If i die young

Een bloem lag tussen zijn poten toen de zwarte tom buiten een rustig plaatje had gevonden. Hij had samen met Stonepaw deze gevonden om het aan een speciaal iemand te geven. Ravenfall had sinds de dood van zijn vriend Creamyfrost in de put gezetten en toen er nog eens werd verteld dat zijn vader spoorloos verdwenen was en dat hij zich bij elders moest joinen omdat hij nooit iets in zijn leven zal zien zakte hij meer en meer de grond in. Er waren nog drie redens waarom hij hier stond, Stonepaw, de verhalen die de medicine cats hem vertelde en Aurorapaw. De she-cat had hem bovenwater gehouden en dat had hem een blij gevoel van binnen gegeven. Iets wat hij voelde wat hij niet bij andere voelde. Vlinders in je buik heten dat tenminste dat was hem verteld. Nu stond hij hier, keurig zijn zwarte staart om heen geslagen met de bloem tussen hem in wachtend op haar alleen kwamen de witte she-cat maar niet opdagen. Tijd streek voorbij en de lucht werd donkerder -al had hij dat niet door lol- wind begon aan zijn donzige vacht te trekken en als de elder niet stevig zat zou hij zomaar weggeblazen worden. Weer een lange tijd voorbij maar geen teken van Aurora. Ravenfall had zijn bloem al meer naar hem te geschoven zodat deze niet zo wegwaaien maar hoop begon hem al de schoenen in te zakken. Kou trok zijn lichaam in en verdriet vulde zijn borst. Waarom kwam ze niet? Ze hadden hier toch afgesproken? De jonge tom zuchtte, zijn blinde ogen naar de grond gericht toen er een traantje over zijn wang rolde. Hij snapte het wel, wie wou er nou met hem gaan? Hij was een lelijke blinde vissenvreter die niks kon..

De tijd leek langzaam voorbij te tikken terwijl de jonge tom nog steeds op haar stond te wachten. Tranen hadden zich in zijn nietsziende ogen gevuld het gevoel dat hij gedumpt weer zonder dat hij had verteld wat hij voor de she-cat voelde. Waarom had hij altijd hoge verwachtingen? Natuurlijk zou hij voor de rest van zijn rot leven alleen blijven, niemand stond te wachten op een blinde partner. Ravenfall begin in te zakken zijn zwarte kop verscholen tussen zijn poten met de bloem voor zijn neus. Hij kon het niet zien maar de zoete geur vertelde dat hij er nog was en niet door de wind mee was genomen, een bloem en een schelp was de enige dat bij hem bleef. Deprimerend eigenlijk. De elder had zijn ogen kort gesloten maar toen hij zachte pootstappen hoorde hief hij zijn kop op en keek met blinde ogen naar bron van geluid. Wat het Aurorapaw!? De tom schoot omhoog zijn oren bewegend met het geluid dat aantoonde dat het naar hem toekwam. "Aurora?" Fluisterde hij een glimlach op zijn zwarte snoet gevormd maar toen de kat dichterbij er kwam rook hij dat het iemand anders was. Een nieuwe golf van verdriet overviel hem maar de zwarte tom liet het niet tonen hij luisterde enkel naar de stem die begroette. ”Raven ik moet je wat vertellen maar ik denk niet dat je het leuk gaat vinden”, Stonepaw was bij hem gekomen en Ravenfall keek hem met zijn blinde ogen aan, hij wist al wat hij ging zeggen. Aurora zou niet komen. Tenminste dat was dat hij dacht maar blijkbaar had Starclan iets anders in bedachten. ”Aurorapaw is van de klif gewaaid en.. En ze heeft.. Ze heeft het niet gehaald”, Hakkelde Stonepaw ”Het spijt me heel erg.” Ravenfall was stil, zijn ogen enkel vullend met tranen terwijl zijn lichaam begont te trillen. Dit was geen golf van verdriet maar een hele oceaan dat boven op hem stortte. "Ze.. ze is-..." De tom schudde zijn kop voor hij zich tegen Stonepaw aandrukte, zijn kop verscholen tussen zijn vacht die zachtjes nat werd door de tranen die bleven komen