Beautiful

Onderwerp: Beautiful vr 30 jun 2017 - 21:25

De cream kleurige kattin liep langs de zijkant van het water. Ze was nog jong en toch had ze het gevoel dat ze al veel had meegemaakt in haar kleine bestaan. De clans waren gevlucht en ergens mocht ze dit vreemde plekje in de bergen wel. Ze hielt van de hoogte en de wind, het vrije gevoel dat alles kon geven. Dat had thuis nooit gehad voor haar. En toch werd ze wel altijd getrokken naar het water. Hoe kon het ook anders? Ze was er grootgebracht en had haar heel haar leven doorgebracht. Daarbij was de kattin ook nooit de sociaalste geweest, alles behalve eigenlijk. Ze viel meer onder de losers in plaats van de ruige jagers en warriors. Nu had ze weinig andere keuze, ze moest wel zichzelf wat meer onder de katten gooien. Ergens trok de vreemde clan haar meer aan dan de andere clans. Al kon dat ook komen omdat deze zich nog niet had gedragen als een vijand, iets wat de andere wel vaak genoeg deden. De zachte kattin legde zichzelf weg bij het water en zuchtte even, voordat haar rust werd gestoord door een geluid. Ze spitste haar oren en keek even achterom. "Wie is daar?" Haar stem onzeker en schommelend van emoties. Het was begonnen als een normale vraag en had langzaam diens moed verloren. Ugh waarom was ze zo?

Onderwerp: Re: Beautiful vr 30 jun 2017 - 22:23

Nee, veel te doen had hij inderdaad niet. En zo'n sociaal type was hij al helemaal niet. Het was niet persé dat hij als zo'n loser gezien werd, wel in dezelfde categorie. Hij wou er gewoon niet echt bij horen. Tuurlijk had hij het een keertje geprobeerd. Maar hij had al snel opgemerkt dat het niet echt zijn favoriete plaats was ronduit dit hele apprentice-gebeuren. Nu had hij zichzelf wat afstandelijk gehouden van de rest, na de dood van zijn moeder. Maar hij was nog steeds dezelfde Squall. Misschien anders dan hij eerder was, maar hij voelde zichzelf. Alsof hij zichzelf nu pas gevonden had.
Zijn passen versloomden toen hij een kattin bij de Rapids zag, en al snel merkte hij op dat het Dovepaw was. Een knappe poes, moest hij toegeven. Hij had haar nog niet echt gesproken, dus kon hij haar ook niet beoordelen bij haar karakter. Hij besloot haar even te laten schrikken. Gewoon voor de lol. Langzaam begon hij weer richting de apprentice te sluipen. Toch had ze hem helaas al opgemerkt. "Wie is daar?" Vroeg ze. Waardoor hij tot stilstand kwam. "Wie denk je?' Zei hij met een grinnik, alsof dit allemaal een grap was. Nu pas stapte hij normaal op haar af. "Ook hallo."