I should not have come here

Ravenpaw mocht dan gespierd zijn, een sterke apprentice, één doe goed leerde en hard zijn best deed voor de clan. Hij wilde een geweldige warrior worden, was ambitieus, maar geen uitslover. Daarbij was hij verliefd op Tinkerpaw, maar écht de kans gehad om dat te vertellen..? Nee die was er nog niet, daarbij waren de twee nog maar apprentices. Ravenpaw ging er op uit, wilde het gebied wat meer verkennen, dus dwaalde steeds verder en verder van de Clan Cavern af, berg opwaarts. Het werd alsmaar kaler rondom hem. De bomen en struiken begonnen te verdwijnen. Als eerste waren er geen bomen meer, vervolgens waren er enkel wat struikjes hier en daar. Daarbij waaide het hier wat harder dan lager op de berg. Een luide krijs van een roofvogel trok zijn aandacht. Ravenpaw keek op en zag twee grote vogels boven hem cirkelen. De apprentice staarde er naar en begon verder te lopen. Hij had opgepikt dat de Tribe katten op ze jaagden, misschien zou Ravenpaw dat ook kunnen. Hij wilde wel eens de koppen van de anderen zien als hij terug kwam met zoiets groots! Dus ging hij nog meer de berg op. Echter schoot één van de roofvogels omlaag en plukte aan zijn vacht, hij werd wat in de lucht getild en vervolgens weer neer gegooid. Ravenpaw slaakte een kreet en haalde uit met zijn klauwen. Wat gebeurde er? Werd hij nu gewoon aangevallen door roofvogels. "Scheer je weg!" Snauwde de zwarte apprentice en haalde nog eens uit toen de vogel op hem af kwam. Vlug keek de zwarte apprentice om zich heen naar een een plek waar hij zich kon verstoppen. Hij had nog niks gevonden en alweer kwam zo'n roofvogel op hem af en plukte aan zijn rechter schouder waardoor nu zijn schouder begon te bloeden. Hij gromde van de pijn en begon weg te rennen. De vogels kwamen achter hem aan. Hij begon verder omhoog te klimmen, maar dat mocht niet gebeuren. De roofvogel greep hem bij zijn vacht en trok hem terug omlaag. De val was hard en liet hem verstijven. Daar maakte de roofvogels gebruik van, de tweede kwam er bij en zette zijn klauwen op zijn kop neer en zo kwam het einde van Ravenpaw inzicht. Zijn keel en nek werden open gereten en zo kregen de twee roofvogels hun feestmaal...

Ravenpaw ded
Eerste post voor Panthergrowl

Hoewel dit hun tijdelijke thuis was, moest het wel bewaakt worden. Nu ze hadden uitgevonden dat hier ook andere katten waren, ging het risico van hier blijven flink omhoog. Toch was het helemaal niet zeker of ze zouden doortrekken of niet. Het gebied leek immers perfect te zijn. Misschien kleiner dan ze gewend waren, maar daar moesten ze het dan maar mee doen. Echter had Panthergrowl geen vertrouwen in de goedgezindheid van de originele inwoners van dit gebied. Ze deden zich vriendelijk voor, maar of ze dit werkelijk waren, was voor hem een vraag. Vandaar dat hij nu voor de ingang van de grot zat, om deze te bewaken. Hij hield goed in de gaten wie naar binnen en naar buiten ging, zodat er geen katten kwijt zouden raken. Vooral RiverClan kreeg zijn aandacht. Hij merkte het dan ook op toen zijn zoon de grot verliet, maar liet hem met een gerust hart gaan. Hij was ontzettend trots op Ravenpaw. Hoewel hij niet veel tijd met zijn familie kon besteden, hield hij zielsveel van hen. Hij wist hoe hard Ravenpaw werkte om binnenkort zijn warriornaam te mogen ontvangen, en wist dat het een ambitieuze kater was, net zoals hijzelf. Hij respecteerde dat erg, en vond het jammer dat hij niet meer tijd met zijn zoon kon besteden. Echter deden taken zichzelf niet, en was hij een verantwoordelijke kat die deze dan ook op zich nam. Dit gaf hem weinig vrije tijd. Na een tijd op wacht gezeten te hebben, bereikte een bepaald geluid zijn oren. Wat het was kon hij niet volledig plaatsen; het leek te galmen en van meerdere kanten te komen. Enkele katten keken nerveus om zich heen, en ook de Deputy voelde zich niet op zijn gemak. Hadden ze een nieuwe dreiging? De kater zette zich schrap toen het geluid opnieuw klonk, niet doorhebbend dat dit de schreeuwen van zijn zoon waren die weerkaatsten op het berggebied. Immers was dit geluid hen allen volledig onbekend. Nadat het geluid niet meer terugkeerde, viel er opnieuw rust over het kamp. Langzamerhand werd het donkerder, en het viel Panther op dat zijn zoon niet terugkeerde van waar hij ook heen getrokken was. Kort versmalde hij zijn ogen bij deze gedachte. Hij had al twee kinderen verloren; een derde kon er niet bij. Vandaar dat hij altijd zo overbeschermend was over zijn kroost. De grijze kater besloot op onderzoek uit te gaan. Hij volgde de geur van Ravenpaw, en het viel hem meteen op dat deze op een raar pad leidde. De natuur leek hier haast te stoppen, en een onbehaaglijk gevoel bekroop hem. Toen ook nog een ijzeren geur van bloed zijn neusgaten bereikte, begon zijn hart sneller te kloppen. Nee, dit kon niet waar zijn. De kater verhoogde zijn pas, maar toen hij de zwarte vacht daar zag liggen, aangetast door welk dier dan ook, bleef hij enkele secondes stil staan. Toen er een vogel neerdaalde en aan de vacht begon te pikken, bekroop een zekere woede hem, een woede die hij steeds beter in controle kon houden, maar die nu in hem op laaide als vuur dat aan brandhout likte. "Mijn zoon!" schreeuwde hij, waarna hij woedend naar voren stormde en de vogel hard wegsloeg met zijn poot. Een gepijnigd geluid verliet zijn bek, niet omdat de vogel hem raakte, maar omdat hetgeen wat hij zag hem zoveel pijn deed vanbinnen. Zijn Ravenpaw, zijn grote zoon die ooit zo sterk zo worden als hijzelf was, was er niet meer. Een harde grauw verliet zijn bek en met een furie van LionClan gooide hij zichzelf op de vogel, en beet hij hard in diens nek, waarna hij zo hard trok dat het hoofd een stuk meegaf. De moordenaar zou niet nog een slachtoffer creëren, maar het gaf ook zijn zoon niet terug. Langzaamaan kalmeerde de Deputy meer, en hijgend keek hij neer op het lichaam van zijn zoon. Een snik verliet zijn bek, waarna hij zijn neus in de bebloede nek van de ander drukte. "Moge StarClan je pad verlichten," murmelde hij, waarbij zijn stem in het midden van zijn zin brak.

Silvercloud was er in het begin echt tegen geweest, tegen de journey en alles wat het met zich meebracht. Nu, nu dat ze hier in deze grot waren, begon ze te bedaren. Het leek wel alsof ze eindelijk hun moment van rust hadden gevonden. Panthergrowl had zijn deputy taken terug op zich genomen. Hun kittens waren druk bezig met apprentice taken en Silvercloud was zelf vaker weg. Wat ze vooral heerlijk vond, was dat er in de buurt ook een stroompje was. Water koelde haar af en liet haar terugdenken aan het oude Riverclan territorium. Alles leek perfect te gaan, maar toch liep er een vreselijke rilling door haar lichaam vandaag, alsof dit alles in één ogenblik kon instorten. Verschillende katten leken op te kijken, alsof iets hun aandacht had getrokken, maar verder leek het niets te zijn. Toen ze haar partner, Pathergrowl 's avonds echter de cave verliet, richtte ze haar oortjes naar voren en trok ze zichzelf recht. Met een kleine huppelpas zette ze de achtervolging in en glimlachte ze even. Ze zou hem eens verassen. Hij was uit haar zicht verdwenen, maar Silvercloud bleef hem desondanks volgen door zijn geur te volgen. De zilveren poes bleef abrupt staan toen ze Panther hoorde schreeuwen. "Mijn zoon!" Haar ogen werden groot en snel versnelde ze haar pas. Wat was dit? Wat was er aan de had? De onwetendheid maakte haar paniekerig. Met dat de poes aankwam op Eagle's peak, hield de poes halt. "Moge StarClan je pad verlichten,"Het grote lichaam van een enorm vogel lag een eindje verder terwijl Panthergrowl ineengezakt naast een hoopje zwarte vacht zat. Silvercloud's oren waren naar voren gericht, maar zakten zachtjes in haar nek toen ze, naast de geur van bloed, de geur van Ravenpaw opving. Nee, nee,... nee! De poes stapte naar voren en drukte haar kopje tegen de rug van Panthergrowl. Ze vermeed bewust het aandacht van Ravenpaw, niet wetend of ze wel klaar was om het levenloze lichaam van Ravenpaw te zien. Haar zoon, hun zoon had hen verlaten. Ze had haar ogen gesloten en hield haar kopje tegen Panther's rug geduwd, niet wetend wat er anders gezegd moest worden. Hier viel niets over te zeggen. Hoe had Starclan dit kunnen laten gebeuren?

Zijn oren bewogen zich richting de plek waar geluid vandaan kwam. Hij had de energie niet om op te kijken. Opeens voelde hij zich oud, zo ontzettend oud. Waarom verlieten al zijn kittens hem? Gracekit, Lionkit, en nu ook Ravenpaw. Er waren er nog maar twee over. Hoe lang zou het duren voordat zij ook van hem afgenomen werden? Een kopje werd tegen zijn rug geduwd en de kater spande zijn lichaam aan, in een mengeling van schrik en woede. Hij ontblootte zijn nagels in een reflex, maar ontspande zich toen hij de geur van Silvercloud wist te onderscheiden. Een zachte snik verliet zijn bek, en zijn schouders schudde ongecontroleerd mee. "Hij is dood, Silver.." murmelde hij zachtjes, waarna hij zijn kaken op elkaar klemde om niet opnieuw een snik te laten horen. Een aantal keer knipperde hij met zijn ogen, om de tranen die zich hier hadden opgehoopt weg te laten gaan. Enkelen vielen naar beneden, op de zwarte vacht van Ravenpaw. Hij wendde zijn kop af en drukte deze tegen zijn partner aan. Zijn verdriet was onbeschrijfelijk.