[Open] Quid Pro Quo

Wederom had ze ervoor gekozen om zichzelf ietwat af te zonderen van de rest van de clans. Het werd haar allemaal veel te druk in die godvergeten grot, en het feit dat ze zich constant binnen vijf meter verkeerde van een kat uit een andere clan maakte het zeker niet beter. Ze had het wel een beetje gehad met deze opstelling, en al helemaal katten die deden alsof het allemaal huisje, boompje, beestje was hier. De meesten leken bijna te vergeten dat er ooit vier clans waren geweest in plaats van een. In een jachthouding sloop ze door de bossen, vertrouwend op haar snorharen om voor haar de omgeving af te tasten. Het minste wat ze kon doen, was om iets te vangen vandaag. De recente gebeurtenissen hadden bij haar het moreel nogal wat omlaag gehaald, maar niet genoeg om het volledig op te geven. Haar familie moest immers ook eten. Haar felblauwe blik vestigde zich op een konijn dat nietsvermoedend zat te grazen. Perfect. Zoals haar geleerd was, sloop ze dichterbij, totdat ze wist dat ze de sprong kon maken. In een vloeiende beweging landde ze op het dier en beet ze het dood. Een luide piep galmde uit de keel van het dier, enkele seconden voordat het zijn leven verloor. Binnensmonds bedankte ze Starclan voor het leven van haar prooi, zoals haar ook was geleerd. Ze begroef het diertje en maakte aanstalten om het proces weer opnieuw te laten beginnen. Op naar de volgende.

Note; Open   

Een goed jaagster, dat was ze. Zo goed dat het allemaal bijna automatisch leekte gaan. Alhoewel, in dit nieuwe gebied ervaarde ze hier en daar wel wat meer moeilijkheden. Dieren die ze niet kende die vluchtten naar plekken waar ze niet op de hoogte van was. Om nog maar niet te spreken over de roofvogels die haar zo nu en dan voor waren. Uit het niets kwamen ze uit de hemel om één van haar prooien in hun klauwen te grijpen en weer weg te vliegen, dat alles binnen een enkele seconde. Ze had gehoord dat die dieren al verantwoordelijk waren geweest voor het verdwijnen van enkele kittens en Apprentices, iets dat ze nog met eigen ogen moest zien. Ze geloofde het echter wel, die beesten waren meedogenloos. Zodra ze het zand over haar prooi had geveegd, zag ze een bruinachtige kater die haar vangst complimenteerde. Ze was zo gefocust geweest op haar prooi dat ze hem niet eens had geroken. Het was Rattlesnout, een ietwat jongere Warrior. "Te mooi om te delen met de andere clans," miauwde ze met een frons op haar gezicht. Het was wel duidelijk dat ze een bittere kijk had op de gehele samenkomst van de clans. "Misschien dat we met zijn tweeën nog effectiever zijn," stelde ze toen voor. Twee Warriors konden vast wel wat meer hooi op hun vork nemen.