Where one door slams another one opens {Routpaw}

De calico kater rekte zich eens goed uit, de reis was lang en zwaar geweest voor iedereen. Zijn smaragd groene ogen dwaalden door de grot waar nu alle Clans bijeen waren, iets waar hij nog altijd aan moest wennen. De kater gaf zijn borst een paar likken en liet zijn blik weer door de grot dwalen totdat deze stopten bij Routpaw. Rustig stond hij op en liep hij naar haar toe. Zachtjes porde hij de poes aan "Zin om een frisse neus te halen?" miauwde hij waarna hij haar een knipoog gaf. Ze was nu al enkele moons een Medicine apprentice en hij vond dat ze het geweldig deed. Ook zij had haar portie te verstouwen gehad met deze reis.

Nu Burnetkit verwond was geraakt moest ze in de medicine cats den blijven en Routpaw moest eerlijk toegeven dat dat niet altijd een pretje was. Starclan mocht weten waarom, maar de kleine kit had een hekel aan haar, leek het. Het was vermoeiend en ze bleef zich afvragen wat ze nu precies verkeerd had gedaan. Haar redden, kennelijk. De jonge poes had even een momentje voor zichzelf genomen en was in haar nest gaan liggen om wat te rusten. Net toen ze echter weg begon te zakken werd ze zachtjes gepord. Wat loom knipperde ze de slaap uit haar ogen en keek naar de tortie kater. Het was Stallionheart, haar vorige mentor. "Zin om een frisse neus te halen?"Miauwde hij met een knipoog. Routpaw glimlachte en kwam overeind. "Met jou, altijd," antwoordde ze opgewekt en likte even haar vacht weer plat, waarna ze kort haar neusje tegen zijn wang drukte en hem volgde. "Is alles goed met je?"

"Dat kan ik beter aan jou vragen. Je ziet er gesloopt uit." Ze glimlachte naar hem toen hij een lik over haar oor gaf en liep rustig mee richting de uitgang. "Oh maak je geen zorgen, ik red me wel," spinde ze en drukte haar kop even tegen de zijne. Het ging eigenlijk al stukken beter met haar dan tijdens de reis. Toch vond ze het vaak 's nachts nog lastig de slaap te vatten en kennelijk was dat te merken. "Ik vraag me alleen af waar Frostfaith is" Miauwde hij bezorgd. Routpaw beet op haar tong. Frostfaith was niet hier, ze was niet meegegaan op de reis. Ze was weg. dat durfde ze echter niet tegen de kater, die een speciaal iets leek te voelen voor de rood gevlekte kat, te zeggen. "Let je wel op jezelf? Als jou iets overkomt dan heeft de Clan pas echt problemen" Starclanzijdank stuurde hij het gesprek een andere richting op, al was het ook niet een die zij aangenaam kon noemen. "Ah echt Stallionheart, ik ben in orde," Nuja, dat niet bepaald, eigenlijk, en dat had hij ook wel door. "Er zijn enkel soms... Dingen die me dwarszitten, maar daar kom ik wel doorheen, echt," Ze haalde diep adem. Het zou goed komen, ze moest alleen haar problemen uit de knoop krijgen. Het zou lukken, het moest lukken. De poes schudde haar kop. Nee, hier wilde ze het niet over hebben. "Gefeliciteerd met je nieuwe apprentices, trouwens. Ze hebben geluk met zo'n mentor,"

Stallionheart vertelde haar dat ze altijd bij hem terecht kon, waarop ze enkel met een glimlach knikte. Ja, dat wist ze. De jonge poes had genoeg vrienden van wie ze wist dat ze bij hen haar hart kon luchten. Probleem was enkel dat het, volgens haar, problemen waren waar ze zelf uit moest komen. De poes schudde het mentaal van zich af en sprong over op een ander onderwerp. “Het schokte mij ook wel een beetje hoor” gaf de kater toe over zijn twee nieuwe apprentices. Routpaw niet; Stallionheart was een goede kater en minstens even goede mentor, hij zou ze beide aan kunnen. Daar twijfelde ze niet aan. “Hoe moet Oceanbreeze het doen met de kittens die op komst zijn? Ze kan niet moeder zijn en Deputy” De kater leek wat moeilijk uit zijn woorden te komen en Routpaw keek verbaasd op. Ze was het eens met wat hij zei, maar er leek een diepere intentie achter zijn woorden te liggen. “Ik denk dat ze veel aan haar kop heeft op het moment maar als ze hulp nodig moest hebben kan ze op mij rekenen” Toen viel het kwartje en ze wiebelde even geamuseerd met haar oren. Ohh, daar lagen zijn ambities dus. “Jij ook” De jonge poes glimlachte en duwde haar kopje even tegen zijn wang. "Ja, ja, ik weet het, bedankt grote beer," Gniffelde ze vriendelijk, waarna ze met haar ogen knipperde en hem glimlachend aankeek. "Je kan Oceanbreeze altijd hulp aanbieden, ik weet zeker dat ze dat zeer op prijs zal stellen," Even keek ze weg en zuchtte. "Die arme poes heeft al zoveel lasten op haar rug," Even trok ze wat met haar oren naar achteren. "Al helemaal nu ze zwanger is van Tigergaze," mompelde ze binnensmonds. Waar waren haar vrienden toch mee bezig, dit was gekken werk en diep, diep van binnen nam ze het hun allebei kwalijk.

Ze wist dat hij haar onderzoekend aankeek, maar ontmoette zijn blik niet. Oh Starclan, waarom had ze dat nu weer gezegd. Ze zou alleen nog maar meer zorgen oproepen bij haar ex-mentor. Dit was geen geval wat ze met hem kon bespreken, met niemand niet, als het haar betrof. "Je bent niet zo'n fan van Tigergaze? Hij is wel een goede Warrior" Ze keek geschrokken op en schudde meteen haar kop. "N-nee! Absoluut niet, Tigergaze is een goede vriend van mij!" verklaarde ze meteen, wat ook de waarheid was.
Het waren enkel zijn acties van de laatste tijd die haar dwars zaten. "Oceanbreeze is niet de enige poes met een grote last op haar schouders" Hij zweeg en ze voelde al aankomen wat er nu ging komen. Ze wilde niet dat dit gesprek deze kant op ging; waarom konden ze niet gewoon over vrolijke onderwerpen praten? Even juist de zorgen vergeten welke hij juist boven water probeerde te halen? De jonge poes wist heus dat het waarschijnlijk veel makkelijker zou zijn om haar zorgen op tafel te leggen, maar ze stond het zichzelf niet toe; bang over wat hij van haar zou denken. "Wees eens eerlijk met me Routpaw.. Ik zie aan je dat je iets op je lever hebt. Ik ken je langer als vandaag" ze legde haar oren in haar nek en knarste met haar tanden. "... Het...Het zijn gewoon dingen die ik zelf uit moet vogelen," miauwde ze haast onhoorbaar, zonder oogcontact te maken.

"Je hoeft jezelf niet gelijk te verdedigen" Natuurlijk hoefde ze dat niet. Oh starclan, waar was ze mee bezig. Ze wilde Stallionheart niet van zich afduwen, maar ze kon hem ook niet haar zorgen op leggen. "Ik geloof je" Zijn snorrende stem was bijna genoeg om haar emotioneel te laten worden. De jonge poes drukte haar neus dankbaar tegen zijn wang. "Laat me op zijn minst ergens mee helpen. Maakt niet uit wat, ik wil je niet zo zien lijden" Hij zuchtte voor de tweede keer en Routpaw kon zien dat hij er moeite mee had. Verdomme, ze wilde weg uit deze situatie. Het zou niet helpen om alles naar buiten te gooien, maar ze wilde haar vriend ook niet zo in zorgen zien. "Je bent als een kitten van mij, ookal heb ik zelf nog geen kittens. Je betekend veel voor me Routpaw" Ze lachte vreugdeloos. "Je bent wat te jong om mijn vader te zijn, hoor," Grapte ze met een flauwe glimlach. "Ik geef heel erg veel om je Stallionheart, vergeet dat alsjeblieft nooit, oké?" Haar woorden waren vol emotie. "Het is gewoon dat, hm, d-dat..." Ze zocht vergeefs naar de juiste woorden. Oh, niet dit weer. De jonge poes klemde haar kaken op elkaar en veegde haastig de tranen die zich in haar ooghoeken vormde weg, in de flauwe hoop dat Stallion het niet zou zien. "I-ik heb gewoon het idee dat ik telkens de verkeerde keuzes maak, dat ik telkens de verkeerde dingen voel en zeg. Ik weet het gewoon niet meer, Stallionheart..." Ze snikte zachtjes met een stem hoger dan normaal door de emoties..

Hij haalde haar naar zich toe en Routpaw vond troost in zijn aanraking. "Ssst.." suste hij en gaf haar een lik over haar kop. Routpaw drukte haar neusje even in zijn lange vacht. "Je bent een geweldige Apprentice Medicine Cat Routpaw. Je hebt je hart op de juiste plaats zitten en zolang je naar je hart luistert..." miauwde hij "Dan komt alles goed. En natuurlijk naar StarClan" Voegde hij er nog wat droogjes aan toe. Nee, hij zat er naast. Hij zat er zover naast. "Heb ik je ooit verteld hoe ik aan mijn Warrior naam ben gekomen? StarClan heeft mij Stallionheart genoemd omdat ik trouw bleef aan mijn hart en het volgde" Ze klemde haar tanden op elkaar maar kon niets zeggen voordat hij alweer verder ging. "Twijfel nooit aan wat het je ingeeft" Toen hij ook nog eens zijn kop op de hare legde brak ze. Nee, dit was fout, dit klopte niet. "Immers Routpaw.. Je hebt je hart al voor een deel gevolgd. Daarom heeft StarClan je gekozen" Ze schudde haar kop en maakte zich los van zijn aanraking, waarna ze hem met hopeloze, groene ogen aan keek. "Nee, Stallionheart, je snapt het niet," Stribbelde ze met een holle stem tegen. "Je ziet me aan voor een veel betere kat dan dat ik daadwerkelijk ben," Ze zuchtte hopeloos. "Als ik mijn hart zou volgen, zou ik nu verliefd naast een Thunderclanner liggen," Oh nee, het was eruit. Oh Starclan, oh nee. Verbouwereerd bleef ze daar staan, doodsbang voor Stallionhearts reactie.

Er viel een korte stilte waarin Routpaw uiteindelijk haar blik met een ruk afwendde. Wat moest hij wel niet van haar denken? Een medicine cat apprentice, die al helemaal geen partner mocht hebben, was nu ook nog eens verliefd op een kat buiten haar eigen clan. Hoeveel regels overtreed ze daar wel niet meer? Oh, het was zo fout, maar waarom moest Starclan haar dan dit ontnemen. Soms voelde ze zich alsof ze in kon storten, in stukjes uit elkaar kon vallen. Dan was hij de enige die haar weer goed liet voelen, weer heel. Het maakte niet uit hoeveel vrienden ze had die zo onwijs veel om haar geven, enkel hij kon dat. Het was niet eerlijk, het was niet goed. "Kom eens hier" Ze wilde eigenlijk niet, maar stapte weemoedig op hem af. "StarClan kan het wel niet met mij eens zijn maar ik vind dat iedere kat recht heeft op liefde" Ze keek op en wiebelde met haar oren. Waar doelde hij op? "Ons hart leid ons soms naar vreemde plekken" Troostend gaf de kater haar een lik over haar oor en Routpaw leunde tegen hem aan. "Ik weet dat de meeste katten gruwen van een tweeClan combinatie maar ik ... Ik vind het niet eens zo heel erg. Liefde is liefde in mijn ogen" Oh, ze was het zo met hem eens. Toch, dat twee katten het vonden maakte het nog niet oké. "Ik kan deze keuze niet voor je maken en ik weet dat hij verscheurend is maar... waar hou je meer van? De ThunderClanner of om Medicine Cat te zijn? Denk daar even over na" Ze beet twijfelend op haar lip. "Ik zou nooit een goede warrior zijn geweest," zuchtte ze met een trillerige stem. "Dit is wie ik ben, dit is hoe ik nuttig kan zijn voor de clan en tegelijkertijd kan doen wat ik leuk vind... Mijn hart ligt hier, bij mijn rang. Dat wist ik altijd zo zeker, maar met hem..." Ze sloot haar ogen even en klemde haar tanden pijnlijk op elkaar. "Ik weet wat goed is, ik weet wat ik moet doen, maar het is gewoon zo moeilijk," Haars tem brak en ze snikte zachtjes.

"Je zou Warrior kunnen zijn maar dan zou je heel hard moeten trainen en er voor 200% tegenaan moeten gaan. Medicine cat past inderdaad beter" Oh, hij verwoordde het lief en bemoedigend maar Routpaw wist dat er geen hoop voor haar als warrior was. Ja, het jagen ging haar nog redelijk af. Maar het vechten? Alleen het idee al dat ze iemand door haar toedoen zou laten bloeden, nee, daar zag ze het nut niet van in. "Dat snap ik Routpaw" miauwde de kater nadat hij haar een lik over haar oor had gegeven en zijn staart om haar heen sloeg. Ergens luchtte het op om haar vriend dit te zeggen, anderzijds was het ook beangstigend dat iemand het nu weet. Ze had het onder woordne gebracht en het daarmee ook aan zichzelf toegegeven. Eerst had ze de stomme, kinderlijke hoop gehad dat als zodra ze het niet zou uitspreken, het niet echt zou zijn. Dat alles oké zou zijn. Als dat ergens op sloeg. "Is er nog iets anders?" Oh, zoveel. Maar dat waren dingen waar ze over moest zwijgen als een graf. Dus schudde de poes weemoedig haar kop. "...We hebben het altijd over mij," haar blik ging naar die van haar ex-mentor. "Hoe gaat het nu met jou? Hoe is het in jouw leven?"