Double Trouble

Het was al een dagje geleden sinds ze haar oogjes had opengedaan en eigenlijk had ze, ze veel vaker gesloten gehad dan open. Het openen van haar oogjes was vermoeiend geweest, vooral omdat katten dan weer heel veel van je wensten en een kleine kitten zoals Lionkit raakte daar snel vermoeid van, natuurlijk. Het felle licht was ook nogal onuitstaanbaar, vooral toen ze haar ogen voor de eerste keer geopend had. Ze dacht hier ooit wel aan te wennen, maar voor nu was het nog zeer vreemd. De kitten rolde zich op haar buikje, na enige tijd op haar rug te hebben gelegen, maar ver kwam ze niet. Zijdelings raakte ze een andere kitten aan en bleef ze vastzitten in een niet zo fijne positie. Ze piepte tegenstribbelend. Wat deed die ander op haar plaats? Moven! Ze duwde wat, maar het lukte niet, dus rolde ze weer terug en vervolgens weer heen, zodat ze weer tegen de kitten opbotste. Een zacht en laag protesterend piepje verliet haar mond, terwijl ze de indringer van haar plaats weg probeerde te krijgen, maar niet kon bedenken hoe. De kitten opende haar blauwe oogjes en richtte deze op de ander. Ze wist niet hoe ze moest praten, nog hoe ze moest lopen, dus moest ze het maar houden op kruipen, maar helaas lagen aan beide kanten van haar twee kittens die niet aan de kant leken te willen. Ze bleef de kitten afwachtend aankijken, hopend dat deze iets naar rechts zou schuiven. Alstjeblieft?

Spiderkit eerst

Ze wilde per se op die plek liggen, maar helaas voor haar had een van haar siblings dezelfde gedachte gehad en kon ze nu niet echt volledig meer op haar buikje draaien. Ze wilde niet de hele tijd op haar rug liggen en de andere kant op draaien ging ook niet, want daar lag weer een andere kitten. Het nest was druk, dat was het zeker. Naast haar vier siblings hadden ze ook nog twee andere kittens. Dat waren de kittens van Bronzemask, hun namen waren Brindlekit en Underkit - al had de jonge Lionkit zich niet veel van hen aangetrokken. Net zo weinig als dat ze zich aantrok van haar eigen siblings, eigenlijk. Ook al was er nog niet echt iets om je van aan te trekken, want de kittens konden nog lang niet praten, laat staan dat ze überhaupt al konden lopen. Ze keek de ander met haar blauwe oogjes aan en bleef zo afwachtend liggen, met de helft van haar lichaam op de andere kitten. Come on. Move! Ze kon toch best een halve centimeter naar de andere kant schuiven, of was dat nou weer zo lastig? Lionkit probeerde het duidelijk te maken door nog een keer te duwen. Misschien zou de ander dan wel aan de kant gaan.. ja.. dat moest wel!