Here's the cure for your mistakes

Zijn gloeiende ogen waren kalm gericht op de hoopjes. Sheepkit, Hairykit, Flurrykit, Warkit, Kindkit en Chickenkit. Soms vroeg hij zich af waarom die idiot zelfs de moeite nam zijn bek open te trekken. Hij sloeg zijn ogen van de kittens die geen enkele meter op hem leken. Misschien beter voor de andere katten, voor zijn kinderen van hem en Rough. De drama die zij hier in starclan hadden door die verdomde emoties moesten hun niet raken. Emoties waren dingen die moesten verdwijnen. kijk wat er van komt. Hij keek dan ook op toen hij de ander zag. De zon was achter de horizon weg gezakt en zijn nieuwe thuis had de hemel prachtig gesierd. Hij keek enkel even naar de kater die daar lag, vernauwde zijn ogen wat en voelde het zwevende effect in zijn kop terugkeren. En daar waren ze dan, wachtend, wachtende. Als er een iemand was die het kon doen dan was hij het wel.
Want waren emoties ook waard.

-Acefray

De kater was uiteindelijk in slaap gevallen naast zijn kittens, hun kittens. Hij voelde nog altijd een diep verdriet in zich maar die kleintjes maakte het voor hem beter. Veel en veel beter. Het was een reden om door te gaan, om voor een keer een echte vader te kunnen zijn. Maar in zijn slaap had hij geen rust mogen krijgen, want toen hij zijn ogen opende stond hij in Starclan. Kort keek hij om zich heen tot zijn blik ineens viel op de kater die hij zo erg gemist had. Een steek van een puur geluk kwam in hem terwijl hij naar voren stapte en zijn kop tegen de ander aandrukte. “… Hey princess” klonk er zacht van hem af, overwelmt door wat hij voelde. Hij had hem zo erg gemist, zo erg gehoopt op het moment dat Lurk zich aan hem zou laten zien. Hij wou het hebben over hun kits. Over hoe het ging, over hoe erg hij hem miste en hoeveel hij nog van deze kat hielt.

Het duurde niet lang voordat de medicine cat was verschenen. De reden waarom Lurk hier alleen zat was voor hem alleen maar om deze boodschap luid en klaar door te laten komen. Dit moest stoppen, hier moest een einde aan komen. Maar dat kwam er niet. de kater begon liefdevol tegen hem te doen en hij bewoog zich niet. Het flikkerende effect van de vurige sterren in zijn lijf was het enigste dat aangaf dat hij nog aanwezig was. “… Hey princess” Sprak Acefray tegen hem en de gevlekte starclan warrior vernauwde zijn ogen even. "Acefray, medicine cat van Shadowclan," sprak hij rustig op zijn eentonige manier, zijn uitdrukking was harder dan die ooit op aard was geweest. Hij zag er nog kouder uit, al het leven uit hem gezogen. "Sinds wanneer denk je dat je boven de regels staat?" hij wist wel degelijk wat hij had gedaan en hij was er mede verantwoordelijk voor maar hij had ook al gezien dat de ander niet zou stoppen dankzij die emoties. "Als je niet in staat bent de regels te volgen raad ik je aan van je rang af te stappen," sprak hij op een harde toon. Hij leek haast een machine zonder enige aanhechting aan wat er gebeurde. Uiteraard had hij nog een wil, was hij nog een spik van wat hij was geweest op het einde van zijn leven. Maar goed, kijk wat ervan kwam.

Verward keek hij op toen hij aangesproken werd met zijn volle naam en titel… wat? Hij snapte het niet. Zijn blik gleed naar die van Lurk, iemand die hij lief had, iemand waar hij zijn leven voor had gegeven als hij de kans had gehad. Maar dit was zijn Lurk niet. Niet zijn princess. Degene die hier stond was niet eens in de buurt van zijn kleine kater.. degene die hem opnieuw liefde had geleerd. Hij was zo… zo koud nu. “….dat denk ik niet… Princess… Lurk… waarom doe je zo –zo vreemd?” Hij had een bepaalde wanhoop in zijn stem. Hij wilde dit niet, hij wilde hier zijn partner zien… hij wilde zien waarvoor hij nog zijn best deed. Maar de gevlekte kater ging maar door en Ace kon het laten een stap naar achteren te zetten. “Ik volg de regels… Ik doe mijn best… dat weet je… Ik… Ik hou van je Lurk, wees niet zo” Zijn keel voelde alsof deze dichtgeknepen werd. Hij voelde zich zo… zo alleen. Hij had willen zien dat Lurk hier op hem wachtte, dat hij hem mistte en had gezegd dat hij door moest zonder hem maar op hem zou wachten wanneer het zijn tijd was. Niet dit. Niet deze koude huls van zijn liefde.

De reactie had hij verwacht, alles was zo voorspelbaar met emoties aan je deur. “….dat denk ik niet… Princess… Lurk… waarom doe je zo –zo vreemd?” Er werd een stap naar achter gezet, de ander klonk wanhopig, maar had in de plaats daarvan sterkte moeten tonen. Niet dit. Dit was iets dat hij ook had verwacht. Van het moment dat hij op deze wereld was gekomen tot nu, zelfs na zijn dood, was het steeds hetzelfde met deze kerel, waarom bleef het zo doorgaan? Waarom konden ze het maar niet inzien? “Ik volg de regels… Ik doe mijn best… dat weet je… Ik… Ik hou van je Lurk, wees niet zo” Hm? "En omdat je de regels volgt heeft starclan je gestraft," sprak hij haast sarcastisch uit, maar dat klonk helemaal niet zo van op de manier dat hij zijn woorden uitbracht. Zijn ogen gloeiden wat feller. "Starclan zal je keer op keer straffen tot je het leert, tot je binnen de lijn gaat staan. Je bent een medicine cat Acefray, je bent geen warrior. Liefde is onbestaande voor jou," zei hij scherp, de omgeving rondom hem verdonkerde wat waarna hij de ander benaderde, bijna neerkijkende op hem met zijn groene lichtjes. "Niemand mag van je houden en jij mag van niemand houden zolang je de titel draagt van Medicine cat. En daarvoor Acefray," Hij snoof even. "Tot je het hebt geleerd," zei hij kalm. "zal ik je verachten en haten tot op het bot." hij klonk eentonig, niet eens boos. "Ik hou niet van je, ik vind je walgelijk," zijn stem brandde van de weinige emoties die erin lagen alsof hij niks gaf om deze kwestie. "And how you Spilled all your love over that Bane flower, only to never stand Tall over your mistakes" zei hij even op een kalme toon. "You disgust me Acefray," klonk er van hem. "Choose what you want and leave," zei hij scherp doelende op het eerste wat hij had opgebracht, zijn rank. Maar oh wat was het dieper geworteld in hem. Van liefde naar jaloezie. Wat waren emoties toch altijd duidelijk in iemand acties... Niet?

Hij begreep dit niet. Waarom zo Lurking zo doen? Waarom zou hij zo koud zijn? Was er iets mis? Was er iets gaande wat hij moest weten? Zo goed als hij kon begon hij smoesjes te bedenken waarom de kater nu zo vreemd was van hem als dat hij herinnerde. Hoe hij hem kende. Hoe hij van hem was gaan houden? Hij… hij snapte dit niet. Waarom was dit niet meer zoals eerst… De sarcastische woorden raakte hem hard… Onbegrijpend en met een pijn bleef hij kijken… Gestraft. Nee, nee het kon niet. Ze hadden Lurk niet van hem weggenomen enkel omdat hij ervan had gehouden. Dat kon niet. Dat mocht niet. “Nee. Starclan heeft jou naar me gebracht… niet weggenomen” Zijn toon klonk zacht, gebroken. Geluidloze tranen kwamen zijn ogen uit, tranen die hij al had gedacht kwijt te zijn. Want hier huilde hij weer omdat hij Lurkingshade was verloren, en nu zat er geen stille hoop meer achter zijn hart. Geen hoop dat ze samen konden zijn in het hiernamaals. Hij was het kwijt. Alles kwijt. Maar Lurking ging zonder genade door. Maakte iedere seconde dat hij hier stond erger. De omgeving leek donkerder te worden en hij stapte weg van de ander toen deze dichterbij kwam, iets wat hij nooit had verwacht te doen. Liefde moest ook voor hem bestaan. Het was oneerlijk zo niet. Oneerlijk. Oneerlijk hoe de ander hem nu verbood om uberhoud liefde te voelen naar iemand of dat iemand dit voor hem zou opbrengen. Alsof hij dit kon verhelpen. Hij was niet emotieloos. HIJ WAS NIET ZOALS LURK. Een woede die enkel en alleen omgezet waren van zijn verdriet overviel hem. Maar nog voor hij deze kon uiten ging de ander verder. Alleen maar verder. Zeggen dat hij gehaat werd, veracht. En dat door de enige waarvan hij had kunnen houden. Echt had kunnen houden. Het was echter pas toen hij hun liefde ontkende dat hij iets voelde omslaan in hem. De woede kwam weer terug, de manier hoe hij ieder groot verdriet had verwerkt. De wereld haten. De wereld de schuld geven. Zich afsluiten tot alles. Het deed pijn. Hier stond de verdomde kat die hij dood had zien gaan, die hij gerauwt had, die hij lief had. Hief had zeggen dat hij hem verafschuwde. Maar toen ging zelfs Lurk een lijn over die niemand mocht kruisen. Die van zijn kittens. Hij liet een dierlijk geluid horen. “Laat mijn kittens er buiten. Hun hebben hun vader niet gekozen” Hij hief zijn enorme kop en maakte zich zo groot dat hij al bijna zou vergeten dat hij hier uit elkaar viel, in kleine, onheelbare stukjes. “Ik kies voor mijn rang. Ik kies voor deze verdomde clan die niks meer heeft gedaan dan mijn leven een HEL te maken” Hij hijgde. “Alles is me afgenomen en ik hoop dat jullie stel dode nu blij zijn.” Ace voelde een steek, voelde de tranen branden in zijn ogen en strot. Hij huilde nog terwijl hij dit alles zei. Hoe kon het ook anders. Alles werd hem ontnomen. “Breng me terug Lurkingshade” De kater kon zelf niet ontwaken vanuit Starclan. Hij kon dit niet ontsnappen. Hij kon nooit de wil van deze rot clan ontsnappen. Een zucht drong tot hem door. “Ik heb genoeg van je gezien” En spijt dat ik je ooit gemist heb.

Onderwerp: Re: Here's the cure for your mistakes