Up the Wolves

Natuurlijk had hij in de wandelgangen wel meegekregen dat zijn vader van een berg getuimeld werd. Het had hem alleen bar weinig kunnen schelen. Wanneer je vanaf je geboorte al had geloofd dat je vader er niet meer was, begon je toch redelijk afstand van hem te nemen. Als er dan plotseling aan het licht kwam dat hij er al die tijd wel was geweest, maar alsnog geen vinger naar je uit had gestoken, dan had je meestal ook geen intenties om diezelfde afstand te verkleinen. Zo had hij dat met zijn vader nooit gedaan, en de kater zelf had ook nooit initiatief genomen om zijn kinderen de hand toe te reiken. Het enige waar Quiet hem voor kon bedanken, was dat hij publiekelijk verteld had dat hij de vader was geweest van Brindleleaf's vervloekte nestjes en daarmee had hij zowel zijn eigen als Quiet's leven verziekt. En toch voelde hij zich verplicht om te kijken hoe het met hem ging, of hij nog wat nodig was. Hij was immers de Medicine Cat van Windclan geweest, en daar bovenop ook nog Lizard's mentor. En daar bovenop bleef de kater nog altijd weer zijn vader. Dus liep de rood-witte kater op zijn vaderfiguur af en plofte neer. "Ik vroeg me af of ik je nog ergens mee kon helpen," zei de kater toen, op de meest monotone toon die hij zich op kon brengen. Het was nog steeds vreemd om tegen zijn vader te praten, hij deed het immers nooit.  

& Sparrowfeather

Misschien was hij iets te koud naar Sparrowfeather toe. Het was niet dat Quiet zelf nooit iets verkeerd had gedaan in zijn leven. Daarbij zou het gewoonweg hypocriet zijn: hij had zijn moeder immers ook vergeven, toch? Toch vond hij het allemaal maar moeilijk om in te zien. Het was zo veel makkelijker om gewoon boos op iemand te zijn dan om diegene proberen te vergeven. Vergiffenis was een lang en vermoeiend traject dat hij nog niet wilde lopen, dus deed hij het ook lekker niet. Toen hij voor zijn vader ging zitten, werd hij in eerste instantie ook verbaasd aangekeken. Alsof hij hier niet zou moeten zijn. Na een korte stilte werd hij door Sparrowfeather gegroet. Quietstep wendde zijn blik even af. Het was enigszins ongemakkelijk om vlak tegenover iemand te zitten waarmee je bloed deelde, terwijl je geen idee had waar je over zou moeten praten. Toch was deze bijzondere samenkomst een soort van reikende hand van zijn kant. Een laatste kans op verzoening, als het ware. Zijn vader gaf aan dat er niet echt iets was waarbij hij hulp nodig had. Oké, goed dan. In een enkele beweging gooide de bruine kater zijn kruidenkompres echter van zijn hoofd en wist daarbij ook nog eens zijn wond te heropenen. Quietstep keek hem geschrokken aan, moest hij een Medicine Cat roepen? Toen realiseerde hij zich dat hij voor een voormalig Medicine Cat zat. "Heb je nú iets nodig?" miauwde hij snel. Hij had geen idee hoe hij een wond moest dichten.

Even trok er een rilling over zijn ruggegraat. De wond op Sparrowfeather's hoofd zag er bijzonder naar uit, naarder dan iedere wond die hij ooit in zijn leven gezien had. Gelukkig was hij nooit verkozen tot Medicine Cat, hij wist niet of hij het aankon om om de zoveel tijd in een wond als deze te moeten peuteren. Alleen de gedachte deed hem al kokhalzen. Spinnenrag was het enige antwoord dat hij van zijn vader kreeg, maar het was genoeg. Meteen snelde hij zich naar de plek waar Lizardpath al haar spulletjes bewaarde. Spinnenrag wist hij gelukkig wel te herkennen. Als hij nou allerlei kruiden op had moeten zoeken, had hij een enorm probleem gehad. Haastig wond hij er wat van om zijn poot en vervolgens rende hij weer terug. Al aangekomen keek hij weer moeilijk naar de wond. "Moet ik het er gewoon op doen, of-?" Hij had geen enkel idee hoe dit werkte. Vreemd eigenlijk, sinds zijn beste vrienden de Medicine Cat en Medicine Cat Apprentice van Windclan waren.