Blasphemy

Een zorgzame blik lag in zijn ogen terwijl hij naar een groepje zieke katten keek. Als dit zo door zou gaan, zouden ze binnenkort allemaal de ziekte hebben. Het kon ook niet anders dan fout gaan met zo veel katten bij elkaar. Zijn blik ging naar een donkergrijze tom van ShadowClan die duidelijk al wat ouder was dan de jonge ShadowClanners die in zijn buurt zaten. Er was een paniekerige blik in zijn ogen te zien, maar toen hun blikken elkaar kruisten, leek hij zijn best te doen om zijn paniek te onderdrukken. Het enige wat Dazzlestrike deed, was een klein knikje naar hem geven. Niet respectvol, niet medelijdend, maar gewoon een knikje ter begroeting. Het was niet omdat ze van een andere Clan waren en vijanden dat hij het de tom toewenste om ziek te worden, helemaal niet zelfs. Hij wist dat de tom vader was van drie kittens en het was gewoon nooit eerlijk als een ouder door een ziekte zijn of haar kinderen achter zich moest laten. Aan het gezicht van de tom te zien, was hij aan andere dingen aan het denken en Dazzlestrike wendde zijn blik af zodat hij niet beschuldigd kon worden van staren. Zijn blik ging weer naar een nieuwe kat toe. Deze was ouder dan de ShadowClanner en lag op zijn zij. Dazzlestrike slikte, maar blies zijn adem uit toen hij merkte dat de tom nog steeds ademde. Maar voor hoelang nog? En zouden katten echt sterven aan deze ziekte? De rode tom stond na een tijdje op en besloot om naar buiten te gaan. Het had geen zin om bij dit hoopje ellende te zitten en bovendien wilde hij graag iets voor zijn Clan betekenen. Om zijn gedachten op een rijtje te zetten, begon hij hard te rennen en niet veel later stond hij op the Highlands waar zijn blik die van Franticmind kruiste, voordien Sparrownight genaamd. De tom naderde zijn Clanmate voorzichtig. “Sparrownight,” sprak hij respectvol, hopend dat hij de juiste keuze maakte door de tom bij zijn oude naam te noemen. Hij had niet bepaald enthousiast geklonken over zijn nieuwe naam en Dazzlestrike wilde geen slechte herinneringen oproepen. Hij kwam iets dichterbij en schraapte zijn keel opnieuw. “Dat je nu een elder bent, wil niet zeggen dat je geen waardevolle toevoeging aan onze Clan bent. Nieuwe naam of niet, we zullen nooit vergeten wat je voor onze Clan gedaan hebt. Ik respecteer je nog steeds enorm, Sparrownight.”

Dit kon eigenlijk twee kanten opgaan: of Franticmind zou het accepteren dat hij nog steeds zijn oude naam gebruikte en zou hem toelaten of hij zou boos worden omdat Dazzlestrike hem gevolgd was en hem wegjagen. Hij probeerde de nervositeit in zijn binnenste te onderdrukken. Hij was niet dom. Hij wist dat katten konden veranderen als een plotselinge negatieve gebeurtenis zich voordeed in hun leven en meestal was die verandering niet op een goede manier. Daarom was het juist des te belangrijker dat heel ThunderClan probeerde om hem precies te behandelen zoals daarvoor. Dazzlestrike had het niet nodig gevonden van Silverstar en Thornface om de elder opeens een heel nieuwe naam te geven die hem constant zou herinneren aan het feit dat hij geen warrior meer kon worden. Was de benoeming als elder voor de oren van heel de grot geen straf genoeg? De jonge tom onderdrukte een zucht en glimlachte voorzichtig toen Franticmind een grapje maakte. “Oh kom op, we weten allebei dat ik nog altijd de grootste sukkel van ThunderClan ben,” sprak hij met een knipoogje. Nee, het feit dat Franticmind nu een elder was, maakte hem geen sukkel, ook al kon Dazzlestrike heus wel begrijpen dat de tom zich nu zo voelde. Ietwat meer op zijn gemak liep Dazzlestrike naar hem toe en ging naast hem zitten. “Je bent geen sukkel,” mauwde hij toen op een serieuze toon. “En je reactie toen Thornface je nieuwe naam riep, was zeker niet laf. Ik denk dat er katten zijn die minder goed op het nieuws hadden gereageerd zoals jij deed. Ik denk ook dat je er zeker niet mee moet inzitten hoe je Clanmates over je denken. Vergeet niet dat we samen één Clan zijn, Sparrownight. Het is niet omdat we nu met die drie andere Clans reizen dat we het doel van onze eigen Clan vergeten. Het staat in de warrior code dat we voor elkaar moeten zorgen en daar ben jij echt geen uitzondering op. En je echte vrienden laten je sowieso niet in de steek, maar blijven bij je.” Hij richtte zijn blik naar Franticmind. “Niet alle dagen zullen even leuk zijn en we verwachten ook niet dat je met een grote glimlach rond zal lopen, maar probeer om anderen toe te laten zodat ze je kunnen helpen en zodat je dit samen met hun kunt verwerken. Ik denk dat als je naar Thornface en Silverstar gaat en hun uitlegt hoe je je voelt dat ze misschien zelfs wel wat taken voor je kunnen voorzien waardoor je je beter gaat voelen. En je mag nu alle kittens de gekste verhalen verzinnen die je je maar kunt bedenken zonder erop aangekeken te worden.” Hij grijnsde wat plagerig naar de tom.