Bye-bye, baby blue

Met haar nagels tikte ze kalm tegen een insectje aan. Het was niks belangrijks, niks om haar tijd aan vuil te maken, maar ze had gewoon niks anders te doen. Met haar helderblauwe ogen sloeg ze haar aandacht af van het wezen, om te kijken of een kat tijd vrij had. Niet dat ze daar respect voor zou hebben als ze geen tijd hadden. Ze was verveeld dus ze had entertainment nodig, het was zo simpel als dat hmpf. Kalm stond ze dan ook op, haar ingebonden achterpootje wat opgetild terwijl ze verder hinkte naar de kat waar ze een oogje op had momenteel. Kalm ging ze voor haar staan zodat ze geen kant op kon, haar ogen scherp gericht op haar, zoekende naar de blik van de windclanner. "Wil je een geheimpje weten?" sprak ze kalm, duidelijk tegen de ander.

-Foxshade

Nietsvermoedend liep de kater de Clan Cavern in. In zijn bek hing iets wat op een muis moest lijken, maar nadat hij het kilometers ver had meegedragen was daar maar weinig van over. Hij smeet het ergens in een hoekje, daar waar ook andere prooien lagen die gegeten mochten worden door de andere katten. Wat was hij toch weer lief geweest. Het was alleen jammer dat hij daar zelf weinig vruchten van plukte. Tijd voor wat rust. Of althans, een poging tot rust. Deze was in deze grot ver te zoeken namelijk. Het was nogal een drukte hier. Ergens achterin was vast nog wel een plekje voor hem. Net toen hij een stap naar voren wilde zetten hoorde hij een stem. "Wil je een geheimpje weten?" klonk het naast hem. Het was Burnetkit. "Nou verras mij eens," antwoordde hij. Hij verwachtte niet dat de kitten met iets zou komen waar hij echt iets aan had, want wat wisten kittens nou.

Ze had niet veel nieuws te melden aan deze kater, maar haar manier van doen was alles behalve positief bedoeld, dat zou al snel duidelijk zijn als je haar kende. Feiten werden niet snel verworpen als het op haar wavelengte werd gedaan. En als je dan een beetje van haar sarcasme en haar haat erop strooide, een snuifje van de wraak... En het maakte het gewoon helemaal af! Wat een wonderbaarlijk gerecht zou dat dan toch worden. "Nou verras mij eens," Ze haalde diep adem en sloot haar ogen even. "Ik heb geen ouders," zei ze met een sterke stem terwijl ze haar ogen weer langzaam opende en hem strak aankeek zonder verdere twijfel te laten merken, niet dat ze dat eerst had gehad. Of eigenlijk ooit had gehad.