It's an honor to meet you, sir!

Aaaaah. Eindelijk was hij alleen! Eindelijk kon hij een praatje maken met de tabby tom. Thistlepaw was al helemaal klaar om op zijn favoriete leader van de vier af te stappen toen zijn weg geblokkeerd werd door zijn oude mentor. En vervolgens kreeg hij een onnodige preek te horen over dat hij zijn best moest doen en Smokegaze zeker niet te veel werk mocht geven. Over dat hij de lessen serieus moest nemen en de warrior code moest respecteren omdat Butterstar anders geïnformeerd zou worden over zijn slechte vooruitgang en hij nog moons en moons apprentice zou zijn. Apprentice, warrior… Het was voor hem allemaal één pot nat. Het enige wat er veranderde was je rank en je naam. Voor de rest niets. Het was niet dat je opeens superkrachten kreeg als warrior zijnde en in een apprentice had hij toch geen zin. Hij wilde er de verantwoordelijkheid ook helemaal niet voor nemen, want hij snapte de warrior code zelf maar amper. Like… Je moest anderen zeg maar straal negeren, maar een kitten van een andere Clan in nood mocht dan wel weer? Hoe dom was dat? En trouwens, nu ze in één grote groep zaten, maakte dat dan niet makkelijker om op de kleintjes te letten? Er waren genoeg queens die de kittens van de verschillende Clans in de gaten konden houden zodat er minder ongelukken gebeurden. Nee, hij zag het nu niet echt in van borders. Ze konden veel beter vrienden met elkaar worden, hun prooi delen en voor elkaar jagen. De tom roteerde met zijn oortje toen zijn oude mentor klaar leek te zijn met zijn preek en hij eindelijk kon gaan. Dankzij zijn super goede speurskills – en de stank van ShadowClan – kon hij de leader makkelijk traceren. En dus, terwijl hij zijn staart in de lucht hield en snel vooruit rende, besloot hij zijn zin uit te roepen die hij al dagenlang voor zich had moeten houden: “Tallshadow, wacht! Ik ben je grootste fan!”

Oh… Oh… OH MY STARCLAN. Hij stopte! Hij stopte echt! En hij draaide zich om. Thistlepaw voelde een warm gevoel in zijn hart verspreiden toen hij concludeerde dat hun pelzen ongeveer op elkaar leken. Hij had zelfs Tallshadow’s zoon kunnen zijn. Helaas was dat niet zo en weer vond Thistlepaw het jammer dat hij niet in ShadowClan zat. Ze zouden echt zo veel lol kunnen hebben samen als de leader echt zo losjes was als iedereen beweerde. En ze zouden samen Butterstar kunnen irriteren. Dat zou echt zo mooi zijn! In elk geval stopte Tallshadow en had Thistlepaw daarom de kans om de tom in te halen. Toen hij voor de tom stond, merkte hij dat ze qua grootte niet zo heel erg veel verschilden. Thistlepaw was dan ook ietsje groter dan de gemiddelde kat van zijn leeftijd en dat was misschien nog wel een reden waarom she-cats hem zo aantrekkelijk vonden. Bovendien begonnen hun geuren een beetje met elkaar te mixen, dus was de zogenaamde erge visgeur – die hij overigens niet eens rook bij zijn Clanmates – niet eens meer zo heel hard te ruiken bij hem en kwam zijn eigen lichaamsgeur wat meer naar voren. Thistlepaw trilde lichtjes toen hij voor de leader stond en keek hem eerst aan waarna hij twijfelend zijn poot uitstak. Hij bewoog met zijn poot naar de wang van de leader en gaf er toen een klein tikje tegen. “Jij bent het echt! Dit is mijn geluksdag!” riep hij uit. Vervolgens zette hij zijn poten wat uit elkaar zoals een hond zou doen en boog met zijn kop naar beneden. “Ik ben zo blij dat ik u eindelijk eens kan spreken,” zei hij. “U bent like de beste leader die ik me kan voorstellen voor een Clan en ik hoop dat we nog heel lang samen kunnen reizen zodat ik wat meer in uw gezelschap kan verkeren.” Thistlepaw kwam weer naar boven en grijnsde naar de tom. “Ik ben Thistlepaw van RiverClan en ik ben een groot supporter van katten met losse karakters zoals u.” Hij stak zijn borst fier vooruit terwijl hij sprak. “Ik vind het persoonlijk grootschalige onzin dat de Clans gescheiden van elkaar moeten leven en vind dat we ondanks de warrior code best vrienden van elkaar mogen zijn. Wat is uw standpunt daarin, Tallshadow?”

Thistlepaw moest stiekem wel wat lachen toen hij de verbazing zag verschijnen op het gezicht van Tallshadow. Hij had gehoord dat veel van zijn Clanmates en de andere Clan cats – waaronder ook Thistlepaw’s eigen Clanmates – negatief commentaar op de leader hadden. Jeetje. Ze hadden altijd zo veel commentaar als ze de positie van leader zelf niet hadden. En Butterstar was gewoon veel te stijf, want zij kon nergens mee lachen. Thistlepaw had gehoord dat ze niet met iedereen van haar eigen nest een goede band had en dat vond hij niet zo heel vreemd als hij zag hoe haar karakter was. En ja, hij wist dat dat gemeen was om te zeggen over zijn eigen leader, maar daar hield hij niet zo veel rekening mee. Want zij hield ook geen rekening met hem, anders had ze hem nu allang een goede mentor gegeven die niet zo stijfjes was zoals zij en ook eens kon lachen met zijn humor. Maar nee, hij kreeg altijd van die stijve mentors die precies de regeltjes volgden en vriendschappen met iedereen die geen RiverClan was niet goedkeurden. Een beetje zoals haar eigen karakter dus. Maar Tallshadow was anders. Alleen leek hij zijn standpunt niet populair te vinden. Aha! Maar hij had niét gezegd dat hij het niet eens was, alleen dat het een onpopulair standpunt was. Wat dus wilde zeggen dat de tabby het met hem eens was. “Nou en,” zei hij schouderophalend. “Het is weer eens wat anders dan dat eeuwige gezeik dat er vier Clans zijn en dat de borders gescheiden moeten blijven en dat het zogenaamd niet StarClan’s wens is om goed met elkaar op te kunnen schieten, toch? Trouwens, als dat echt StarClan’s bedoeling was, waarom zijn we dan nu met z’n allen op reis? En bewijst het feit dat deze reis redelijk goed verloopt niet dat we juist wél met alle vier de Clans samen kunnen leven? Maar néé, het moet weer allemaal gaan zoals de warrior code het ons voorschrijft.” Hij rolde met zijn ogen. “Naar mijn weten is de warrior code al vaak genoeg gebroken door katten die zich daar niet aan hielden en zelfs daar is niet iets heel erg uitgekomen op een paar half-Clanners na. En zelfs zíj kunnen het prima vinden in hun Clans, bewijst dat niet genoeg dan?” Hij lachte. “Kun je nagaan hoe boos ze bij mij in de Clan worden als je wat humor gebruikt. Ik mag waarschijnlijk geen warrior worden voor mijn twaalfde moon omdat ik ietsje anders denk dan al die andere stijve apprentices. Kun je nagaan.” Hij rolde weer met zijn ogen en grinnikte opnieuw terwijl hij wachtte op wat Tallshadow te zeggen had.

Thistlepaw had eerlijk gezegd nooit verwacht dat Tallshadow met hem zou instemmen. Los karakter of niet, hij was immers een leader en als je te veel optrok met al die andere stijve leaders – op Silverstar na dan – dan kon het natuurlijk wel eens zijn dat je die stijve trekjes ook over ging nemen. Maar Tallshadow leek zijn eigen karakter nog grotendeels behouden te hebben en daar had Thistlepaw veel respect voor. Hij was niet zomaar een volger en leek open te staan voor ideeën van anderen, ook als diegenen uit een andere Clan kwamen. Het zorgde ervoor dat Thistlepaw zich voor de eerste keer in zijn leven eens helemaal begrepen voelde en hij niet de drang had om alles maar te verdoezelen door grapjes te maken. “Bovendien vind ik,” ging hij enthousiast zijnde verder, “dat de warrior code soms wel eens móet verbroken worden juist om die vrede tussen alle Clans te behouden. We nemen eens een ernstig voorbeeld. Stel dat BloodClan zich zodanig had kunnen verenigen tegen ons dat ze ons konden verslaan en dat de rogues zouden voorstellen om ons te helpen? Zou het dan juist niet dom zijn om ons kopje trots omhoog te houden en geen hulp te accepteren in plaats van open te staan voor iedereen die maar wilde helpen?” Bij de volgende vraag van Tallshadow dacht hij even na en haalde vervolgens zijn schouders op. “Ik denk dat er heus wel katten zijn die er hetzelfde over denken als mij, maar niet dat gewoon niet durven te zeggen. Je volgt immers nog altijd een leader en de kans dat je uit de Clan geschopt wordt of dat er sancties boven je hoofd hangen als je je te hard verzet tegen een bepaald regime zijn vrij groot. Het idee om ook maar iets van hun veilige leventje kwijt te raken – zo veilig als dat dan ook mag zijn – baart hun zorgen en dus houden ze hun meningen liever voor zich. Bovendien heb je dan ook nog de elders die al veel langer leven als wij en het woud gekend hebben zoals het vroeger was. Die moeten nu ook compleet uit de lucht gevallen komen, zeg.” Hij grinnikte even, maar richtte zijn ogen weer terug op Tallshadow. “Maar zoals ik daarnet al aangaf, vind ik dat de warrior code soms meer kapot maakt dan dat het vrede bewaart. Als we echt naar de warrior code hadden geluisterd, hadden we nu nog altijd in ons oude gebied gezeten en waren we misschien nu al wel dood. Zelfs StarClan heeft zich verzet tegen de warrior code door ons samen op reis te laten gaan! Wil dat dan niet iets zeggen?” Hij keek de ShadowClan leader enthousiast zijnde aan.

Thistlepaw voelde zich eerlijk gezegd best wel trots toen Tallshadow ging zitten en daadwerkelijk de moeite deed om te luisteren naar wat hij te zeggen had. Dat deed Butterstar nou nooit. Hij had eerlijk gezegd dat Tallshadow ook zou aangeven dat hij het te druk had voor dit soort gesprekken, maar de tabby leek ontzettend geïnteresseerd te zijn in wat hij te zeggen had en dat zorgde ervoor dat Thistlepaw enthousiast aan zijn verhaal begon. Nadat hij zijn zegje had gedaan, hield hij zijn kop aandachtig scheef toen Tallshadow zijn bek opende om waarschijnlijk zelf zijn eigen mening te geven. Hij gaf een kort knikje toen Tallshadow zijn opmerkingen maakte. “Je hebt ook katten die dondersgoed weten wat wel en wat niet mag en het gewoon niet opvolgen,” zei hij met een grijns. “Niet om naar mezelf te verwijzen of zo.” Hij grijnsde nog breder. Hij dacht namelijk dat Tallshadow ondertussen al wel wist dat hij één grote regelbreker was en dat hij de meeste dingen die de senior warriors, de elders en Butterstar zeiden gewoon aan zijn poot lapte. Daarom was hij er misschien ook wel zo verbaasd over dat de tabby tom daadwerkelijk een poging wilde doen om naar zijn verhaal te luisteren, hoewel hij zich daar ook wel vereerd door voelde. “Ik begrijp wat je bedoelt,” sprak hij nadat Tallshadow klaar was met zijn verhaal, een serieuze gezichtsuitdrukking op zijn snoet. “Soms is het waarschijnlijk ook verstandiger dat je juist dingen in je eentje samen met je Clan probeert op te lossen om juist zo weinig mogelijk afhankelijk te zijn van anderen die daar later misbruik van zouden kunnen maken. Zo zou ik de Tribe bijvoorbeeld nog niet zo snel vertrouwen als het gaat om persoonlijke dingen binnen de Clans, maar misschien zouden ze ons juist wel kunnen helpen.” Hij haalde zijn schouders op. “Ze zijn immers behoorlijk gastvrij geweest om ons op hun territory te laten verblijven voor zo lang dat het nodig is en ze kunnen het territory veel beter dan wij. Als er eens iets ernstigs gebeurt of we worden aangevallen, zijn zij waarschijnlijk beter om ons te beschermen dan dat we dat zelf zijn. We moeten immers vooral kijken naar onze kittens.” Nadat hij dat gezegd had, maakte hij zich wat groter en grijnsde. “Die schattige pluizenbolletjes mogen echt niks overkomen.” Er klonk wat tederheid in zijn stem en zijn grijns verdween en maakte plaats voor een vertederde glimlach.