Pasito a pasito

Haar pootkussentjes deden de droge, gebarsten grond onder haar poten kraken, het maakte niet uit hoe zacht ze liep. Een zachte, lichtjes gefrustreerde zucht verliet Wasabi's lippen toen ze voor de derde keer die bloedhete dag haar prooi zag wegglippen tussen het gras. Ze was al sinds die ochtend bezig geweest en had nog maar drie schamele beestjes gevonden, maar door de droogte die haar deed duizelen en de hitte kon ze zich nauwelijks focussen. Omdat ze toch niks beters te doen had, ging ze in een rustige tred het geurspoor van haar prooi achterna. Misschien kwam ze stomtoevallig nog een hapje tegen dat ze kon schaken. Helaas bleek ze fout te zijn, want zodra ze door het bosje gras heen was gedrongen en er met haar schouders een weg door gebaand had, doemde er zich een afgrond voor haar poten op en een holte die haar maar al te bekend voorkwam. Dit was het oude Thunderclankamp, verlaten, net zoals iedereen gemeld had. Ze haalde even diep en trillerig adem, maar besloot toen toch, desondanks haar instinct haar beval dat niet te doen, af te dalen. Niet omdat ze er naar verlangde, maar om de freshkile pile te checken. Misschien vond ze nog wat voedsel, een oude muis, desnoods een versteende vogel. Ze had honger, ze wilde haar maag vullen.

Het gaf haar een vreemd geval, hoe ze hier nu stond, na meer dan vijftien manen haar Clan de rug toegekeerd te hebben. De rotsen waren overwoekerd door klimplanten en mos, er groeide middelhoog gras op de plaats waar vroeger katten prooi hadden gedeeld, uit de nursery puilde een klont onkruid. Opnieuw dwong ze zichzelf diep adem te halen. Daar had ze met haar broertjes en zusje gespeeld ... Daar had Claw gezeten ... En daar... Daar hadden katten doodgebloed door Zira's klauwen. Herinneringen kwamen naar boven en ze knipperde even om de flashback's uit haar achterhoofd te verjagen. Niet nu. Haar blik gleed naar wat ooit de prooistapel was geweest, een schraal hoopje botjes begroeid met gras. Ze ging er over met haar grijze poot, opzoek naar iets dat op vlees kon wijzen, tevergeefs. Haar oren werden gespitst toen er plots een geluidje achter haar ontstond, en ze draaide zich met kalme ogen om om te kijken wie er zich achter haar bevond.

|Shillouette! :3

Er verscheen een zwart-witte kat met goudgele ogen, die gelukkig rook naar Bloodclan zoals zijzelf. Ze zag ook zijn halsband, wat bewees dat hij een volwaardig lid was. Ergens herkende ze hem, zijn gezicht kwam haar bijzonder bekend voor. "Niet veel soeps meer," was zijn opmerking waardoor Wasabi even afwezig knikte. Ze liet haar blik rondgaan in het kamp, naar het woekerende gras en de verschroeiende nesten. Hij had gelijk. Hier was niks meer over. "Inderdaad," stemde ze in en liet haar blik omhoog dwalen om hem te bestuderen. Onder de vertrouwde geur van Bloodclan zat er een hint van muizen en moeras, van... Een Clan? Hij moest zich dan pas recentelijk aangesloten hebben, want de Clans waren maar kort geleden vertrokken. De grijze poes draaide zich volledig naar hem toe, een geïnteresseerde blik in haar blauwe ogen. "Shadowclan?" waren haar kalme, lichtjes geïnteresseerde woorden. Ze knikte langzaam en instemmend, goedkeuring leesbaar op haar gezicht. "Blij dat er nog wat verstandige mensen rondhangen."

Op de vraag of hij van Shadowclan afkomstig was, reageerde hij negatief. Blijkbaar was haar reukzin wat achteruit gegaan. "Geen kikkervreter hier. WindClan, eindelijk," corrigeerde de kater haar rustig. Hij installeerde zich naast haar en keek nogmaals rond in hetgeen wat vroeger het Thunderclankamp geweest was. Desondanks ze er maar een paar maan was verbleven, hing er een vreemde nostalgie rond die onbehaaglijk aanvoelde. Het was gewoon vreemd om terug te keren, alsof ze het verraad op haar schouders voelde branden. Niet echt fijn. "Meegaan met een Clan vol lafaards?" was zijn antwoord op haar volgende stelling. Er kwam een vage glimlach op zijn lippen en hij schudde langzaam zijn kop met gespeelde verontwaardiging, waardoor zijn glimlach zich onbewust op haar gezicht spiegelde. "Blijkbaar zaten ze toch niet volledig vol met lafaards," grapte ze om het ijs wat te breken. Even waagde ze het om even oogcontact te maken. Nu ze al even aan de praat waren, was het wel handig om elkaars naam te weten. Hij leek bovendien niet zo'n psychopatisch type [integendeel tot de meesten van haar Clan] dus een korte introductie leek wel fijn. "Wat is je naam?"

Er kwam een klein lachje van de lippen van de gevlekte kater toen hij haar begreep en ze lachte eventjes terug, niet goed wetend wat ze anders moest doen. "Silhouette," beantwoordde hij de vraag hoe hij heette en ze knikte even. Silhouette - waarschijnlijk afgeleid van zijn warrior naam, als ze het goed begreep. Nu de zwart-witte kat zijn naam had prijsgegeven, leek het haar wel fair dat zij haar naam ook wel zou verklappen. "Wasa-," haar zin werd plots afgebroken door een luid gehijg dat uit de bosjes afkomstig was en haar aandacht meteen vastzoog. Niet veel later kwam haar een stinkende vlaag hond tegemoet, en instinctief spanden haar spieren zich op van pompende adrenaline. Silhouette had het ook gemerkt, was er aan zijn lichaamshouding te zien, maar deed plotseling wel iets heel opvallends - hij zette een stap schuin naar voor om haar met zijn lichaam te beschermen, wat de grijze poes toch wel even verrast deed kijken. In de Elite werd er verwacht dat poezen sterk genoeg waren om voor zichzelf te kunnen zorgen en vechten, en aangezien hij langer in de Clans had verbleven dan haar leek het dat dat gebruik niet hetzelfde was daar. Wasabi wist niet goed of ze dankbaar of verontwaardigd moest zijn, dus zette ze gewoon een stapje naast hem om hem te tonen dat ze prima voor zichzelf kon zorgen.

Silhouette begon een laag, vijandig gegrom uit te stoten, af en toe onderbroken met een diepe grauw. Wasabi maakte haar staart instinctief dik en ontblootte haar tanden, in hoop zo hun vijand af te schrikken, die zich nu bekend maakte. Het was niet het soort schoothondje dat in de tweebeentuinen rond kefte of een lome reus die niet eens zou bewegen als iemand er over zou struikelen, maar een slanke hond met puntige oren, scherpe tanden en een spits gezicht. Ze had de naam van dit soort hond wel al eens horen vallen in het Elitekamp; Dobberman, een best wel gevreesd ras onder de honden. Zolang het beest niet aanviel, was er niks aan de hand ... Zolang het niet aanviel.

Het gigantische monster viel niet aan, gelukkig. Anders was ze er nog niet erg zeker van of ze hier zonder kleerscheuren zouden van af kwamen. Het leek wat te twijfelen, aarzelen, bewoog zijn neus wat naar voren, maar dat leek genoeg voor Silhouette te laten uithalen naar zijn zwarte, gevoelige neus. Desondanks de zwart-witte kater hem niet raakte leek het beest daarvan toch best onder de indruk en deinsde terug, een paar verwarde grommen en piepjes uit te stoten. Wasabi hield zijn reactie nauwlettend in de gaten en merkte dat het beest zijn gewicht ietwat verplaatste nadat hij een stap terug had gezet, eerder naar haar kant. Tegen de tijd dat ze haar spieren had aangespannen waren - wat blijkbaar terecht bleek te zijn - was zijn massieve kop al recht voor haar, maar ze kon haar klauwen nog net uit haar hulzen laten schieten en zijn wang openkrabben voordat zijn kaken zich konden openen. Een luid gepiep verliet de bek van het enorme beest terwijl hij zijn kop woedend opzij neeg, waar de grijze kattin een dunne, glanzend rode snee van zijn wang tot neus in het licht zag flitsen in het zonlicht.

Ze liet een laag gesis horen, maar dat was niet genoeg om de monsterlijke hond af te schrikken voor zijn volgende aanval. Hij beukte haar omver met zo'n kracht dat ze geen weerstand meer kon bieden, zelfs niet met haar vrij gespierde lijf, en werd letterlijk achteruit gekatapulteerd over de grond, rollend, krabbelend en zoekend naar houvast om tot stilstand te komen. Haar kop deed pijn, haar poten waren geschaafd en ergens was er een kleine wonde op haar schouder, maar ze vond de kracht om zich op haar vier poten te hijsen. Wat de hond de intentie had gegeven om aan te vallen wist ze niet, al zat er nu maar één gedachte in haar kop - zich verdedigen.

Fortuna's zwarte kop was laag bij de grond toen ze de lucht opsnoof van een al te bekende geur. Haar haren op haar lichaam tintelde al toen ze de geur lichtjes had geroken een stuk veder op maar de spoor werd alsmaar duidelijker en verser naarmate ze deze volgde in het oude Thunderclan gebied waardoor ze zich steeds meer zorgen baarde. Natuurlijk hield ze van zo nu en dan van een goeie worstelpartij maar dit was niet zomaar een kittypet met wat lef. Nee dit was iets groters, sterkers, iets was niet zou stoppen tot hij dood neer zou vallen. Een hond. En het was op hun terratorium. Fortuna gromde diep en trok lichtjes haar lip op tot een grauw. Haar nagels schraapte over de grond toen ze nog een keer de geur opsnoof terwijl ze de geurlijn volgde. Een katten geur mengde zich en de zwarte she-cat hart sloeg een slag over toen Wasabi's geur haar neus kriebelde. De grof gebouwde elite member liet haar grijze ogen door het bos heen glijden terwijl haar passen van haar tenpo met de seconde hoger vlogen. Haar bloedrode halsband hing strak om haar nek maar de vele hondentanden die er aan hingen maakte een rinkelend geluid toen ze door de bomen heen zigzagde. Fortuna kleurloze ogen droegen de donderwolken met zich mee toen ze in de verte een grote donker bruine kop zag. Een dobermann(?) Een diep gegrom rees op in haar keel toen de hond in de aanval sprong en haar dochter met een aardige klap op stootte. Een ander kat kwam in het spel maar daar richtte ze haar aandacht niet op. Haar kleine kitten werd aangevallen. Fortuna grom veranderde in een aanvalskreet toen ze het oud verbrande kamp in sprong en haar zwarte sterke lijf boven op de hond gooide. Haar klauwen werkte zich diep in de vel van de hond en rijten met diepe halen zijn huid open toen ze veder op zijn nek klom. Haar kaken klemde zich om zijn hals maar de hond was groot en sterk en gooide zijn eigen lijf op de grond zodat Fortuna los moest laten en van hem af moest springen. Haar poten remde zich af op de grond en liet een stofwolk ophoog stuiven. Haar blik ging snel naar haar dochter maar gelukkig herstelde zich al zodat ze weer een diepe grom liet horen en haar klauwen naar de wang van de hond sloeg toen deze weer in de aanval ging.

- May I? c: