The past can hurt

But the way I see it, you can either run from it, or learn from it. Ja, haar moeder was dood. Ja, hun territorium leek verleden tijd te zijn. En het deed allemaal zo ontiegelijk pijn. Maar moest ze er zo nodig in blijven hangen? Vandaag was Swiftclaw wakker geworden met het besef dat ze zich als een zielige idioot gedroeg. Als Fawnstep, die nog elke dag met de dood van Thrushdive zat. Ja, die kater was een prima warrior geweest, een player, maar een prima warrior en een verlies voor Shadowclan. Maar moest dat echt zo lang iemand beïnvloeden. Hallo, het leven gaat door en Shadowclan heeft je nodig. Dat besefte Swiftclaw en daarom was ze best positief, of eerder strijdlustig, wakker geworden. Ze wilde trainen, haar klauwen scherpen en er voor zorgen dat ze geen enkele techniek vergeten was. Ze hoopte daarom iemand te treffen waarmee ze zou trainen. Alleen met iemand van Shadowclan, want met katten van al die andere clans of de tribe, wilde ze dus niks mee te maken hebben.

Open

Als er één sibling was waarmee het écht goed ging, dan was het Leopardspirit wel. Haar nest genoot en ze was dol op hem. Ze lichtte toen ook op toen het hij was die haar benaderde. Hij was knap, had een echte Shadowclan bouw en Swiftclaw was er trots op om hem haar broer te mogen noemen. De rood met witte kater begroette hem en Swiftclaw glimlachte. "Bro," begroette ze hem terug. Ze gaf het kopje terug die hij haar gaf, maar trok toch een gezicht toen hij ook nog eens een lik tussen haar oren gaf, waarbij haar oren even plat naar haar kop gingen. "Moet dat?" Kwam er daarom ook licht klagerig uit, waarna ze hem een por tegen zijn schouder aan gaf met haar poot. En toen kwam de meest cliché vraag die je aan iemand stelde wanneer je die persoon tegen kwam. "Ge-wel-dig!" Sprak ze opgetogen, compleet sarcastisch. "Nee, het gaat wel beter," kwam er serieus achteraan. "En met jou?" Besloot ze maar terug te vragen, zoals dat hoorde. Swiftclaw wilde graag even bezig met trainen of iets dergelijks, de energie brandde in haar oren en ze hoopte dan ook dat dit koetjes en kalfjes gesprek snel voorbij was en ze hem kon uitdagen, of iets dergelijks.

Swiftclaw kon haar oren niet geloven toen Leopardspirit haar schattig noemde. Oh daar zat hij even goed mis, want schattig was het laatste wat ze over zichzelf wilde horen. Hoogstwaarschijnlijk wist Leopardspirit ook wel dat Swiftclaw het vreselijk vond om schattig genoemd te worden en deed hij het daarom juist. Vreselijke broer, gewoon weg vreselijk. Maar ze houd wel van hem hoor, ze is gek op hem. Swiftclaw perste haar lippen op elkaar en gaf haar broer een harde duw. "Ik ben níét schattig," siste ze toen ook. Oh well, die strijd zal ze nooit winnen. Nooit. Helaas. Bij de volgende woorden van haar favoriete, meest vervelende broer ooit, waar ze enorm veel van hield, naar op keek, trots op was maar soms ook kon wurgen rolde ze met haar ogen. "Toevallig wel, ik dacht dat zo'n bloemenkrans op je kop je wel beeldig zou staan," miauwde Swiftclaw, boog haar kop en plukte een paars bloemetje. Echter kreeg ze al een bloemetje naar zijn kop gegooid en Swiftclaw gooide haar bloemetje naar hem toe. "Je bent vreselijk," verkondigde ze. Met hem ging het ook ge-wel-dig en de woorden er na waren ook voorspelbaar geweest. Leopardspirit ging voor hem staan en Swiftclaw maakte zichzelf ook zo groot mogelijk, tevergeefs, Leopardspirit was nou éénmaal groter, ondanks haar dikke, fluffy vacht. Ze krulde haar lippen op tot een grijns en haalde uit naar zijn kop, niet te hard, niet te zacht. Puur uitdagend.