You knock me out, I fall apart

There are moments that the words don't reach
There is suffering too terrible to name

Zijn haar was grijzer geworden in de afgelopen maan. Het was duidelijk te zien dat hij niet goed voor zichzelf zorgde. Iedere keer werd het erger. Het verlies van een kind, het was hem te vaak gebeurd. Drie van zijn vijf kittens waren niet meer bij hem. Hij had zichzelf in zijn werk gegooid, maar kreeg, als het er eenmaal op aankwam, niet veel gedaan. Hij had zich afgezonderd van Silvercloud, Chivypaw, Butterstar.. Iedereen die dichtbij hem stond, werd de rug toegekeerd.

You hold your child as tight as you can
And push away the unimaginable

Nu zat hij hier, alleen, na te denken. Waar was hij fout gegaan? Waarom haatte StarClan hem zo, om zijn kinderen stuk voor stuk bij hem weg te nemen? Hij was een zielige verschijning om te zien. Niet de sterke RiverClan Deputy die hij hoorde te zijn, dat wist hij wel. Maar hij leek zichzelf niet uit deze trance te kunnen trekken.

The moments when you're in so deep
Feels easier to just swim down

Hij wist dat hij sterk hoorde te zijn, dat zijn meisjes moesten kunnen steunen op hem. Maar het was zoveel makkelijker om weg te kwijnen in zijn verdriet. Hij zou er alles aan doen om hem terug te brengen, maar het was iets wat niet gebeuren kon. StarClan had gekozen en daar kon hij niets aan doen. Hij miste hun kamp. Hun echte kamp. Daar was het stil, daar was thuis. Als ze daar waren gebleven, was hij zijn zoon niet verloren.
- Silvercloud&Chivypaw

They are going through the unimaginable

De poes was domme dingen gaan doen. Onvolwassen, domme dingen. Om het verdriet van haar broer weg te slikken had ze kattenkruid verorberd. Hele aantallen. Eerst alleen en toen met Beampaw. Nu zat ze daar als een miserabel hoopje ellende. Ze voelde zich schuldig omdat ze op die manier had gerouwd om haar broer en ook omdat ze een belangrijke voorraad had weggeslikt. Ze was het niet waard om Medicine cat apprentice te zijn. En waar was Starclan om het haar te vertellen? Een grijze kater ving haar blik. Bij zijn neus en buik zag hij lichter grijs. Een verdrietige trek kwam rond haar mond. De kleine kattin stond op en ging bij hem zitten. Hij was groot genoeg, zodat ze tussen zijn poten pasten. Ze begroef haar neusje in zijn borstkas. Niet alleen om haar eigen te troosten, maar ook voor hem.

Als ze nog in het oude kamp geweest was, had Silvercloud zich in het werk gestort op een moment als deze. Ze zou van alles gedaan hebben om het moment van verdriet en rouw uit te stellen, maar dat kon hier niet. Ze kon niet meer doen dan wat nodig was, omdat de algemene prooistapel gewoon al enorm was en omdat er geen grenzen waren om langs te patrouilleren. Panthergrowl had ze een paar dagen gerust gelaten, aangezien hij dat zelf aan had gegeven. Nu, een paar dagen verder, zag ze haar partner ineengedoken zitten met Chivypaw aan zijn poten. Eén van hun overgebleven kittens. Ondanks dat ze nu bijna een jaar oud was, kon Silvercloud hen nog heel goed voorstellen als kittens. Onschuldige kittens, die Starclan nooit eerder als hun hadden mogen zien. Gracekit, Ravenpaw en Lionkit, die ze weggebracht had naar twolegs omdat hij nooit een deftig leven zou hebben als boskat. Ondanks dat ze dat gedaan had, was er tegen de overgrote meerderheid van de clankatten gezegd dat hij zich bij Starclan had gevoegd. Silvercloud stapte naar het duo toe. Haar oren lagen in haar nek en een frons stond op haar snoetje toen ze zag hoe gebroken ze er allebei uitzagen. Chivy was haar grote broer kwijt en Panthergrowl zijn tweede zoon, die zo trots geweest was dat hij bijna een warrior zou worden. Hun kind. Ravenpaw. Even bleef ze op een aantal staartlengtes stilstaan. Een kort moment had ze het gevoel dat ze weg moest stappen, dat ze hen moest laten doen. Maar wat was nu sterker dan samen zijn? Samen zijn maakte hen sterker. Ze hadden er alle drie om geleden en alle drie moesten ze zich hier doorheen slaan. Silvercloud stapte verder en drukte kort haar neusje tegen Chivypaw, waarna ze haar kopje langs Panthergrowls schouder liet gaan, totdat ze bij zijn kop was. Daar liet ze haar kop liggen. Haar staart had ze deels om Chivypaw geslagen. Een klein deels van haar kroost dat ze een jaar geleden ter wereld had gebracht. Op sommige momenten was het niet eens nodig om woorden te gebruiken, dit was zo'n moment.

♪ ♩ ♫ ♬:

Toen zijn dochter zich bij hem voegde, verstrakte hij lichtjes. Hij had iedereen immers weggeduwd de afgelopen weken, hij wilde alleen zijn in zijn lijden. Maar hij wist ook dat zijn dochter hem nodig had, en hij haar, als hij heel eerlijk was, misschien ook wel. Hij verplaatste zijn poten iets, zodat ze hiertussen zitten kon. Vervolgens gaf hij haar een lik over haar kop heen. Chivy drukte zich tegen zijn borstkas aan, die even hevig bewoog doordat hij een diepe zucht nam. Zijn blik gleed omhoog, en daar zag hij Silvercloud staan. Ook haar had hij uitgesloten, maar hij besloot dat hij daar nu genoeg van had. Hij moest steun kunnen vinden in zijn familie, zijn trots opzij zetten. Kort wenkte hij haar en ze besloot dichterbij te komen. Haar aanrakingen voelde goed en vertrouwd, en een warmte trok door de kater zijn buik heen. In moeilijke tijden als deze vergat hij altijd hoeveel hij van zijn familie hield, en zulke momenten hielpen hem herinneren.

De kleine poes, die steun zocht tussen de poten van haar vader was erg veranderd. Niet alleen was ze ouder geworden, de journey had haar karakter veranderd. Ze was nog steeds koppig en dominant, maar vriendelijker. Alle angsten en het grote verdriet van vele katten te verliezen en niet kunnen redden hadden haar meer vertrouwen gegeven in anderen. Ze snapte nu niet meer waarom ze haar moeder zo had gehaat. Was het een puber periode of om te wreken dat ze geen vrienden had door haar rang? Het poesje opende haar ogen toen ze een staart voelde. Tranen begonnen over haar wangen te lopen. Ze legde haar eigen staart over de flanken van haar moeder. Ze voelde zich verborgen onder haar sterke vader en oude herinneringen van veiligheid die ze had gehad toen ze bij haar mama lag als kitten. Een ronkende geluid steeg op uit haar borst.

Ondanks dat ze de afgelopen dagen amper gezien of gesproken hadden, terwijl ze eigenlijk steun bij elkaar hadden moeten zoeken, was Silvercloud blij om haar familie nu zo dicht bij haar te hebben. De eerdere wisselvallige moeder-dochter band, leek nu beter te zijn, sterker dan tevoren. "We slaan ons hier wel door." zei ze zachtjes en liet haar tong even langs Chivy's oor gaan. Ze is en bleef haar enige dochter, die ze altijd bij zou staan in moeilijke tijden. Ze legde haar kopje terug tegen haar Panthergrowl aan. Ze zouden zich door deze moeilijke tijden werken en dat zouden ze samen doen.