I'm sorry.

Zuko liet een zucht ontsnappen. Hij was zo blij dat Sagefeather was achtergebleven op Clan territory. Hij had gedacht dat hij haar nooit meer zou weerzien en had zo half en half geaccepteerd dat ze hem niet eens meer wilde zien, maar daar was ze opeens. Daar had ze opeens gestaan met haar prachtige grijze tabby pels die misschien niet meer zo glom als voordien, maar de schittering nog altijd even mooi in haar blauwe ogen als de zon er op scheen. Niet dat hij veel zon had gezien de afgelopen tijd, maar je snapte wel wat hij bedoelde, toch? Waar hij zich wel een klein beetje schuldig over voelde was het feit dat hij Perdi zo half en half had buitengesloten nadat hij Sagefeather was tegengekomen. Want hoewel hij het echt geen probleem had gevonden als Perdi mee was gekomen naar zijn barn, wist hij dat er niet veel gekomen zou zijn van de conversatie tussen Sagefeather en hem. De RiverClanner wilde natuurlijk niet alles uitgebreid gaan vertellen over haar leven en haar problemen als Perdi erbij was en de rogue had dat duidelijk begrepen, want opeens was ze weggeweest. Hoewel Zuko haar keuze had geapprecieerd, vond hij het minder dat de rogue zich misschien buiten gesloten voelde. En dus had hij besloten om naar haar opzoek te gaan. Echter één probleem: hij had geen idee waar ze woonde. Voor hetzelfde geld kon ze ook naar Clan territory getrokken zijn om daar te gaan wonen of woonde ze in de Wastelands. Beide gevallen leken hem echter een zeer kleine kans te hebben omdat BloodClanners in beide omgevingen erg actief waren. Er kwamen dagelijks BloodClanners in Clan territory, waarschijnlijk om na te checken welke gebieden ze in konden nemen en welke ze niet wilden hebben. De Wastelands werd dan weer gebruikt om te gaan trainen. Zuko had daar vaak genoeg een robuuste tabby naartoe zien gaan en hij had sommige conversaties ook gevolgd waardoor hij er achter was gekomen dat de tabby de deputy was van BloodClan. Die wilde Perdi zeker niet tegen het lijf lopen, dus de kans was groter dat de she-cat zich gewoon op rogue territory bevond. En alsof ze zijn gedachten hoorde, rook hij opeens haar geur. Zuko bleef stilstaan terwijl hij zijn grijze ogen langs het gebied voor hem liet gaan. “Perdi?”

Het gebied voor hem was er slecht aan toe. De natuurrampen die zich hadden aangekondigd hadden zijn territory voornamelijk met rust gelaten, maar dat kon niet gezegd worden van deze territory. Alles leek weggevaagd te zijn en een spoor van destructie achter zich te hebben gelaten. Alles wat hier ooit leefde, was weggevaagd. Hij merkte dat dit echter langer geleden gebeurd was dan dat hij Perdi had ontmoet en dat de she-cat dus onmogelijk mee weggevaagd kon zijn. Dit liet hem een opgeluchte zucht slaken. Hij trok kort met zijn oortje bij het idee hoe de she-cat zou reageren als ze haar territory zo zou aantreffen. Hij was er vrij zeker van dat als het zijn territory zou overkomen dat hij er kapot van zou zijn. Hij was daar immers opgegroeid samen met zijn mentor en had de barn van hem overgenomen. De verwoesting van zijn territory wilde zeggen dat hij een andere thuis moest zoeken en dat ging moeilijk worden. Er kwamen steeds meer en meer rogues bij en zij claimden hun eigen gebied in het grote territory waar alle rogues verbleven. De kans om nu nog een mooie thuis te vinden zoals hij had in zijn eigen barn was vrij klein. De kans dat Perdi een nieuwe thuis zou vinden was ook klein, maar Zuko kon niet voorstellen aan haar om bij hem te blijven. Sagefeather verbleef namelijk bij hem en hoewel ze misschien terug wilde gaan naar haar oude territory vanaf het moment dat ze beter zou zijn, wilde Zuko toch proberen om haar bij zich te houden. Om samen te blijven wonen in zijn barn en haar gewoon te maken aan het rogue leven. Maar dat zou hij wel allemaal zien als ze beter zou zijn. Zuko deed een stap naar voren en ontdekte Perdi maar al te makkelijk op het verwoeste gedeelte van haar territory. “Perdi,” mompelde hij. Hij keek om zich heen naar de schade die de natuur had aangericht. “Het spijt me echt zo voor je.” Hij wist niet wat hij verder moest zeggen en bleef dus maar staan terwijl hij alleen maar naar haar en naar de aangerichte schade kon kijken, afwachtend wat ze zou zeggen of zou doen.