Walk beside me… just be my friend

Ze kon niet slapen. Ze had namelijk gedroomd over de modderstroom in het Shadowclan kamp. Het leek zo lang geleden, terwijl het nog aardig recent gebeurd was. Zolang waren ze nog niet in de mountains. Zolang was de Journey ook nog niet geleden. En enorm lang had de Journey ook niet gekost. Een quarter moon? Een halve moon? In je ééntje zou je vast minder lang over de Journey doen. De Redwood was van zichzelf al aardig donker, maar zo, in de nacht met enkel het licht van de maan die hier en daar door een gaatje in het bladerdek kwam, was het nog donkerder. Dan was het maar weer mooi dat katten super goede ogen hadden en prima konden zien in het donker. Daarbij werkte haar zintuigen 's nachts nog beter. Swiftclaw bleef dicht bij de grot, maar ver genoeg dat ze wel even alleen was, aangezien er katten waren die buiten de grot sliepen. Zij niet, Swiftclaw vond het in de grot wel prima, als ze ál kon slapen. Ze stapte rustig door, tot het geluid van een weg rollend steentje haar tot een halt bracht. Niet alleen, ze was toch niet alleen.

Flameleap eerst

Het was niet dat de kater zelf ook al een nachtmerrie gekregen had om wakker te blijven. Nee. Sinds de reis is zijn hele slaapritme opgeschoven. Waardoor hij vooral overdag sliep. Vannacht was dus ook zo een geval. Hij had maar besloten om even de grot uit te komen en richting Starpools te gaan. Want hij had gehoord dat het een mooie plaats was als hij even al zijn shit together wou krijgen. Of tenminste proberen om oplossingen er voor te vinden.
De maan kleurde zijn vacht zilver terwijl hij via de struiken zijn weggetje maakte. Hij had haar heus wel opgemerkt. De rode vacht en de bekende geur had al meteen zijn aandacht getrokken. En voordat hij het wist was hij weer in een speelse bui. Dat was hij immers altijd. Maar tenminste was Swiftclaw iemand die het waardeerde. Hij mocht een warrior zijn maar zelf voelde hij zich niet zo. En hij had niemand meer behalve de kattin zelf. Hij durfde haar zelfs zijn beste vriendin te noemen. Ondanks het feit dat ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden nadat ze dat hele she-cat apprentice bom onder controle moesten houden toen ze beide nog jong waren.
Zijn eerst intentie was om haar bang te maken, of haar tenminste te laten schrikken. Maar toen de rode tabby een stap naar voren zetten schopte hij een steentje weg. Wat al duidelijk de poes haar aandacht getrokken had. Hij had het tenminste geprobeerd. "Heeey," Vroeg hij terwijl hij de struiken uitliep. Hij had haar lang niet gesproken. Misschien niet na de reis. Dus weer bijpraten zou wel van pas komen. "Kon je ook niet slapen?"

Een kiezelsteentje rolde weg en Swiftclaw was direct tot een halt gekomen, om vervolgens over haar schouder te kijken en Flameleap te zien staan, die haar begroette met een uitbundige 'hey'. Swiftclaw zette een zwakke glimlach op, maar ze meende de glimlach wel. Het lukte haar niet, na haar nachtmerrie, om vrolijk te zijn. Wanneer leerde de rossige kattin het nou eens om het verleden los te laten. Ze wilde niet op haar zus, Fawnstep lijken. Ze wilde op Innerstar, haar moeder lijken. Sterk en krachtig, niets wat haar naar de grond zou kunnen werken. Maar Swiftclaw wist dat ze geen van beide was. Ze was Swiftclaw en ze moest nog steeds haar eigen weg zien te vinden. Flameleap vroeg haar of ze niet kon slapen. Wat een vraag, een vraag naar de bekende weg, iets waar Swiftclaw eigenlijk niet van hield. Daarom sloot de rode kattin haar ogen en begon te doen alsof ze aan het slaapwandelen was. Ze probeerde zo goed mogelijk op te letten met waar ze haar poten neerzette en liep doelbewust in de richting van Flameleap, een grote kans dat ze tegen hem aan zou botsen. Echter struikelde ze, nog steeds met haar ogen gesloten en viel, hoogstwaarschijnlijk zo tegen Flameleap aan.

Hij spitste zijn oren naar voren terwijl hij afwachtte op een antwoord van haar. Echter had ze een andere manier om te spreken en sloot ze haar ogen. Hij was eventjes in de war toen ze haar stappen zijn richting op liet gaan. Een melodramatische zucht ontsnapte hem. "Swiftpaw en haar slaapwandelen, toch." Zei hij grappend terwijl hij zijn kop teleurgesteld schudde. Plotseling voelde hij een gewicht tegen hem aan en merkte dat de kattin gestruikeld was over iets. Waarschijnlijk een tak of een boomwortel dat uit de grond stak. Wat de kater dwong om een paar stappen achteruit te zetten om niet om te vallen. Hijzelf struikelde over een steen dat uit de grond stak. Waardoor hij op zijn zij viel en de rode poes met zich mee probeerde te trekken. Zo, nu konden ze net zo goed quitte staan. En hij was toch al toe aan een dutje. Zoals altijd.

Swiftclaw versnelde haar pas toen Flameleap haar bij haar apprentice naam noemde. Hierdoor struikelde ze echter en opdat moment vlogen haar ijsblauwe ogen ook open van schrikt. Maar goed ging het niet. Ze botste tegen Flameleap aan, waardoor ook hij struikelde en samen tuimelde ze door en door tot ze tot een stilstand kwamen. Swiftclaw kon even niet geloven dat er zoiets doms en zoiets kinds gebeurde in tijden als deze, maar toch schoot ze in de lach. Al lachend kwam Swiftclaw langzaam weer overeind en wierp een pretblik op Flameleap. "Krijg je er van wanneer je me Swiftpaw noemt, Flamepaw," miauwde ze plagerig en gaf de rode kater een por met haar poot. Hierna schudde ze haar vacht uit. Maar door dit grappige moment merkte ze wat voor heimwee ze had naar het normale en ontstond er opnieuw een knoop in haar maag en een zucht rolde daarom over haar lippen. Ergens haatte ze het dat ze niet gewoon vrolijk kon zijn, maar tegelijkertijd wilde ze ook niet doen alsof dit alles normaal is. "Ik kon niet slapen omdat ik droomde over thuis en hoe het behoorde te zijn."

Er was een moment van stilte terwijl ze allebei de trauma probeerden te verwerken voordat ze beiden in lachen uitbarstten. De kattin stond eventueel op en Flameleap liet een geluid van protest horen. Om haar te laten weten dat hij niet blij was met het gebrek van de aanraking van de kattin. Maar dat deed hij alleen maar om haar te plagen. Alsof hij zelf nog een kitten was. "Krijg je er van wanneer je me Swiftpaw noemt, Flamepaw," Miauwde ze plagerig. Waardoor hij op zijn buik rolde om vervolgens op te staan. "Ik ken geen Flamepaw." Zei hij terwijl hij plagerig zijn tong uitstak voordat hij haar neus een speelse tikje gaf met zijn poot nadat hij de por kreeg. Algauw merkte hij dat haar glimlach wat verslapte waarna er vervolgens een zucht uit haar ontsnapte. "Alles oké?" Vroeg hij puur uit bezorgdheid. De kattin was één van de katten waar hij om gaf. En hij had haar altijd herkend als een sterke poes, beide fysiek als mentaal. Dus er zou wel iets dwars moeten zitten. "Ik kon niet slapen omdat ik droomde over thuis en hoe het behoorde te zijn." Zei ze uiteindelijk. Waardoor Flameleap zijn oren weer spitste. "Ik ben niet verrast." Gaf hij toe terwijl hij omhoog naar de lucht keek. Zijn moeder was nog ergens daar bij de twoleg place, en nu pas merkte hij op dat hij niemand had behalve Swiftclaw en een paar anderen. "Dit is ook allemaal stront." Gaf hij toe, in de hoop haar wat op te vrolijken. "Deze reis is stront, Tall is stront en- oeps, vertel dat nooit tegen Tall." Zei hij met een smal lachje. Hij moest toegeven, hij mocht de leider wel. Nou ja, mocht. Voor een leider was hij... Nog niet helemaal goed gekanteld. Maar wie weet, misschien dat de reis hem wat kon draaien?

Swiftclaw grinnikte toen Flameleap zei geen Flamepaw te zetten, waarvoor hij nog op zijn buik gerold was om daarna op te staan. De volwassen kater stak ook zijn tong uit alsof hij een kitten was. Swiftclaw rolde met haar ogen en grinnikte even. "Je hebt slechte zelfkennis," merkte Swiftclaw vervolgens op. En toen kreeg ze een tikje op haar neus. Ze trok haar wenkbrauw op. Hoe durfde hij. Maar toen ontstond er een knoop in haar maag. Hoe kon ze zo dollen? Doen alsof ze  blij was? Doen alsof alles goed was, net als iedereen deed. Niks was goed. Ze leefde nu in het territorium van een andere katten groep en deden alsof ze thuis waren. Flameleap leek te merken dat haar lach was verwaterd en ze stil was geworden. Swiftclaw vertelde waarom ze niet had kunnen slapen en de rode kater was niet verrast. Swiftclaw voelde zich alleen sinds haar moeder weg was en dan had ze ook nog eens laaiende ruzie met haar zus, Fawnstep. Hoe kon ze doen alsof alles oké was? Familie betekende alles voor haar. Bij de volgende woorden van Flameleap snoof ze toch even geamuseerd en probeerde te glimlachen, maar het lukte nog niet. De woorden die er na volgen lieten toch echt een lachje uit haar bek ontsnappen. "Spreek niet zo over de beste leider die er bestaat," sprak ze melodramatisch. Dit was grof, compleet verkeerd, respectloos, maar het was nodig. Tallshadow was als persoon een goed iemand, maar als leider? Swiftclaw had geen vertrouwen in hem, alles behalve.

Hij keek haar zogenaamd beledigd aan toen ze vertelde dat hij slechte zelfkennis had. "Wat bedoel je daarmee? Ik ken Flameleaf héél goed." Zei hij grappend. Tuurlijk had hij zichzelf Flameleaf genoemd. Ondat hij zó'n mafkees was. Maar speels gedrag met de rode kattin was altijd toepasselijk. Het duurde eventjes voordat hij haar weer aan het glimlachen had. En hij had haar zelfs laten lachen. Wat hem een soort zelfverzekerdheid-boost kreeg. In ieder geval, hij voelde alsof hij geslaagd had met zijn zeer flauwe grapjes. "Spreek niet zo over de beste leider die er bestaat," zei ze, duidelijk melodramatisch genoeg om op te merken dat het niet heus was. "Oh, het spijt me." Verontschuldigde hij zich. Alsof hij het serieus meende. "Het zal niet meer gebeuren, Swiftstar." Voegde hij plagerig toe. Zo, dit zou een zeer vaag gesprek worden over hoeveel bijnamen ze wel niet voor elkaar hadden. En hij had eerlijk gezegd geen idee waarom hij haar Swiftstar genoemd had, aangezien ze het hadden over Tallstar. Maar het klonk beter dan Tallstar, als je het hem vroeg. En hij wou dat ze niet te veel dacht aan vroeger, en thuis. Want hij mistte het ook, hij mistte het oude territorium, hij mistte zijn vader, zijn moeder, zijn zusje. Iedereen die had besloten hem achter te laten. En hij bleef sterk. Voor degenen die hem nodig hadden.

Swiftclaw trok haar wenkbrauw op. "Madame," reageerde ze kort, want ja, haar blije mood begon weg te trekken en een vreselijk besef drong tot haar door. Dit pikte Flameleap dus ook op. Maar de kater kreeg het toch vrij snel weer voor elkaar om haar wat op te beuren. Waar zat zijn gaven? Want het lukte maar weinig katten. Was Flameleap ook al een vriend van haar sinds ze een jonge kitten was geweest. Een vriendschap die vooral hecht geworden was toen hij en zij apprentices geworden waren. Het was grof, respectloos en niet oké en ze vroeg zich af hoe Tallshadow zou reageren wanneer hij er nu bij zou komen. Waarschijnlijk meer gekwetst en zielig dan als een echte leader. Innerstar zou haar kop er in ieder geval vanaf gebeten hebben, maar bij haar zou ze het lef ook niet omhoog gehaald hebben. Niemand, hoogstwaarschijnlijk. En als ze het deden, was het één keer en nooit weer en dan hoefde Innerstar er niet eens vanaf te weten, omdat een andere warrior ze dan wel zou corrigeren. En nu, in plaats daarvan, deed Flameleap doodleuk mee. "Dat is je geraden," sprak ze gemaakt-streng. En de volgende woorden brachten haar aan het lachen en zorgde er voor dat ze haar borst vooruit stak. "Swiftstar, klinkt niet slecht hé?" miauwde ze plagerig, maar meende het misschien, ergens diep van binnen ook nog wel. Haar moeder achterna gaan, zou dat niet prachtig zijn? Ze begon stiekem een beetje ge glunderen hierdoor.

Het was niet dat hij geen respect had voor Tallshadow- of star, of whatever. Maar het was altijd leuk om rond te dollen met vrienden, vooral Swiftclaw. Bovendien was hij eenmaal zo. Een grappenmaker, misschien niet beseffend dat hij anderen kon pijn doen met zijn flauwe grapjes. Maar zodra hij dat zou opmerken zou hij natuurlijk zijn excuses aanbieden. "Dat is je geraden," sprak ze zogenaamd streng. Waardoor Flame een klein lachje moest laten ontsnappen. Het zag er best wel grappig uit als de kattin zo streng deed, vooral nu hij haar niet bepaald streng gezien had. Maar hij was dan waarschijnlijk éen van de gelukkigen die in haar goede boek zat. "Swiftstar, klinkt niet slecht hé?" Vroeg ze plagerig nadat hij haar weer aan het lachen kreeg. "Nee, uwe majesteit." Antwoordde hij vervolgens in een plagerige toon. "Alles staat je goed,"

Swiftclaw deed hard haar best om haar gezicht in plooi te houden, omdat de slappe lach er nu toch wel aan zat te komen en nu zou ze zich er van weerhouden om weer in een negatieve bui te belanden. Ja, het leven was nou éénmaal een grote ellende met alle gebeurtenissen. Maar dat was nou éénmaal zo. Even genieten mocht ook wel, ook al was het compleet respectloos naar Tallshadow toe. Flameleap noemde haar Swiftstar. Vervolgens zei hij dat alles haar goed staat waarop Swiftclaw nu toch lachte. "Natuurlijk staat alles mij goed," ging ze gemaakt-arrogant verder. Behalve arrogantie dan, arrogantie stond niemand. "Ik denk dat de rang deputy jouw ook wel goed zal staan," ging Swiftclaw vervolgens verder en gaf hem een plagerige duw.

De kattin lachte nadat hij haar het gecomplimenteerd dat alles haar goed stond. "Natuurlijk staat alles mij goed," stemde ze in. Hij grinnikte zachtjes en rolde speels met zijn ogen. Hij wist wel dat ze gemaakt-arrogant deed. Omdat dit hele gesprek slechts een beeld was van hun vriendschap. Altijd plagerig, en nooit serieus. Nou ja, heel soms dan, hij had haar ook zonet weer wat opgefleurd. Met een grap, of course. Want anders was het Flameleap niet. "Ik denk dat de rang deputy jouw ook wel goed zal staan," zei ze vervolgens. Waardoor de rode kater nogal erg quasi-verwaand zijn kop in de lucht stak. "Dat weet ik toch, schat." Zei hij met een hele rare, chique stem. Wat best wel grappig klonk. "Ik ben jouw beste deputy, zodra je leader wordt, wat... Best wel snel gaat gebeuren, natuurlijk. Nadat je Tallshadow hebt ge-vermoord." De laatste zin zei hij heel snel, een kuch volgend om het te 'bedekken'. Maar het was als een grapje bedoeld, nu ze er toch al begonnen waren. "Dan, als je denkt, 'wie is zó slim en knap genoeg om mij op te volgen?' Je gaat vastberaden met je vinger knipperen en zegt 'Flameleap'. Kapische?" Grapte hij. Naja, het klonk als een betere gedachte zodra het maar in je kop bleef.