naar achteren, tegen een van haar siblings aan. "Dat maakt mij niets uit." Piepte ze. Nee, het boeide haar niet wat deze kattin dacht! Hmpf! Ze probeerde net zo kwaad terug te kijken, door haar oogjes wat te vernauwen en een kwaad snoetje te trekken - al zag ze er eerder schattig dan kwaad uit.

like this:

Het leek wel goed te gaan zo, mooi zo, zoals het moest zijn. Niemand verdiende gelukkig te zijn als ze onder Oceanbreeze's naam leefde... Niemand. Zelfs niet deze kitten, die er niks mee temaken had. Haar wraak zou zoet zijn, haar wil was wet en die zou ze overbrengen. Ze was streng, ze was luid, en haar waarheid zou toekomen als een bom, een tijdbom.. Tik-tok-tik-tok voelde je het al gaan? Drukkende op je schouders? Haar woorden altijd in je achterhoofd houdende, voedende door de tijd... Waar enkel maar meer en meer katten toegaven aan de waarheid die zij op je neer had gebracht. "Dat maakt mij niets uit." Hmn.. Haar mondhoeken krulden zich naar boven. "Oh poor child," zei ze dan ook even terwijl ze naar voren leunde. "It does," zei ze enkel even, elk woord traag uitsprekende. "De dood... Zou een veel betere plek voor jullie zijn. Want alles dat dood is word gewild. Wil je dan niet gewild worden?" zei ze even. "Houd het allesinds in gedachten, lieverd, want dat is de harde waarheid," ze knipperde even terwijl ze snoof, haar gezicht weer vlak. "Wist je dat je vernoemd bent naar de verrader van Windclan?" zei ze even zachtjes. "Lion.... Ah... Het is mooi dat Oceanbreeze toch een van haar kittens heeft vernoemd naar de ondergang van Everstar! Haar grote overwinning moet ze natuurlijk neerzetten in de eeuwige naam van haar dochter... Althans ik hoop zo hard voor jou dat ze niet tegen je liegt," heh... "En dan ben ik de slechterik, dan ben ik erg. Ik noem mijn kinderen tenminste niet naar hetgeen wat mijn vriendin verwoeste... Waardoor ik haar clan kon stelen," wat een idiot was die ocean toch soms... Echt waar.

Ze snapte het niet, haar hersentjes konden niet de link leggen waarom de kat voor haar zo tegen haar deed. Ze zaten toch in dezelfde clan? Toch? Ja toch? Hoorde je dan niet achter iemand te staan? Waar kwam al die haat vandaan? Waarom had ze zoveel haat in zich en waarom gooide ze alles over haar heen? Ze had nooit iets verkeerds gedaan en toch stond de poes voor haar hier zo te praten over dood - het zelfs aanlokkend te maken - alsof het iets doodnormaals was wat ze iedere dag deed. Lionkit wilde het niet geloven. Nee, als je dood was ging je naar Starclan. Ze wilde in Windclan blijven. "Maar.. ik wil in Windclan blijven!" Piepte ze. Ze knipperde met haar ogen en keek even om haar heen. Waar was haar moeder of vader? Die konden deze poes wel wegjagen, toch? Maar helaas kon ze niemand vinden, ze was er toch helemaal alleen voor - samen met haar slapende of ergens spelende siblings dan. "Nietes!" Sprak ze toen de kattin voor haar begon over de verrader waarnaar ze vernoemd was. Nee, de kater waarnaar ze vernoemd was, was een held geweest! Dat had haar moeder haar zelf verteld! Ze sloeg licht met haar staart. "Ik geloof je niet!" Sprak ze, haar oogjes weer lichtelijk vernauwend. Ga weg!

"Maar.. ik wil in Windclan blijven!" Hmn... Burnetpaw sloot haar ogen even terwijl ze begon te lachen... Domme kitten, domme... Domme... Kitten. Ze was zo achterlijk dat ze er gewoon een komische of iets in die trant over kon maken. "Nietes!" Hmn? "Ik geloof je niet!" Ze geloofde haar niet? "Oh ok, als jij dat wilt dan moet je me niet geloven," zei ze met een brede glimlach op haar smoelwerk. "Vraag het dan maar aan een andere windclanner! Vraag maar hoe het hele Lionroar en WHitelion incident haar liet snappen en haar van haar troon heeft gewerkt. Vraag hun dan maar! Vraag dan ook meteen wie dan leader werd. Ja! Jullie moeder!" zei ze even lachend. "Wat een hero waren de lions toch! Ze hebben Oceanstar real gemaakt! Aw, wat leuk voor je dat je naar hun ben vernoemd! Een verrader en een probleem die iemand tot op het bot brak! Je moet vast zo trots op je naam zijn!" ze knipperde even en keek naar haar. "Haha, maar niemand wil je hier Lionkit," zei ze even grijnzend. "NIemand zat te wachten op nog een LIon om heel de shit in de drama te gooien. Niemand zat te wachten op nog een dramatisch nestje van je stomme ouders. Iedereen klaagt om jullie... Dat weet ik, maar dat zeggen ze niet luidop..." hmn... "IK ben gewoon eerlijk met je want dat doet een zus nou eenmaal voor haar babysister," Heh...

Ze wilde zo graag tegen de ander opkomen, maar natuurlijk ging dat lastig als je de juiste woorden er niet voor kon vinden en ook nog maar een uk was qua grootte. Want het was vrij logisch dat een kat zoals de poes voor haar, haar waarschijnlijk zelfs kon breken als een takje. Zo klein was ze nog. Zo onschuldig en toch was de wereld hard tegen haar en in dit geval was het de poes die hard tegen haar was. Ze opende haar mond en sloot deze weer en deed een hopeloze poging om de juiste woorden te vinden. Welk woord zocht ze? Zielig? Nee. Zwak? Ja. "Dat maakt Everstar zwak.." Sprak ze zachtjes. "Niet mijn moeder en.. niet.." Ugh hij had zo'n lastige naam. "Lionroor." Ugh nee, dat klonk niet goed, maar ze ging geen poging doen om het te verbeteren. Met een stalen blik deed ze een poging de poes aan te staren. Nee. Everstar was degene die had opgegeven in deze situatie, wat kon haar moeder eraan doen dat zij toevallig deputy was geweest? Niets. Starclan wilde gewoon eindelijk een sterke leider. Iemand die zich niet liet beïnvloeden door 'drama' - zoals de poes voor haar dat omschreef. "Zus?" Ze snapte het niet. Was deze poes nou.. haar zus? Of..? Huh? W h a t?

Het leek te werken, haar vloedgolf aan woorden haddengenoeg gedaan om haar stil te krijgen... Good... "Dat maakt Everstar zwak.." Hah... Sure... "Niet mijn moeder en.. niet.." Hmn? "Lionroor." Hah.. Ze grinnikte even zachtjes. Hoe schattig... "Grappig hoe je Whitelion niet opbrengt, hij is familie van je... Hij heeft de clan veel fouten gegeven... En hij was de broer van je mama! Dus je oom. Ik ben er vrijwel zeker van dat je niet vernoemd ben naar Lionroar... Want wat heeft hij ooit gedaan voor de clan? Buiten weglopen naar een andere clan niet veel," ze grijnsde even. "Met de staart tussen zijn benen was hij weg, niet eens vechtende voor de waarheid, moet een heerlijke kat zijn denk ik, een echte lafaard dus die alleen aan zichzelf denkt! Woah wat heerlijk! Iemand die voor geen meter cared en niet vecht voor wat hij wilt behouden! Wat een hero! Bravo!!!!" ze lachte het uit, want het was ook zo hilarisch. Lionroar... man.. God... "Zus?" Hmn? "Ah yes, ik ben een van je vele zussen, mijn naam is Burnetpaw," heh. "Oceanbreeze heeft met verraden als moeder tho dus echte zussen zijn we eigenlijk niet meer. Ze heeft vlak na de dood van haar partner jullie gemaakt, is a great story btw.." zei ze even. "Neverland was ook de broer van Evergreen, moest vast heerlijk zijn geweest om te weten dat je familie direct word vergeten als ze sterven... Want Oceanbreeze heeft het heerlijk aangebracht met jullie~" ze had geen chill, het was allemaal hun schuld, allemaal hun schuld, alles... Alless!

Whitelion. Die naam had ze nog nooit eerder gehoord van haar moeder, waarschijnlijk omdat hij het niet waard was om te mentionen. Zo te horen was hij geen fijne kater; hij had de clan veel fouten gegeven. En hij was blijkbaar de broer van zijn moeder, haar oom. Was. Dat betekende dat hij dood moest zijn, niet waar? Dan had ze geen last meer van hem, of wel soms? Ze knipperde wat met haar oogjes en schudde met haar hoofd. "Lionroor was een held." Die mening stond vast bij haar en als de poes zo gemeen wilde zijn om dat proberen te veranderen, dan had ze nog een lange weg te gaan. Haar moeder had haar het verhaal verteld, nog voordat deze poes überhaupt in haar leven kwam. Over een kater die zo loyaal was aan Windclan, maar die verbannen werd voor iets dat hij niet gedaan had. "Hij was zo sterk als een leeuw! Zoals ik ook ga worden!" Ze duwde haarzelf wat omhoog en ging staan, ze mocht dan wel een kleine poes zijn, maar ze zou veel sterker worden dan deze apprentice ooit zou durven dromen, grrr!

En toen stelde de poes haar voor als Burnetpaw, één van haar zussen. Had ze er dan zoveel? Ze wist dat haar moeder en vader behoorlijk wat nestjes hadden rondlopen, waarvan er al een paar apprentice waren, maar ze had er nooit veel over nagedacht. Ze had maar vier siblings en dat waren Fraykit, Homekit, Seakit en Spiderkit. Oh en dan waren er ook nog haar 'nestgenootjes' Underkit en Brindlekit, al ging ze niet bijzonder veel met hen om. Ze fronste niet begrjipend. Ze snapte niet wat er gebeurd was, natuurlijk niet; de jonge kitten was nog maar één maan oud en dit was heel veel informatie voor haar. "Neverland? Is dat jouw vader?" De poes haar verhaal sloeg nergens op, ze snapte er geen mosbal van.

Het was funny en zeker iets dat ze moest onthouden, er kwam geen reactie over Whitelion waardoor haar mondhoeken opkrulden. Hiermee kon ze concluderen dat Oceanbreeze zich voor haar broer schaamde... Of ze stiekem nog van hem hield en een excuus had gebruikt om Lionkit zo te noemen. DEze informatie was kostbaar in de poten van de kleine apprentice, ze zou hiermee nog wat kunnen uitspoken... De kleine kitten voor haar wist nog niet eens half wat ze had gedaan met de geringe woorden die ze sprak. Ze was zo simpel als elk kind; zoals zij ook was geweest en nog steeds was in zekere zin. Het verschil was dat ze gewoon bot was en eerlijk en haar eigen trots niet zou opstrijken voor een verhaal goed te praten... Nee, Burnetpaw was vurig en eerlijk. En dat zou haar altijd anders maken van de rest, ongeacht wat er zou gebeuren. "Lionroor was een held." Ze knipperde even en keek haar grijnzend aan. "Een held die zij eigen leven meer waardig vond dan de waarheid. In de plaats van de te blijven en vechten voor zijn clan, zijn vrienden en wat goed was ging hij ervandoor... Om uiteindelijk bij een andere clan te gaan. Onschuldig mag hij dan zijn, maar hij is geen held, de enige held in het verhaal is Oceanbreeze, die alles heeft opgevangen van hun domme acties. Lionroar wilde zijn leven niet geven voor de clan en gaf het op voor een ander waardoor een hele grote golf van verdriet en regret in ons heden kwam... Hij is geen held..." dat kon zelfs de meest achterlijke kat zien en dat wist ze. "Hij was zo sterk als een leeuw! Zoals ik ook ga worden!" Zoals hem? "Fijn om te weten dat je de clan ook gaat verlaten in de toekomst Lion," sprak ze met een grijns. "Ik ben er zeker van dat Shadowclan je ook met genoegen opneemt. Zeker als je ook zo'n domme flater slaat als hij heeft gedaan... Dan zullen ze je zeker zien als een held~ Geloof dat maar," zei ze enkel op een zachte zoete toon met een grijns om haar lippen geen, geen enkele gestalte makende om het goed te praten of positief te zijn, niet nu, dat was gewoon een grap.
"Neverland? Is dat jouw vader?" Hmn? De poes keek haar even strak aan en moest toen even nadenkend wegkijken. Neverland... Hmn. "Mijn vaders waren Neverland, Tigergaze en Cootsnarl, maar maar een van die drie is de dag van vandaag nog mijn echte vader. Nederland is dood en Tigergaze is een asshole die alleen cared om zijn eigen liefde. Hij kijkt niet echt op naar de kinderen die hij vooraf had. Mistpaw is daar wel een goed voorbeeld van... Als ik enkel Tigergaze als mn echte papa moest zien zou ik ook weglopen~" een leven niet waardig om te leven in haar ogen. "Cootsnarl is de enigste ouder die ik nog heb, aangezien jij, je siblings en de vorige nesten het allemaal hebben afgenomen. En dat is jullie schuld," zei ze even kalm. "Maar het is vooral de schuld van je vader, Tigergaze," zei ze even lachend. "We kunnen enkel hopen dat hij op een dag verbannen word en van onze clanranks verdwijnt, hij brengt enkel slechte dingen met zich mee. Het volgende drama zal geen Lion probleem zijn, maar het zal zeker een andere grote kat zijn... Dan zullen we vast ook van je horen dat hij ook een held is voor het maken van alle drama in deze clan! Man wat een held!" ze zuchtte even zachtjes, haar haat was groot voor zoveel dingen in de clan en... Daar kon ze weinig aan doen. Niemand gaf haar ook iets om het vrij te spelen, weg te geven... Ze kon het enkel opkroppen en uitspugen, om vervolgens als vuur te blijven likken aan zijn prooi... Als deze een kitten moest zijn, so be it.

Negeren. Negeren. Negeren. Dat schoot door de kitten haar hoofd. Lionroar was wel een held, ze was vernoemd naar een held. En ze hoefde deze kater niet te verdedigen, ze was immers geen dochter van deze kater, nog familie van hem; hij zat in Shadowclan en hij zou daar zijn leven mooi uitleven, zij hoorde niet bij hem en dat zou ze ook nooit doen. Als Burnet dacht dat ze hiermee een gevoelige snaar kon raken, dan zat ze verkeerd. Ze had niks met Lionroar, ze zou haar eigen naam wel maken. Daar had ze een ander niet voor nodig. Natuurlijk had haar moeder haar naar hem vernoemd, maar niet omdat ze vond dat hij een held was - dat had de jonge kitten er waarschijnlijk zelf van gemaakt. Nee, ze had haar naar de kater vernoemd, zodat de kleine kattin de waarheid altijd boven de leugen zou stellen. En dit was wat Burnet deed; liegen. Niets meer en niets minder dan liegen. Ze knipperde wat met haar oogjes en luisterde naar de poes. "Jij bent een leugenaar en een pestkop." Piepte ze, voor de rest niet echt reagerend op haar woorden. "Dat maakt jou niet veel beter dan Lionroar en mijn moeder." There. Now Mousedung off. Ze bleef de poes met haar helderblauwe ogen strak aanstaren. Leave me alone.

"Jij bent een leugenaar en een pestkop." Heeeh? Een leugenaar. Wat een funny woordkeuze. EEn zwiep van de staart van de point liet haar even grijnzen. "No I'm not. Je bent enkel zo simpel dat je dit niet kan inzien met je one track mind. Een pestkop ben ik verre van. Als ik dat zou geweest zijn zou ik je pijn doen. En in zekere zin doe ik dat niet als je zegt dat ik leugens vertel aan je, want dan weet je gewoon dat ik lieg. Je spreekt onder andere jezelf tegen Lionkit. Daarbij, wat weet jij van de waarheid hmn? Bedtime stories zijn geen echte waargebeurde verhalen. Het zijn verdoezelde feiten voor kinderen" snoof ze even bitter terwijl ze het jong schuin aankeek. Ze vond dit gewoon nutteloos. "Dat maakt jou niet veel beter dan Lionroar en mijn moeder." Hmn? "That might be true... Maar wie heeft ooit gezegd dat ik dat wil zijn? Ik wil niet een of andere goeddoender zijn die o zo graag wil dat iedereen denkt dat ik een pretje ben zoals hun. Ik ben mezelf en dat mag iedereen gewoon weten en hun judging over geven en ik ga m'n slechte dingen ook niet gaan verantwoorden, ik heb ze gedaan SO YEAH. Ik blijf er niet de hele dagen mee zitten of maak het enkel erger. Daarbij ben ik opgevoed door Oceanbreeze... En je weet wat ze zeggen, zo moeder zo dochter," zo was het.