whichever comes first, for better or worse

Shark onderdrukte een vloek toen hij met zijn poot bijna helemaal in het water verdween omdat hij in een kuiltje stapte die hij nog niet eens had gezien. Hij was dan ook niet erg aan het opletten waar hij zijn poten neerzette; hij was veel te erg bezig met zijn dochter. Hij wilde graag weten hoe het met haar ging en of ze de brand had overleefd. Maar hij kon moeilijk ThunderClan territory binnen rennen om even een kijkje te gaan nemen. Hij zou het op dit punt niet erg hebben gevonden moest hij een Elite cat opgeofferd hebben om even een kijkje in het camp te gaan nemen. Hij wist dat Elite cats niet echt vrolijk ontvangen werden door de ThunderClanners en dat het waarschijnlijk zou resulteren in een onnodige dood, maar dat zou hem een worst wezen. Hij wilde weten hoe het met zijn dochter ging en als daar katten bij zouden sterven, maakte hem dat niks uit. Hij was echter wel zo realistisch ingesteld dat hij zijn plannen niet ging uitvoeren en dus was het gevolg dat hij met een norse blik, die nog norser was dan normaal, het camp binnenstapte. Zijn blik gleed naar een she-cat die hij al een tijdje in de gaten hield. Ze had er eerst heel erg fragiel uitgezien, maar het leek zichtbaar beter met haar te gaan. Alleen de schichtige blik in haar ogen maakte hem lichtelijk wantrouwig. Waarom keek ze zo schichtig uit haar ogen? Was er iets waar Claw en hij niets van wisten? Net toen hij op haar af wilde stappen, herinnerde hij zich de belofte weer die hij aan Jinx had gedaan. Dat hij zijn kittens wel zou beschermen. Dat alles goed zou komen. Hij schudde zijn kop. Hier had hij nu geen tijd voor. ‘Ophelia,’ bulderde zijn stem door het camp waardoor enkele katten verstoord opkeken, maar niks durfden te zeggen na zijn kwade blik te hebben ontmoet. ‘Wat sta je daar nu zo schichtig om je heen te kijken? Is dit hoe een Elite cat zich gedraagt? De Clans cats zouden je vierkant uitlachen als ze je nu zouden zien.’ Zijn blik eiste om uitleg en zijn mondhoeken gingen naar één norse streep.

Shark had nauwelijks medelijden met het in elkaar gedoken kattenlijfje dat zich voor hem bevond. Als het zijn dochter was geweest, had hij dan anders gereageerd? Hij stelde zich Eveningpaw voor die zielig in de regen in elkaar gedoken zat, schichtig om zich heen kijkend. Een stekend gevoel ging door hem heen en Shark klemde zijn kaken op elkaar zodat hij het zou kunnen negeren. Zijn dochter zou zo niet reageren, hield hij zich voor. Daar had ze een veel te sterk karakter voor. Nee, hij kon zich niet voorstellen dat zijn prinsesje zo in elkaar gedoken zou zitten. Zijn prinsesje. Hij schudde verward zijn kop, maar werd weer naar de realiteit geroepen toen hij Jinx’ stem hoorde. Hij had tot nu toe vrij veel getolereerd van de tom, maar dit ging hem te ver. Hij richtte zijn blik omhoog zodat hij die van Jinx kon ontmoeten en zag de woede in de ogen van de tom. Een grimas verspreidde zich om Shark’s lippen terwijl hij de woorden van de tom aanhoorde. Vooral het laatste zinde hem niet. De tom schold hem gewoon uit. Hier, waar alle anderen het konden horen. En hopelijk ook Claw, want dan zou de tom er niet eens meer levend vanaf komen. Als dat nu al niet het geval was. Shark’s spieren spanden zich al aan voor het gevecht. De tom was ouder dan hem en hoewel hij misschien meer ervaring had dan hijzelf, kon zijn leeftijd ook wel nadelig voor hem werken omdat zijn lichaam misschien niet meer zo snel reageerde als dat van Shark. ‘Ik kies nog altijd zelf wat ik wel en wat ik niet afreageer op iemand anders, Jinx,’ sprak hij met een kille stem. ‘Dat is dan ook de reden waarom ik de deputy ben en jij de member. En omdat jij de member bent, raad ik je wijselijk aan om je zo ook te gedragen.’ Hij had eerst nog medelijden gehad met deze tom, maar zijn machtsgevoel kwam hem in de weg te zitten. Hij mocht niet denken dat Zira’s verlies een reden kon zijn om hem op deze manier te benaderen. Nee, echt niet. ‘En dus raad ik je bij deze aan om ons met rust te laten en mij mijn zin te laten doen. Doe je dat niet, dan staan daar straffen op. Je zou toch niet willen dat Ophelia lijdt onder jouw roekeloze gedrag, wel dan?’ Om zijn woorden kracht bij te zetten, ontblootte hij zijn nagels en ging vlakbij Ophelia staan. Het was allemaal bluf. Voor nu.

“Die verdween toen jij besloot mij verantwoordelijk te houden voor iets waar je me niet eens verantwoordelijk voor kunt houden,” sprak Shark op een ijzige toon tegen Jinx. “Jij zegt dat ik niet redelijk kan zijn? Kijk naar jezelf, haarbal. Je hebt mij altijd kwalijk genomen dat Zira dood is. Net alsof ik diegene ben die haar gedood heeft. Het enige wat ik heb gedaan is haar positie ingenomen om te zorgen dat de Elite in goede banen geleid zou worden samen met Claw.” Hij kneep zijn ogen samen toen Jinx het aandurfde om hem uit te schelden. Zijn klauw vloog geen seconde later in de richting van de wang van Jinx. Hij had genoeg gehad van zijn onverschillige gedrag. Hij had genoeg gehad van het feit dat anderen geen respect voor hem toonden. Claw zou dit allang niet meer geaccepteerd hebben en hij liet het steeds maar te ver gaan. Jinx zag niet in dat hij in tegenstelling tot Zira en Claw eigenlijk nog redelijk schappelijk was. Dat zag niemand in, want voor de Elite was hij de grote boze deputy die de plaats in had genomen van een geweldige she-cat. En ja, hij vond het ook vreemd dat ze opeens dood was en moest daar, moons later, nog steeds aan wennen, maar hij had ook geleerd dat hij zichzelf beter op de toekomst kon richten. En dat was niet alleen omdat hij deze rank zo graag had. Hij draaide zich met een ruk weg van de young one voor hem en ging zo dicht bij Jinx staan dat hun neuzen elkaar raakten. “Ik heb genoeg gehad van je gedrag, Jinx,” snauwde hij de tom toe. “Je gaat me vanaf nu met meer respect behandelen of ik zweer je dat er maatregelen gaan volgen.” Hij kneep zijn ogen woedend samen. “En als je denkt dat ik zo laag ben om je dochter erbij te betrekken terwijl mijn werkelijke probleem met jou is, moet je nog maar eens goed nadenken. Als ik je dochter echt pijn had willen doen, had ik dat al veel eerder gedaan. Maar nee. Je herinnert je ook vast niet meer hoe ik je beloofde dat ik haar ook mee zou beschermen?” Hij sloeg nijdig met zijn staart. “Nee, want jij herinnert je alleen nog de negatieve dingen van me. De enige reden dat jij mij niet kan hebben, is omdat Zira gestorven is en jij er een hekel aan hebt dat ik haar plaats ingenomen heb. Maar guess what, Jinx? Get over it. We gaan allemaal door moeten gaan met ons leven en jij dus ook.” Hij ontblootte nijdig zijn abnormaal scherpe tanden. “En als jij denkt dat ik me ga laten uitschelden door jou, dan heb je het goed mis. Ik méén het, Jinx. Je gaat vanaf nu op je woorden letten of er gaan maatregelen volgen.”

Shark keek met een rustige blik naar het bloed dat langs Jinx’ wang naar beneden stroomde. Hij had het verdiend. Dit was de eerste keer dat hij zich echt had laten gaan en een member had aangevallen omdat deze geen respect had getoond naar hem. En dan had de zwarte tom eigenlijk nog geluk, want Claw zou hem vast en zeker gedood hebben op dit punt. Claw zou zijn klauw al naar voren hebben laten schieten bij de eerste opmerking die de tom had gemaakt. Maar Shark dacht dat Jinx ook wel beter wist dan tegen Claw in te gaan. Claw had ook een betere band gehad met Zira dan Shark en misschien was dat wel de reden waarom Jinx er meer naar neigde om Claw te respecteren dan hem. Maar dan nog… Hij had het beleid over de Elite gekregen en hij had er niets aan als members hem niet respecteerden. Als hij het maar toe zou laten en andere members zouden het zien, zouden ze misschien Jinx’ voorbeeld volgen en dan zou hij door niemand meer gerespecteerd worden. Hij wilde niet dat Claw dat zou zijn en hij wilde ook niet dat de members dachten dat hij Claw’s pootje nodig had om vast te houden als het aankwam op voor zichzelf opkomen. Maar zijn woorden leken effect te hebben, want Jinx viel hem niet aan en trok zichzelf terug. “Shark is goed genoeg,” zei hij kil tegen de tom. Hoewel hij van zijn rank hield en graag wilde vechten om deze te behouden, was het voor hem niet noodzakelijk dat de katten hem aanspraken met zijn rank. Bovendien vond hij dat toch alleen maar denigrerend en niet gemeend overkomen. “Waar denk jij naartoe te gaan?” liet hij zijn stem door het camp galmen toen Jinx langs Ophelia liep en de rug naar hem toe had gekeerd. “Denk je werkelijk dat dat krasje op je wang de enige straf is die je krijgt?” Hij keek de tom met een scherpe blik aan. “Jij gaat samen met Ophelia de young one’s tower opruimen. De nesten zien er weer ontzettend vuil uit en het lijkt er niet bepaald op dat je ook maar iets op de planning hebt staan vandaag als je ruim de tijd hebt kunnen nemen om mij te beledigen.” Hij keek de tom strak aan. “Als je besluit om je straf te negeren, ben ik genoodzaakt je aan te vallen. En dan kom je er met iets meer vanaf dan alleen een krasje op je wang.” Hij richtte zijn scherpe blik op Ophelia. “Heb jij dat ook goed begrepen, Ophelia?”