I could live, I could die

Onderwerp: I could live, I could die za 20 mei 2017 - 9:53

Deerkit had nog weinig tranen laten vallen voor het verlies dat ze had geleden. De enige reden dat ze dat nog niet had gedaan, was dat ze het niet durfde. Straks zou je nog zien dat er katten haar zouden uitlachen omdat ze gevoelig was! Nee, dat wilde ze niet. Het zou haar niks verbazen, aangezien ze al zoveel verloren had. Eerst haar hoop om ooit warrior te worden, daarna mama, daarna papa en daarna haar liefste zusje, waar ze alles bij kwijt kon. Als Adderkit er nog was had ze bij haar kunnen huilen. De enige die haar zeker zou troosten was Puffincliff. Maar die had het op dit moment te druk met haar halfbroertjes en halfzusjes. Ze was gewoon niet geliefd, of wel soms?Ongemerkt waren er al tranen over haar wangen gestroomd, en Deerkit snifte zachtjes. Waarom moest haar leventje zo ontzettend stom zijn?

- Jinglekit eerst <3

_{Soms lijkt het leven zo verschrikkelijk snel te gaan. Nu lag Jingle daar op de grond, haar kopje rustend op haar voorpoten, terwijl er één vraag zich steeds herhaalde in haar hoofd. Waarom was alles zo snel veranderd, en kan iets goeds niet langer blijven dan dat het was gebleven? De wereld moet langzamer bewegen, het is niet eerlijk dat de tijd zo snel voorbij was. Het is niet eerlijk dat de twee zusjes geen moeder meer hadden en hun vader nooit hebben gekend. Het is niet eerlijk dat de mensen om wie ze gaf zo snel weg waren. Het begon allemaal met haar broertje Twig, toen was Bunny ook opeens weg en tot slot zag ze het leven uit haar moeder's ogen in een klap verdwijnen. Wie was de volgende... Bloomkit? Thornface? Redpetal? Sandflower? Een plotseling snik zorgde ervoor dat het tabby poesje de draad kwijt raakte van haar gedachten, waardoor ze opkeek en een zwart-wit poesje zag zitten. Ze leek jonger dan zijzelf, en leek in een nog ergere stemming dan zijzelf te zijn. Haar tweekleurige ogen gleden voorzichtig van het poesje zelf naar de vreemde achterpoot, maar er schoot geen enkel spoor van medelijden of afschuw door haar heen. Voorzichtig stond Jingle op, en trippelde behoedzaam naar de poes toe. "Hee kiddo," Zei ze zachtjes, een zwak lachje op haar gelaat verschijnend. "Wat is er aan de poot?" Vervolgde ze grappend, het goed bedoelend maar we weten waarschijnlijk allemaal dat dit de slechtste manier was om dit te vragen.}

Achter haar hoorde ze een stem, maar de woorden stonden haar niet aan. Uit het zinnetje nam ze aan dat de ander haar klein vond, en oeioeioei, dat kon je beter niet tegen Deer zeggen! Ze draaide zich met een ruk om, met -naast de traantjes die nog steeds in haar ogen zaten en over haar wangetjes stroomden en op de grond dropen- een woedende blik die ze de ander met liefde gunde. "Wat is er aan de poot?" Deze zin had nog goed uit kunnen pakken, maar de grappende toon was onmiskenbaar in de ander haar stem te horen, en boos siste Deerkit. "Niks." brieste ze, terwijl ze zich demonstratief omdraaide. Stomme kitten ook.

_{Oh boy, oh boy, ze had het verkloot hm? Geschrokken en heel stiekem beledigd zag Jinglekit hoe de poes extreem overdreven zich wegdraaide van haar. Well mousedung? "Nouja zeg! Ik bedoelde het goed hoor!" Snoof de heethoofd, terwijl ze met fonkelende ogen naar de rug van de zwart-witte poes keek. "Ik probeer hier vriendelijk te doen tegen mevrouwtje depressief, maar als je mij niet eens toelaat om je op te vrolijken dan zit ik hier klaarblijkelijk mijn tijd te verdoen." Spotte de tabby poes, terwijl ze zich met een ruk omdraaide en op haar oorspronkelijk op haar kont plofte en haar rug naar de poes draaide. Onmiddellijk overspoelde een golf van spijt haar hart. Jingle was niet een poes die ruzie maakt, en ze haatte het dat ze net gemeen deed, maar no way dat ze zich eerst ging verontschuldigen aan de stomme Shadowclan kitten. Daar is ze nou eenmaal veel te trots voor.}

Onderwerp: Re: I could live, I could die