I just got lost, every river that I tried to cross

Just because I'm losing, doesn't mean I'm lost! Doesn't mean I'll stop!
Doesn't mean I will cross..
Just because I'm hurting, doesn't mean I'm hurt,
Doesn't mean I didn't get what I deserved, no better and no worse.
-
Hoeveel tijd er was verstreken sinds het gebeurd was, wist hij niet. Maar het moest toch al een aantal weken zijn. Het was in eerste instantie zichtbaar geweest aan de weersomstandigheid, die lichtjes begon om te slaan en te verminderen. Of toch in dit deel van het gebied, waar de tweevoeters woonden. Daar waren bijna geen rivieren en was er dus ook geen overstroming mogelijk. De kater wist dat hij heel ver weg moest zijn vanwaar hij vandaan kwam. Hij had ontzettend lang gelopen om hier te raken. Was ze hier wel vindbaar? Hopelijk wel..
Ontelbare vragen hadden zijn kop gevuld sinds Perdi van hem weg was gelopen. De kattin en hij hadden niet zo'n goede start gemaakt, dat wist de tom wel. Ze had zich sluw gedragen, om zo opnieuw zijn aandacht te kunnen trekken nadat ze probeerde de rogue groep binnen te dringen. En toch meende hij te denken dat alles wel goed leek te gaan toen. Naarmate hun gesprek was gevorderd, herkende hij een al iets gematigdere poes in haar dan met de arrogantie die ze in het begin bezat. De herinneringen eraan waren slechts vaag voor hem dit keer. Sibelius wist alleen nog dat hij iets had gezegd. Het was vriendelijk bedoeld, en toch had het haar van haar stuk gebracht, waarna ze zich omdraaide en nooit meer terug kwam...
De vragen tolden om en om in zijn gedachten wanneer hij tussen de achterwanden van de tuinhekken door liep. Een hele reeks tweebeenhuizen omsingelden hem, maar dat kon hem niet baten. Hij had gehoopt op een teken van leven van haar. Hij wilde haar zeggen dat het hem speet, ook al wist hij niet precies wat. Het was gewoon nooit de bedoeling geweest om ze zo van haar stuk te brengen. De kater was zodanig van streek door wat hij met haar gedaan had dat hij hier terecht was gekomen. Buiten deze plaats was heel het gebied al afgezocht, maar nergens kon hij haar vinden. Waar was ze toch? En wat deed hij verkeerd opdat iedereen steeds van hem wegliep?

©Juul
1e post Perdi, andere katten evt ook welkom!

Perdi was op zoek naar O. Gewoon, om dat ze daar zin in had. Ze was na hun ontmoeting teruggekeerd naar haar kamp, maar daar was weinig nog van over. Volledig overstroomd door de regen. En hoewel het weer nu beter was, had Perdi nog geen tijd en zin gehad om haar hele kamp weer op te bouwen. Daarom had ze zich voorlopig gevestigd in de twolegsplace. Het was een eind van Rogue One en.. Sibelius vandaan. Maar misschien was dat ook maar goed. Die liefde zou nooit wat worden en Perdi raakte er veel te veel in verwarring van. Ze wilde niet verliefd zijn, ze wilde het gewoon niet meer. Het had de rode kater weinig goeds gebracht, het had haar niks gebracht. Liefde maakte blind. Ze zuchtte. Ze moest Sibelius uit haar hoofd zetten, zich focussen op wat anders. Toch voelde ze zich alleen in de twolegplace, en dus was haar enige optie met O praten.
Ze keek om zich heen en stak een thunderpath over. Even dacht ze een glimp zilveren vacht te zien. Ze schudde haar kop. Nee, ze zag spoken. Dat moest wel. Maar haar gevoelens voor Sibelius kwamen meteen weer bovendrijven. Hij was zo aardig tegen haar geweest, hij was zo behulpzaam geweest, terwijl zij zo kattig had gedaan. Ze had alleen maar aan haar eigenbelang gedacht, terwijl Sibelius juist aan haar had gedacht. "Ik kan je er wel bij helpen, als je wilt. Om uiteindelijk bij de groep te kunnen horen, bedoel ik," had hij gezegd. Elke andere kat had haar aangevallen omdat ze hun eigenlijk een beetje had bedreigd, maar Sibelius niet. Haar hart maakte weer een sprongetje. Wat deed ze hier eigenlijk nog? Wachtend op een gesprekje met O, terwijl ze ook terug kon gaan naar haar eigen kamp, om Sibelius aanbod aan te nemen? Weer schudde ze haar hoofd. Nee, terug gaan was op het moment geen optie. Zij voelde dan wat voor hem, maar wie zei dat die liefde wederzijds was? Ze zuchtte, en hief haar hoofd daarna met hernieuwde kracht op. Ze ging zich niet laten verliezen in emoties. Niet al weer. Ze kon hem nooit meer onder ogen komen zonder haar hart te laten smelten, dus zou ze hem nooit meer opzoeken. Dan was z van alle verwarring in haar hoofd af. Ze wilde niet verliezen. Ze zou desnoods alles willen verliezen, maar niet deze strijd met haar emoties.

Tag: Sibelius :3
Note: Wow Lotte die layout is echt super mooi <3

Even werd het volledig windstil in het gangetje tussen de woningen. Het was een stukje pad tussen hekken van territoria waarin tweebenen zich gevestigd hadden. Daarin bevonden zich delen van gras of stenen, wist hij, en af en toe wat bomen. Daarachter hadden ze dan dingen gebouwd waarin ze konden verblijven, zoals Rogue One een schuur had. Verder dan dat ging zijn kennis niet. Het enige wat hij met zekerheid wist, was dat hij hier veilig was omdat de tweebenen hier niet door konden.
Een beetje verderop stond een grote populier. Zou hij haar daar kunnen zien? De kater nam het zekere voor het onzekere en klom er met één grote zwier van zijn lijf in, zich afvragend wat hij hier eigenlijk deed. Waarom zou Perdi zich hier bevinden? En wat had hij eigenlijk nog tegen haar te zeggen? Als ze niet meer bij Rogue One wilde, was dat haar keuze. Als ze niet meer met hem wilde praten ook. Maar waarom trok hij het zich dan zo hard aan? Waarom bleef dat ene moment van medelijden toen ze de schuur verliet na al die weken nog steeds door zijn hoofd spoken? Sibelius wist zelfs niet eens hoe zijn reactie zou zijn als hij haar zou tegenkomen. Waarschijnlijk weer kwaad en niet hartelijk. Ze had hem tenslotte gewoon zomaar laten staan, terwijl hij opnieuw weer veel te goed voor haar was geweest. En toch vond hij het nodig om haar weer op te zoeken. Zoveel kansen had hij iemand nog nooit gegeven. De kater mocht dan wel relaxed en verdraagzaam door het leven gaan, het was ook nog steeds een tom met principes en hij had normaal gezien wel zijn nodige trots. Wat maakte deze situatie dan zo anders?
Zijn groene ogen scanden zorgvuldig de omgeving. Ergens helemaal tegen de rand van het bos zag hij een stuk territorium met een raar soort houten constructie in vol felle kleuren. Ernaast stond een ander stuk, een veel groter, vol met verschillende soorten planten en bloemen. Zelden had hij er zoveel bij elkaar gezien. De omheining was rijkelijk versierd met madeliefjes, klimop en... zag hij daar een andere kat voorbij schieten? Zijn ogen flitsten van hot naar her. Ja, nu wist hij het zeker, het was een stuk amberkleurige vacht. Maar was zij het wel?

Notes

Thanks, codering wel niet van mij hoor haha! + ophelia ook? Wink

mss moeten we haar pm sturen?

©Juul

Ze klemde haar kaken op elkaar. Ze moest hier niet blijven hangen, ze wilde weg. Dus zette ze het op een lopen en glipte tussen twee huizen een steegje in. Het voelde fijn om zo hard te rennen, even alles te vergeten. Even alleen zijn met enkel snel bewegende poten. Ze was het steegje al weer uit. Ze ging snel, zo snel was ze nog nooit gegaan. Als ze haar ogen sloot had ze het gevoel alsof ze vloog. Ze was Perdi niet meer, niet de Omega en het afdankertje. Ze was niet de afgewezen, verdrietige, eenzame poes meer. Ze was lucht, niets. En daarmee alles. Plotseling veranderde de grond onder haar poten in kleverig asfalt. Een thunderpath! Ze sperde haar ogen wijd open, gevuld met angst. Een luide, harde toeter van een monster maakte haar doen omkeren. Ze probeerde te draaien, zo snel als ze kon. Een pijnscheut trok door haar poot en een krijs ontsnapte uit haar bek. Ze wilde niet dood, ze wilde niet van de aardbodem geveegd zijn. Nu nog niet. Met een wanhopige sprong belande ze nog net in de berm. Het monster raasde op een haar langs haar. Kermend probeerde ze overeind te komen, tevergeefs. Haar poot bewegen lukte niet, de pijn schoot dan door haar hele lichaam. Ze vervloekte zichzelf. Door die idiote roekeloosheid lag ze nu hier. Niet in staat om ook maar iets te doen, behalve liggen. Ze haatte zichzelf meer dan ooit.

Note: Perdi is licht gewond (Gekneusde poot)

I just got lost, every river that I tried to cross Sibeli30

Aarzelend speurde hij de omgeving af. Inmiddels was het bruinig stukje bont in de verte alweer verdwenen. Uiteraard betekende dat niet dat het niet op zijn netvlies stond gebrand. De pluimstaart streek over een stukje tak van de boom terwijl zijn groene ogen gefocust waren op het ene punt waar het zich zojuist had bevonden, maar Sibelius kon niks meer zien. Had hij het gedroomd? Er zat maar één ding op om dat te weten te komen.
Om gebruik te maken van één van zijn negen levens sprong de kater meteen uit de boom. Wanneer zijn pootkussentjes de begane grond weer raakten zette hij het op een lopen in de richting waar hij haar vacht meende te hebben gezien. Daar was ze echter niet. Ze komt niet meer terug, sprak hij zichzelf toe. Sibelius schudde teleurgesteld zijn kop. Het was inderdaad tevergeefse moeite geweest; de kattin had hem immers laten staan daar in de vallei, dus zou ze nu niet plots terug voor hem verschijnen. Met een zucht richtte hij zijn blik op een vogel in de verte terwijl een zuchtje wind door zijn lange manen streek. De tom kon het maar beter opgeven en ervoor zorgen dat hij voor het donker ergens wat voedsel had gevonden. Hij besloot daarvoor een smal donderpad in te slaan om terug te keren naar het wilde gebied.
Een vlaagje van een bekende geur drong zijn neusgaten binnen wanneer hij de straat door slenterde. Geïrriteerd op zichzelf omdat zijn zintuigen hem langs alle kanten parten begonnen te spelen, snoof hij diep om het nog eens te controleren. Maar ja hoor. Perdi was hier geweest. Waar kon ze nu dan zijn? De tom versnelde nu zijn pas en kwam op een breder donderpad terecht. Behoedzaam keek hij om zich heen en om geen monsters tegen zich te krijgen liep hij zoveel mogelijk langs de kant. Het enige dat hij toen nog kon zien, was een zandkleurige kattin in de verte aan de rand van de weg. "Perdi?" fluisterde hij, alsof ze hem vanop die afstand zou kunnen horen. De kater versnelde nogmaals zijn pas om tot bij haar te komen.

Ze probeerde al haar wrok tegen haarzelf te laten verdwijnen, maar het lukte niet. Was het misschien beter geweest als het monster me wel had geraakt? vroeg ze zich constant af, terwijl nieuwe monster voorbij bleven razen. Ze kon het altijd op geven. Het was zo verleidelijk; twee stappen en ze zou eindelijk verlost worden uit het leven dat ze niet wilde, nooit gewild had. Niemand had ooit gewild dat zij bestond. Met een grimas dacht ze terug aan de oude groep. Hoe ze eigenlijk zonder reden was veroordeeld tot het lot van Omega. Ze had nooit revanche kunnen nemen, nooit een eigen plekje kunnen verdienen. Die kansen kreeg ze niet. Ze zuchtte. En toen, toen ze besefte dat de groep het nooit meer ging worden, had ze geworsteld met een onmogelijke liefde. De rode kater, zijn vacht, het bloed.. Met flitsen kwamen beelden terug die ze voor altijd wilde verdringen. Het was zo makkelijk, twee passen bij haar vandaan lag de eeuwige rust. Ze was hier niet gewenst, keer op keer door iedereen afgewezen. Ze kneep haar ogen stijf dicht. Het was beter om er een einde aan te maken. Dan was alles klaar, had niemand meer last van haar. Dan werd zij niet meer eeuwig gekweld. Perdi had het ongetwijfeld gedaan, als ze niet zo laf was. Zelfs voor de dood was ze bang. Want stel dat er leven na de dood was, dan was de rode kater daar ook. Hem onder ogen was net zo erg als verder leven. De calico kon zich niet voorstellen dat er iemand was die meer een hekel aan zichzelf had dan zij. Meer zelfhaat dan zij koesterde was onmogelijk. Hoe diep triest was deze situatie eigenlijk. Ze was bang voor de dood maar wilde niet verder leven. Ze was er ui. Ik doe het. Ze kneep haar ogen dicht en zette een stapje naar voren. Bij het geluid van een monster sprong ze weer naar achter, wat pijn in haar enkel veroorzaakte. Nee, ze durfde niet. Ze durfde niet. Ze was een laffaard. Ze staarde nog steeds naar het donderpad toen een bekende geur haar neus binnen drong. En geur die haar een klap in haar gezicht gaf, en alle zelfmoordneigingen verdreef. Voor even dan. Sibelius.

Nadenken moest hij niet. Het was slechts een kwestie van tijd voor de kater haar zou bereiken en kunnen helpen. Eindelijk was het moment er en het zou niet meer zomaar weggaan.
Sibelius stevende langs het donderpad en hoewel zijn poten veel van hem konden verdragen, raakte hij al gauw buiten adem waardoor hij moest overgaan in staptempo. De kattin was herkenbaar voor hem maar ze lag nog een heel eind van hem weg. Even leek het alsof ze de pijn uit zichzelf kon verbijten, en toch had een kat die aangereden werd door een monster hoe dan ook hulp nodig. Wat bezielde haar toen ze het donderpad opliep? Ze had beter moeten uitkijken. Weer betrapte hij zichzelf erop dat het als een verwijt in zijn kop klonk. Maar na alle vervlogen gebeurtenissen kon dit moeilijk anders. Zoals de tijd aan hem voorbij ging raasden de monsters langs hem heen, wat hem allemaal niks meer kon schelen. Hij had haar gevonden. Eindelijk.
"Perdi!" riep hij nog eens. In plaats van te reageren liep de kattin op onverklaarbare wijze naar voor, recht op een beest af. Het gevaarte brulde rondom hem heen en opeens werd alles een waas voor zijn ogen behalve de amberkleurige kattin. "PERDI!" riep hij nog eens. Net toen hij haar bereikte deinsde ze terug naar achteren. De kater hijgde zijn hele lijf uit en liet zich voor haar op de grond ploffen. Met deze kattin omgaan kon op geen enkele manier gezond zijn.
"Wat doe je toch allemaal," bromde hij binnensmonds, meer tegen zichzelf dan wie ook. Sibelius hief zijn kop op en keek haar in de ogen. Zijn blik zei waarschijnlijk voldoende zonder iets te zeggen. Wenste ze zichzelf weg? "Kom hier, laat me je helpen," zei hij, zijn stem al een stuk minder geïrriteerd. Dit keer speurde zijn blik haar vacht af op zoek naar haar wonden. Wanneer hij er een lelijke vond, één op haar poot, begon hij er met gesloten ogen over te likken. Deze viezigheid mocht haar vacht niet besmeuren.
Wat het ook was dat in haar hoofd omging, het zou allemaal in orde komen nu. Ze waren terug bij elkaar.

Truce - Twenty One Pilots
Met een ruk draaide ze haar hoofd naar de langharige grijze kater. Het was hem. Het was hem echt. Was hij hier voor haar? Maar ze blijdschap zakte heel snel weer in, totdat het een leeg gevoel in haar borst achterliet. Met doffe ogen staarde ze naar het donderpad, rook de kleverige stank. Straks zou ze hem ook pijn doen, zou ze hem ook slopen, zoals ze iedereen kapot maakte. Ze kon het eindeloze gevecht in haar stoppen. Het moest niet moeilijk zijn. Ze was blij dat ze hem nog een keer gezien had, maar zo kon ze toch niet verder.. "Wat doe je toch allemaal," bromde hij, en tot haar schrik wist ze het antwoord niet. Ze wist niet wat ze deed, waar ze mee bezig was. Het enige wat ze zeker wist was dat het moest stoppen. Alles. Een nieuw monster raasde over het pad. Als ze nou heel snel langs Sibelius zou glippen, misschien dat het monster dan precies op de juiste plek was om haar aan te rijden. Dan zou het pas echt voor bij zijn. Maar in haar hoofd lachte een stem haar uit. Je durft dat niet. Je durfde het net niet, je zal het nooit durven. Voor jouw is geen plek. Niet hier, in het leven, maar ook niet op de plek na de dood. Was je maar nooit geboren. Besluiteloos staarde ze voor zich uit, toen haar ogen die van Sibelius ontmoetten. In zijn groene ogen stond iets, iets wat Perdi niet begreep, maar waarvan ze zeker wist dat het heel belangrijk was. Het belangrijkste wat iemand ooit aan haar verteld had. Iets wat ze nooit meer ging vergeten. Haar hele lichaam begon te schokken terwijl ze huilde zonder tranen. Sibelius zei iets, maar Perdi verstond het niet. Ze was alleen in een kale wereld met haar verdriet. Verdriet om alles. Het vloeide overal, vulde de kale wereld. Dood gaan was geen optie. Dood gaan was geen oplossing. Niet vandaag. Sibelius' warme tong likte aan haar gewonde poot. Zijn likken waren gestaag, hadden een bepaald ritme. Ze liet zich opgaan in de beweging en sloot haar ogen. Bibberig haalde ze adem. Ik leef.

In wat een lange, pijnlijke stilte meende te zijn keken de twee elkaar in de ogen. De ambere gloed die anders zo levendig schitterde, stond nu dof en droevig. Haast synchroon hijgden de twee mee op het ritme van de voorbijrazende monsters en ze leken haast onzichtbaar in het kluwen van de drukte langs het donderpad. Waarom ben je naar hier gekomen, Sibelius? sprak een diepe, strenge stem binnenin hem. Het werd tijd dat hij de waarheid onder ogen zag. Gaf hij om haar of niet? Daarna moest hij het eindelijk toegeven. Natuurlijk wel, anders zou hij niet het hele wilde gebied hebben afgezocht. Anders zou hij niet dat angstaanjagende gevoel hebben gehad wat hij zojuist voelde. Anders zou hij haar laten doen wat ze van plan was geweest... Als ze tenminste zou uitvoeren wat hij dacht dat ze wilde doen. Sommige dingen bleven echter beter onbesproken. Of toch tot men er misschien zelf over begon.
Omdat ze er geen bezwaar tegen leek te hebben, begon de kater nog een paar andere wonden te likken die zichtbaar waren geworden tussen haar lichte vacht. Het bloed sijpelde tussen de haren door naar beneden en zo snel als hij kon probeerde hij de ellende te stoppen. Net toen hij aan een andere wonde wilde beginnen, ving de tom terug Perdi's blik op vanuit zijn ooghoek. De poes staarde glazig naar de weg. "Laten we even in dat bosje teruggaan," opperde hij snel, en met zijn snoet drukte hij zacht tegen haar flank om de situatie te versnellen. Sibelius zou haar niet voorgaan om haar weer te kunnen laten weglopen van hem, of erger; de actie die ze zonet deed opnieuw te laten doen.
Ze zou eerst moeten gaan, zodat de kater haar goed in de gaten kon houden. Zijn groene ogen keken Perdi aan in een mengelmoes van een smeekbede en een gebod. "Doe me dit nooit meer aan,"
fluisterde hij, zo zacht dat hij heel zeker wist dat alleen hij het had kunnen horen, maar ook dat zij hoe dan ook begreep wat hij bedoelde. Daarna raakte hij haar nog een keer aan met zijn neus.