Snikkend liep de kleine poes verder. Ze had al aardig wat spieren gekregen doordat ze zo had moeten vertrouwen op haar drie poten. Het vierde moest genezen maar zelfs nu forceerde het om erop te lopen. Ze was niet van plan het nu rust te geven en als het haar nog langer van haar apprenticetijd zou weerhouden, so be it. Ze vond het al helemaal niks, echt een hoop bullshit. De zouten smaak rustte in haar bek en gaf haar een gevoel van onzekerheid en pijn. Ze voelde zich alleen in de late avond. DE koude, kille wind sneed in de wonden in haar gezicht. Emoties zakten als dolken in haar ziel. Het was alsof de vos terug was en deze zijn tanden in haar lijf had gezet en aan haar kanten had gesleurd. Wat was ze? Wie was ze? Waarom... Ze snikte even. Haar gezicht was bedekt in tranen en bloed, die een mengeling maakte van vloeistoffen die alles behalve pretty was. Door de mep waren er immers enkele wonden weeral open gekomen. Kon niemand haar met rust laten? Wat was rust zelfs? Ze trilde even, haar poten voelden zwaar aan, haar pootje deed pijn. Mama... mama... Mama... Ze kneep haar ogen toe en schudde ongeloofwaardig haar kopje. Ze wilde naar papa.... Papa... Papa! Snikkend keek ze op naar de sterren. "Papa..." klonk er trillend van de flame point af die oncontroleerbaar haar onderlip liet trillen. Flitsen van diens karkas kwamen aan haar voorbij, flitsen van zijn dood, zijn verminking en... ze voelde haar maag draaien. Zijn lichaam was kapot, hij was kapot. Papa was kapot... Papa? Papa... Papa... Ze voelde de nagels uit hun hulsel komen terwijl ze verder liep, met sprongen, zo snel mogelijk, ze moest sneller, ze zou sneller gaan. Haar hele lijf schreeuwde voor een stap, haar geest schreeuwde voor een stop. Haar hele zijn wilde een stop, een time-out, een pauze van leven. Dit was niet eerlijk. Waarom moest zij dit verdragen? Waarom zij? Waarom was zij alleen? Waar-... Waarom... Ze slikte even en liep jankend verder, haar forse tred ging over in een ferm gemank, haar achterpoot had het begeven. De blauwe ogen waren opgegeven naar de hemel, opzoek naar iets dat haar kon redden van dit beest, de realiteit, de pijn. Ze wilde dit niet. Ze wilde een gelukkig familietje. Mama, ben je trots op me? Papa, hou je nog van me? Wie was zelfs haar mama... Wie was haar papa? Wie was dat echt? Waarom waren leugens overal? Wat was dit, waarom was dit? Wat een gekte... ja, ze werd gek. Ze kon dit niet aan. Ze werd gek, gek.. gek... Ze had een ouder nodig, liefde, warmte... Waar was dat? Waar was het? Waar was iedereen? Waarom was ze zo alleen? Wat had ze verkeerd gedaan? Wat was er mis? Wat deed ze verkeerd? Ko-kon iemand het uitlegg-uitleggen... Wat... Wat was dit? Waa-waarom... Waarom!?
Haar poten klapten over en met een oef kwam het diertje neer. Ze gleed wat over de grond heen, haar helblauwe ogen toegeknepen toen de prikkende ondergrond haar gezicht raakte. Het deed pijn. Maar wat deed er nu niet pijn? Alles deed pijn want niemand hield van haar. Ze was een last en ze verdiende dit. Waarom was ze hier en waarom hadden ze haar gered? Ze had niemand. Ze had verdomme niemand. Zelf nu niet. Iedereen was dood of had haar achtergelaten voor een ander. En wat moest zij doen? Ze was amper 5 moons en moest voor zichzelf zorgen! Waarom zag niemand dit in! Ze kwam tot stilstand en trillend drukte de rosse poes zich op, haar ogen trilden, haar kopje trilde, haar poten trilde. Nee, ze was niet aan het trillen, alles draaide gewoon. Het was gebeurd, het was gebeurd... Het... Was gebeurd... Ze snikte even luider en zakte door haar voorpoten om vervolgens haar voorpootjes op haar kopje te leggen en haar oogjes toe te knijpen. "Ma... mamamama... Mama...." snikte ze trillend uit. Ze wilde naar mama.. ze wilde naar huis. Ze wilde naar de bloemen en het gras, waar iedereen gelukkig was en waar ze niet om de haverklap dood en verderf zag... Langzaam opende ze haar oogjes, om een stralend meer voor haar te zien. Meren... Ze had zoveel gelopen maar ze wist niet waar ze was. Haar poten deden pijn van het lopen, was ze daar ook niet aan het bloeden? Ze wist het niet meer.. Maar ze wist wel dat ze opkeek naar de sterren toen ze de bolletjes in het water zag. haar ene oogje meer dichtgeknepen dan de ander. Hetw as duidelijk dat de klap wel degelijk iets had gedaan. Maar dat deed elke klap wel, mentaal en fysiek. Ze waren gewoon te lichtgevoelig om het in te zien, ze waren niet capabel. "Papa... Ben jij dat?" murmelde ze even toen ze de sterren zag twinkelen door de vertroebelde blik van haar. Ze zag niks, haar zicht was verpest door rood en zout, bloed en tranen. Pijn, fysiek en emotioneel. Ze was gekraakt en weldra zou ze breken? Ze was niet zo sterk, ze was niet sterk, ze was zwak. Ze had ouders nodig, ze kon niet alleen zijn. Ze kon dat niet. "Papa... i-ik heb de paarse bloemen gezien... pa-papa..." klonk er moeizaam terwijl ze even glimlachte. haar trillend poten werden onder haar gevouwen terwijl ze terug dacht aan de nachten dat Neverland met haar in het kamp had gezeten en haar had getroost, dingen had verteld, een vader voor haar was geweest. Die dingen kon Tigergaze niet opvullen, hij was een niemand, hij was er nooit voor haar, haar carede alleen om eigen bloed en dat was duidelijk. HIj was slecht, zo slecht, hij verdiende al de haat van de wereld... Omdat hij moeder ook slecht had gemaakt. Hij kon zichzelf zo slecht maken als hij wilde maar niet Ocean... Hoe durfde hij zlefs.. W.. Waarom? Omdat hij zo snel over verlies kon betekende niet dat hij met emoties moest sollen en zo moest gaan doen!  Hij was de slechterik! Hij was de boeman! De duivel... H... Hij... "Ik vond ze heel mooi... e... En.. Ik heb ook de grote bomen g-gezien papa! Ja je kon... Ko-kon de maan zien en d.. dan," haar woorden trilden, gesnik was het enigste dat na een tijdje uit haar kwam, maar ze herstelde zich al snel. Goedgelovig was ze altijd al geweest en opdat ze vele verhalen had gehoord van katten geloofde ze dan ook heel erg in starclan, ondanks wat ze liet merken aan de rest. "Ik wilde dat je hier was... Pa... papa.." murmelde het kleine katje terwijl haar hele lijf begon te rillen en ze naar de poel met sterren keek. "I... ik wilde dat ik bij j.. jou was," snikte ze uit waarbij ze haar ogen toekneep. "Ik h-hou van je... i-ik ga... ga j-je niet z... zo.. snel vergeten als Oceanbreeze.." zei ze trillend terwijl ze even opkeek naar de hemel en heviger trilde. Luisterden ze wel? Luisterde er wel iemand? Was hij daar wel? "O... Oh... Rou-Routpaw leerde me.. Over spinrag e-en bloe-bloemen," trilde ze even uit waarna een waterige en mistroostige glimlach op haar gezicht kwam. "O... ooit..." sprak ze snikkend uit. "H... Hoop i-ik dat ik meer van... Van haar k... kan leren..." klonk er trillend van haar af, het gesnik al wat minder. "Ma-maar dat ge-gebeurd t... Toch niet..." haar kinnetje werd tegen haar borstkas gedrukt terwijl ze haar ogen toekneep en de nagels uit haar hulsel kwamen. "N... Niemand mo... Moet mij..." fluisterde ze zachtjes terwijl nieuwe tranen uit haar gesloten ogen kwamen. Ze was een duivelskind, iedereen verachtte haar... Iedereen... Ze slikte even de pijnlijke stem weg en probeerde weer eens opstaan. "B... bye... By... Bye pap-papa..." sprak ze moeizaam uit terwijl ze moeizaam probeerde weg te hinken... maar omviel... Ze viel om, haar lichaam was moe; zij was moe, ze kon niet meer. Ze was kapot. Ze wilde naar huis, ze wilde terug naar de goede dagen, toen men nog om haar gaf... En lichamen nog niet aan flarden waren getrokken voor haar neus.

Als het nog niet erg genoeg was was de duivel zelve verschijnen. Hij kon dit niet maken - hij had het recht niet! Ze slikte even, haar schouders trilden, haar lichaampje rillend onder het zware gewicht die de wereld op haar had gegooid. Was dit iets dat ze langer zou dragen? Deze scars? Ja, dat wist ze zeker en ze was nog zo jong om het concept van scars te weten... Ze slikte even en hoorde iets, maar keek niet op. ALs het een slechterik was kon die haar wel nemen en naar een betere plek brengen, was het een clankat bracht die haar vast gewoon terug en dan liep ze gewoon terug weg. Het was zoals het was, een cirkel die zich keer op keer herloopte. Het stopte niet. "Burnetkit?" Ze kneep haar ogen fijn bij het horen van die stem en voelde de nagels uit de hulsel van haar poten komen; waarom hem? "Wil je terug naar de cave?" Wilde ze terug? Wilde ze dat? "Nee!" zei ze boos terwijl ze woest opkeek naar de ander, haar ene oog half toegeknepen. Haar gezicht bedekt in tranen en bloeddruppeltjes. Door die stomme... Trut. "Ga toch weg Tigergaze!" siste ze boos terwijl ze moeizaam probeerde op te staan en weg probeerde te hinken van de kater, maar uitgleed en half in het water gleed met haar half verminkte achterhand... Ugh... Gvd... Ze haatte dit..

De ander hielp haar. maar dat was niet genoeg om hem te vergeven van ALLES dat hij misdaan had. Hij had haar moeder van der afgenomen en had haar duizend kittens gegeven en zij zat hier met al de gebakken peren en de mentale zorgen. Iets dat niet moest gedragen worden voor een kind van haar leeftijd. Grommend haalde ze dan ook even uit naar de bengaal, waarna ze al snel terug verder hinkte, haar pootje wat opgetrokken. Het deed pijn en ze was moe en ze wilde eigenlijk slapen, maar ze had geen zin om terug te gaan naar de grot... laat staan terug gaan met hem. Dus bleef ze stug doorlopen, zelfs even versnellen, om de ander af te schudden ofzo. "Gaaa weg!" gvd... Stomme Tigergaze.