A new purpose{Claw/Shark}

Er was alweer een flinke tijd verloren gegaan sinds de grote overstromingen de vier clans had verjaagd uit het bos. Ook zijn clan was natuurlijk gedwongen om de hoogvlaktes te verlaten, maar hij was niet mee gegaan. Toen de overstroming plaats vond had hij een beslissing gemaakt. Zonder nog zelfs mee te helpen of te luisteren naar de paniekerige stemmen om hem heen, was hij de andere kant op gegaan. Door het water heen was hij weggevlucht of, zoals hij het zelf liever noemde, eindelijk vertrokken. Vertrokken van de clan waar hij niks meer kon halen en waar hij zelf ook niks meer te bidden had. Wraak, het was zijn doel ooit geweest, maar de gekte en alles wat er gebeurd was, had hem zijn plannen laten vergeten. Nu was hij toch eindelijk weg van de clan die hem ooit zo'n pijn had gedaan. De herinneringen aan zijn vroegere leven vergat hij liever,dus wat hem een Warrior maakte had hij weggegooid. De suffix van zijn naam, waar hij ooit zelfs trots op was geweest, was nu een last. De prefix had hij wel behouden, want vanaf nu wou hij bekend staan als Silhouette of, beter zelf, The Silhouette. Het verlaten van de clan, zijn naam aanpassen en zich voegen in de gebieden van de Rogues, het maakte allemaal deel uit van zijn nieuwe bestaan, het nieuwe begin, maar er was nog één ding wat hij moest doen. Waar de Windclan niet altijd als zijn thuis voelde, was er een clan waarvan hij altijd al het gevoel had dat hij er hoorde. Van jongs af aan al. Hij was zelfs enigszins bekend met de Leader. Vriendschap was het waarschijnlijk niet, maar er was iets. Bloodclan. Nu de Windclan niet meer in zijn weg stond en zijn plannen voor wraak niet meer zo zwaar wogen als ze ooit deden, kon hij eindelijk proberen om een wens waar te maken. Het klonk bijna sprookjesachtig, maar momenteel wist hij niet een betere benaming voor. Een doel? Ach,wat maakte het uit? Hij kon beter de sprookjes achterwege laten en weer terug gaan naar het echte, harde leven.

Silhouette bewoog zich voort door het gebied wat hij uit zijn hoofd kende, maar waar hij sinds de overstroming eigenlijk niet meer gekomen was. Tijdens zijn verblijf in het Rogue gebied had hij al snel geleerd van de verhalen dat Bloodclan vertrokken was. Hij wist dat de beruchte clan geen last gehad had van het water, dus waren ze vast niet gevlucht. Eerst had hij besloten om even aan het nieuwe eenzame leven te wennen en voornamelijk geen overhaastige beslissingen maken die nergens op sloegen. Natuurlijk, zijn vertrek was misschien een beetje overhaastig geweest, maar het zat er wel aan te komen. Nu het water wel grotendeels weg leek te zijn en hij zeker van was dat er geen gevaar meer, was hij op pad gegaan. Gisteren had hij al een oudere rogue gevraagd waar de Bloodclan heen was gegaan. De rogue, een magere cyperse kater die vast een Elder was geweest als hij clankat was geweest, had hem verteld dat de beruchte katten het woud in waren gegaan. Hij had ook gezegd dat de gevaarlijke woudkatten weg waren. Blijkbaar had hij niet door gehad dat Silhouette bij die gevaarlijke woudkatten hoorde. De geur van Windclan was al bijna had zijn vacht en de ouwe sukkel had waarschijnlijk niet het sterkste reukvermogen meer. Silhouette had hem met rust gelaten, als een soort van dank betuig. Natuurlijk, in het woud is nog steeds een groot begrip, maar het bracht hem in elk geval op een spoor. De ochtend vroeg was hij al vertrokken, zoekend naar een spoor. Bij Fourtrees had hij beet. Eerst was hij door het gebied van Windclan gegaan, om zijn oude camp een bezoekje te brengen. Alles wat verwoest kon worden, was verwoest. De blik had hem aan de ene kant goed gedaan, maar aan de andere kant vroeg hij zich af waar de anderen nu heen waren. Hij was niet lang gebleven en had besloten om naar de Fourtrees te gaan, om zich te concentreren. Dat was blijkbaar al genoeg.

Nog lang niet zo sterk als het rondhing bij hun vroegere camp, hing de geur van Bloodclan bij de plaats waar nog niet zo lang geleden nog de vier clans samen waren gekomen voor een Gathering. Het was meteen al duidelijk dat de Bloodclan zich hier had bevestigd. Om nog even wat zekerheid te kijken, had hij even gepiekt tussen de struiken. Maar ja, er liepen inderdaad een hoop katten met halsbanden met tanden erin rond. Nu stapte hij tevoorschijn in het open stuk woud, de geur liet de meeste katten meteen hun kop omdraaien en hij zag meteen dat ze niet blij waren met de indringer. Toch, er leken bij sommige misschien een vaag teken van herkenning te zijn. Silhouette liet zich echter niet van van zijn voetstuk afslaan en sprak in een rustige maar duidelijke toon. "Ik wil jullie Leader spreken, als dat kan" Hij ging aan de rand zitten en sloeg zijn staart om zijn poten. Aantonend dat hij niks gevaarlijks van plan was. Toch waren de spieren in zijn achterlijf lichtjes aangespannen, zodat hij meteen in gevechtshouding kon springen, moest het nodig zijn. Rustig wachtte hij af. Want geduld, dat was iets wat hij wel gekregen had inmiddels.

-Voor Claw en/of Shark-

Hij was even bij zijn pasgeboren kittens en Howl wezen kijken, maar nu liep hij weer door het kamp. De blik in zijn groengele ogen gleed kalm over de verzameling katten. Het werd tijd dat hij zijn Young one’s mee nam voor training. Hij wilde ze op gaan halen, maar daar kreeg hij niet eens de kans voor. Geïrriteerd omdat hij gestoord werd, draaide hij zijn kop. Wat hadden zijn members nou weer op hun kerfstok. Commotie was er vaak genoeg binnen de Elite, dat was niet vreemd. Toch hield hij het altijd goed in de gaten, omdat het belangrijk was hoe de verhouden binnen de BloodClan was. Hij kon prima voor zichzelf zorgen, maar soms had hij ze nu eenmaal wel eens nodig. Als er te veel katten werden vermoord of verminkt, greep hij in. Maar pas als het echt te ver ging. Dit keer was dat alleen niet nodig. Hij had al snel door wat er aan de poot was. Er zat een oudere kater zonder halsband aan de rand van hun kamp. Zijn Young one’s moesten dus even wachten. Hij draaide zich helemaal om en liep in de richting van de Rogue. Die zei dat hij hem wilde spreken. “Zo zo en waarom dan wel precies.” Bromde hij ijzig kalm terwijl hij voor de andere kater stilstond.

Toen de bekende zwarte kater op hem afstapte, was Silhouette ergens toch wel enigszins opgelucht. Blijkbaar had Claw nog steeds de clan onder zijn leiding, gezien het gedrag van de andere katten dat duidelijk weer lieten zien. Zo, Claw was nog steeds de Leader, dat mocht in zijn voordeel zien. Claw's antwoord liet echter blijken dat hij misschien de oude Windclanner niet meer kon herinneren, maar het kon dat het alweer te lang geleden was. Ik wil me aansluiten bij de Bloodclan,Claw"gaf hij als antwoord, zijn vurige ogen keken even in de gifgroene van Claw, hopend om ergens een bleek van herkenning te zien in ze. "Iets wat ik al manen geleden moest doen"voegde Silhouette er nog aan toe, om zijn woorden kracht onder te zetten. Stiekem wou hij zich gedragen zoals hij zich vroeger zou hebben gedragen, toen hij Claw meer zag als een kennis waarmee hij wel moest uitkijken, maar omdat ze toen nog in twee werelden leefden, hem niet meteen zien als een belangrijke Leader, maar dat kon nu niet natuurlijk.

Naarmate hij dichterbij kwam, zag hij wie het was. Helemaal toen de wind de geur van de kater zijn kant op blies, waar nog een lichte WindClan geur in hing. Dat was interessant. Blijkbaar was hij niet meegegaan met de laffe vlucht van de Clankatten. Het feit dat hij op het moment aan de rand van het kamp zat, liet een smal grijnsje om de bek van Claw vormen. Hij kon wel wat sterke members gebruiken. “Silhouetteheart.” Sprak hij kort. Toen de zwart-witte kater hem begroette door meteen te benoemen dat hij zich aan wilde sluiten bij de BloodClan. “Dan moet je maar eens een halsband zien te bemachtigen niet waar?” Hij gebood Silhouette met een kleine beweging van zijn staart, hem te volgen. Het was wel een stuk lopen naar Twoleg place, maar als de ander het echt meende dan vond hij dat vast geen probleem.

Toen Claw dichterbij kwam, leek het erop dat hij Silhouette toch nog herkende. Het was zijn oude naam waarmee de andere hem aansprak, maar Silhouette besloot om hem nog niet meteen te verbeteren, dat kwam zo wel. De Bloodclan Leader leek zelfs blij te zijn om hem te zien of in elk geval tevreden met wat hij voorgeschoteld kreeg. Silhouette stond meteen op toen Claw hem gebaarde met zijn staart om mee te komen, zodat hij zijn halsband kon bemachtigen. Een halsband, dat zou wel wennen worden, als alles volgens plan ging dan. Silhouette volgde Claw en zag meteen al dat ze richting de Kittypet gingen, wat natuurlijk logisch was. In het bos lagen halsbanden een stuk minder voor het oppikken dan daar. ["Het is eigenlijk Silhouette nu"vertelde hij toch nog maar even, voordat hij het misschien vergat.
Het was wel handige informatie om te delen.

Na een tijdje gaf de andere kater aan dat het nu enkel Silhouette was. Hij gaf een nihil knikje als teken dat hij het had gehoord. De naam van de kater was Silhouette vanaf nu en dat was prima, dat paste ook beter binnen de Elite. Hij zei verder niets terwijl ze door het BloodClan territorium naar Twoleg place liepen. Het was nog steeds een drukte van belang met de vele Twolegs op straat, dus ze moesten voorzichtig zijn om niet gestoord te worden. Maar hij zou Silhouette straks voor laten gaan, dan was dat zijn taak. Hij moest er voor zorgen dat hij een halsband te pakken kreeg en daar ging hij niet bij helpen. Hij zou de kat enkel in de gaten houden om te beoordelen of hij echt binnen de Elite zou passen. Dus toen Twoleg place in zicht kwam stopte hij met lopen en gebood Silhouette hetzelfde te doen. “Vanaf hier mag je het zelf uitzoeken. Ik zal je op een afstandje volgen. Kies een hond of kat uit waarvan jij denkt dat het de geschikte tegenstander zal zijn.” Met een zwiep van zijn staart gaf hij de zwart-witte kater aan dat hij hem voor mocht gaan.

Claw knikte als bevestiging bij zijn mededeling en Silhouette ging er maar vanuit dat hij het prima vond. Voor de rest van de wandeling bleef het stil tussen de twee katers, Silhouette vroeg zelf ook niks of begon geen gesprek. Als Claw geen behoefte had aan praten, dan deed hij dat ook niet. Natuurlijk, hij had enkele vragen. Waarom ze precies verhuisd waren en hoe het met zijn zoon afgelopen was. Het was de laatste keer dat hij Claw had gezien. Maar dat was voor later dan. Ze kwamen aan bij de Twoleg Place, maar voordat ze er echt inliepen, hield Claw halt en gebood hij Silhouette hetzelfde te doen. Vanaf hier mag je het zelf uitzoeken. Ik zal je op een afstandje volgen. Kies een hond of kat uit waarvan jij denkt dat het de geschikte tegenstander zal zijn.”Silhouette knikte, "Ik snap het". Hij liep naar voren en versnelde zijn pas een beetje, maar niet te snel, zodat Claw hem tenminste kon bijhouden. Hij bleef Windclan bloed houden. Toen hij er echt was, stopte hij even, zodat hij zich kon concentreren op de omgeving. Hij rekte zich even uit,
om zich wat te kunnen ontspannen en besloot toen om eens even in de Twoleg Territoriums te kijken.
De tuxedo kat sprong op een hekwerk en keek de eerste tuin in. Daar was totaal niks en zo te ruiken leefde daar ook enkel Twolegs. Ook was er geen bezoek van een kat of hond. Volgende dan. Zo liep hij even rond. Hij was enkel een jonge kitten tegengekomen, jonger dan een Apprentice, die hem verbaasd aankeek en toen vlug naar binnen ging. Maar dat was een kitten, Silhouette ging echt geen kitten aanvallen. Dat was niet een geschikte tegenstander. Uiteindelijk stuitte hij op een andere kat. Een donkerrode cyperse kat. Wel, de kat zag hem niet. Hij lag te zonnen op de stenen van het verhoogde pad naast het donderpad. Heerlijk uitgerekt, zonder een zorg in de wereld. Om zijn hals zat een dunne gele halsband. Prima. Dit ging leuk worden. Okay, Silhouette was meestal niet een kat die meteen op de aanval overging, zonder een 'leuk' gesprekje te voeren. Bovendien kon hij dan even checken of de kat zijn Twolegs niet toevallig in de buurt waren. Hij sloeg een keer met zijn staart en naderde toen de andere. Op het moment dat Silhouette in zijn zon ging staan, deed de Kittypet zijn ogen voorzichtig open en begon te mopperen. "Je staat in mijn zon"klaagde hij met een slaperige stem. Silhouette grijnsde zijn bekende grijns. Een grijns die meestal niet veel goeds betekende. Dat was al genoeg om de kat zijn ogen helemaal open te laten doen. "Jij bent niet van hier" constateerde hij, terwijl hij vlug overeind krabbelde. "Nee, goed geraden"grapte Silhouette. Hij zag dat de andere het nu al benauwd begon te krijgen en hij was nog niet eens begonnen met de echte lol. Goh.
Wat zijn Kittypets toch een lafaards. "Ik denk dat ik mijn baasje hoor roepen" stamelde de kater,
die toch echt bijna een kop groter dan Silhouette was. "Echt? Ik hoor niks"Silhouette spitste zijn oren om te doen alsof hij probeerde te luisteren, maar hij wist prima dat het een zwak excuus van de andere was. "En als ik klaar ben met je, zul jij je baasje ook niet meer horen roepen"zijn stem was nu donker en gaf aan dat hij geen grapjes meer gedulde. Nu werd de andere echt zenuwachtig en misschien was het daardoor wel, maar hij leek een adrenalinestoot te krijgen en in plaats van de vluchten sprong hij in de gevechtshouding. Wat best nog wel indrukwekkend uitzag voor een Kittypet, moest Silhouette stiekem toegeven. Voor een Kittypet dan. Wel, nu geen getreuzel meer dan. Hij zette zijn nekvacht overeind en gromde diep vanuit zijn keel. Zijn klauwen waren uitgeslagen en glommen fel in het zonlicht. Hij wist dat Claw toekeek en dat dit een van zijn belangrijkste momenten kon worden in zijn leven. Ze begonnen om elkaar heen te lopen. De Kittypet vooral zoekend naar een manier om hiervan te ontsnappen en Silhouette een juist moment om de aanval in te zetten. Hij wou Claw niet te lang bezig houden, de Leader had vast nog meer te doen. Toen de andere zijn kop wat omhoog deed om er misschien wat imposanter uit te zien, kwam zijn nek goed in zicht en Silhouette nam dat aan als een teken. Met de snelheid die in zijn bloed zat schoot hij naar voren en drukte de andere tegen de grond, zijn tanden al diep in het nekvel. Toen de kat begonnen trappen met zijn achterpoot, trapte de ex-warrior de poot tegen de grond aan en hield hem daar in bedwang. De kat deed erg zijn best om los te komen en misschien was hij toch wat sterker dan verwacht, want het lukte ook nog. Maar Silhouette trok een flink stuk vel mee en de kater schreeuwde het uit van de pijn. Op zijn nek zat nu een grote open wond onder zijn halsband. Silhouette spuugde het stuk vel uit, van plan om het nu af te maken. Zijn tegenstander was bang en verward. Een gemakkelijk prooi als je het goed aanpakte, maar een gevaarlijke tegenstander als het te lang duurde. Verwarde katten konden het gevaarlijkst zijn, dat wist hij van eigen ervaring. Hij sprong ook meteen weer tegen de andere aan en beet in de open de wond. Dat was te pijnlijk voor de Kittypet. Silhouette voelde hem verlammen van de pijn. Hij kon zelf niet meer krijsen. De angst in zijn ogen werd groter, doorhebbend dat hij hier niet meer vandaan kwam. Silhouette bleef doorbijten, totdat de wond groot genoeg was en het bloed er echt uitstroomde. Daarna zette hij zijn tanden in de halsband en trok die over de kop heen. Hij moest natuurlijk wel heel blijven. Hij legde het ding op de grond, voor de Kittypet's zijn ogen en boog zich voorover. "Ik ga het teken van een lafaard veranderen in het teken van de dood"fluisterde hij in de oor van zijn slachtoffer en toen beet hij in de keel, in de halsslachader. Dat was genoeg om het lijden van de arme ziel te laten stoppen. Zijn lichaam beweeg nog even schokkend na, terwijl de stenen onder het bloed kwamen te zitten en toen was al het leven vertrokken uit hem. Silhouette knikte even kort en greep toen de halsband vast. Zijn witte borst was besmeurd met bloed helaas, dus dat werd een flinke wasbeurt zo. Wel, daar was hij wel aangewend inmiddels. Hopelijk was Claw een beetje tevreden. Hij zocht Claw op en ging toen zijn richting op.
Aangekomen legde hij de halsband weer neer en keek op. "Is het goed zo?"vroeg hij, wetend dat alles kon komen nu.

Claw volgde Silhouette op een afstandje. Wel dichtbij genoeg om precies te kunnen zien wat hij aan het doen was, maar ver genoeg om hem niet te storen. Na een tijdje liep de andere kater in de richting van een kittypet. Op een manier waaruit hij op kon maken dat dat de kittypet zou zijn. Er stond een houten bankje niet ver van Silhouette en de huiskat af. Hij sprong boven op de leuning en wachtte rustig af wat er ging gebeuren. De kittypet verzette zich, maar was niet echt partij voor de voormalig WindClanner. Silhouette liet zien dat hij van een spelletje hield, iets waar Claw ook altijd lol in had. De kater haalde de halsband van de nek van de kittypet en beet hem vervolgens dood. Hij bleef zitten waar hij zat totdat Silhouette naar hem toe kwam en de halsband voor het bankje op de grond legde. De vacht van de kater was rood van het bloed, maar het was enkel het bloed van de kittypet. Claw kwam overeind en sprong van het bankje af. Hij gaf geen antwoord op de vraag van de andere kater, zijn gebaar zou genoeg zijn. Hij was niet van de complimenten. “Buig je kop.” Sprak hij doodkalm. Toen pakte hij de halsband tussen zijn kaken en liep tot pal voor Silhouette, waar hij toen hij er goed bij kon, de halsband over de nek van de kater liet glijden. “Welkom bij de Elite Silhouette.” Vervolgde hij. Voordat hij weer over de stoep in de richting van het BloodClan territorium begon te lopen. “Zeg eens waarom ben je niet met ze meegegaan?” Hij doelde op de Clankatten, maar dat zou de ander vast wel begrijpen.

[Hierbij is Silhouette nu member van BloodClan]

Hij moest zijn kop buigen en dat deed hij dan ook. Even was hij bang, maar toen hij voelde dat Claw de halsband om zijn nek heen deed, wist hij dat het goed nieuws was. Hij keek op, een trots schijnend in zijn ogen. Vanaf dat moment was hij echt een lid van de Elite. "Ik zal u niet teleurstellen". Claw begon weer terug te lopen en Silhouette volgde hem, de halsband om zijn nek voelend. Dat werd wel wennen, maar dat kwam vast wel. “Zeg eens waarom ben je niet met ze meegegaan?” vroeg Claw opeens en Silhouette keek opzij naar de kater. Even wendde hij zijn kop af en grinnikte kort. "De clan had me niks meer te bieden, ik had er niks meer te zoeken. Het was mijn thuis niet...Nooit geweest"antwoordde hij, naar de waarheid. Misschien was er meer, momenteel wist hij dat zelf niet eens. "Hoe is het met je zoon afgelopen?"vroeg hij op zijn eigen beurt, want daar was hij echt nieuwsgierig naar. Het was de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, toen zijn zoon verdwenen was.

Hij reageerde niet op de opmerking dat Silhouette hem niet teleur zou stellen. Eerst zien en dan geloven. Zijn spierkracht was in ieder geval een goede aanwinst voor de Elite. De rest zouden ze nog wel zien. Hij nam genoegen met het antwoord van de andere kater, waarom hij niet mee was gegaan. Hij gaf hem een nihil knikje, fair enough. Pas toen Silhouette over zijn zoon begon, gleed zijn blik weer naar de kersverse member. “Hij heeft zijn weg terug naar de BloodClan gevonden. Hij is er bijna klaar voor om een member te worden.” De trots was niet in zijn groengele ogen zichtbaar en klonk ook niet door in zijn stem, maar het was wel aanwezig. Diep in zijn hart was hij trots op zijn kinderen en wat ze bereikten. Al bleef zijn houding kalm en kil. In zijn binnenste was hij ook maar een vader.