[WindClan clanmeeting] I would not run, I would not turn, I would not hide

_{"Laat alle WindClanners oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen."
Ze wachtte in stilte af tot de clan bij elkaar was, en als een kat van een andere clan wat al te nieuwsgierig werd, stuurde ze die met een strenge blik weg. Dit was iets voor haar clan alleen en ze wilde er geen buitenstaanders bij.
Maar haar strengheid bleef beperkt tot haar buitenkant en zodra de hele clan, en alleen haar clan, er was, wist ze de schijn niet goed meer op te houden. Wat verloren keek ze de groep rond. De woorden die ze straks uit zou moeten spreken, spookten door haar hoofd en het duizelde haar. Hoewel ze wist dat ze dit moest doen, vreesde ze voor de reactie van haar clangenoten. Hoe zouden ze naar haar kijken als ze wisten wat voor fout ze had gemaakt? De jongsten zouden het zich niet herinneren, maar de warriors zouden het nog wel weten. Everstars blik ging even naar de kittens van Lionroar. Zij zouden straks wel blij zijn, opgelucht dat de waarheid eindelijk naar buiten was gekomen. Hierna gleden haar ogen naar de familieleden van Whitelion. Voor hen zou het nieuws waarschijnlijk als een klap komen.
Ze sloot heel even haar ogen. StarClan, sta me bij, dacht ze, al verwachtte ze geen steun van hen. Wanneer hadden ze haar ooit gesteund? StarClan hield niet van haar, dat was haar wel duidelijk. Ze zouden vast blij zijn, straks.

"Katten van WindClan, zoals jullie weten, ben ik een tijdlang ziek geweest. Dat heeft me uiteindelijk een leven gekost..." Het had geen zin om dat verborgen te houden, als dat überhaupt al mogelijk was. Ze rechtte haar schouders en liet haar blik over de aanwezigen gaan. Het was Barksound die de waarheid als eerste had verteld, maar ze had niet geweten of ze hem kon geloven en ze noemde zijn naam nu niet, ook voor zijn bestwil. Hij had dit geheim veel te lang bewaard. Nu kon enkel de bekentenis van Whitelion haar zekerheid geven. Zekerheid over het feit dat zij gefaald had. "Ik ben bij StarClan geweest… en ik heb daar iets gehoord. De meesten van jullie zullen zich nog wel herinneren hoe hij deputy is geworden. Nadat... nadat Lionroar verbannen was voor de moord op Tawnylight." Ze sloot even haar ogen, teruggebracht naar de dag zo lang geleden. Het was moeilijk geweest om Lionroar, haar vriend, te moeten verbannen, het was pijnlijk geweest. Maar dit was zo veel erger. Dit besef dat zij die dag de verrader was geweest, niet hij. Van schaamte en schuldgevoel kon ze nauwelijks verder spreken, maar ze wist dat het moest. Iedereen verdiende de waarheid. En zij verdiende het om het te moeten zeggen. "Maar het was niet Lionroar die haar leven nam. Het was Whitelion."

Het was eruit. De hele clan wist het nu. Iedereen wist nu dat ze een onschuldige kat had verbannen en de echte dader tot deputy had gemaakt. Als zij eerder was gestorven dat Whitelion, had ze WindClan in de poten van een moordenaar achtergelaten. Ze wilde naar de grond kijken, of naar het plafond, maar in plaats daarvan keek ze naar de katten om haar heen. Ze moest hun gezichten zien. Ze moest zien wat dit met hen deed. Wat zou ze in hun ogen zien? Verwarring? Woede? Wantrouwen? Zouden ze haar beschuldigend aankijken? Het zou haar niet verbazen, het was hoe zij zou kijken als ze een van hen was.

Blijven vechten tot het eind. Doorgaan, altijd doorgaan. Opgeven was geen optie, opgeven was laf. Dat had ze altijd gedacht. Maar wat had ze voor zin om door te gaan als je altijd de verkeerde richting koos? Haar stem was zacht toen ze verder sprak. Het viel haar zwaar, maar ze wist dat ze niet anders kon. "Ik heb fouten gemaakt", miauwde ze. "Verkeerde keuzes. Ik heb een onschuldige kat laten boeten voor de daden van aan ander en daarmee heel de clan in gevaar gebracht. En ik heb nog wel meer dingen verkeerd gedaan..." Al haar vergissingen staarden haar aan. Al die katten die WindClan hadden verraden, die zij nooit had doorzien. Alle leugens die zij had geloofd. Alle gebeurtenissen die zij niet tegen had gehouden. En nu deze reis, die te veel levens had geëist. Ze had haar clangenoten moeten beschermen. Ze had haar apprentice en haar broer moeten beschermen en het was haar allemaal niet gelukt. En wat misschien wel net zo erg was, was dat ze er geen vertrouwen meer in had. Ze geloofde niet meer in deze tocht. Hoe moest ze haar clan door deze tijd heen leiden als ze zelf geen hoop meer voelde? Het voelde alsof ze in een afgrond stapte toen ze verder praatte. "Jullie verdienen een betere leider", zei ze zacht, maar duidelijk. Ze had hierover nagedacht. Na alle fouten die ze had gemaakt zou ze één juiste keuze maken. Ze zou niet vechten tot het einde, ze zou niet door blijven gaan met dit wegzakken in de modder tot ze de hele clan meetrok. Ze zou doen wat nog veel moeilijker was: haar fouten onder ogen zien. Toegeven dat ze had verloren.

Ze keek naar Oceanbreeze, met gemengde gevoelens. Ze had Neverland verraden. Hij was nog niet lang in StarClan en nu al had ze kittens van een andere kater, dat was iets wat Everstar haar niet zomaar kon vergeven. Maar ze was loyaal aan WindClan, dat wist ze tenminste zeker. Ze was loyaal en eerlijk, en ondanks haar fout vertrouwde Everstar haar. En zichzelf vertrouwde ze niet. Niet na alles wat ze had gedaan en had moeten doen, niet na wat ze Lionroar had aangedaan en bijna had aangedaan. De verwarring, de woede… het was te veel geworden. Ze was buiten zinnen geweest. Ze had zichzelf verloren bij dat donderpad. De sterke leider, dat was hoe katten haar hadden gezien. Maar was dat niet altijd al schijn geweest? Oceanbreeze daarentegen was sterk geweest, al die tijd. Ze was de clan blijven leiden terwijl Everstar ziek was, terwijl zij net zo veel had verloren, net zo veel pijn had geleden tijdens deze reis. “Ik treed af”, miauwde ze. “Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik.” Ze richtte zich tot de queen-deputy zelf en keek haar aan. Legde ze te veel op haar schouders? Ze herinnerde zich wat Acefray had gezegd, dat het egoïstisch was om Oceanbreeze dit alles op te laten lossen. Ze had het al zwaar genoeg, ze was nog moe van de reis, en had nu ook nog een nestje gekregen. Een nestje dat er niet had moeten zijn, maar het was er nu eenmaal. Dit alles had Oceanbreeze ook verzwakt en ze had rust nodig, maar dat ging ze nu niet meer krijgen. Daar voelde Everstar zich schuldig over. Maar had ze een keus? “Ik weet dat de timing allesbehalve perfect is, met de kittens... Maar WindClan heeft jou nu nodig.” Jou, niet mij.

Ze vroeg zich af hoe het moest gaan met haar levens. Ze had er nog altijd twee. Eén te veel. Er was geen Moonstone om hem af te staan en om Oceanbreeze haar negen levens te geven. Maar daar viel niets aan te doen. Terwijl de aandacht op Oceanbreeze gericht was, drong Everstar tussen de katten door en liep weg van de groep. Ze zou later nog met Oceanbreeze praten, haar excuses aanbieden, al moest zij toch ook begrijpen dat het niet anders kon. Eerst moest ze iets anders doen, en haar passen waren vast en snel terwijl ze Lionroar zocht. Ze moest met hem praten voor hij dit van iemand anders te horen kreeg. Ze moest hem persoonlijk vertellen dat ze fout had gezeten. Dat was wel het minste dat ze kon doen.

- Alleen voor WindClanners
- Everstar is topic uit}

"Laat alle WindClanners oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen." Bronzemask stond op, gaf haar kittens een geruststellend likje, en liep naar de verzamelde Windclan katten. "Katten van WindClan, zoals jullie weten, ben ik een tijdlang ziek geweest. Dat heeft me uiteindelijk een leven gekost..." Een paar katten maakten geschokte geluiden. "Ik ben bij StarClan geweest… en ik heb daar iets gehoord. De meesten van jullie zullen zich nog wel herinneren hoe hij deputy is geworden. Nadat... nadat Lionroar verbannen was voor de moord op Tawnylight." Ja, dat herrinerde ze zich nog wel. Maar wat was de relevantie om dit onderwerp nu op te brengen? De ogen van Everstar sloten, alsof ze ergens anders was. Toen ze ze weer opende sprak ze een opmerkende zin. "Maar het was niet Lionroar die haar leven nam. Het was Whitelion." Nog meer kreten van verbazing vulden de grot. Het was een benauwd idee dat Whitelion al die tijd zonder straf hun clan had geholpen te leiden. De stem van Everstar werd zacht. "Ik heb fouten gemaakt," Miauwde ze. "Verkeerde keuzes. Ik heb een onschuldige kat laten boeten voor de daden van aan ander en daarmee heel de clan in gevaar gebracht. En ik heb nog wel meer dingen verkeerd gedaan..." De ogen van Bronzemask knepen zich tot spleetjes. Al die tijd had ze gedacht een goede leider te hebben. Maar nu gaf die leider zelf toe een slechte leider te zijn. Die gedachten sprak ze nu ook hardop. "Jullie verdienen een betere leider." Het kwam er zacht maar duidelijk uit. Everstar zag er op en gebroken uit. Misschien was dat inderdaad maar beter ook. Als de rode kattin al die dingen gedaan had? Maar had ze het niet geweten, van Whitelion en Lionroar? Of heeft ze al die tijd gelogen. De groene ogen van de kleine rode she-cat waren gericht op Oceanbreeze. Nu wist Bronzemask wat er ging komen.

"Ik treed af," Klonk het inderdaad. "Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik." Daar kon Bronzemask het niet meer eens mee zijn. Als dit alles waar was, zou Oceanbreeze een betere leider kunnen zijn. Gemengde gevoelens, had ze. En niet alleen zij, maar de hele clan. De menigte begaf zich naar de langharige grijze she-cat. Ook Bronzemask liep naar haar toe en gaf haar een bemoedigend en vriendschappelijk knikje. Zo snel en onverwacht kan het leven gaan.

Hij was in zijn gedachten verzonken geweest toen Everstars stem in de Clan Cavern galmde , waarop hij als reactie zijn schouders schudde en zich loom overeind hees. Het was al een tijdje dat er een ceremonie was gehouden, dus zou het hem niet verwonderen als hij nu tot apprentice benoemd zou worden. Zijn poten brachten hem ergens waar hij zijn leider goed in de gaten kon houden en niet te ver van zijn partner in crime aka Burnetkit. Zijn blauwe ogen richtten zich naar boven terwijl hij verwachtte de vertrouwde woorden van de ceremonie uitgesproken zouden worden. Het gebeurde niet. Er volgde een ellenlange uitleg over een zekere Whitelion, een leven dat ze verloren was en fouten die zd had gemaakt. Er was maar een enkel ding dat Bear niet aanstond; de toon van de stem van zijn tante. Het werd steeds zachter, tederder, meer gebroken - zonder de kracht waarmee ze gebruikelijk sprak. Er klopte iets niet, de toespraak ging de verkeerde kant op. Er kwamen geen verontschuldigingen, geen uitleg, geen oplossingen. Zijn maag trok enkel nog meer samen toen de volgende woorden uit haar bek kwamen. "Ik treed af." Nee, nee, dat kon niet. Dat mócht niet. Dat kon enkel maar betekenen dat- "Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik."

Schok. Dat was het enige waarmee zijn eerste reactie beschreven kon worden, maar daarna vulde zijn blauwe kijkers zich enkel met nog meer haat en fustraties. Zijn blik gleed langzaam naar Burnet, dan naar zijn moeder, dan naar zijn tante, elke keer met nog een schep haat er bovenop. En daarna besloot hij dat hij het niet langer aan kon zien - de felicitaties, zijn gebroken tante, de blijdschap die iedereen leek te delen met de persoon die hij het meeste afkeurde. Gevuld door pure haat draaide hij zich om, zijn poten brachten hem tot een snelle pas, de grot uit. Ergens merkte hij dat hij Burnet passeerde, maar hij keek niet om om Oceanbreeze nog een klein glimpje van sympathie te geven. Misschien was er iets nog krachtiger dan de onverwachtheid en de steun van haar Clanmates op dit moment - de afkeuring van haar eigen zoon.

Tag: Burnetkit, Oceanbreeze, Everstar.

Er werd opgeroepen voor een clanmeeting. De kater richtte kort zijn blik op de kattin naast hem, zijn partner. Ergens was het nog altijd vreemd om iemand echt zijn partner te noemen, maar het was toch echt zo. Hij wandelde achter Oceanbreeze aan naar de groep katten die bij elkaar kwamen. In deze tijden was het zeldzaam om zoveel Windclanners op één plaats te zijn. Dit was een besloten meeting, geen andere clans die als pottenkijkers mee stonden te luisteren. De bengaal ging zitten en wachtte af wat er komen zou. Hij was ontdaan van de straf die hij had gekregen van Oceanbreeze, en zover hij wist waren er geen kittens klaar om apprentice te worden.

Maar Everstar kwam met een andere mededeling. Met een kleine frons luisterde de warrior mee naar wat ze te zeggen had. Hij voelde dat er een schok door de clan heen ging. Lionroar was voor niets verbannen, hij was altijd onschuldig geweest. Tigergaze had altijd al geweten dat er iets mis was met Whitelion. Als kitten had hij de kater al niet gemogen, maar het waren woorden die hij niet meer hardop uit zou spreken, de witte kater was immers familie van Oceanbreeze. En hij zou haar geen pijn willen doen, nooit. De kater legde kort zijn staart op de rug van zijn partner, om haar te laten weten dat hij er voor haar was. Dat was echter niet het enige.

De woorden klonken door in zijn oren. Everstar trad af. Een nog grotere frons verscheen op zijn gezicht en hij draaide zijn kop naar Oceanbreeze. Dat had niemand verwacht, dat Everstar af zou treden om het stokje door te geven aan de kattin naast hem. Dat betekende.. dat betekende dat Oceanbreeze nu de leader was van WindClan. De grote kater bleef bij zijn partner zitten en keek haar aan met zijn goudkleurige ogen. Voor feliciteren was het misschien niet helemaal het.. het goede moment. "Je kan dit," mauwde hij terwijl hij kort zijn kop tegen de hare aan drukte. Het zou zwaar zijn, maar hij wist dat de grijze poes sterk genoeg was.

TAG: Oceanbreeze

i'll be good

For all of the light that I shut out, For all of the innocent things that I doubt, For all of the bruises I've caused and the tears, For all of the things that I've done all these years, for all of the sparks that I stomped out, I'll be good And I'll love the world like I should.

Haat was een sterk woord, maar waartoe zij capabel was, was vele malen gevaarlijker. Haat was een eindresulltaat van events, korte opschriften die kwamen en gingen zoals het lot wilde. Dit was geen lot, dit was opgeschreven op zoveel dingen. Burnet had het zien aankomen, had staan smeken aan haar poten en het had niet geholpen. Had Everstar het dan niet ingezien dat deze kitten meer inzicht had dan haar? Dat zij het bij het juiste eind had gehad. Een voorspelling kon je het noemen, zij noemde het gewoon een nuchter instinct hebben. De ander was kapot, defect. Het zou komen. Oh Ever, haal dat werk van mijn moeder af. "Katten van WindClan, zoals jullie weten, ben ik een tijdlang ziek geweest. Dat heeft me uiteindelijk een leven gekost..." de kleine rosse kitten keek even op bij die woorden en ze schudde even licht het hoofd. Hopelijk besefte ze dat ze al langer ziek was dan dat haar lichaam aangaf. Haar gedachten waren vergiftigd en hadden een infectie veroorzaakt die anderen aan had gestoken. Een kettingsreactie die geen grote impact had gehad tot sinds kort, wanneer de ziekte naar voren kwam. Bloed begon te koken, bloed werd vergoten, emoties golfden op... It's the sickness of life and we're all infected. Kijk naar patiënt zero, voor zij nu voor haar werk stond. Maker van het virus, drager van diens parasiet, boosdoener. "Ik ben bij StarClan geweest… en ik heb daar iets gehoord. De meesten van jullie zullen zich nog wel herinneren hoe hij deputy is geworden. Nadat... nadat Lionroar verbannen was voor de moord op Tawnylight." Ze stond op en besloot haar pels even uit te schudden. Ze had niet veel werk gehad behalve wat dingen sorteren die Rout had achtergelaten toen ze weg was gegaan. Ze wist eigenlijk niet goed of dit goed was... Maar het was beter dan niks zitten doen op haar lui gat. Ze hinkte wat. Whitelion was de broer van Oceanbreeze geweest, ze had het over hem right? Over wie anders. Ze kende het verhaal uiteraard niet, de verhalen die een miljoen keer normaal moesten verteld worden... Maar toch had ze ze nog niet gehoord. Ze wist het verleden niet van de clan en diens bewoners. Ze wist enkel sommige fantasien en geruchten en meer wist ze niet. Ze was een onwetend iemand, maar ze was de toekomst, en daar kon ze het antwoord voor geven. Het antwoord voor wat zal komen, voor de dingen die nog moesten gebeuren. Was ze dan zo slim? Nee ze was gewoon nuchter... Ze was kapot, ze was... Pessimistisch, realistisch... "Maar het was niet Lionroar die haar leven nam. Het was Whitelion." verleden, dingen die voor haar geen rol speelden, dingen die haar niks uitmaakten. Wat was er daar erg aan? Katten gingen heel de tijd dood al dan niet door anderen, al dan niet door monster. Het gebeurde... Zie deze dan voor je sterven, een levend sterfbeeld.

En de stervende bleef praten. De oorzaak van het gehele probleem was altijd zo onschuldig niet? Wat moest ze anders zeggen? Moest ze zeggen dat het haar schuld was om zo giftig te zijn? Ja dat zou ze doen. Toen ze nog niet kapot was geweest had ze het lief aangebracht en sinds die tijd had ze haar kop niet meer bij de leader gebracht. Ze had haar harde woorden niet kunnen uiten tegenover haar. Over hoe ze haar eigen arrogante problemen zo in zich opnam, om het enkel zo te laten exploderen... En anderen te belasten... De eerste generatie, de tweede, de derde. Zie het dan, zie de gedachten als gif in je zakken... Zie ze gaan als groenhoest over een clan katten... Er was altijd een oorzaak. "Ik heb fouten gemaakt", Wie niet? "Verkeerde keuzes. Ik heb een onschuldige kat laten boeten voor de daden van aan ander en daarmee heel de clan in gevaar gebracht. En ik heb nog wel meer dingen verkeerd gedaan..." Ze gromde even en rolde met haar ogen. Dit begon te lang te worden, dit begon teveel door te wegen. Dit was irritant en dat wist de ander hopelijk ook wel. Dit was gewoon belachelijk... Wat was ze aan het doen? Ze stond daar maar met gloeiende oogjes. Ze was er klaar mee... Ze verdiende deze opstelling niet. ZIJ WAS DE OORZAAK... Zij moest haar verhaal niet brengen als je de schade voor je had. Wat maakte het verhaal uit als je de gezichten van je problemen kon zien? "Jullie verdienen een betere leider",

Don't you dare

“Ik treed af”,

Take that back

“Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik.”

Grommend keek ze met felle ogen naar de poes die daar maar stond met haar bek vol verrotte tanden. Het was vanop dat moment wel zeker dat een van deze katten haar bek niet zou houden. Haar ogen groot, pupillen groot. Dit was de toekomst, dit was het nu. Waarom was dit?! Wat dacht die kat wel niet? "Over mijn lijk!" gromde Burnet schreeuwend uit terwijl haar haren rezen. Haar wereld draaide, tolde, haar gedachten overspoelden haar kokende hoofd... Maar het bracht geen stilte bij haar, het voedde enkel het hatelijke gevoel in haar. Het was geen haat, het was geen verdriet, het was teleurstelling. Het was pijn, het was het gevoel van vergeten worden, aan de kanten gedrukt worden... En niemand verdiende het haar dat gevoel te geven. Niemand! En al zeker niet zij. De logica verviel in haar gedachten en was niet langer een argument die voor haar nu telde, het was weg, het was onbestaande en voor nu iets dat voor goed uit haar ogen was verdwenen. Dit ging om haar! Dit was haar! Dit was niet eerlijk! Haar poten trilden terwijl haar staart wild heen en weer ging. Haar hele lijf stond onder tensie. Zoveel emoties kon een kind niet dragen, zoveel pijn kon een peuter niet aan. DE trauma's, alles, het was teveel. Voelde je het dak al instorten? Al de sanity was weg, de realiteit werd onder haar poten weg geschoven, je hele wereld stortte in.
"O... Over mi-mijn lijk!" tranen, ze stroomden, tranen, ze waren er... Ze wilde dit niet meer... Ze was kapot, ze had pijn... Ze had o zoveel pijn... Hoeveel keer zouden ze haar nog neerhalen in deze wereld? Hoeveel, hoeveel, hoeveel! Haar kop werd omgedraaid en ze keek even scherp naar de stapel bessen die ze die ochtend nog had verzameld. Nachtschade... Nachtschade... Weg ze kon weg, ze kon echt weg als ze die at right? Dat had Rout had verteld. Bijna gehypnotiseerd stapte ze op de bessen af en pakte ze er een op in haar poot. Haar uitgangspunt, haar... Haar nieuwe wereld. Met een manische glimlach staarde de jonge kitten naar vergif in haar poot terwijl ze het langzaam richting haar mond bracht.

Over haar lijk.

Ze was bezig geweest met haar eigen gevlekte vacht te fatsoeneren. Want tja, dat was een van de weinige dingen die katten dezer tijden nog zonder problemen konden doen. Jagen lukte amper, overleven lukte amper, en blijkbaar was een Clan leiden ook al te veel gevraagd. Haar amberkleurige ogen namen het gestalte van Everstar in zich op toen deze de Clan aansprak. Ze gaf toe dat ze toch wel ietwat geïnteresseerd was in wat de rosse poes te zeggen had. Zoveel manen had ze geleefd met haat jegens de kattin. Zovaak had ze haar gezegd dat ze fout had gezeten. Dat Lionroar, haar vader en voormalige deputy van Windclan geen moordenaar was. Maar de leidster had met haar kop in het zand geleefd, al die tijd wanneer Spottedwish dit haar vertelde. Men beschouwde de calico poes dan ook als een verrader, omdat ze de kant van haar vader had gekozen. De grote deputy die zich tegen zijn eigen Clan had gekeerd en zelfs een van hun had vermoord. En Whitelion, de reddende engel, had deze zogezegde waarheid vrijgegeven. Een sadistische lach verscheen rond haar lippen. Ze moesten eens weten. Hoeveel katten zouden zichzelf wel niet haten eens ze achter de waarheid kwamen? Spottedwish schudde haar kop en zuchtte het weg. Zoveel manen waren verstreken. Het deed er voor de meeste katten niet eens meer toe. Maar voor Spottedwish was het bekend maken van de realiteit haar levensdoel geworden. En ook al leefden ze nu in een totaal andere streek, een totaal nieuwe omgeving, nog altijd was ze ervan overtuigd dat ook ze ook hier in staat zou zijn om de daden van Lionroar voor eens en altijd te zuiveren.

De woorden van Everstar leken als een tornado haar te passeren. Wat...? Dus Everstar dacht dat ze simpelweg haar schuld van zich kon afschudden door haar rang af te staan? FOUT! Nee! Ze moest zelf verbannen worden! Ze moest weten hoe het was voor haar vader! Toen de voormalige leidster van de menigte wegliep barstte haar geduld, al haar kalmte. "VERRADER! Waarom loop je weg?!" gilde ze, haar stem kokende van woede, haat maar stiekem ook een beetje angst. Bijna meten richtte ze zich tot Oceanbreeze, zich met geweld door de menigte bewegende. "Ik eis dat Evers...green verbannen wordt! Ik eis dat ze dezelfde straf begaat als Lionroar, een onschuldige kat van wie ze niet alleen zijn rang en Clan heeft afgenomen maar ook zijn familie, eer en respect! Ze verdient het niet haar dagen hier te slijten in Windclan!" Duw haar van de Vulture's Drop! Voer haar aan de vogels! Wou ze er nog aan toevoegen, maar haar verstand -hetgeen wat daar nog van over was op dit moment- verbood haar dit te zeggen.

Haar ijsblauwe ogen volgde de rossige gestalte van Everstar toen deze de groep menige in kwam lopen en hen alle bijeen riep voor een clanmeetug. Shatteredice had haar oortjes gespitst en keek met nieuwsgierige ogen rond voor ze een plekje opzocht bij de rest. Haar pluizige staart netjes om haar kleine lijf geslagen terwijl ze aandachtig luisterde naar de woorden van haar leidster. De rossige she-cat was ziek en had daarbij een keven verloren waarop ze een verast geluidje maakte. Natuurlijk had ze wel door gehad dat haar leidster ziek was maar dat het zo ernstig was geweest dat het haar een leven gekost had had ze niet verwacht. Shatteredice keek de clan rond, niet alleen zij was geschokt te horen van dit nieuws maar Everstar ging door. Het was nog niet alles. "Ik ben bij StarClan geweest… en ik heb daar iets gehoord. De meesten van jullie zullen zich nog wel herinneren hoe hij deputy is geworden. Nadat... nadat Lionroar verbannen was voor de moord op Tawnylight. "Maar het was niet Lionroar die haar leven nam. Het was Whitelion." Sprak de rossige she-cat. Verassing had al snel plaats gemaakt voor verwarring en de kleine she-cat slikte. Ze had het hele gedoe van Whitelion en Lionroar niet meegemaakt omdat ze toen nog niet geboren was maar de verhalen kende ze wel. Het zou een klap moeten zijn voor de andere, vooral voor de familieleden maar Shatteredice kon moeilijk haar gevoelens en naam geven. Ze wist niet wat ze voelde over dit nieuws, ze was enkel verward. De enige deputy die zij had meegemaakt was Whitelion en Oceanbreeze en in haar ogen waren het goeie deputy's geweest maar dit nieuws bracht een hele andere kat in zicht. Was Whitelion echt een moordenaar? Een rilling gleed over haar lichaam terwijl Everstar veder sprak. Haar nekharen licht overeind. Enkel was dit niet de enige verassing dat Everstar voor hen had. Haar hart sloeg een slag over toen haar leidsters woorden haar oren bereikte en eventjes leek angst haar in zijn greep te hebben. Trad Everstar af!? Dat kon niet waar zijn. Shatteredice knipperde met haar ogen en keek nu weer vol verbazing naar de rossige she-cat. Everstar en Oceanbreeze waren samen een super due geweest maar nu Evers-green afgestapt was leek Windclan even in elkaar te storten. Ze had volle vertrouwen in Oceanbreeze maar Everstar had veel ervaring en was al lange tijd leidster geweest. Oceanbreeze zou het zeker zwaar krijgen maar ze vertrouwde er op dat de queen-deputy het voor elkaar zou krijgen. Helemaal wanneer ze een goeie ervaren senior warrior als haar rechter hand zou benoemen.

Nadat iedereen bijgekomen was van alle nieuws stond de kleine gebouwde redpoint she-cat op en liep met een warme glimlach naar Oceanbreeze toe. "Ik heb veel vertrouwen in je Oceanbreeze, je zult een goeie leider worden. Gefeliteerd" Sprak ze bemoedigend voor ze haar nieuwe leidster en respectvol knikje gaf en haar een warme glimlach schonk.

Tag: Oceanbreeze

Het misselijke gevoel was niet weggegaan. Na Mousewish en Cheekykit had hij gedacht dat hij zijn dieptepunt wel had bereikt, dat het enkel beter zou worden vanaf daar. Maar niets was minder waar. Zijn moeder was doodleuk terug komen wandelen in zijn leven. Bronzemask had een nestje op de wereld gezet, vader onbekend, terwijl ze verdomd goed wist hoe dat voor haar zus en nichtje was gegaan. Amberpaw was oncontroleerbaar als altijd en zijn vader was flink gewond geraakt. Hij vroeg zich af hoe veel hij nog kon verliezen voordat het ook hem teveel werd. Ze zouden wel zien.

Hij lag in zijn nest, voor zich uit te staren, toen hij de stem van Everstar door de grot hoorde galmen. Als een robot kwam hij overeind, liep als een zombie met de menigte mee naar zijn leidster. Hij zou geschrokken zijn door de hulpeloze blik in haar ogen als hij zich niet precies zo had gevoeld. Hij vroeg zich af welke woorden er weldra over haar lippen zouden rollen. Een slecht voorgevoel bekroop hem, misschien wist hij het al. En toen begon het. Ze begon met haar ziekte, het verlies van een van haar levens en Quietstep probeerde te bedenken hoeveel ze er nog over had. Vervolgens vertelde ze bij Starclan te zijn geweest en maakte ze duidelijk wat er o, zo lang geleden was gebeurd. Alsof het er nu nog toe deed. Whitelion was dood en de schade was voor Lionroar al lang aangericht. En toch vertelde ze de waarheid, al maakte het dingen waarschijnlijk alleen nog maar erger. Eerlijkheid was niet altijd een goede kwaliteit. Het voorval had zich een tijd voor zijn geboorte afgespeeld, het was niet alsof het hem veel deed. Hij kende de twee katten in kwestie niet eens. Toen zei ze dat Windclan een betere leider verdiende en even deed ze hem denken aan zijn eigen moeder. Alle zelfvertrouwen die ze ooit als leider had uitgestraald, was nu weg. Oceanbreeze zou leidster worden. De jonge Queen met een honderd kittens. Zodra Everstar klaar was, begon het geschreeuw en geruzie. De stem van Spottedwish die haar uitmaakte voor een verrader kwam boven alles uit, maar hij hoefde het allemaal niet te horen. Hij draaide zich om en liep de grot uit. Het maakte hem niet meer uit.

Note; Quietstep is topic uit.

Zoals gebruikelijk had Raptorecho plaats genomen aan de zijkant van alle andere Windclan katten. Hij luisterde, maar hield zichzelf onzichtbaar. Hun zwakke leider had een Windclan meeting bijeen geroepen en begon te spreken. Natuurlijk beginnend met alle informatie die ze al wisten. Raptorecho luisterde met een half oor en wachtte op het moment at het interessant zou gaan worden. Toen Starclan ter sprake kwam en wat ze daar had gehoord begon Raptorecho pas met interesse te luisteren. Oké, het kwam er dus op neer dat hun voormalige deputy, Whitelion, de warrior had vermoord en dat Lionroar, daarvoor hun deputy, onschuldig was geweest. Zoals verwacht nam Everstar dit zichzelf kwalijk. De clan reageerde verward, boos, verdrietig of gewoon niet, zoals Raptorecho zelf. Wat hij echter niet had verwacht was dat Everstar zou opgeven. Ja, Raptorecho was gestoord, een psychopath kon je hem wel noemen, zeker weten. Maar hij was ook een Windclan warrior en was desondanks alles toch een soort van 'loyaal' op zijn gestoorde manier. Daarom voelde hij een soort razernij in zich opborrelen toen hij besefte een zwakke leider gevolgd te hebben. Everstar gaf gewoon op. Zijn felle, amberkleurige blik volgde vol afkeur Everstar toen ze haar rang overdroeg aan Oceanbreeze. Hij keerde zijn blik terug naar de nieuwe leider, en voelde zich misselijk worden. Gadverdamme, de partner, die onstabiele Queen en onverantwoordelijke zwakkeling was nu zijn leider. Dat ze zijn deputy was geweest had hij al erg gevonden. Maar zijn leider? Hij hield zijn gezicht in plooi terwijl er allerlei ideetjes door zijn kop gingen om haar van het leven te beroven en dan maar weer verder te zien hoe en wat met Windclan. Want hij vreesde dat de clan waar hij nu in leefde, waarin zijn kittens zouden opgroeien, zwak zou worden en geen haar meer zou voorstellen. Zo slecht had Everstar het namelijk niet eens gedaan als leider. Zijn blik flitste naar Tigergaze die naar Oceanbreeze toe stapte en hij kreeg kots nijgingen. En natuurlijk was die kater nu de partner van de Clan leider. Hallelujah. Raptorecho stond op en stapte op Tigergaze en Oceanbreeze af en boog zijn kop. Acteerwerk natuurlijk, maar niemand die het wist, behalve, hoogstwaarschijnlijk Tigergaze zelf. "Zolang jij de clan niet in de steek laat, zal ik je trouw volgen," sprak Raptorecho met respect. De woorden waren precies wat elke trouwe warrior zou uitspreken met een eigen mening. Hard, maar waar. Echter meende Raptorecho er geen snars van en wilde hij gewoon in de smaak vallen. Hij hief zijn kop op en knikte naar de aanstaande clan leader waarna hij kort naar zijn halfbroer knikte, schijnheilig als hij was, en stapte vervolgens weer weg.

TAG: Oceanbreeze (Tigergaze), verder niemand.

Amberpaw luisterde wat verveeld toe bij de mededeling van Everstar. Iets over twee katten die lang voor haar dood oftewel gestorven waren, oftewel - wel, wist zij veel. Ze kende hen niet en ze had geen idee wat er in starclansnaam met hen gebeurt was dat de oudere warriors zo'n drama moesten starten. Pfoeh. Het schokte haar wat toen ze aankondigde dat ze af zou treden en dat Oceanbreeze nu leider zou worden. De queen die haar verzorgd had toen ze kitten was, maar waar ze eigenlijk niet echt iets tegen had. De jonge poes haalde bijna onbewust haar schouders wat op. Ze was mentaal te druk bezig met andere zaken om zich druk te maken over de wissel van leiders. Everstar was al eeuwen leider, ze kon zich niemand anders inbeelden; maar ze trad af en of zij nu zou freaken of niet, wat deed het er ook toe. In ieder geval hoopte ze dat Oceanbreeze Bronzemask niet zou kiezen als haar deputy, want dan zou ze schreeuwen en tieren. Iedereen, maar niet haar tante. Die was het niet waardig. Daarbij, dan konden ze net zo goed iedereen weer de kittenrank geven, want daar waren de twee queens toch gewend mee te werken? Hmpf, nu zou Windclan zeker niet meer gevreesd worden. Integendeel zelfs, straks brachten de andere clans hun kittens nog bij hen zodat de Windclanners konden oppassen.

Everstar zou afstappen.
Routpaw keek met haar oren in haar nek toe naar alle drama die zich in haar clan ontvouwde na die woorden. De waarheid over Lionroar en Whitelion was naar buiten gekomen en sneed iedereen in de poten, vooral de rode leidster zelf. Met ogen vol medelijden keek ze haar na. Altijd had ze Everstar met een bepaald respect vermengd met angst aangekeken, maar zo was meer dan duidelijk dat zij ook maar een kat was. En dit was haar breekpunt. Ze had het over haar hart verkregen om de waarheid aan iedereen te vertellen, had zichzelf daarmee volledig bloot gesteld en vervolgens stootte ze zichzelf ook nog eens van de troon waar ze zo lang voor gevochten had. En toch, toch waren er katten die haar woedend toe schreeuwden. Het liefst wilde Routpaw zich omdraaien en weglopen, net zoals haar vriend Quietstep deed, maar dat verdiende haar leader niet, niet na alles wat ze had gedaan. Everstar had altijd alles in het belang van de clan gedaan, en dit was wat ze ervoor terug kreeg? Routpaw luisterde naar wat Spottedwish te zeggen had en verzamelde toen al haar moed om naar voren te stappen. "Hoe kun je zoiets eisen?" Verdedigde ze de leader, hard genoeg zodat alle aanwezige het zouden horen. Haar hart bonkte in haar keel, maar ze zou dit goed doen. "Ze heeft altijd gedaan wat haar het beste leek in het belang van de clan, niet van haarzelf. Dit alles had ik, noch jij noch menig ander kat kunnen voorzien, ook zij niet. Everstar had evengoed hier nooit een woord over kunnen zeggen en onder leugens haar eer hoog kunnen houden, maar in plaats daarvan stelt ze zich volledig bloot en geeft aan ieder van ons haar fouten toe, waarna ze de gevolgen ervan onder ogen ziet en in eerlijkheid haar rang af staat. Het minste wat we kunnen doen is haar bedanken voor het zijn van die sterke leader die ons, ondanks alles waar ze zelf mee zat, door vele moeilijke tijden heeft gehaald," Sprak ze luid genoeg voor de hele clan om het te horen, en hopelijk Everstar ook. Vervolgens ademde een aantal keer rustig en keek toen even naar Oceanbreeze. Ze kon dit niet aan, niet nu ze ook nog zwanger was en haar lichaam al zo tot het limiet was geduwd. Oh starclan. Toch glimlachte de jonge poes haar warm en bemoedigend toe. "Gefeliciteerd,"Miauwde ze haar toe en vervolgens droop ook zij af.
.
Bij de medicine cat's den trof ze echter Burnetkit aan. Ze wilde net de arme kitten wat oppeppen toen ze zag wat die in haar poten had. Meteen kwam ze in beweging en sloeg geschrokken het besje meteen uit haar klauwen. "Burnet! Stop!"Schreeuwde ze geschrokken, waarna ze de kitten snel weg duwde van de besjes en haar met grote ogen vol bezorgdheid en angst aankeek. "Kom met me mee naar buiten," Beval ze haar meteen. Daar konden ze spreken. Daar moesten ze spreken.

Tag: Eerst Spottedwish, daarna met Burnetkit het kamp uit.

Everstar was niet meer ziek, maar ze zag er op de een of andere manier zwakker uit dan ooit. Misschien was het de blik in haar ogen. Crowcall had medelijden met de poes, ondanks dat ze haar nooit had gemogen. Geen enkele kat verdiende zo veel onheil. Maar naast haar medeleven voelde ze ook iets anders, waar ze zich erg schuldig over voelde, ook al probeerde ze het voor zichzelf goed te praten. Everstar had was rust nodig, wat vrije tijd. Oftewel: ze zou het leiderschap eigenlijk op moeten geven. Was het heel slecht dat ze daarop hoopte? Het voelde slecht. Maar ze kon het toch niet laten. Everstar was een leider van vroeger, een die problemen oploste met oorlog. En in een tijd als deze, waarin juist vrede en samenwerking nodig waren... paste ze gewoon niet meer. Dus toen Everstar de clan bijeenriep en het bleek dat het hier niet om een gewone ceremonie ging, voelde ze naast onrust ook een beetje schuldige hoop.

Maar wat de leider aan de clan ging vertellen, had ze nooit aan zien komen. Het was dat waar ze zo lang op had gewacht, waarvoor ze de hoop al bijna had opgegeven: de waarheid. Lionroars naam werd eindelijk gezuiverd. Eindelijk kreeg hij de erkenning die hij verdiende terug. Eindelijk gaf Everstar toe dat ze het bij het verkeerde eind had gehad en dat Crowcalls mentor al die tijd onschuldig was geweest. Crowcall voelde een diepe opluchting, en zelfs wat vreugde. En misschien ook wel wat bewondering, omdat de kat van wie ze had gedacht dat ze koste wat het kost haar versie van de waarheid aan zou blijven houden, nu haar vergissing toegaf. Het enige wat er een domper op zette was de manier waarop Everstar het zei. Het nieuws leek haar gebroken te hebben, en de verliezen die ze zowel tijdens als na de reis geleden had, hadden daar vast ook aan bijgedragen. Ze was op... en ze gaf het op. Met grote ogen en gespitste oren luisterde Crowcall naar haar mededeling. Ze trad af. Ze stopte ermee, ze gaf haar rang op. Eindelijk, dacht ze, opgelucht maar met enige schaamte. Eindelijk. Nu kon Oceanbreeze de clan de vrede in leiden.

Haar opluchting was van korte duur. Zodra Everstar - Evergreen, nu weer? - weg was, ontstond er commotie. Het was Spottedwish, die uit was op bloed. Of tenminste op een verbanning. Laat het, dacht Crowcall. Laat het toch. Het was voorbij. De waarheid was bekend. Ze begreep de poes wel, ze begreep haar woede. Ook zij nam het Everstar kwalijk. Maar ze had de waarheid bekend gemaakt. Het was voorbij, het was afgelopen. Waarom moesten katten altijd wraak hebben? Ze sprak haar gedachten niet uit, dat deed Routpaw al voor haar. Ze keek met bewondering naar de medicine cats apprentice. Routpaw was een vrij timide poes, het was dapper van haar om het zo voor Everstar op te nemen, al verdiende die het misschien niet volledig. Ze had het flink verknald, hun leider. Ex-leider. Maar ze hoefde niet zo gestraft te worden als Spottedwish wilde. Als Crowcall uitging van hoe de poes eruit had gezien, had ze haar straf al wel gehad. Ze wilde dat problemen niet altijd zo lang door bleven slepen. Dit was hoe oorlog begon, door dit soort vetes. Het moest afgelopen zijn. Ze keek gespannen naar Spottedwish, naar Oceanbreeze en naar de andere katten om haar heen. Het zou toch niet escaleren? Laat dit nou gewoon een nieuw begin zijn, smeekte ze in stilte.

"Laat alle WindClanners oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen." Everstars stem klonk over het gehele kamp, en verbaasd liep Silverpaw naar de groep katten. Het was nog geen tijd voor een ceremonie, toch? Het bleek echter geen ceremonie te zijn. Al snel hoorde ze een heel verhaal over Lionroar en Whitelion, een moord, fouten en verkeerde keuzes. Silverpaw voelde onbewust een lichte medelijden voor haar leader. Ze was klein, maar ze snapte zelf ook wel dat het vast niet makkelijk was geweest. En eerlijk? Het was toch best goed dat ze haar fouten nu wilde toegeven. Maar dat hele verhaal kon haar desondanks weinig schelen. Het was nog van voor haar geboorte. Het was niet haar zaak. Ze had niks met Tawnylight, of Whitelion, of Lionroar. Het was toen ze toegaf dat ze een betere leider verdiende dat ze pas echt begon te luisteren. Betere leader, betekende dat... "Ik treed af. Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik." Juist, dat betekende het exact. Oceanbreeze, haar pleegmoeder, was degene die haar rang zou overnemen. Haar pleegmoeder was eerst deputy, en nu leader. Even slikte Silverpaw. Zoveel veranderingen in zo weinig tijd. Eerst kreeg haar moeder het al drukker met de deputy rang, vervolgens nieuw gebied, nieuwe 'vader' en nieuwe kittens, en nu was Oceanbreeze leader. Kon dat wel? Everstar was toch nog niet dood? Mocht ze aftreden. En nu was Oceanbreeze leader.. En wie was haar adoptiedochter? Zij, Silverpaw, die nog steeds leek op een fluffy haarbal. Die niet eens leek op een normale Windclan apprentice, met haar klunzige bouw. Silverpaw zuchtte en keek naar het tafereel voor haar. Burnetkit, de andere adoptiedochter van Oceanbreeze, vond dit al helemaal geen leuk nieuws. Ze was al weer weggelopen, na iets geschreeuwd te hebben. Een warrior begon te schreeuwen dat Evergreen, ze gokte dat dat de Warriorsnaam van Everstar was geweest, verbannen moest worden. Jeah right, alsof dat wat aan de situatie zou veranderen. Een paar katten gingen al naar Oceanbreeze toe om haar te feliciteren. Silverpaw twijfelde even en zette toen ook haar stappen naar Oceanbreeze. Ongemakkelijk keek ze even naar Tigergaze, die naast haar stond, maar richtte toen haar blik op de nieuwe leader. "Gefeliciteerd." zei ze zachtjes, "Ik weet zeker dat je goed voor de clan zal zorgen. Als je voor alle kittens van de clan, inclusief mij, kan zorgen dan zal Windclan zelf geen uitdaging meer zijn." Een kleine glimlach vormde om haar bek.
Tag: Oceanbreeze

Oceanbreeze

Everstar had nog maar net een leven verloren, de dag erna had Oceanbreeze zes kittens gekregen, waarvan er één was overleden en droeg ze de wetenschap dat Whitelion de leugenaar was en niet Lionroar zoals zoveel Moons geleden gedacht werd. Wat kon er veel veranderen in enkele Moons tijd, en met de roep van Everstar die door het gebied in de bergen heen galmde zou er nog meer veranderen. Meer dan Oceanbreeze bewust van was, maar ze wist nu al dat er veel zou veranderen toen de stem van Everstar door het kamp heen klonk. "Laat alle WindClanners oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen." Oceanbreeze stond voorzichtig op waarna ze met haar nog steeds lichtelijk vermoeide lichaam richting de bekende stem liep. Zij was de enige die wist dat Everstar een leugen op zou helderen. De enigste van de familie van Whitelion, zelfs Icecloud haar eigen moeder had ze nog niet verteld dat Whitelion, Tawnylight had vermoord. Er waren enkele gezichten die ze wel herkende, waaronder die van drie van haar kittens, maar ze liep stug door totdat ze naast Tigergaze plaats kon nemen. Haar partner, er was inderdaad veel gebeurd in de afgelopen tijd. Uit haar ooghoek zag ze Everstar met een van haar bekende blikken enkele katten van de andere Clans verjagen, voordat ze zich tot de verzamelde groep Windclanners richtte. "Katten van WindClan, zoals jullie weten, ben ik een tijdlang ziek geweest. Dat heeft me uiteindelijk een leven gekost..." Oceanbreeze was waarschijnlijk de enigste die dat al geweten had naast Lizardpath en Everstar zelf. De Leader was nogal op zichzelf en hoewel de andere katten het misschien wel hadden verwacht, hadden ze het niet met zekerheid kunnen zeggen. Toch, zou het hier niet bij blijven. Misschien hadden ze verwacht dat dit het enigste was wat ze zou melden, maar er zou meer komen, meer dat hen als Clan zou raken. "Ik ben bij StarClan geweest… en ik heb daar iets gehoord. De meesten van jullie zullen zich nog wel herinneren hoe hij deputy is geworden. Nadat... nadat Lionroar verbannen was voor de moord op Tawnylight." Everstar rechtte haar schouders waardoor ze er wat zelfverzekerder uit zag, niet zo onzeker als ze had gedaan voordat ze haar eerste mededeling uitsprak, verdwaald bijna had ze rondgekeken. Alsof ze verloren was, maar er kwam nu toch juist duidelijkheid voor de clan, hoewel ze natuurlijk veel verloren had, was ze dat toch niet? Oceanbreeze bewoog een van haar oren even terwijl ze de rosse Leader een verzachtende blik gunde. Ze was niet pissig, niet zoals Spottedwish zou zijn, want ze wist al wel zeker dat die kattin het uit zou schreeuwen van de pijn die ze had geleden. "Maar het was niet Lionroar die haar leven nam. Het was Whitelion." Zoals ze al had geweten was het haar broer, voor sommigen zou het als verrassing komen en anderen hadden het misschien diep in hun hart wel geweten. Het was nu in ieder geval opgehelderd. Oceanbreeze verwachtte dat Everstar het nu snel af zou sluiten, zodat ze in stilte hierop kon teren, maar dat deed ze niet. De rosse Leader voelde zich vast en zeker schuldig, zijzelf had een grote fout gemaakt, één die geen Leader, géén kat wou maken. Ze had een vriend de schuld gegeven van een vreselijke fout, een fout die hij niet gemaakt had en vervolgens degene die de fout wel gemaakt had een hoge rang gegeven, benoemd als opvolger. Oceanbreeze wist eerlijk gezegd niet wat ze van Whitelion moest denken. Had hij spijt van zijn daden, vast want anders zou hij niet in Starclan naar Everstar gekomen zijn. Ze was blij dat hij het had toegegeven, hoewel het haar natuurlijk ook pijn deed. Pijn die ze niet liet zien maar ergens wel voelde. Hoe zou haar moeder Icecloud zich voelen, bevond zij zich ook in deze grote groep katten? Ze had haar al een hele poos niet meer gesproken.

Everstar had altijd zo onbevreesd geleken, maar zelfs Oceanbreeze, juist Oceanbreeze wist nu dat ze vreesde, dat ze bang was voor de reactie van anderen. Ze zou straks nadat ze de Meeting had afgerond meteen naar Lionroar gaan en met hem spreken. Iets waarvoor ze haar wel bewonderde, een kat die fouten maakte maar ze ook kostte wat het kost recht wou zetten was een bewonderenswaardige kat. Zou de Clan, met name de kinderen van Lionroar het ooit vergeven, dat wist ze niet en of ze het ooit zou weten wat nog maar de vraag. Het was er uit, dat was een ding dat zeker was. Oceanbreeze keek de rosse kattin nogmaals aan, maar ontmoette niet haar blik. Ze wist dat Tigergaze naast haar zat en mee luisterde. Wat vond hij ervan, dat haar halfbroer deze fouten had gemaakt. Ze wist ook wel dat Tigergaze zeker in het verleden fouten had gemaakt maar met haar hulp en zeker die van Mousewish was hij toch veranderd. Oceanbreeze's blauwe blik zocht naar de gestalte van Spottedwish een kattin die ze in het begin wel gezien had. Ze kon echter niet meteen zien wat voor gezichtsuitdrukking de kattin op dit moment op haar gezicht had staan, waarschijnlijk een gezicht dat op onweer stond, maar zeker weten deed de kattin het niet en daarbij zaten ze te ver van elkaar vandaan. Everstar sprak weer verder waardoor de Queen-Deputy haar ogen weer op de rosse Leader liet vallen en haar oren spitste. De stem van de Leader klonk zacht, ze wist niet eens of de rest van de Windclanners haar zo zouden horen. "Ik heb fouten gemaakt", miauwde ze. "Verkeerde keuzes. Ik heb een onschuldige kat laten boeten voor de daden van aan ander en daarmee heel de clan in gevaar gebracht. En ik heb nog wel meer dingen verkeerd gedaan..." Oceanbreeze keek de Leader aan. Wat wou Everstar hiermee zeggen. Dat ze alles op zou geven, dat ze op wou geven en haar rang af wou staan? Dat kon ze toch niet doen, Oceanbreeze was nog maar 22 Moons, jonger dan alle andere Deputies, kon ze dat wel doen of zou ze gewoon de rest van haar fouten toegeven aan de Clan. Wat was de rosse kattin van plan. Natuurlijk wist ze dat haar Leader het lastig had, maar lastig dat had iedereen het op dit moment. Everstar had nooit moeilijk gedaan in de tijd dat ze haar kende over lasten die de Leader moest dragen, wat had haar op dit moment laten twijfelen. Oceanbreeze had nooit aan haar getwijfeld, maar waarom twijfelde Everstar wel aan zichzelf? "Jullie verdienen een betere leider", Oceanbreeze hoorde de stem duidelijk, ondanks het feit dat de Leader nog steeds zacht sprak kon iedereen het horen. Ze voelde haar hart in haar keel bonken en keek Tigergaze een luttele seconde aan. Wat bedoelde ze? Ging ze echt doen wat Oceanbreeze dacht? Gaf ze het inderdaad op zoals ze al aan had voelen komen. Kon ze dat doen terwijl de hele Clan op deze tocht was, waarom niet erna? Everstar keek naar haar en Oceanbreeze gaf haar een vragende blik. Haar blauwe ogen stonden rustig maar verward. Ze hadden dit niet besproken met elkaar. Iedereen wist dat de Queen op dit moment lichamelijk niet op haar sterkste was, geestelijk ook niet. Eerst had ze Neverland verloren, daarna ook nog eens Skykit. Elke Queen zou het zwaar hebben als ze een kitten verloren en al helemaal als die kitten niet naast de rest van de familie begraven kon worden. "Ik treed af", verklaarde de Leader. Oceanbreeze stond op, ze hield haar kop schuin terwijl ze de rosse kattin aan bleef kijken. Ze wou dat ze kon spreken, maar daarvoor was dit het moment niet. Het was niet aan haar om de beslissingen van Everstar in twijfel te trekken. Zeker niet als de Leader zichzelf te zwak vond. De taak van een Leader kende Everstar beter dan wie dan ook. Dus zou ze vast en zeker weten wat ze deed. Waarom ze het deed, wat het inhield om af te treden op dit moment. "Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik." Oceanbreeze ontmoette zonder angst de blik van Everstar, of Evergreen zoals ze nu heette. Hoewel ze niet twijfelde over haar eigen kunnen, kon ze het niet laten toch ergens een steek van pijn en onzekerheid te voelen nu Everstar afstand had gedaan. De rosse kattin richtte zich op haar en Oceanbreeze stapte naar haar toe, verliet Tigergaze's zijde. Haar partner had haar altijd gesteund, dat zou hij vast nu ook doen. Was hij trots op haar, zou Neverland ook trots op haar zijn. Haar vader Sparkshade die ze nooit had gekend, zou hij haar zien staan. Ondanks het feit dat Starclan verder weg was dan ooit, zouden ze de keuze mee krijgen. Toch? Haar levens zou ze niet kunnen halen, daar was hopelijk ook geen haast bij. Want het kon nog wel even duren voordat het mogelijk was. Tallstar of Tallshadow van Shadowclan had precies hetzelfde 'probleem'. Levens lagen nu eenmaal niet verspreid over de vlakten om zomaar gevonden te worden. Daarvoor was toestemming van Starclan nodig en totdat ze die konden krijgen door samen te dromen, was ze een Leader zonder Leadernaam. "Ik weet dat de timing allesbehalve perfect is, met de kittens... Maar WindClan heeft jou nu nodig." Everstar had besloten en ze wist dat als Everstar iets besloot het een goede beslissing was en de kattin er lang over na had gedacht, als de rosse kattin dit als de juiste beslissing achtte dan zou Oceanbreeze er naar opleven ook. Ze knikte enkel en boog haar kop even. Ze zouden later hier nog wel over spreken, voor nu had ze een clan om te leiden. Ze liet het dan ook toe dat de vroegere Leader zich van de groep verzamelde Windclanners af wende en weg liep. Evergreen moest Lionroar spreken, dat was de belofte aan Oceanbreeze geweest toen ze nog Deputy was, enkele dagen geleden. Nu ze Leader was, zonder Leadersnaam weliswaar, was het nog belangrijker dat de kattin zich aan die afspraak zou houden. Want het woord van de Leader was de Warrior Code.

En toen barstte de hel los. Als Oceanbreeze had geweten wat hel was, dan had ze dit gedacht. Een storm aan stemmen leek haar te bereiken en de langharige grijsbruine kattin bleef even verdoofd staan voordat ze besloot dat ze de clan tot de orde moest roepen, zeker toen ze Spottedwish hoorde schreeuwen over de menigte heen. "VERRADER! Waarom loop je weg?!" Oceanbreeze slikte even. Misschien was Evergreen wel een verrader maar dan nog verdiende ze het niet om door haar Clangenoten als oud vuil behandeld te worden. Net zomin als Lionroar het had verdiend. Ze draaide zich om naar Bronzemask die haar een bemoedigend en vriendschappelijk knikje gaf. Oceanbreeze beantwoorde die met een dankbare blik in haar blauwe ogen waarna ze opstond. Tigergaze draaide zich nog even naar haar toe en drukte zijn kop kort tegen haar aan, waardoor ze haar partner een liefdevolle en dankbare tik met haar staart gaf. "Je kan dit," mauwde hij waardoor ze haar kop even schudde. Ze kon dit misschien, maar dit zorgde wel weer voor flink wat oproer. Had Evergreen niet een dag kunnen wachtten, misschien niet maar dan had ze wel weer wat beter op haar poten kunnen staan. Ze zuchtte even waarna ze haar schouders rechtte. Door de menigte heen bewegende richtte Spottedwish zich nu op haar. Oceanbreeze stond wat steviger op haar poten op, in een rustige maar trotse houding terwijl ze op de woedende kattin wachtte. Ondertussen hoorde ze Burnetkit schreeuwen. "Over mijn lijk!" Het gegrom deed haar slikken, de kitten had zoveel meegemaakt. Trauma's opgelopen voordat ze er mee om zou kunnen leren gaan. Was gevonden als verzwakte jonge onschuldige kitten, zonder weet van wie haar ouders waren. Starclan had geen makkelijk pad uitgelegd voor de jonge kitten. Echter kon ze er weinig aan veranderen. Als ze de taak niet op zich nam, wie deed het dan wel. Evergreen in ieder geval niet. Echt reageren op Burnetkit kon ze niet aangezien die al weer weg gestormd was en dus richtte ze haar volle aandacht op Spottedwish. Bearkit die ze ook in de buurt had gezien tijdens deze Clanmeeting was ook niet meer aanwezig waardoor ze terwijl ze naar de woorden van Spottedwish luisterde een bezorgde blik op Tigergaze wierp en naar de Cavern gebaarde. De kittens, iemand moest de kittens zoeken en kalmeren. Hij kende ze bijna net zo goed als zij ze kende, misschien dat hij in staat was met Bearkit te spreken en daarna Burnetkit te troosten of andersom. "Ik eis dat Evers...green verbannen wordt! Ik eis dat ze dezelfde straf begaat als Lionroar, een onschuldige kat waarvan ze niet alleen zijn rang en Clan heeft afgenomen, maar ook zijn familie, eer en respect! Ze verdient het niet haar dagen te slijten hier in Windclan." Voordat Oceanbreeze iets tegen Spottedwish had kunnen zeggen, stapte Routpaw naar voren toe. Lieve, zachtaardige Routpaw. Onzekere maar goede Medicine Cat Apprentice en vriendin van Oceanbreeze. "Hoe kun je zoiets eisen?" Mauwde de kattin. Oceanbreeze zuchtte. Dit was onrustiger en onvoorspelbaarder dan een storm én dan was ze ook nog een Windclanner die gewend was aan het rennen in de wind. "Ze heeft altijd gedaan wat haar het beste leek in het belang van de clan, niet van haarzelf. Dit alles had ik, noch jij noch menig ander kat kunnen voorzien, ook zij niet. Everstar had evengoed hier nooit een woord over kunnen zeggen en onder leugens haar eer hoog kunnen houden, maar in plaats daarvan stelt ze zich volledig bloot en geeft aan ieder van ons haar fouten toe, waarna ze de gevolgen ervan onder ogen ziet en in eerlijkheid haar rang af staat. Het minste wat we kunnen doen is haar bedanken voor het zijn van die sterke leader die ons, ondanks alles waar ze zelf mee zat, door vele moeilijke tijden heeft gehaald," Vervolgde de kattin luid genoeg om de hele Clan mee te laten luisteren, waarna ze zich naar Oceanbreeze omdraaide. Ze kreeg nu al hoofdpijn van de oproer en dan was ze ook nog maar net Leader geworden. Ze deed ook niets op de rustige manier, er moest ook altijd drama aan te pas komen. Misschien moest ze de naam van Windclan voorlopig maar veranderen naar Dramaclan. Ze zuchtte en keek de Medicine Cat Apprentice even aan. De jonge kattin glimlachte haar bemoedigend toe voordat ze sprak. "Gefeliciteerd," mauwde de Apprentice voordat ook zij afdroop. Oceanbreeze draaide zich naar Spottedwish toe waarna ze sprak. "Nadat ik vandaag voor Maanhoog een Deputy heb gekozen zullen wij hier verder over spreken. Tot die tijd houdt je, je koest." Mauwde ze kalm en vriendelijk. Haar stem warm als een zomerbries maar streng zoals een Leader moest zijn op dit soort momenten.

Hierna kwamen enkele andere katten nog op haar af gestapt. Waaronder Shatteredice en Raptorecho. "Gefeliciteerd," mauwde de eerste waardoor Oceanbreeze haar een warme glimlach gunde en haar kop even vriendelijk neeg. Shatteredice was een Warrior die ze nog niet zo goed kende, zoals enkele van haar vrienden. Hierna kwam de grote grijze kater, de oude vriend van Tigergaze en een kater waar ze het nooit mee had kunnen vinden. Oceanbreeze hield het allemaal neutraal maar hem geloven en honderd procent vertrouwen deed ze niet. Waarom, daar kon ze geen poot op leggen, maar af en toe liet haar instinct haar niet in de steek. "Zolang je de clan niet in de steek laat, zal ik je trouw volgen." sprak de kater met respect. Oceanbreeze knikte hem toe, maar wist niet in hoeverre hij dit meende. Woorden waren maar woorden, het ging om de daden die een kat maakten of braken. Hierna draaide ze zich zichtbaar vermoeid maar toch sterk en zelfverzekerd om naar Silverpaw. Haar adoptiedochter leek even te twijfelen voordat ze toch op haar af stapte. Ze richtte haar warme moederlijke blik op de pluizige jongere kattin waarna ze plaats nam voor de Apprentice. "Gefeliciteerd.' Mauwde de zilveren kattin zachtjes. "Ik weet zeker dat je goed voor de clan zal zorgen. Als je voor alle kittens van de clan, inclusief mij, kan zorgen dan zal Windclan zelf geen uitdaging meer zijn." Verklaarde de jongere kattin waarna een glimlachje op haar dochters gezicht vormde. Hoewel haar geadopteerde dochter het ongemakkelijk leek te vinden om Tigergaze naast haar te zien staan, leek ze er geen probleem mee te hebben dat Oceanbreeze een nieuwe partner had. "Dankjewel Silverpaw." Mauwde ze, haar stem voor de eerste keer gebruikende, nadat ze Spottedwish had aangesproken. Hierna boog ze haar kop en gaf ze haar dochter een lik over haar oor. "Ik ben misschien nu ook je Leader maar ik zal altijd je moeder blijven." Fluisterde ze naast het oor van Silverpaw waarna ze snorde en even rond keek. In de verte zag ze Crowcall nog zitten, waarna ze haar staart zwiepte. De pikzwarte Warrior leek gespannen te zijn door het verloop van zaken, misschien moest ze toch nog even naar haar toe. "Silverpaw, wil jij samen met Tigergaze gaan jagen?" Mauwde ze zacht. Het zou haar goed doen haar familie samen te zien, en het zou ook goed zijn als de Apprentice iets van haar partner kon leren. Hierna gaf ze beide een kopje waarna ze richting de zwarte kattin liep. "Crowcall!" Mauwde ze duidelijk. Zodat de kattin niet meteen op zou schrikken. "Wat zijn je zorgen?" Murmelde ze uiteindelijk. Aangezien ze kon zien dat de kattin ergens mee zat. Als Leader zorgde ze voor de Clan en sinds Crowcall er zo bezorgd uit had gezien, moest ze even peilen of alles goed met haar was.

Tag: Iedereen en dan met name Tigergaze, Spottedwish, Routpaw, Silverpaw & Crowcall

Sean ♥

In stilte had hij vanuit de hoek van het Camp alles geobserveerd wat er gaande was. Toen Everstar hen bij elkaar had geroepen was de kater aan een uithoek gaan zitten omdat hij toch niks belangrijks verwachtte waarna hij rustig een lik over zijn poot gaf en de rosse poes aankeek totdat ze haar bek opentrok. Terwijl ze vertelde verduisterde de blik van de torbie kater steeds meer en zeker toen ze over Whitelion sprak. Het was een goede Warrior geweest maar had hij het op zijn geweten gehad? De kater fronste diep en luisterde verder naar haar woorden. "... een betere leider. Oceanbreeze" was het enige dat in zijn oren gonsde. Hij wendde met een ruk zijn kop naar de seal tabby point poes die ook verbijsterd leek te zijn voor even. Dus zij ging WindClan leiden? Een onhoorbare grom rolde over zijn lippen. Oceanbreeze zou binnenkort Queen worden en dan zou ze een Clan moeten leiden? Dit was ronduit egoistisch van Everstar, buiten dat zou de Clan er nu alleen maar zakker uit gaan zien met een Queen aan het hoofd. Hij schudde vol ergernis zijn kop en hij hoorde de nieuwe Clanleader nog net zeggen dat ze voor maanhoog een nieuwe Deputy zou kiezen. Hij kneep zijn ogen samen tot spleetjes en besloot er niet al te veel van te verwachten. Met die hormonen die door haar lijf gierden en de stress die ze zonet opgelegd had gekregen zou ze vast geen zinnige beslissing kunnen maken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe alle katten in rep en roer waren en hij zag Burnetkit nog net wegschieten. Arm ding. Hij sloeg een keer met zijn staart en verdween de grot uit naar buiten. Even geen kat aan zijn kop zou hem goeddoen.

Met haat richtte ze zich tot de medicijn kat leerling, Routpaw. "Haar bedanken? Ha, dat is een goed grapje! Dankjewel, Evergreen, voor het onterecht verbannen van mijn vader en de echte moordenaar tot deputy te benoemen en de Clan daarna nog vele manen voor te liegen. Dankjewel! Wow! Ik ben je zó dankbaar! Niet te geloven." Haar stem was gevuld met sarcasme, waarna ze nog giftiger naar Routpaw keek. "Ik verwacht ook niet dat jij iets zou snappen van liefde. Jij zult het dan ook nooit kennen, misbaksel." siste ze, haar oren plat waarna Oceanbreeze tegen haar begon. Ze beweerde dat ze later deze dag haar beslissing zou maken. Een grinnik kwam uit haar keel. "Ik verwacht niet veel van je. Sowieso ga je dezelfde domme beslissingen maken als dat stuk muizenstront dat net weggelopen is. Hoe kan een queen nu een Clan leiden. Starclan heeft het dezer dagen niet zo met ons, hé?" Spottedwish rolde met haar ogen. "Heel deze Clan zit vol met waardeloos krapul." vervolgde ze, zacht genoeg dat enkel de dichtsbijzijnde katten het zouden horen. Nooit zouden ze weten hoe zeer ze haar vader gemist had. Hoe pijnlijk het was geweest alle verwijten over hem te moeten aanhoren. Om zelf als de dochter van een grootse verrader te moeten zijn. Neen, en opnieuw kwam al de schuld haar kant op. Dat dat misbaksel haar best had gedaan de Clan te leiden. Hadden ze ooit rekening gehouden met Spottedwish? Nope. Dus waarom zou zij nu rekening houden met hun? Goede vraag, dat deed ze ook niet.

Ze merkte Oceanbreeze niet meteen op en schrok even op toen ze haar naam hoorde. Toen de nieuwe leidster haar vroeg wat er aan de hand was, ging Crowcalls blik naar Spottedwish. De woede van de andere warrior maakte haar bang. Bang dat dit nog niet afgelopen was, dat dit hele gedoe, deze hele leugen, nog lang van zich zou laten horen. Haar opluchting over de waarheid had plaatsgemaakt voor onrust, en ze voelde zelf ook een sprankje boosheid toen ze hoorde hoe Spottedwish tegen Routpaw en Oceanbreeze sprak. Routpaw was een goede, lieve kat, ze verdiende het niet om zo aangesproken te worden. Crowcall wilde het wel voor haar opnemen, maar ze wilde er ook rekening mee houden dat Spottedwish op dit moment, begrijpelijk, heel erg boos was, en dat dat niet zozeer direct op de medicine cats apprentice gericht was. Ze meende vast niet allles wat ze nu zei. Ze hoopte maar dat Spottedwish, ondanks wat ze nu zei, Oceanbreeze een kans zou geven. Ze zou blij moeten zijn dat Everstar een opvolger had aangewezen die in niets op haar leek. Crowcall wist nog niet of ze het goed zou doen, maar ze had in ieder geval meer vertrouwen in haar dan in haar voorganger. "Dat zijn mijn zorgen", miauwde ze dan ook alleen zacht als antwoord en ze hoopte dat Lionroars woedende dochter vanzelf zou kalmeren. Ze was bang voor het alternatief.

De leugen van Whitelion had zo veel kapot gemaakt. Zou de waarheid nu hetzelfde doen?