[Open] Dilaudid

Oké, wauw. Ze had wel bewezen dat het vissen bij de Rapids nog niet geheel binnen haar vaardigheden lag, dus nu kwam poging twee, want opgeven was immers geen optie. Ze zou gaan jagen in het Redwood, net zoals een Thunderclanner dat deed. In de gigantisch hoge bomen, waar de smakelijke vogels en eekhoorns zich bevonden. Ze moest alleen nog bekijken hoe ze daar zou komen. In eerste instantie had ze zich afgevraagd hoe moeilijk het nou zou kunnen zijn, maar toen ze eenmaal face-to-face stond met één van de bomen werd het haar al wel duidelijk. Ontzettend moeilijk. De stam leek eindeloos de hoogte in te gaan en wat kilometers boven haar leek, hoorde ze wat vrolijk gefluit. Ze zwaaide even bedenkelijk met haar staart, voordat ze de stam met haar klauw af probeerde te tasten. Haar nagels bleven er redelijk in hangen, al wist ze niet of ze haar volledige lichaam zou kunnen houden. Ze zette haar voorpoten in de boom, deze keer ietwat hoger dan voorheen, en zette vervolgens ook haar achterpoten in het schors. Het resultaat was een kleine kat die krampachtig aan het oppervlak van de boom hing.

Eens even kijken hoe ze dit op ging lossen. Als ze haar voorpoten loshaalde van het schors van de boom, zou ze ongetwijfeld achterover kukelen en haar hoofd weleens lelijk kunnen stoten aan de grond. Het beste was waarschijnlijk om de klauwen van haar achterpoten eerst los te wrikken en vervolgens haar voorpoten, waarmee ze de grootste kans had op een normale landing. En dat allemaal zo snel mogelijk, want ze zou zich een pootje doodschamen als iemand haar hier op deze wijze zag hangen. En dan vooral Thistlepaw. Ze hoorde de kater al schaterlachen terwijl ze nog steeds hopeloos aan de boom hing. Nee, dat zou ze niet laten gebeuren. Ze moest opschieten. En voor ze het wist, was ze eigenlijk ook alweer te laat. Ze kon hem niet zien, maar aan de geur wist ze direct dat het Stonepaw was. Haar broer. Oh, God, wat ongemakkelijk. Van achter zich hoorde ze hem vragen wat ze aan het doen was. Ietwat ongemakkelijk schraapte ze haar keel. "Ik ben in deze boom aan het klimmen," constateerde ze, heel matter-of-factly. "Het eh, het lukt alleen niet zo goed." Haar ogen waren gericht op het schors, want meer zag ze ook eigenlijk niet, maar ze probeerde de blik op Stonepaw's gezicht in te beelden.

Misschien had ze de Thunderclanners een beetje onderschat. In bomen klimmen was toch niet echt zo makkelijk als ze had gedacht, case in point. Om één of andere reden had ze gedacht dat ze zichzelf met gemak omhoog zou werken. Ze had zich enigszins zorgen gemaakt over hoe ze naar beneden zou komen, een angst die blijkbaar een stuk reëler was. Nu ze ook omhoog keek, zag ze in dat er geen beginnen aan was. De eerste tak leek zich kilometers boven haar hoofd te beginnen en ze kreeg zichzelf nog niet eens dertig centimeter de lucht in. Haar broer deelde zijn gedachte dat er waarschijnlijk niemand was die deze boom kon beklimmen, waarop ze bedenkelijk knikte. "Na het geprobeerd te hebben, moet ik het wel met je eens zijn," miauwde ze terug. Ondertussen hing ze daar nog steeds. Gelukkig bood Stonepaw haar snel genoeg aan om haar uit de boom te helpen. "Dat zou ik op prijs stellen." Haar poten begonnen immers een beetje pijn te doen.

Avontuurlijk was een manier om haar te beschrijven. Onhandig was een ander. Dom was er ook nog een. Met twee van de drie was ze het eens en de combinatie van die twee eigenschappen had ervoor gezorgd dat ze nu als een idioot in de boom hing. Maar had ze er spijt van? Nee. Oké, misschien een beetje. Maar ze vond het gewoon leuk om nieuwe dingen te proberen, om nieuwe ervaringen op te doen. Het moest dan toch eens een keer misgaan? Dat kon simpelweg niet anders. En vandaag was de dag dat het een keer mis was gegaan. Helaas was haar broer aanwezig geweest om het te zien, in al haar glorie. Ze vroeg zich ergens af wat ze nou eigenlijk van deze hele onderneming had verwacht. Had ze werkelijk gedacht dat ze deze boom kon beklimmen? Ze wist het niet meer. Voor nu wilde ze er eigenlijk wel gewoon graag uit. En toen voelde ze wat tanden in haar nekvel, waarop haar verteld werd dat ze wel los kon laten. En dat deed ze. Haar klauwen kwamen vrij uit het schors en met een zachte landing kwam ze terecht op de grond. Ze glimlachte naar haar broer. "Bedankt!" miauwde ze, triomfantelijk, alsof ze wel iets had gepresteerd. "Ik snap niet hoe die Thunderclanners het doen." Misschien klommen ze niet in zúlke bomen, maar alsnog was Littlepaw er vrij zeker van dat ze iets hoger kwamen dan zij zojuist was geweest.