Mama hates you

Met elegante passen liep de point verder. haar ogen gloeiden door het maanlicht dat in haar helblauw ogen viel. langzaam maar zeker zou een nieuw plan in werking worden gesteld. Een nieuw speeltje voor haar, een nieuw iets. Met glinsterende ogen keek ze even op naar de sterren. "Maak je geen zorgen liefste," murmelde ze met een grijns waarbij haar tanden fel flikkerden in het licht. "Alles komt goed zolang we het plan volgen," murmelde ze zacht tegen haarzelf waarbij ze even met haar staart zwiepte. Haar blauwe ogen gleden even over de sterrenpoelen. Starclan was hilarisch. Het was een lachertje geweest om al die despair te zien. het was geweldig en als ze mocht toegeven wilde ze meer kunst zien, meer, meer. Ze wilde ze zien breken, kapot vallen, zoals het hoorde. Wat was er nu leuk aan orde, aan voorspelbaarheid? Ze rechte haar rug en wandelde met forse tred verder. Oh well.

-Only Chillybreath!

”Aan het bedenken van wie je nu kittens moet krijgen?” Haar oren werden even naar het geluid gericht en kalm keek de mooie poes om. Scherp keek ze naar de ander die bijna een evenbeeld van haar af, afgaande van de pelstype die ze van haar vader had en het verdunde kleur die in haar gezicht geschilderd was. "Dat kan ik evengoed aan jou vragen, Chillybreath," zei ze even met een snerende grijns. Deze verdween echter als sneeuw voor de zon en scherp keek ze naar het beest voor haar. Dat misbaksel. "Als enigste dochter van je vader moet je zijn bloed verder zetten, das de enigste reden waarom je er nog bent," sprak ze kalm. "Dus laten we over zaken spreken," ze ging zitten. "Wanneer krijg ik mijn kittens nou Chilly?" sprak ze, duidelijk doelend op haar en de kater die toch o zoveel lol hadden samen de laatste tijd.

Haar hele leven had zelf gedraaid om kittens maken, het was dan ook niet vreemd dat ze dit ook van haar eigen dochters verwachtte. Ze waren er enkel om hun zonen sterk te maken, daarvoor was Mazelock er... Haar zonen. ”Niet.” Hmn? Ze knipperde even en tilde haar kop wat hoger, haar ogen vernauwende. ”Ik zou maar opnieuw proberen met een eigen nestje, misschien dit keer een tribe kat als je alles af gaat?” Hmn... Ze haalde even diep adem en sloot haar ogen waarna ze kalm langs het water liep... Om even Chillybreath weer aan het kijken, haar ogen gloeiend. "Je vader, Whitelion," zei ze even. "Doet dat geen belletje rinkelen?" hmn... "Of ben je alles al vergeten?" hoe je het ook draaide of keerde, Mazelock had Chilly noot verwaarloosd of aangevallen, pijn gedaan mentaal misschien maar daar stopte het. "Ik kaart het wel aan met je broers," zei ze enkel even waarna ze haar ogen sloot. Goldenpaw was haar veelbelovende zoon, eentje die niet een wist dat hij de drager was van haar glorieuze genen. It was a shame dat een bloedsucker edgy cat zijn vader moest zijn, maar so be it. Whitenight moest ze nog even zoeken... En Joltglower, haar beste werk tot nu toe... Ze wilde hem tot deze kwestie roepen. Zij waren er enkel om kinderen te dragen, daarvoor waren ze vrouwen.

Oh, hoe blij ze was geweest dat ze haar moeder voor een tijdje niet meer had gesproken, hoe blij ze was geweest dat ze haar had kunnen ontlopen. Maar aan alles kwam een einde, en helaas was dat deze dag voor Chillybreath. Haar moeder had haar gevraagd wanneer ze háár kittens zou krijgen. Dus zelfs als ze kittens zou krijgen zou ze ze moeten afgeven aan Mazelock. Toen ze aan de ander meldde dat ze ze niet zou krijgen, tilde de poes haar kop hoger op, waarna ze kalm langs het water liep, om na een tijdje haar strak aan te kijken met gloeiende, blauwe ogen. Oh wat was ze bang. Wat zou de ander doen hm? Ze was echt niet bang voor Mazelock, daar had ze te hard voor getraind om dat te zijn. "Je vader, Whitelion," Wat? Wat had ze zojuist gezegd? "Doet dat geen belletje rinkelen?" Ze had de kater een keer intmoet.... Als kitten toen. Leugens, waren het. Al zou het haar niet eens... verbazen dat het wel zo kon zijn. "Of ben je alles al vergeten?" Ze snoof even envernauwde haar ogen. Oh, was ze er nu trots op dat ze met een windclanner had geslapen? "Wie mijn vader is doet er niet toe," gromde ze tegen de poes. Dat mocht haar leven hier niet beinvloeden. Ze wist dat de kater met vele katten had geslapen en daarbij ook veel nageslacht had achtergelaten, maar ze zou niet zomaar een dochter zijn van een windclan deputy die in riverclan leefde. "ik kaart het wel aan met je broers," Wat? Ze gromde even en keek naar de poes terwijl ze met haar staart zwiepte. "Oh? En wat wil je dan doen hm? Me forceren? Me aanvallen? Denk je dat de Clan dat toe staat?" sprak ze lachend tegen de poes, waarna ze even naar haar keek en vervolgens ging ztten om haar poot te likken. "Als je kittens van me verwacht dan kan je lang wachten." sprak ze waarna ze haar lip likte om haar met een glimlachje aan te kijken. "Pas na je dood misschien?" sprak ze met een tevreden glimlach. Dan kon Mazelock immers niks meer er aan doen, dus dat was goed. Haar broers kon ze wel van haar afhouden, dat was het probleem niet. Ze zou niet een of andere kittendrager worden voor Mazelock. Nu niet en nooit niet