A touch of Evil

Ze was nieuw, ze was hier net een dag. Claw had haar hier naar toe gebracht en nu was het aan Whifflepaw om zich te bewijzen tegen over de anderen. Daarbij had ze nog niet nagedacht over een nieuwe naam, die ze wel kon aannemen. Zichzelf voorgesteld had ze ook nog niet. Al wisten velen waarschijnlijk wel dat haar huidige naar Whifflepaw was. Zo wilde ze echter niet bekend staan. Ze wilde een nieuwe naam, dus misschien werd het tijd om daar over na te denken. Whifflepaw had gejaagd en had een flinke muis weten te vangen die ze nu zelf aan het verorberen was. Voor zover zij wist gold hier geen regel over jagen voor anderen, tenminste, dat hoopte ze. Want wat waren nou eigenlijk precies de manieren in Bloodclan? Claw had haar veel uitgelegd, maar ze was nog een werkelijke noob.

Open

Zijn grasgroene ogen hielden haar in het oog. Ze was de schuur binnen gekomen, gisteren, ruikend naar clankatten. Hij wist dat er meerdere katten van Bloodclan waren die vroeger bij de boskatjes behoorde, maar dat betekende niet dat hij ze allemaal hoefde te tolereren. Hij snoof zachtjes, terwijl hij door het lage gras sloop. Het geluk van zijn zwarte vacht was toch wel dat hij makkelijk ergens heen kon sneaken zonder dat al te veel katten hem door hadden. Hij haatte het dat hij nieuwsgierig was naar het nieuwe katje. Hij wist niet zeker hoe hij dit moest gaan aanpakken. Zachtjes kwam Cobra overeind, zijn grasgroene ogen op de lichte vacht van de kattin gefocust. "Whifflepaw, toch?" zei hij op zijn gebruikelijke brommende toon. Hij stapte naar de kattin toe en ging zitten. Als je niet beter wist, was het een kleinere kopie van Claw die er zat. Ooit zou hij net zo groot zijn als zijn vader, en op die dag zou hij hem van de troon stoten en zelf de touwtjes in zijn klauwen houden.

Nu het kamp van Bloodclan verplaatst was, al wist ze nog steeds niet de exacte locatie van het kamp in het twoleg gebied, behield ze een soort vertrouwd, maar tegelijkertijd verafschuwend gevoel. Ze had graag weg gewild uit het bos, maar Bloodclan leefde hier nu, dus nu moest ze wel blijven en ergens vond ze het ook niet erg. Want hier jaagde ze het beste, en de zachte bodem onder haar poten voelde zoveel fijner aan dat het harde van het twoleg gebied. Whifflepaw schrok lichtelijk op toen ze benaderd werd door een kleinere variant van Claw. Ze vernauwde haar ogen en vermande zich meteen. "Nog wel," reageerde ze. Ze kon niet wachten op het moment dat dit alles vertrouwder aan ging voelen. Ze hoorde nu bij Bloodclan, dus ze moest zich als één gedragen, maar zichzelf helemaal plaatsen ging nog niet. "Wie ben jij?" besloot ze toen te vragen en probeerde niet vijandig te zijn, maar ook niet te vriendelijk, dus hield ze het neutraal. Vertrouwen winnen, daar zou het nu eerst om moeten gaan.

Cobra grinnikte zachtjes toen het lichte kattinetje schrok van zijn actie. Altijd leuk om de meiden een beetje te treiteren, ze konden zo leuk kwaad op hem worden. Hij bewoog eventjes met zijn oren toen ze zei dat ze nog wel zo heette. Hij vroeg zich af wat voor naam ze voor zichzelf in gedachten had, of wat zijn vader voor haar zou gaan verzinnen. In ieder geval werd hem gevraagd hoe hij heette. "Cobra, zoon van Claw," legde hij rustig uit. Een kleine vonkeling speelde in zijn ogen. Misschien kon hij zich nog wel eens gaan vermaken met die nieuwelingetje. "Vader heeft je nog niet zo lang geleden opgenomen in de Elite, niet waar?" vroeg hij daarna. Hij wist 't antwoord natuurlijk al, maar toch wilde hij graag even van haar zelf horen.

Het was dus de zoon van Claw. "Ah, daarom lijk je op hem," merkte Whifflepaw op. Een spontane, iets kalmere opmerking. De kater zelf was kalm en daardoor voelde Whifflepaw zich ook iets veiliger om zich ook kalm en rustig op te stellen. Je plek vinden en wennen koste tijd en dat was soms te merken. Zoals hij Whifflepaw. "En klopt, ik ben hier nu een dag," miauwde ze als antwoord. "Het is vreemd om nu alsnog hier in het woud te zijn, een paar moons terug had ik niet verwacht hier te blijven, of zo," besloot ze te zeggen. Cobra leek haar wel een degelijk persoon om gewoon tegen te spreken. Daarbij moest er vertrouwen gewonnen worden, voor ze zich pas echt een lid van Bloodclan kon noemen, nu was ze enkel een nieuweling. Ze had nog niemand die haar zou trainen en tot een echte Bloodclanner zou maken en ze was hier nog maar een dag. Niemand kende haar, dus hoe kon ze vertrouwd worden dan? Ze wel op dat anderen met een schuin oog naar haar keken. Ze hoorde het woordje 'boskat' wel en dat was iets waar ze zo snel mogelijk vanaf wilde.

De gelijkenis werd al snel gelegd. Natuurlijk, hij leek als twee druppels water op zijn vader. Toch glinsterde er iets in zijn ogen toen de link gelegd werd. Hij was trots op zijn vader, maar hun band was stroef en dat zou niet snel veranderen. De kleine kattin legde uit dat ze hier een dag was en dat ze niet had verwacht weer terug in het woud te zijn. Immers was Bloodclan een paar dagen geleden verhuist, nu alle boskatjes spoorloos bleken te zijn. Cobra ging overeind staan en rekte zich uit, waarbij hij zijn gespierde zwarte lichaam over de volledige lengte uitstrekte. "Waar zijn de boskatjes trouwens?" vroeg hij daarna in het algemeen. Hij had ergens wat vage geruchten gehoord, maar geen idee wat ervan waar was. Normaliter bemoeide hij zich niet zo met die zaken, maar dit was toch wel een vreemde zaak.

Toen Cobra overeind kwam ontgingen haar de vele spieren onder zijn vacht niet. Ze voelde zich zo fragiel en klein. Het was niet dat Whifflepaw zelf niet hard getraind had, maar de trainingen van Bloodclan waren anders en dat wist ze door het aantal trainingen die ze van Claw zelf gekregen had toen ze nog gewoon bij Thunderclan had gezeten. "Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat er van alles is gebeurd in het woud. Bosbrand, overstromingen..." miauwde Whifflepaw. "Ik was weg gelopen en hoogstwaarschijnlijk is Thunderclan toen vertrokken," Whifflepaw sprak in ieder geval al over Thunderclan alsof ze nooit lid was geweest, wat ze wel was geweest, maar zo had ze zich niet gevoeld. Loyaliteit was er eigenlijk nooit geweest.

Cobra kon zien dat de jonge kattin naar hem keek en hij kon het niet laten een kleine smirk over zijn gezicht te laten glijden. Hij had nooit echt veel interesse getoond in het andere geslacht, vooral omdat hij ook een deel van zijn jeugd als rogue had geleefd. Pas sinds enkele moons volgde hij zijn vader binnen Bloodclan. Rustig luisterde hij naar de jongere kattin, toen ze vertelde over een overstroming en een bosbrand. De kater knikte, hij had de regen meegemaakt en het zou vast een probleem kunnen zijn geweest voor de boskatjes. Maar dat zou toch geen reden zijn om te vertrekken? Hij ging zitten en likte over zijn poot heen, voordat hij haar met zijn grasgroene ogen aankeek. "Mijn vader had je geïnspireerd om naar Bloodclan te komen, toch?" vroeg hij daarna rustig. Claw had die neiging nog wel eens, om andere het goede van de Elite in te laten zien zodat ze achter hem aan kwamen. Misschien was dat ook wel de reden waarom hij uiteindelijk naar de Elite was gekomen...

Als 'antwoord' op wat Whifflepaw hem had verteld kreeg ze een enkel knikje, maar ja, wat was er verder ook over te zeggen. Ze waren weg en dat was een voordeel voor Bloodclan. Ze kreeg evengoed een nieuwe vraag. De flame-point poes gaf een kort knikje. "Onder andere," reageerde ze. "Ik heb gezien dat de Bloodclan katten veel sterker zijn toen ze in het kamp waren. Je vader heeft wel voornamelijk mijn ogen geopend, een leven in Thunderclan is voor mij niet weggelegd," legde Whifflepaw uit. Ze ging niet spreken over Brightposts, over de dood van haar moeder. Ze wist niet of het bekend was onder de andere Bloodclan katten dat Claw haar moeder had geëxecuteerd. Het was ook iets waar Whifflepaw niet meer over na wilde denken. Daar kwam ze toch niet verder mee. "Wil je me wat vertellen over het trainen binnen Bloodclan?" Vroeg Whifflepaw vervolgens waarbij er een uiting van belangstelling op haar gezicht terecht kwam.

De kattin gaf rustig antwoord op de vraag die hij voorheen had gesteld. Claw leek inderdaad een kans te hebben gezien om deze kat mee te krijgen vanuit Thunderclan, echt een streek voor hem. Hij snoof eventjes toen ze begon over dat het leven bij de Clan niets voor haar was. Hij had geen idee hoe het leven in een clan was, immers was hij geboren en opgegroeid als Rogue. Nooit had hij in een teamverband hoeven te leven en daarvoor was het leven in Bloodclan ook nog altijd een vreemd iets voor hem. Cobras groene ogen gleden over het lichaampje van de kattin en zijn oren gingen overeind staan toen ze een vraag stelde. "Zwaar," zei hij, een beetje kortaf. "Je wordt gestraft als 't niet goed is, je wordt gestraft als je te zwak bent. Als je 't niet aan kan, heb je een probleem. Als Claw vertrouwen in je verliest, ben je zo goed als dood." Een kleine, gemene, smirk verscheen op zijn gezicht. Misschien niet helemaal de waarheid, maar leuk genoeg om haar een beetje bang te maken. Je moest sterk zijn binnen Bloodclan, anders had je een probleem.

Whifflepaw klemde haar kaken op elkaar toen Cobra uitlegde hoe het trainen binnen de Elite ging. Het klonk precies naar wat ze had verwacht, echter ontging die gemene smirk op zijn gelaat haar niet, hierdoor veranderde haar houding en zette ze een vastberaden blik in haar ogen. "Gelukkig ben ik hier niet gekomen om te falen," sprak ze dan ook, met andere woorden, ze geloofde het wel aan te kunnen. Eigenlijk hoopte ze het eerder, maar dat wilde ze niet uiten. Ze wilde niet dat de katten in de Elite nu al een zwak poesje zagen. Ze was nu tien moons, dus ze had al de nodige basis. Het moet wel goed komen met haar. Daarbij wilde ze Cobra niet zijn vermaak geven, dus duwde ze haar angst weg. Whifflepaw was opgegroeid met Bloodclan, de eerste moons van haar leven had ze zelfs geloofd dat Bloodclan en Thunderclan één waren. Nu wist ze wel beter, maar dat was wel haar basis in het leven geweest.

Kleine kattin had een een goed observatievermogen, dat was tenminste al iets goeds. Toch vond hij het minder leuk dat ze 'm zo snel door had. Hij moest daar zelf eens aan gaan werken. De zwarte kater kwam overeind en geeuwde eventjes, waarbij zijn staart snel in t rond zwiepte. De kattin leek nogal zelfzeker te zijn dat ze het zou gaan halen in de Elite en hij grinnikte eventjes. Er stonden bijna pretlichtjes in zijn helder groene ogen. Zou zijn vader het erg vinden als hij dit kleine poesjes eens onder handen zou nemen? Waarschijnlijk niet, vaak was 't toch ieder voor zich. Hij rekte zich uit en rolde zijn spieren goed uit. "Nou, aangezien je toch zo zeker bent van jezelf. Laat maar eens zien wat je al kan. Laten we eens een klein spargevechtje houden. Geen klauwen, anders krijg ik ruzie met Claw," zei hij op een kalme toon. Graag zou hij gewoon zijn klauwen hebben willen gebruiken, maar als hij het nieuwelingetje van zijn vader nu al zou verwonden, zou hij waarschijnlijk ruzie gaan krijgen.