[OPEN] A call from long ago

De wind gierde ondanks de vele beloften die Newleaf al met zich mee had gebracht. In de verte leek een storm op komst te zijn; wolken waren niet meer te onderscheiden van de lucht en alles kleurde donker. Pas op de top van de heuvel hield hij halt om het gebied te bekijken. Vanaf dit standpunt was er altijd meer te zien dan op de begane grond, wist hij. Misschien waren er wel vijanden die hem volgden op weg naar hier van de weinige clankatten die nog restten. Waar waren ze toch eigenlijk allemaal gebleven? Sibelius was zo in de war geweest; het hele gebied stond op zijn kop doordat katten hun roots blijkbaar kwijt waren geraakt en zich verspreidden. Er was al een tijdje iets vreemds aan de hand met het wilde gebied. Dit had hij slechts van andere katten gehoord, maar niet zelf gezien. Katten die hij had ontmoet deden hem vermoeden dat er vreemde weersomstandigheden waren geweest de laatste tijd, en dat een volgens hen zogenaamde Starclan de groepen om de één of andere reden zo uit elkaar probeerde drijven. De kater besloot, net als de anderen van Rogue One, om daarom een kijkje te gaan nemen. Ook van die laatste wist hij niet meer waar ze waren, het kleine groepje was inmiddels ontbonden door alle vreemde gebeurtenissen. Telkens waren er een paar katten vertrokken en sindsdien niet naar hun oude vertrouwde schuur teruggekeerd. De enige die hij nog gezien had was Perdi en zij was nog steeds niet eens lid van het roguegroepje. Was er hier iemand van hen? Durfde hij nog verder het gebied in te gaan om ze te zoeken?
Terwijl de rukwinden zijn lange manen volledig doorheen haalden, raakte een vaag bekende geur in zijn neusgaten. Een geur van lang geleden, vreemd genoeg duidelijk herkenbaar, maar hij kon het niet thuisbrengen. Sibelius wist dat hij zich bevond op grond dat eens een clangebied was geweest, maar tot nog toe kende de tom alleen Thunderclan - en Shadowclangeur door ontmoetingen met katten ervan. Zou dit het dan eindelijk zijn? Was dit... Nee. De kater schudde verwoed zijn kop. Maar het is toch niet onmogelijk? hield een irritant stemmetje in zijn gedachten vol. Strak staarde hij voor zich uit naar het veld en bos nabij de rivier die helemaal verlaten waren. Het kon inderdaad. En met een vreemd gevoel van vlinders in de buik besefte hij dat hij misschien eindelijk gevonden had wat hij zocht; een deel van zijn roots. Was dit het gebied waar zijn vader ooit had thuis gehoord?
Er zat maar één ding op om dit te weten te komen. Met opgeheven staart begaf de kater zich richting het lege veld, de heuvel af strompelend.

Liefst Riverclankatten die een nieuwe verhaallijn zoeken (klik eerst hier), maar iedereen is welkom!

Het eerste dat ze zich had voorgenomen om te doen nadat ze weer een beetje was aangesterkt, was om terug te gaan naar het Riverclangebied. Het was immers haar hele leven haar huis en haard geweest en hoe graag ze zich ook van haar eigen clan afzette, ze kon het maar moeilijk achter zich laten. De regen was gelukkig gestopt en Greenleaf had welkome zonnestralen opnieuw ingeleid in het gebied. Het werd weer warmer en droger en de prooi leek terug te komen. Het gebied werd weer leefbaar. En daarmee klaarde ook haar visie op dit alles op. De clans waren weg, niemand wist voor hoe lang, maar tot dan hadden zij het rijk alleen. Ze had de hele dag wat rondgelopen, wat genoten van de zon en uiteindelijk, in de avond had ze besloten om naar huis te gaan. Het zonnige weer werd ingeruild voor een stormachtig wolkendeken. Toch was ze verder gegaan, op zoek naar de restanten van het Riverclankamp. Uit instinct wist ze waar het zich bevond, ook al was er niet veel van over. Hier en daar wist ze nog sporen te herkennen van waar de Nursery was geweest en de Medicine Cat's Den. Ze kon zich herinneren hoe Butterstar's kittens hier rond hadden gelopen en waar Chivypaw de zieke katten had behandeld. En nu waren ze allemaal weg. Een vaag melancholisch gevoel bekroop haar, maar ze probeerde het te negeren. Ze bleef even zitten, niet wetend wat ze hier eigenlijk moest doen. Ze raakte gealarmeerd door een onbekende geur. Toen ze zich omdraaide, merkte ze de kater op die met geheven staart op haar af kwam lopen. Wat haar betrof, was hij hier nu even niet welkom. "Wat doe je hier?" miauwde ze op de minst uitnodigende toon die ze uit haar keel kon krijgen. Dit was haar moment om alleen te zijn met de ruïnes van wie ze was. Ze had geen tijd voor anderen.

Sibelius keek om; het begon harder te waaien en zijn haren vlogen verwoed in zijn ogen. Het zou niet lang meer duren eer de storm zou opsteken. Het was een beter idee om door te lopen. Maar terwijl de kater zich terug omdraaide werd hij uit zijn gedachten opgeschrikt. Een grijze kattin zat hem aan de voet van de heuvel op te wachten, of juist integendeel; Sibelius had de indruk dat ze helemaal niet op de komst van een indringer zat te wachten. Haar rust werd door zijn intrede verstoord, dat was wel duidelijk. "Wat doe je hier?" het klonk niet bepaald hartelijk. Dit sloot aan bij de verwachtingen wanneer een kat vreemd grondgebied betrad. Toch voelde hij zich er een beetje door gegeneerd. De tom moest zich inhouden om niet even chagrijnig op haar vraag te antwoorden. In de plaats daarvan zei hij op kalme, warme toon: "Ik kom waarschijnlijk om dezelfde reden als jij." Oorspronkelijk had hij daar jagen en verkennen mee bedoeld, omdat ze op het eerste zicht niet naar clan rook. Althans niet meer... Sibelius had iets gezien in de manier waarop ze naar de omgeving had gekeken. Er zat iets van droefheid in. Was ze ook verwant met de Riverclan? De kater wist het niet; hij had slechts een fractie van een seconde haar stemming opgemerkt, dus kon het ook een vergissing zijn. "Weet jij waar de clans heen zijn gegaan?" vroeg hij met hetzelfde timbre. Met zijn kop schuin hield hij haar nauwlettend in het oog, voor het geval dat ze agressief zou worden. In stilte wachtte hij af tot wat ze zou doen. Als deze kattin niet was opgezet met zijn gezelschap, had ze nu reden om nog nijdiger te worden.

Er trok een rilling over haar ruggengraat toen de wolken zichzelf voor de zon schoven. De plotselinge duisternis, de kou, het deed haar allemaal weer denken aan die ene dag. Alles was zo snel gegaan dat ze eigenlijk niet eens meer had nagedacht over wat er nu eigenlijk gebeurd was. Ze was aangekomen bij het kamp, alleen was het kamp er niet meer geweest. De rivier had het opgeslokt en zonder te aarzelen, was ze het water ingedoken om de katten die nog in het kamp waren te helpen. Ze herinnerde zich nog wat ze zag, wat ze hoorde. Schreeuwende en huilende katten. Katten die kopje onder gingen en niet meer bovenkwamen. Haar eigen Apprentice die op de High Rock stond, proberend om het water voor te blijven. Ze had Chimepaw gered, gelukkig, maar dat had niet voor elke Riverclanner gegolden. De leiders hadden besloten om weg te gaan en zij was achtergebleven. Zwak en vermoeid was ze naar de rogueplaatsen gestrompeld, op zoek naar Zuko, de enige vriend die ze nog had binnen het gebied. Ze verbleef bij hem voor onbepaalde tijd. En nu was ze weer hier, samen met een kat die ze niet kende. Toen ze vroeg wat hij hier deed, gaf hij aan dat ze waarschijnlijk dezelfde reden hadden. Ze fronste, ze herkende hem niet. "Dat betwijfel ik," sprak ze nors. Toen hij vroeg waar de clans heen waren, wist ze het al helemaal zeker. Hij was niet een van hen. "Ze zijn vertrokken vanwege de regen. Waar ze heen gaan, weten ze zelf niet eens," liet ze hem weten. Een van de redenen dat ze niet met hen mee was gegaan. Ze hadden geen idee waar ze heengingen, misschien zouden ze het niet eens redden.

Herkende hij de kattin soms niet ergens van? Met samengeknepen ogen bekeek hij haar nog eens goed. Nee.. Maar ze had in ieder geval geen clangeur rond zich. Vreemd. Door zijn nomadenleven dat hij voor de kennismaking met Rogue One had, waren de voornaamste namen hem nochtans wel bekend. Haar stem leek al wat meer bedaard, maar nog steeds op haar hoede toen ze sprak. "Dat betwijfel ik... Ze zijn vertrokken vanwege de regen. Waar ze heen gaan, weten ze zelf niet eens." De kater trok zijn wenkbrauwen op. "Je hebt veel kennis over clans om geen van hen te zijn." Het kwam er botter uit dan hij bedoelde, ook al was het slechts een opmerking. Maar voor een terechte nieuwsgierigheid moest de tom zich toch niet verontschuldigen? "En wat doe jij? Weet jij dan wel wat je doet? Volgens mij weten we dat allemaal niet." Sibelius keek haar aan, probeerde haar in te schatten. Hij wist dat hij gelijk had; zo'n onnatuurlijke weersomstandigheden dreef katten in het nauw, omdat dit gebied zoiets niet gewoon was.
Het besef kwam plots, toen hij naar één van de gammele beekjes in de verte staarde. Nu zou het nog moeilijker zijn om zijn vader ooit nog te vinden, als hij tenminste nog in leven was. Wist hij maar hoe hij zijn geheugen terug moest opfrissen om te weten te komen waar ze vroeger hadden afgesproken in het geniep om samen te jagen, of waar zijn moeder hem regelmatig ontmoette. Maar in zijn geheugen was tot nu toe altijd één groot gat gebleven. Met een ietwat somber gevoel keek de kater naar de beek en dacht hij terug aan de weinige herinneringen aan de momenten met de schim van zijn vader die hem nog restten.

Het was honderd procent zeker dat de kater niet in Riverclan had gezeten, anders had ze hem sowieso wel gekend, zelf al was ze niet heel erg actief geweest in de sociale kringen van haar clan. De kater gaf aan dat ze te veel kennis had van de clans om geen van hen te zijn, een observatie die klopte. Niet al te lang geleden had ze Riverclan verlaten. Een beslissing waarvan ze nog steeds niet zeker was of het wel de juiste was geweest. Maar ze had de beslissing genomen en nu was er niets meer aan te doen. Ze zou nooit meer een Riverclanner zijn. De volgende vragen die de kat stelde, deden haar haar ogen rollen. "Luister, ik heb geen zin in je 'diepzinnige' onzin. Ik weet precies wat ik doe," miauwde ze vervolgens. Ze rechtte haar rug een beetje en zweepte met haar staart. Was het nou echt te veel gevraagd om even in vrede afscheid te kunnen nemen van haar clangenoten. "Jij bent geen Riverclanner. Wat doe je hier?" vroeg ze nogmaals. Ze stelde zijn aanwezigheid niet op prijs en wilde het hem laten weten ook. Hij had hier geen plek.

Het werd duidelijk dat zijn kennis van hoe poezen in elkaar zaten groeide. Zijn voorgevoelens werden bevestigd wanneer hij merkte dat de kattin hem opnieuw niet zo vriendelijk van repliek diende. Voorspelbaar - blijkbaar was het geen vrolijke poes van nature - maar daarom niet minder irritant. De tom zei er wederom niks op, maar rechtte even zijn rug, liet zijn staart één keer zwiepen en een korte grom horen. De poes moest weten dat hij begreep dat iedereen grenzen had, maar hij hem ook niet zomaar zou laten afsnauwen. Behandelde ze iedereen met slechts zo'n gastvrijheid?
Toch deed de kattin al zijn zintuigen op scherp staan met volgende woorden. "Jij bent geen Riverclanner. Wat doe je hier?" Eerst gingen de ogen van de kater wagenwijd open, waarna ze zich vernauwden tot spleetjes. De tom ging zitten, wat waarschijnlijk tot haar grote ergernis zou leiden, want het leek erop dat ze hem liever zag gaan. Zijn lange manen zakten opzij wanneer hij zijn kop een beetje schuin hield. "Was je een Riverclanner...?" Er klonk even een doodse stilte terwijl er opnieuw een felle bries opstak. Puur instinctief keek hij richting de hemel, waar het wolkendek zich nu volledig dichtgemaakt had. Van de lucht was nu niks meer te zien en alles om hen heen werd donker. In de verte weerklonk een daverend gerommel. "Ik denk dat we beter eerst een schuilplaats zoeken," zei hij dringend. Toen pas besefte hij dat hij eigenlijk nog niet eens op haar vraag had geantwoord. Sibelius zag daarom geen reden waarom ze samen met hem in een hol of iets dergelijks zou kruipen, maar ze had natuurlijk nog steeds de keuze om hem niet te volgen. De kater zette zich vastberaden schrap om het gebied verder te verkennen.

Was het nou echt teveel gevraagd om een moment voor zichzelf te hebben? In die rottige clan was ze al zelden alleen en nu deelde ze enkele vierkante meters met een andere kat. Privacy was iets dat ze al lang niet meer ervaren had. Nu was ze eindelijk in haar eentje ergens opuit, en dan kon ze alsnog niet met rust gelaten worden. Ze zuchtte, ze wilde gewoon afscheid nemen. Hoe de rogues en Bloodclanners het ook wilden wenden of keren, dit zou altijd Riverclangebied zijn. Of ze het nou wilden of niet. Toen ze het woord 'Riverclanner' liet vallen, leken de ogen van de vreemde kater wagenwijd open te sperren. Alsof het een bepaald iets bij hem losmaakte. Vreemd, sinds hij geen Riverclanner was. Wellicht had hij familie in de clan gehad, die nu weg waren. Ze knikte toen hij vroeg of ze een Riverclanner was. "Met nadruk op was," zei ze toen, met een iets minder norse toon in haar stem. Nog steeds wist ze niet zeker of ze er wel goed aan had gedaan. Hun omgeving verduisterde nog extra, het leek er bijna op dat het hele gebied nogmaals zou gaan overstromen. Ze had geen zin om midden in een storm te geraken en de rogue waarschijnlijk ook niet. Hij merkte op dat ze beter konden gaan schuilen, waarop ze knikte. "Ik weet wel een plekje," zei ze toen, waarop ze naar hem wenkte om met haar mee te komen. Ze liep een eind verder, in stilte, richting de waterval. In de rotsen zat een groef die groot genoeg was om een stuk of vijf katten te huisvesten. Het was niet veel, maar het zou hen droog houden.

Opvallend veel begon de interesse in haar te groeien. Met nadruk op wàs, herhaalde hij in zijn hoofd. Verward knipperde Sibelius met zijn ogen. Maar... Waarom was ze dan nog hier? Waarom dartelde ze niet rond als een jong veulen nu ze eindelijk die vrijheid had? Geen regels meer, geen clangedoe en niet meer jagen om andermans buik te vullen. Het lag haar voor het grijpen, en toch zocht ze deze plek terug op! Dit was simpelweg iets wat hij nooit zou begrijpen, waarschijnlijk omdat hij er geen deel van had uitgemaakt. Zou zijn vader het hem ooit nog kunnen uitleggen?
Wat nog meer opviel, was dat de kattin hem nu niet meer met die hatelijke blik aankeek - althans toch al minder dan zojuist. Meer nog; toen hij voorstelde om te gaan schuilen, liet ze hem weten dat ze een onderkomen wist zijn. Voor het eerst in hun conversatie gedroeg ze zich net iets minder afstandelijk. De kater aarzelde niet en zonder iets te zeggen volgde hij haar tot in een rotswand. "Ik zou net hetzelfde aan jou kunnen vragen, weet je," sprak hij toen, te laat beseffend dat dit misschien weer wat irritant zou klinken. Soms moest hij wat meer nadenken voor hij iets zei. Even staarde de kater haar strak in de ogen; niet verwijtend, maar meer alsof hij dwars door haar ziel heen probeerde kijken. "Wat ik hier doe is simpel; wat de clans aanbelangt gaat mij namelijk ook aan," zei hij simpelweg om op haar vraag te antwoorden. "Ik check de gebieden omdat ik hoorde dat er iets naars was gebeurd met de clans en om zo eigen gevaar in te schatten, als het water hier bijvoorbeeld overstroomt kan dat in mijn eigen gebied ook." Weer rechtte hij zijn rug en keek haar aan, wijselijk besluitend om haar niet te vragen wat zíj hier dan deed. Misschien wist hij daar het antwoord al op. Als hij op voorhand had geweten dat dit het gebied van de Riverclan was, zou Sibelius het zeker net als haar gaan opzoeken zijn, ook al had hij zijn vader eigenlijk nooit echt gekend. Tenminste niet voor lang.
Intussen was het buiten gaan stortregenen. Gelukkig, dacht hij sereen, ze waren net op tijd hier. Regen maakte hem op een vreemd soort manier rustig; een gevoel dat hij veilig was. Met glazige ogen staarde hij naar het veelvuldige water van de waterval en de regen vermengd met elkaar, iets waar Sibelius zich mee verbonden voelde, maar toch nooit mee vereenzelvigd was geweest.

De kater leek in haar verleden te willen graven en dat was niet iets waar ze echt behoefte aan had. Ze kende hem niet en hij kende haar niet, dat wilde ze eigenlijk graag zo houden. Misschien dat ze iets te fel reageerde, maar dit was toch wel een soort van heilige plek voor haar geworden en ze stelde indringers niet bepaald op prijs. Waar ze ook vandaan kwamen. Het idee dat hier enkele clangenoten waren omgekomen, deed een rilling over haar rug trekken. Ze wist dat Breakingpoint hier was omgekomen. Verdronken. Ze vroeg zich af waar zijn overblijfselen waren. Met een brok in haar keel keek ze weg van het voormalige kamp.

Toen de hemel verduisterde, gaf ze aan een plekje te weten om te schuilen. De kater volgde haar, en zodra hij zijn mond weer open deed, had ze opnieuw spijt van het idee om hem überhaupt mee te nemen naar haar schuilplaats. Blijkbaar wilde hij het alsnog hebben over wat hij hier deed, zelfs na hun kleine verzoening. Sagefeather's blik verduisterde meteen weer. Ze probeerde zijn woorden te negeren, al ging dat maar moeilijk. In stilte bracht ze hem naar de nis in de rotsen, waar ze vervolgens in ging zitten. Er was niet ontzettend veel ruimte, maar met zijn tweeën was het ook niet krap. Al snel begon het te stortregenen. Het geluid van de druppels die tegen het steen tikten, maakte haar enigszins rustiger. "Het is nog steeds clangebied, ook al zijn ze er niet meer," miauwde ze toen op een norse toon. Ze wilde niet dat allemaal rotkatten zich op het terrein waagden. Ze verdienden het niet.

Onderwerp: Re: [OPEN] A call from long ago