No more lies.

Shark’s pels was nat en zijn hart klopte snel terwijl hij zich met zijn voorpoten uit de rivier hees. Sinds hij zich wat vaker in RiverClan had vertoond, was hij bezig met het onder de knie te krijgen om te zwemmen. Hij had gemerkt dat elk soort territory wel zijn eigen moeilijkheidsgraad had en dat het voor elke territory een andere methode was om er te kunnen leven. In de territory van de RiverClan was het zo dat je goed moest kunnen zwemmen. Shark had er nooit echt op geoefend; het was niet dat hij niet kon zwemmen, maar het was ook weer niet dat hij het echt zo goed kon. En dus was hij daar op aan het oefenen. Hij had gemerkt dat je in WindClan territory kon trainen hoe hard je kon rennen en hoe goed je uithoudingsvermogen waren. Shark wilde hier zo goed mogelijk op trainen zodat hij zijn young ones een optimale training kon geven. Ara had zich weer beschikbaar gesteld voor haar trainingen. Shark schudde nog steeds met zijn hoofd als hij dacht aan het feit dat de young one simpelweg te bang was geweest om hem om een training te vragen. Ze was veel te beleefd naar zijn idee. Ze zou als member zijnde nooit serieus genomen worden op die manier. Het was goed dat ze beleefd was en dat ze respect had naar Claw en hem, maar het moest niet zo zijn dat anderen gebruik van haar zouden maken juist omdat ze zo beleefd was. Dus er was nog een hoop werk aan de winkel. Maar goed. Liever dat dan zo’n young one die een grote bek had en vervolgens weinig van zich liet zien, zoals Alex. Shark likte het water van zijn pels en genoot van het feit dat hij eindelijk weer eens wat kon drinken na zo lang die droogte te hebben gehad. En ja, de regen irriteerde hem mateloos, maar ze hadden nu in elk geval iets te drinken. De tom besloot om op zijn gemakje richting hun nieuwe camp te wandelen en merkte dat hij nu al de snelste routes wist om deze te bereiken. Zijn pels droogde dankzij de regen niet echt, maar daar besteedde Shark allang geen aandacht meer aan. Waar hij wel aandacht aan besteedde, was het feit dat zich voor hem een kitten bevond waarvan hij dacht dat hij haar lang niet meer zou zien. Herinneringen schoten door zijn hoofd heen en hoewel hij zich gewoon had om moeten draaien en weg had moeten gaan, bleef hij stokstijf stilstaan en naar de kitten kijken.

Damn. Ze leek op hem. Ze leek écht op hem. Haar oogkleur was ongeveer gelijk aan die van hem en haar pels had ook een grijze kleur met ook een tabby patroon zoals het zijne. Ze leek zelfs nog meer op hem dan dat Eveningpaw op hem leek. Haar tabby patroon was echter duidelijker dan het zijne en ze had ook meer strepen dan hijzelf, maar voor de rest leken ze echt wel op elkaar. En opeens begon hij een bepaalde nieuwsgierigheid naar haar te ontwikkelen, kreeg hij zelfs een beetje spijt dat hij haar had achtergelaten. Spijt. Dat was een gevoel die hij niet goed kende, maar had leren kennen toen hij zich steeds meer en meer bekommerd had om Eveningpaw. Hij vroeg zich voor een zoveelste keer af hoe het met haar zou gaan, maar drong deze gedachten terug toen de she-cat voor hem op een vrij gebrekkige manier aan hem vroeg of zij haar papa was. Hij gaf een lik over zijn borst om zichzelf tijd te geven om na te denken. Hij had haar moeder vermoord omdat die kat echt mentaal gestoord was geweest en de kitten voor hem van hem afgenomen zou hebben als hij niets had gedaan, maar hoe legde hij dat uit aan haar? Ze was nog veel te jong om zoiets te begrijpen. Kennelijk was ze zelfs nog te jong om fatsoenlijke woorden te spreken, hoewel Shark er vrij zeker van was dat Chawl beter zijn woorden kon vormen dan haar op deze leeftijd. “Dat klopt,” bracht hij uiteindelijk uit. “Ik ben inderdaad je vader, Yoka.” Het voelde zo raar om de naam die hijzelf had uitgekozen uit te spreken. Het was recht na de geboorte dat hij bij haar was komen kijken. Het was twee dagen na de geboorte dat haar moeder haar verstand volledig had verloren en haar aan had willen vallen, maar tegen dan had Shark al geen zinnig woord meer uit haar gekregen. En dus had hij zelf de naam Yoka aan de she-cat gegeven. “Mijn naam is Shark,” sprak hij om die verdomde stilte te verbreken. “En ik ben de deputy van de Elite. Dat wil zeggen dat ik bijna net zo machtig ben als Claw, je leader.” Begreep ze dat wel? En waarom sprak hij over zo’n nutteloze dingen als ze… als ze ook andere dingen konden bespreken? En dus ging hij iets dichter naar zijn dochter toe, ging zitten en bleef haar stomverbaasd zijnde aankijken. Want wat moest hij anders doen?

Shark trok verbaasd zijnde met zijn oortje toen hij zag dat een grote glimlach zich rond de lippen van zijn dochtertje verspreidde tijdens zijn uitleg. Was ze trots op het feit dat hij de deputy was of was ze blij dat hij haar vader was? Hij kon zich niet bepaald een gezicht herinneren die er zo vrolijk had uitgezien toen hij meldde dat hij deputy was, dus nam hij aan dat het om het vader zijn ging. Hoewel hij in dat opzicht ook niet vaak positieve commentaar had gekregen van zijn kittens zelf. Rascal had altijd duidelijk laten merken dat hij Shark niet in zijn buurt wilde hebben, Sunpaw wilde niks met hem te maken hebben, zijn twee zonen in de ThunderClan had hij nog nooit ontmoet, Joanne hield ook de nodige afstand van hem en Eveningpaw… Eveningpaw was eigenlijk de enige die hem echt in haar buurt wilde hebben. Alleen zij was nu weg, dus daar had hij vrij weinig aan. Zijn hart klopte bij het idee dat Yoka een ideale opvolger van haar zou zijn, dat zij de dochter zou worden die zijn voorbeeld wilde volgen en net zo groots als hem wilde worden. Hij had gehoord dat Howl zwanger was geraakt van Claw; misschien konden hun kittens wel de volgende generatie zijn die de Elite zou leiden. Maar dan moest hij wel zorgen dat hij met Yoka een band kreeg. En deze keer eentje die niet alleen op macht berust was, maar ook op… op… wederzijds vertrouwen? Hij had geen idee, want de enige voor wie hij ook maar iets in de buurt van liefde had gevoeld, was Eveningpaw. Het was niet dat hij het gevoel kon dwingen of zo, maar het was in elk geval al een goed teken dat hij ook een kleine glimlach om zijn lippen kreeg bij het zien van de blije reactie van zijn dochtertje, toch? “Yay,” sprak hij dus uit op een vrij droge manier. “En hoe gaat het met je, Yoka?” vroeg hij aan haar. Hij zag dat ze wat vuil op haar pels had zitten en zonder te aarzelen pakte hij haar in haar nekvel naar zich toe en haalde zijn tong met lange halen over haar pels zodat het vuil weg ging. Nu ze zo dicht bij hem zat, kon hij haar pels nog beter zien. En ja, ze was zonder twijfels zijn dochter.

Shark trok kort met zijn oortje terwijl hij zijn dochter strak aankeek. Hij voelde lichte bloeddruppeltjes langs zijn snuit naar beneden gaan. Het was niet al te ernstig en het deed ook zeker geen zeer, maar de verrassing van de plotselinge aanval was duidelijk te merken bij de grote tom. En het liefste had hij haar nu een klap om haar oren gegeven, maar hij hield zich nog net op tijd in. Hij sloeg zijn kittens niet. Nooit. Bijna nooit dan. Tenzij ze het hem echt te bont maakten. Rascal had hij al wel eens bijna geslagen, maar dat was ook niet raak geweest. Het was gewoon iets in hem dat hem stopte telkens als hij zijn kittens een klap wilde verkopen als ze niet naar hem luisterden. Hij wierp een strakke blik op zijn dochter terwijl hij een poot over zijn snuit haalde. Het bloed op zijn poot bewees wat er daarnet gebeurd was en hij liet zijn groengele blik weer terug naar zijn dochter glijden. “Yoka,” sprak hij op een rustige toon. “Waarom was het nodig om mij te krabben?” Het was hem heus wel duidelijk dat ze niet graag opgepakt werd, maar hij wilde graag weten waarom dit zo was. “Ik wil je geen kwaad doen en ook geen pijn. Jij bent mijn dochter en er is niemand die je ook maar één keer tegen je wil mag aanraken als het aan mij ligt. Ik zou graag willen weten waarom je zo boos op me reageert.” Nou ja. Ze reageerde niet de hele tijd boos op hem, want daarnet was ze nog vrij blij geweest met zijn aanwezigheid. En dat was des te meer de reden waarom hij nu graag wilde weten waarom ze zich zo in zijn buurt gedroeg.

Shark trok kort met zijn oortje toen hij zijn dochter bekeek. Hm. Dit kon eigenlijk nog best interessant worden. Hopelijk werd ze niet zo gestoord als haar moeder, maar een bloeddorstige kitten in zijn familie hebben zou hij nog best wel aangenaam vinden. Rascal, Joanne, Shallow en Eveningpaw waren niet het soort kittens die bloeddorstig ingesteld waren, hoewel hij Eveningpaw’s pittige karakter wel kon waarderen. Hij merkte dat hij steeds een raar zwaar gevoel in zijn binnenste voelde wanneer hij aan zijn dochter in ThunderClan dacht. Ze was weg en Shark had geen idee wanneer ze terug zou komen en of ze ooit terug zou komen. En daarom was het des te beter dat hij een band kon opbouwen met de kittens die hem op dit moment het meeste interesseerden: Shallow en Yoka. Vooral Yoka wilde hij beter leren kennen. “Maar wáárom mag ik je niet oppakken, Yoka?” Hij keek haar kalmpjes aan. “Is er iets gebeurd vroeger waardoor je het niet leuk vindt?” Als ook maar één kat zijn of haar poot op een verkeerde manier had uitgestoken naar zijn dochter zou deze daarvoor boeten. Het was niet dat als hij niet veel aandacht aan zijn kittens besteedde dat hij niet van hun hield, want dat deed hij wel. Op zijn eigen manier dan. Hij richtte zijn ogen rustig op Yoka. “Heb je al veel vrienden onder de andere kittens kunnen maken, Yoka? Of is er iemand die je lastigvalt? Je kan alles tegen papa zeggen. Dat weet je.” Eens zien hoe ze zich zou gedragen als hij zich volledig naar haar zou aanpassen en haar het gevoel zou geven dat hij volledig achter haar stond en haar ten alle tijden zou beschermen.

Shark onderdrukte een zachte zucht toen hij de vraag van zijn dochter hoorde. Hij had moeilijke kittens, maar dit sloeg toch echt alles. Dit vereiste een hardere aanpak. Hij was tot nu toe nog redelijk soft geweest bij zijn kittens, maar het werd tijd dat hij een beetje meer zichzelf zou zijn. Eveningpaw had hij altijd met de zachte poot aangepakt, maar dat kwam omdat een hardere aanpak ook niet vereist was. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij een wrang gevoel door zijn binnenste voelde gaan. Hij miste Eveningpaw. Hij wilde haar terug bij zich hebben, ook al was ze een experiment van Claw en hem en was het nooit de bedoeling geweest dat hij ook maar iets van affectie voor haar zou voelen. Ze zou een spion zijn die hun een opening kon geven om aan te vallen, maar het was net allemaal een beetje anders uitgedraaid en hij had geen idee wat hij met die vreemde gevoelens aan moest. Hij voelde zich net zo wanhopig als Claw zich voelde toen Chawl ontvoerd werd. Alleen Chawl was teruggekomen, maar Shark was er vrij zeker van dat Eveningpaw niet zou terugkomen. En hij wist niet waarom, maar die gedachte deed meer pijn dan hij toe wilde geven. Hij richtte zijn strakke blik op Yoka. “Ik heb je moeder vermoord, Yoka.” Waarschijnlijk niet het beste om mee te beginnen. Hij zwiepte met zijn staart om haar geen kans te geven om een reactie te geven en probeerde haar met een kille blik het zwijgen op te leggen. “Je moeder werd tijdens je geboorte gek en nadat je geboren was, wilde ze je vermoorden. Ik heb dat voorkomen door haar te vermoorden. Daarna wilde ik een tijdje niks meer met je te maken hebben omdat ik geen idee had hoe ik het je moest vertellen, maar ik kan er niet omheen blijven praten. Jij wilde een bewijs hebben dat je me kunt vertrouwen, dus hier heb je het.” Hij richtte zijn groengele blik op haar. “En als je me niet gelooft, kun je het bij je pleegmoeder gaan navragen."

Shark kort trok met zijn oortje, verwachtend dat zijn dochter nu een bange blik op hem zou richten en zou proberen zo ver mogelijk van hem vandaan te komen. Maar dat gebeurde niet. Nee, ze keek hem begrijpend aan. Hij vroeg zich af hoe het mogelijk was dat zijn dochter zoiets direct van de eerste keer kon begrijpen, hoewel hij eerlijk moest toegeven dat als de rollen waren omgedraaid en hem zou verteld worden dat één van zijn ouders vermoord was omdat diegene hem wilde vermoorden, dat hij zich daar ook maar snel bij neerlegde en de kat voor hem dankbaar zou zijn dat zijn leven gered was. Misschien was Yoka dat ook. Hij trok verbaasd zijnde met zijn oortje toen ze haar snuit tegen zijn voorpoot drukte, maar besloot wijselijk om zich niet voorover te buigen en haar een lik over haar kopje te geven. Hij dacht niet dat ze dat zou appreciëren en bovendien, als hij eerlijk moest zijn, was het zo beter voor hem. Hij hield er niet van als hij helemaal soft werd bij zijn kittens. Of zo leek dat misschien dan toch, want stiekem voelde hij een bepaalde warmte bij zijn kittens die hij al een lange tijd niet meer had gevoeld in zijn hart. Voor zijn zusje en broertje had hij het immers nooit gevoeld en voor zijn ouders ook niet, noch voor een kat waar zijn kittens vandaan kwamen. “Ja ja,” bromde hij, maar er speelde een kleine glimlach rond zijn lippen. “Ik zal je niet aanraken tenzij jij dat wilt.” Hij rolde met zijn ogen en ging vervolgens zitten. “Heb je al één van je andere broertjes of zusjes ontmoet?” vroeg hij. Toen besefte hij zich dat ze waarschijnlijk geen idee had wie dat waren. “Joanne, Rascal en Shallow,” lichtte hij vervolgens toe waarna hij wachtte op antwoord.

Shark zag dat zijn dochter aan het nadenken was, maar eigenlijk wist hij al wel wat ze zou antwoorden voordat ze haar antwoord effectief ook gaf. Ze kende hun niet. Dat was ook niet zo gek, want ze was maar een kitten en zijn andere kittens werden al iets te oud om nog met jonge kittens om te gaan, hadden nu waarschijnlijk andere prioriteiten. Shallow zou binnenkort haar final assesment gaan doen en Rascal en Joanne ook, hoewel hij Rascal nog niet zo snel zijn final assesment zag doen. De tom was daar niet serieus genoeg voor en Shark vreesde dat als hij niet snel zijn attitude zou aanpassen dat het Claw zou opvallen en dan was er niets meer wat Shark voor hem kon doen. Hetzelfde gold voor Shallow: als zij haar attitude niet zou aanpassen, was er weinig wat hij kon doen als Claw actie ging ondernemen. Het was niet omdat Shallow zijn dochter was dat Claw geen straf zou geven als zij geen orders opvolgde. Misschien milder omdat hij rekening zou houden met zijn vriend, maar Claw kennende kwam de uiteindelijke straf toch nog wel. Hij had een bepaalde reputatie omhoog te houden en daar kon hij als vriend en als deputy zijnde niet tegenin gaan, zelfs als het om zijn familie ging. En dus was het de bedoeling en een uiterst hoge prioriteit voor hem dat Yoka wél aan de verwachtingen van de Elite zou voldoen en ongeveer hetzelfde karakter als hijzelf zou hebben. En dus moest hij haar tonen hoe het alvast niet moest. “Als je Rascal ontmoet, zou ik graag hebben dat je geen voorbeeld aan hem neemt. Hij is niet serieus genoeg voor de Elite en dat kan later tegen hem gaan werken. Je moet hard zijn, Yoka. Je mag geen medelijden hebben met anderen en je moet goed uitkijken met wie je bevriend wordt. Je moet zorgen dat je een voorbeeld kan nemen aan katten die zich echt waardig gedragen naar de Elite en dit overbrengen op andere katten die je leert kennen. Je mag niet zacht worden, want dat wordt hier niet goedgekeurd.” Begreep zijn dochter wat hij zei?