Mr Creepy Dude

Soms had je een gevoel. Niet van dat je moest eten, zoals Ace altijd had, of dat je moest haten op de kat die leider geworden was zonder dat hij überhaupt goed doorhad dat hij verantwoordelijkheden had, zoals Waspsting, of zelfs moe zoals basically elke kat nu na die tocht. Nee, dit ging over dat gevoel wat je had als je keek naar de vader van twee katten met wie je geflirt had en wiens voormalig apprentice nu constant je gedachten beheerste. Juist, zo'n gevoel, en dat gevoel had Tall zo ongeveer permanent sinds er een bepaalde kat door zijn moeder opgenomen was in zijn clan. Nu was hij zelf leider, en was elke dag de vraag waarmee hij wakker werd 'zou het te onbeleefd zijn hem te verbannen omdat hij eng is?' om daarna diep te zuchten en meer redenen te proberen te bedenken waarom de creep de clan uit moest. Creepiness zou vast niet goed genoeg zijn, nog. Misschien als hij kon aantonen dat het zo was tegenover de rest. "Beste katten, hierbij deel ik u mede dat Lionroar weg moet op grond van creepiness," En dan zijn argumenten.

+ Lionroar 1st

De ex-windclanner en nieuwe shadowclan warrior had zich de hele reis een beetje stil gehouden. Hij hielp iedereen van Shadowclan die hij maar kon helpen, kittens en elders en zelfs andere katten die even hulp ergens bij nodig hadden en daarnaast probeerde hij Windclan zoveel mogelijk te vermijden. Vooral naast het gevecht met Everstar. De wonden waren genezen, maar je kon nog steeds goed zien dat hij recent - tijdens the journey - gevochten had. En flink ook nog. Hij zou er waarschijnlijk een paar zichtbare littekens van overhouden, zelfs, maar dat boeide hem niet. Everstar wist eindelijk de waarheid en hij hoopte diep van binnen dat ze ermee zat, heel erg ermee zat. Al zou ze nu waarschijnlijk meer bezig zijn met de dood van haar broer, dan met hem. Hij liet zijn blik opeens op een tabby kater vallen, aangezien hij zijn woorden had gehoord - helaas voor Tall. Zijn ijsblauwe ogen bleven even enkele seconden in die van Tall hangen. Oh, hij was eng? Hij stond op en liep op de tabby kater af. "Eng? Weet je het zeker?" Sprak hij, terwijl hij zijn ijsblauwe ogen niet van de kater afhaalde. De kater werd Clanleader en hij vond hém eng? Heilige Starclan nog aan toe, dat mocht straks Shadowclan gaan leiden? Good luck kiddo.

Van het ene op het andere moment veranderde de atmosfeer om hem heen. De fluitende vogels staakten het gezang, het geruis in de bomen stokte en de zon die net nog een warme gloed verspreidde dook weg waardoor een zekere kilte het overnam. Tall rilde eens, om vervolgens zich langzaam om te draaien vanwege een onbehaaglijk gevoel in zijn nek. Daar, een paar centimeter van hem af, stond de boeman. De ogen van de kater werden groot, en bij de woorden, glimlachte hij even ongemakkelijk. Het duurde even voor hij zich vermand had, het was tenslotte zijn grootste nachtmerrie die voor hem stond. Hierna draaide de kater, zonder zijn blik van de schrik af te wenden zijn lichaam om zodat hij in plaats van achterstevoren weer normaal zat. Hij schraapte zijn keel, wat zou het beste plan van aanpak zijn? Zijn moeder had hem geleerd eerlijk te zijn, toegeven zou haar raad zijn waarschijnlijk. "Waar heb je het over?" Mauwde hij in plaats daarvan. Zijn moeder was dood, may she rest in peace, dus misschien was haar advies aannemen niet de beste gang van zaken. Dit echter werkte ook toen hij een kitten was. Op hoop van zegen.

De kater keek hem aan alsof hij de duivel zelve had gezien zojuist. Hij vond het wel grappig eigenlijk, hoe de kat bijna erop leek alsof hij het liefst zich 180 graden omdraaide en naar zijn moeder wilde rennen. Helaas voor Tallshadow was Shrewstar er niet meer om hem te beschermen, hij moest een grote jongen worden. Hij was immers de clanleader. Dan kon hij toch niet bang zijn voor een van zijn eigen warriors? Hij zuchtte toen de kater probeerde hem van de wijs te brengen door te vragen waar hij het over had. Natuurlijk, alsof hij niet doorhad wat hij zojuist had gezegd. Lionroar schudde zacht met zijn hoofd. "En dat wil zich graag een clanleader noemen?" Mompelde hij. Zijn ijsblauwe ogen gleden even over Tallshadow. "Je bent geen kitten meer Tallshadow, act like it." Geez.

Regel nummer een om te noteren in je hoofd: moeder had gelijk, altijd, zelfs als ze dood was. Tall kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen de Windclan kater voor hem stond, die eigenlijk geen Windclan kater meer was, maar misschien toch ook wel. Tall had hem nooit vertrouwt. "Jouw dochters zijn ook geen kittens meer, maar zo behandel jij ze wel," Mauwde hij in antwoord op de opmerking. Doelend op dat Lionroar ongekend beschermend was over zijn dochters, wat vooral voor Tall frustrerend was, want wat kon hij er aan doen dat die meiden tegelijkertijd heel knap waren? Mind you, hij had al lange tijd niet meer geflirt met.. iemand eigenlijk. Zijn flirttijd lag achter hem en sinds Little hem had verlaten was het wel een beter over met zijn relatieleven. Omdat het pijn had gedaan of vanwege andere poezen?

Verbaasd knipperde hij bij de woorden van de tabby. Uh, wat? Damn. Tallshadow was echt nog een klein kind op dat gebied, enkel een kitten kon met zo'n comeback komen. De kater keek de ander even verbluft aan, voordat zijn blik harder werd en hij van zijn clanleader wegkeek. Mousedung. "Grappig dat je dat weer opbrengt. Ook al is dat al zo lang geleden." Hij keek Tall weer aan en vernauwde zijn ogen wat. Hij had geen contact meer met zijn kittens gehad sinds dat hij verbannen was. Wie weet hadden ze zelfs al families, kinderen, een partner. En hij zou dat alles allemaal missen. "Misschien als je toentertijd een keuze had gemaakt en niet met twee van mijn dochters had geflirt, had ik het wel toegestaan." Bromde hij.

Score! Hij had Mr. Creepy dude sprakeloos gekregen en zichzelf zo voor drie seconden gered van een wisse dood. Helaas voor hem hervond Lionroar echter zijn stem na even als een ware super villain dramatisch opzij te hebben gekeken. De gast werd met de minuut enger om bij te zijn. Zelfs zijn woorden hadden een soort 'lang vervlogen tijden toen ik je ook al wilde vermoorden' ondertoon die de kater ook niet helemaal vertrouwde. De zin die daarop volgde deed Tall even sprakeloos, en een beetje verontwaardigd, staan. "Nou, ik kon ook niet weten dat ze zussen waren," Mauwde hij, in zelfverdediging. Hoewel hij tegelijkertijd een kleine glimlach rond zijn lippen had. Hoe eng de herinnering aan de kater voor hem ook, het waren mooie tijden geweest. Een paar van de gelukkigste maanden van zijn leven.