Yo everything kits? (hehehe)

Oh, lord, heaven knows

Yoka verveelde zich. Ze had niets, maar dan ook niets te doen. Ugh. En het was zo warm, zooo warm. Ze had het gevoel dat ze smolt en dat haar vacht dan niets meer zou zijn als een hoopje haar op de grond. En dan zouden er twee ronde, geelgroene steentjes naast liggen die je recht aanstaarden. De grijze kitten greens eens en rolde weer om, zodat ze recht zat. Soepel sprong het poesje op en liep ze op iemand af, wie dan ook, het deed er niet toe. "Heeeee!", riep ze luid naar die kitten, een verveelde grijns op haar gezicht. Sommige kittens vonden haar wat eng, omdat ze zo onvoorspelbaar was, maar zo erg was ze niet. Die anderen waren gewoon allemaal saai.

Bloody eerst!

Ze zon scheen volop, wat het erg warm maakte in de het BloodClan kamp. Het jonge katertje lag heerlijk weg te dutten. Zijn twee oogjes waren gesloten terwijl de zon heerlijk scheen op het korte gevlekte vachtje van de kleine kitten. "Heeeee!" Werd er luid geroepen. Het rood witte katertje zuchtte even - daar ging zijn rust weer - voordat hij zijn kopje ophief en zijn oogjes opende. Zijn twee heldere blauwe oogjes zagen een wat jonger bruin poesje, welke hem zojuist luid had begroet. Ze had een verveelde grijns op haar kopje staan. "Hallo," mauwde hij rustiger terug met een vriendelijke glimlach op zijn witte snoetje.

Oh, lord, heaven knows

De jonge kitten knikte haar kopje scheef en haar glimlach verviel lichtjes. Ze kneep haar geelgroenige oogjes ietwat samen en de grijze kitten leek heel hard na te denken. Uiteindelijk, na een kort momentje, keerde haar glimlach weer. "Hee, wie jij?!", vroeg ze luid. Ze wist niet wie hij was, ze herkende hem wel maar ze wist zijn naam niet.. En dat irriteerde haar. En Yoka hield er niet van als dingen haar irriteerde - dus dan moest dat zo snel mogelijk opgelost worden. Anders konden er nog wel eens.. onvoorziene dingen gebeuren.

De glimlach van het bruine poesjes viel wat weg, maar kort daarna keerde die weer terug om vervolgens haar mondjes weer te openen. "Hee, wie jij?!" sprak het poesje luid. De rood witte kitten grijnsde even toen hij haar horen praten, haar spraak was zo te horen nog niet super. Ach, ze was ook nog een stukje jonger dan hem. "Mijn naam is Bloody," sprak hij met een vriendelijke glimlach. Ja, hij was wel tevreden met die naam. Klonk goed toch? "En," ging de gevlekte kitten verder. "Vertel mij jou naam is?" Vroeg hij haar, aangezien hij haar naam zo ook even niet kon herinneren.

Oh, Lord, heaven knows

"Yoka, Yoka!", mauwde de kleine grijze tabby, haar piepstemmetje vrolijk en net iets te enthousiast. Ze wist neit waarom ze haar naam twee keer herhaalde. Dat klonk gewoon zo leuk! Yokayokayokayokayokayoka! Yoka was soms een beetje raar, dat was wel duidelijk. Maar dat deerde haar niet. En als het iemand anders deerde, wel, dan zou ze eens laten zien hoe irritatie eruitzag. Agressieve uitbarstingen waren de jonge kitten niet vreemd.

kort, sorry ^^"

De grijze kitten gaf inderdaad andwoord op zijn vraag, twee keer zelfs. "Yoka, Yoka!" Mauwde de gestreepte kitten vrolijk. Het energieke poesje zat in ieder geval vol enthousiasme. "Yoka dus," herhaalde hij haar naam even. "Alles goed met jou Yoka?" Vraagde hij de wat jongere kitten. Hij draaide zijn geblekte kopje naar het tabby poesje toe.

Oh, Lord, heaven knows

Yoka knikte vrolijk. Ja hoor, alles was perfect in orde met haar. Lichamelijk toch. Mentaal, daar kon misschien was over gediscussieerd worden. Maar de kitten voelde zich perfect oké, dus dan was dat toch goed? Nee? Misschien zou het beleefder zijn, of vriendelijker, of wat dan ook, als ze ook zou vragen hoe Bloody's dag ging; maar dat kon haar eigenlijk weinig schelen. Waarom zou ze zich zorgen maken om hoe iemand zich voelde? Dat deed toch niets aan hoe zij zich voelde? Zeker niet als ze de kat alleen maar bij naam kende, zoals bij Bloody het geval was. Maar anders eigenlijk ook niet echt..

Vrolijk knikte het poesje terug, maar zei niets. Fijn, Bloody knikte zachtjes terug en wende zijn blik even van het poesje af richting de rest van het kamp. Tja, wat moest hij nog is zeggen tegen de kitten. "Ehm," begon het rood witte katertje even. "Wil je misschien spelen ofzo Yoka?" Stelde hij de kitten voor. Ja, misschien wou ze wel een spelletje doen ofzo, toch?

Oh, Lord, heaven knows

Yoka knikte vrolijk. Tuurlijk wou ze wel een spel doen, anders was het hier ook maar een dooie boel! "Late we vejten!", riep ze uit, haar klauwtjes al uitgeslagen en haar scherpe witte tandjes ontbloot in een grote grijns. Yoka vocht altijd mét haar klauwen. Anders was er toch niks aan? Later zouden ze ook altijd hun klauwen moeten gebruiken hoor! Als je nu al bang was om anderen pijn te doen, dan zou je later nooit een goeie member kunnen worden van Bloodclan.

Onderwerp: Re: Yo everything kits? (hehehe)