Sunset

De grote tom had zich op de grote stenen rots gevestigd, zijn pluizige witte staart netjes om zijn poten geslagen terwijl zijn kille blik naar de horizon keek. De lucht werd donkerder en de zon leek enkel nog het stukje waar hij was te verlichten, zachtjes steeds meer naar beneden zalend om straks de wereld in een complete duisternis achter te laten. Whitenight snoof, zijn witte vacht bewegend in de wind die over zijn lichaam woei dacht hij over zijn toekomst. Zou hij net als vader worden? De tom keek op. Nee. Whitelion was zwak, altijd had hij gedacht dat jij heldhaftig had gestorven maar toen ze in oorlog waren met Riverclan, toen hij met die wandelde visgraten vocht voor zijn bloedeigen vader bleek hij zelfmoord gepleegd te hebben. Barksound had alles opgebiecht maar de tom wist niet wat te geloven. Elke keer bleef het maar in zijn kop knagen niet precies wetend wat hij moest geloven enkel wist hij dat als hij ooit deputy zou worden dat hij niet laf was om ooit zelf een einde te maken aan het leven. Hij zou door bouwen, tot hij eindelijk op het machtigst was en dan zou afmaken wat Whitelion begonnen was.

- Routpaw

Waarom was ze hier eigenlijk? De enorme klif was haar minst favoriete gebied van het nieuwe territorium. Niet alleen omdat ze last had van hoogtevrees, ook door alle ongelukken die hier waren gebeurd. Ze waren hier nog maar enkele dagen, maar al meerdere lijken waren onderaan de klif gevonden. De poes huiveren maar besloot toch naar het plateau te gaan, niet zeker wetend waarom. Misschien moest iemand hierop wacht gaan staan, zodat iedere kat die er nog een einde aan probeerde te maken tegengehouden kon worden. Routpaw kwam abrupt tot stilstand toen ze een witte vacht op een van de rotsen zag zitten. In het licht van de ondergaande zon leek hij haast goud. Voorzichtig trippelde de poes dichterbij, op een grote afstand van de afgrond. "K-kijk je uit, Whitenight?" Klonk haar zachte stem bezorgd. Ze konden niet nog meer katten verliezen, dat mocht niet.

De witte tom keek veder hoe de ondergaande zon wegzonk achter de grote bergen om de lucht in verschillende kleuren te veranderen. Eerst was het oranje geweest maar nu kleurde het zachtjes naar roze en nu waren er zelfs sporen van paars in te vinden. Whitenight zuchtte weer, zijn nagels over het gesteente heen glijdend om kleine witte krasjes achter te laten toen hij plots pootstappen achter zich hoorde. De witte tom keek over zijn brede schouder en zag Routpaw de medicine cat apprentice voorzichtig naar boven lopen hem waarschuwend om op te passen. De witte tom maakte oogcontact, zijn diepe verschillend gekleurde kijkend in haar groene voor hij zijn mond opende. "Natuurlijk Routpaw maak je geen zorgen" Whitenight glimlachte zwakjes en keek weer voor een paar seconde naar de zon. "Ik was aan het genieten van de ondergaande zon" Mauwde hij toen voor hij zijn pluizige staart van zijn poten hield en met het puntje op de grond naast hem tikte. Er was ruimte genoeg. "Kom anders mee kijken, het is prachtig" De tom keek haar voor een korte tijd aan maar draaide al snel zijn kop terug om weer naar de zonsondergang te kijken.

Bij haar woorden draaide hij zijn witte kop naar haar om. Zijn verschillend gekleurde ogen hadden iets moois, maar ook iets afschrikwekkends. Hij was het perfecte evenbeeld van zijn vader, al wist Routpaw dat dat niet veel over zijn karakter hoefde te zeggen. "Natuurlijk Routpaw maak je geen zorgen" Ze gunde hem een vluchtig glimlachje en volgde zijn blik toen hij deze weer op de zon richtte. "Ik was aan het genieten van de ondergaande zon" Dat kon ze begrijpen, de lucht werd langzaamaan een prachtige kleur paars en tekende het hele nieuwe gebied in dezelfde tinten. Nerveus zag Routpaw toe hoe hij met zijn pluizige staart naast hem tikte, als een uitnodiging om bij hem te komen zitten. "Kom anders mee kijken, het is prachtig" Oh nee, liever niet. Toch wilde Routpaw niet onbeleefd zijn, dus kwam ze uiterst voorzichtig dichterbij en zette zich toen zachtjes naast hem neer, met grote ogen kijkend naar de afgrond niet ver van hen vandaan. "I-Ik, eh, kan niet zo goed tegen hoge hoogtes," bekende ze met een wat hees stemmetje. Toch was het uitzicht wel prachtig hier, al zaten haar gedachtes eerder bij de afgrond.

Routpaw klom omhoog en kwam uiteindelijk naast hem zitten, iets wat hij niet echt had verwacht. Meestal rende Windclanners al weg wanneer ze zijn kop zagen dat snapte die wel, hij was als twee druppels water als zijn vader en dan ook niet alleen kwa uiterlijk. Toms en andere soort clans dan Windclan kon beter wegblijven terwijl hij juist bij de poesjes weer heel anders was en dat was wat zijn pa verkeerd had gedaan. Hij deed het alleen wanneer hij zin had maar je moest het juist altijd doen want ja zo ging de gezegde 'hoe meer hoe beter' vandaar dat hij ook Rout aanbood om samen met hem de zonsondergang te kijken. Vrouwtjes vonden dat romantisch ofzo dus vandaar. "I-Ik, eh, kan niet zo goed tegen hoge hoogtes Het hese stemmetje van de jonge she-cat liet de robuuste tom grinniken voor hij haar met glinsterende ogen aankeek. "Zeg nou niet dat je bang bent Rout" Whitenight trok zijn mondhoek wat omhoog, "Kijk ik bedoel, ik ben er toch? Er zal je niks gebeuren" De tom keek haar nog verzacht aan voor hij weer naar de zon keek. Hij was namelijk al bijna weg dus ze konden beter nog maar eventjes genieten voor alles donker werd.

- Dit is eigenlijk best wel cute c;

Hij grinnikte en Routpaw voelde zich klein en beschaamd. Sinds haar moeder van de Gorge was afgevallen had ze een gruwelijke angst aan hoogtes. Dat wist de witte kater echter natuurlijk niet."Zeg nou niet dat je bang bent Rout" Ze wiebelde met haar oren. 'Natuurlijk niet', zou ze hebben gezegd. Maar Starclan wist dat ze een verschrikkelijke leugenaar was, dus bleef ze stil. "Kijk ik bedoel, ik ben er toch? Er zal je niks gebeuren" Hij keek haar met een zachte blik aan en Routpaw glimlachte terug. "B-bedankt, Whitenight," Murmelde ze enkel zachtjes en keek naar zijn gestalte. Enig andere poes zou dit een romantisch tafereel hebben gevonden, en ergens hunkerde de jonge poes ook wel naar de romantiek, maar ze wist wel beter dan dat. Totdat ze zou sterven of haar rang zou afstaan, lag haar hart in de poten van Starclan liggen. Zou hij in hun poten moeten liggen. Ze slikte nu wat somber en keek weg, iets meer op haar gemak nu, maar nog altijd vrij angstig. "Kan je dit al als thuis zien?"

Zijn verschillend gekleurde ogen hadden een paar enkele seconde gerust op die van Routpaw's toen de kleinere she-cat hem bedankte voor hij zijn blik weer van haar afwierp en naar de ondergaande zon keek. De licht paarse lucht begon zich langzamerhand te verkleuren naar een diep blauwe kleur en voor je het wist was de zon compleet vergaan. De twee katten achterlatend in de duisternis terwijl er kleine sterretjes in de lucht tevoorschijn kwamen. "Kan je dit al als thuis zien?" De witte tom gunde haar een snelle blik toen hij zijn kop schudde, "Thuis blijf thuis, niks kan dat vervangen" Mauwde hij zachtjes zijn witte staart om zijn stevige poten geslagen voor hij een zucht over zijn lippen liet ontsnappen. "We moeten het er maar mee doen" Veel had hij niet te zeggen over dit onderwerp, hij kon wel zijn meningen geven maar het zou niks veranderen ze zaten hier nou eenmaal opgescheept dus konden ze daar maar het beste van maken, er over blijven piekeren zouden hen toch niet thuis brengen.

 Na haar woorden keek hij haar kort even aan, waarna hij zijn kop schudde.  "Thuis blijf thuis, niks kan dat vervangen" ze knikte zachtjes en wat bedroefd. Ja, dat waren de juiste woorden om te zeggen in deze situatie.  "We moeten het er maar mee doen" ze gunde hem een glimlach, die wat krampachtig leek omdat ze nog steeds niet op haar gemak was op deze hoogte. "Ach, we kunnen moeilijk negatief zien. Alles wat we nodig hebben, biedt dit gebied," probeerde ze wat hoop in de zaak te scheppen. Toch kon ze het niet laten om te zuchtten. "Toch, ik blijf verlangen naar thuis. Hoe nat en hopeloos de situatie daar ook was," Inmiddels was de zon helemaal verdwenen tussen de bergen. De schemering trad in en maakte de hemel kleurloos grijs. "...Denk je dat we ooit nog terug gaan?"

De kater sprak over hoe ze zich hier aan zouden moeten passen om te overleven, wat natuurlijk de waarheid was. Teveel katten waren al gestorven, ja, dat klopte. Haar gedachtes gingen uit naar Bearpaw en ze legde haar oren in haar nek. Als ze nogmaals verder zouden trekken zouden ze opnieuw katten verliezen. Het leek alsof ze vast zaten tussen twee vuren en de poes had geen idee hoe ze zich er tegen moest verzetten. Ze vertelde de kater dan ook dat ze eigenlijk verlangde om terug te gaan, waarmee hij instemde. Dit was geen thuis en zou het ook nooit kunnen worden, dus vroeg de poes zich af of ze ooit nog terug zouden keren. Hier leek de witte kater even over na te moeten denken. Uiteindelijk draaide hij zijn grote kop om en keek haar aan. Hoewel hij haar niets had misdaan, was zijn robuuste kop en twee verschillend gekleurde ogen die zoveel aan de eerdere deputy deden denken genoeg om haar te intimideren, al deed ze nog zo haar best dit niet te laten doorschijnen. Zij was haar vader niet, hij was zijn vader niet. "Ik denk van niet.. al blijf ik altijd hoop houden" Ze glimlachte vaagjes met hem mee. "Daar ben ik het mee eens, " verzuchtte ze. "Op een dag zal alles beter zijn, zullen al onze problemen zich vanzelf uitgezocht hebben..." Ja, op een dag. Die dag was echter niet vandaag.

Laat, sorry! <3