I'm a sillouette

I'm a Silhouette chasing rainbows on my own
But the more I try to move on the more I feel alone

De maan verlichtte haar pad voor haar terwijl haar voetstappen haar langzaam vooruit brachten. Haar blauwe ogen dof en moe. Ze hielt zichzelf zo groot voor iedereen om haar heen. Ze kon niet anders. Ze was zo moe, ze wou gewoon naar huis terug maar Silverstar, Everstar, Tallshadow en zij waren het er mee eens geweest. Dat was voor nu onmogelijk. Misschien dat ze over enkele manen nog een patrol terug moesten sturen en smeken op goed nieuws of een teken van starclan. Maar Butter geloofde nieteens dat Starclan nu echt over hun waakte of de kracht had om een teken te sturen. Ze waren overgelaten aan de vergeeflijkheid van Skyteller en zijn tribe.

Het was moeilijk voor haar om zichzelf over te geven aan het lot. Hell, ze had altijd gevochten tegen elke mogelijkheid om het lot te volgen en was hier beland. Ze was op haar rang geplaatst door een vormalige leader die haar eigen deputy niet de kans gaf. Dus Butter was zonder training voor het leiderschap aan het hoofd van een clan geplaatst en er werdt van haar verwacht dat ze alles per direct goed kon doen. Werd destijds op elke onzekerheid en fout nagekeken tot ze duidelijke muren om zichzelf heen bouwde om zichzelf te beschermen. De onschuldige vrolijke kattin die ze ooit was geweest was verdwenen met de tijd, ze zou nieteens meer kunnen zeggen wie de echte Butterstar, Butterbell was als haar een spiegel voorgehouden werd. En waar ze normaal niet zoveel moeite had met zichzelf voelde vandaag zwaarder en moeilijker, het gewicht van de wereld op haar schouders en eenzaamheid in haar hart. Ze had warmte nodig. Snakte er naar, maar ieder moment dat er iemand te dicht bij kwam duwde ze die al even snel weer weg. Ze was partnerloos want de kater die zijn hart aan haar wou geven, die haar haar jongste nest had gegeven kon ze niet dicht genoeg in haar hart laten. Bang om opnieuw teleurgesteld of verlaten te worden zoals hiervoor al gebeurd was. Het maakte haar misselijk van angst en wanhoop. Ze probeerde de wereld omhoog te houden maar was zichzelf vergeten en nu voor zichzelf kiezen was ook onmogelijk. Niemand zou dat meer toe laten. Ze had het verpest. Waar ze haar clan hoog en goed hielt had ze zichzelf de grond in gedrukt en terwijl de kuil dieper en dieper gegraven werd door haar eigen poten raakte ze het zicht op de hemel kwijt. Raakte ze Starclans hulp kwijt en haar vertrouwen in zichzelf. Ze had gewoon iemand nodig die haar omhoog zou trekken en haar zou tonen dat ze oke was. En dan iemand die ze niet per direct weg zou drukken.. Als er al zo iemand bestond..

-open voor iemand die goed gesprek met dr wil houden en dr wat zelfvertrouwen en shit kan geven. No bitches <3

Smokegaze opende zijn ogen en keek naar een nest die een stuk verder op lag. Een rilling gleed door zijn ruggengraat. Niet omdat ze niet aardig was, of omdat ze lelijk was, omdat ze... nee ze was alles behalve dat. De poes die lag te slapen waar hij naar keek was prachtig, was vriendelijk en was iets compleet mysterieus aan haar, waar hij maar geen poot op kon zetten. Droeg ze een masker? Had ze iets mee gemaakt waar hij niets van wist? En dan was de vraag, waarom dacht hij zoveel aan haar? Was zij de poes die voor hem bestemt was? Maar Smokegaze was bang, zou zich nooit snel een aan een poes geven, puur omdat hij bang was om haar te kwetsen, iets verkeerds te doen. Wie had dat nou gedacht? De zoon die de beruchte Smoketear en de sterke Butterstar op de wereld hadden gezegd, zou zo'n gevoelige kater zijn. Één die het haatte om te vechten en bang was om een poes te kwetsen.
Smokegaze stond op uit zijn nest en wilde zijn poten strekken. Buiten de grot merkte hij de geuren van zowel Stonepaw als Butterstar op. Zonder er bij na te denken volgde hij deze geursporen. Zijn pootkussentjes deden weer eens pijn terwijl hij zo door liep. Misschien moest hij Nightstream of Chivypaw eens opzoeken en konden zij er wat aan doen. Maar dat was een zorg voor later. Terwijl de kater door liep merkte hij dat hij steeds hoger de berg opklom. Uiteindelijk was er geen struik of plant meer te zien, maar wel ongelooflijk mooie poelen gevuld met sterren. Een stuk verder op zag hij twee gestalten van katten zitten die hij herkende als zijn moeder en de apprentice, Stonepaw. Smokegaze kwam dichterbij en knikte naar de twee katten. "Deze waterplassen zijn adembenemend," sprak de kater, terwijl hij naast zijn moeder ging zitten en haar een kopje gaf, waarna zijn blik nog even via Stonepaw naar de met sterren gevulde waterplassen.

Vanaf hier leken de sterren zo dichtbij. Alsof ze enkel haar poot hoefde uit te strekken om ze aan te kunnen raken. Maar al hief ze haar poot omhoog kwam die toch weer leeg naar beneden. En deze in de waterpoelen duwend om zo te proberen de sterren te vangen liet haar ook vruchtenloos achter. Verslagen zuchtte ze langzaam voor haar oren zich spitste en haar kopje zich bijdraaide. "Stonepaw. Is het niet wat laat?" Vroeg ze zachtjes zichzelf dwingend om haar stem kalmer en rationeler te houden dan deze eigenlijk wou zijn en toen haar oudste zoon naar haar toe stapte voelde ze tranen trillen in haar ogen en wierp haar blik snel weer af van de twee katers. "Ja, ja dat zijn ze zeker." Mompelde ze langzaam en liet haar oren even wegzakken in haar nek. "De tribe katten komen hier om hun doden te herdenken.. Ik hoopte me dichter bij Starclan te kunnen voelen. Maar inplaats daarvan voel ik me enkel eenzamer en verder van mijn voorouders verwijderd dan ooit.." Ze sprak naar geen van de twee katten in het algemeen. Meer tegen zichzelf en tegen starclan in de hoop dat ze haar toch konden horen en haar een teken zouden sturen.