Finer Things

Holy shit. Ze had zowaar haar eerste muis gevangen. Volledig extatisch was ze terug gerend naar de grot om het geweldige nieuws met haar mentor te delen. Totdat ze bedacht dat haar verschrikkelijke moeder haar mentor was. In dat geval, moest ze maar iemand anders vinden bij wie ze kon opscheppen over haar eerste, volledig zelfgevangen prooi. Haar eerste gedachten gingen uit naar haar vader en Serpentpaw. Ze wandelde wat rond, zoekend naar een grote, grijze gedaante of een kleine zwarte. Ze kon geen van beiden vinden. Waarschijnlijk was haar vader aan het jagen en haar beste vriendin aan het trainen. Serpentpaw had immers wel een redelijke mentor toegewezen gekregen. Met een frons op haar gezicht, keek ze de rest van de grot door. En toen zag ze haar zus, Wolfpaw. Het was al even geleden dat ze elkaar echt hadden gesproken en Feverpaw had het gevoel dat het niet helemaal top ging met haar zus. Dat was ook de reden dat ze de oudere poes vermeed. Toch liep ze op de weelderige kattin af en legde de muis voor haar neer. "Tadaa!" miauwde Fever vrolijk, hopend dat Wolfpaw enigszins onder de indruk zou zijn van haar vangst.

Note; Wolfpaw eerst.  

De eerste blik die ze van haar zus kreeg, was niet bepaald uitnodigend. Het was een voornamelijk geïrriteerde blik, en ergens herkende Feverpaw het gezicht van haar moeder er voor een seconde in terug. Het maakte dat ze even snel achteruit deinsde. Het gezicht van haar moeder was immers hetgeen waar haar nachtmerrie's ook voornamelijk uit bestonden. Toen Wolfpaw realiseerde wie ze voor zich had, werd haar gezicht echter wat minder zuur. Feverpaw glimlachte naar haar. Hoewel ze behoorlijk competitief naar elkaar toe waren, waren ze nog steeds vrienden. Feverpaw greens breed toen haar zus haar complimenteerde op haar vangst. "Dankjewel," zei ze, met een kleine buiging. Er werd uitnodigend op de grond geklopt en Fever plofte met een zucht naast haar zus neer. Ze was ook wel moe van de jacht, zeg. Ze keek even om zich heen en haar blik viel op de misselijkmakende bocht waarin Wolfpaw's staart lag. Ugh, wat naar. Er trok even een rilling over haar rug. Wat zag dat er pijnlijk uit. "Hoe gaat het met je staart?" zei ze met een knik naar het bewegingsloze lichaamsdeel. Natuurlijk was het alles behalve leuk voor Wolfpaw, maar het gaf Feverpaw wel een lichte voorsprong als het ging om wie de betere Warrior zou zijn. En dat vond ze dan wel weer leuk.

Het liefst zou ze nu bij Serpentpaw zijn, maar die was nergens te bekennen. Waarschijnlijk was ze aan het trainen met haar mentor die haar wel wat leerde, in tegenstelling tot Sinclaw. De gedachte aan haar moeder maakte haar al boos en onbewust vormde zich een frons op haar gezicht. Ze herstelde echter alweer toen Wolfpaw antwoord gaf op haar vraag. Haar staart deed al geen pijn meer, al leek het compleet tegenovergestelde het geval te zijn. Het ding lag in een onnatuurlijke hoek en Feverpaw deed in de loop van het gesprek haar best om haar ogen er vanaf te houden. Feverpaw keek een beetje vies toen Wolf zei dat het voor altijd zou zijn. "Het ziet er wel echt nasty uit," zei ze toen. "Maar ook wel een beetje cool. Alsof je een heel intens gevecht hebt overleefd." Littekens waren een teken van een gevecht dat je had overleefd, wat was er nou cooler dan dat? Dat het eigenlijk vanwege een tak was, kon je best achterwege laten. Haar blik verzuurde weer toen Wolf vroeg hoe haar trainingen gingen. "Slecht," reageerde ze meteen. "Sinclaw is verschrikkelijk." Hun moeder bedreigde en beledigde haar en haar vader. Niet dat Wolfpaw haar zou geloven, ze was immers Sin's lievelingetje.